HWP 3

(door Johan de Zwart)

• Misschien als het samenstellen van het team n.a.v. perikelen in het tweede niet zo chaotisch was gelopen en Gert gewoon als teamleider mee had kunnen spelen;
• Misschien als de voorzitter niet op het laatste moment vanwege ziekte verstek moest laten;
• Misschien als wij niet zo sportief waren geweest om aan onze tegenstander te melden dat wij maar met zes man zouden opkomen en voor een tactische opstelling hadden gekozen;
• Misschien als wij van de oude garde (Jim, Frans en ik) niet een collectieve off-day hadden;
• Misschien als….

Was de uitslag wat gunstiger uitgevallen.

Het positieve nieuws was dat Servaas nogmaals bewees dat hij op dit niveau goed kan meekomen. Waar ik ook blij van werd was dat onze debutant Siebe het een leuke ervaring vond.

Voor wat betreft de wedstrijd zelf kan ik vrij kort zijn. Wij begonnen met een 2-0 achterstand. Voor Siebe was het zijn eerste wedstrijd op dit niveau en met een klassiek tempo.  De wedstrijd was een goede oefening, voor het team helaas een 0. Manuel had een witvelderige loper die niet meedeed en een gebrek aan ruimte wat uiteindelijk toch fataal afliep.

Servaas bleek goed tegen zijn tegenstander, die 300 elo-punten meer had, opgewassen te zijn. In een ingewikkeld middenspel verrekende Henk Boot zich waarna Servaas het kalm uitmaakte.

Mijn indruk was dat ik, Frans en Jim ongeveer op dezelfde wijze verloren. Gelijk uit de opening gekomen en vervolgens langzaam maar zeker in een steeds slechtere stelling verzeilen met fatale afloop.

Op de terugweg konden wij (Manuel, Siebe en ondergetekende) in Dordrecht dankzij een sprint (word ik toch te oud voor) en een aardige conducteur net onze aansluitende intercity richting Goes halen. Het kan overigens niet anders worden gezegd dan dat de heen- en terugreis met het openbaar vervoer naar Terneuzen soepel verliepen.

De reis haalde wel herinneringen van mij op aan een wedstrijd die wij met het schoolteam speelden in 1974. Wij waren toen Zeeuws kampioen geworden. Wij moesten – als zestal – in een uitwedstrijd aantreden tegen een Limburgs team. Om op tijd in Limburg te zijn heeft een leraar van onze school ons in zijn Fiat 500 naar de boot gebracht. Vervolgens een lange treinreis naar Limburg. Van de wedstrijd zelf kan ik me niet zoveel herinneren behalve dat:

• Marc Cardon op bord 1 tegen Peter Scheeren moest spelen en kansloos verloor;
• Dat de rest(o.a. ik, Hans Oosterhout en Wilfried Vleeskens) zijn voorbeeld volgden en dat de wedstrijd veel korter duurde dan de treinreis (werd dus 6-0);
• En vervolgens weer een lange reis terug en dat wij onderweg patat hebben gegeten.

Vond het toch een leuke beleving. Zaterdag hetzelfde gevoel … kwam waarschijnlijk door de nostalgische herinneringen aan de vele verre reizen die ik met het openbaar vervoer heb ondernomen voor wedstrijden van HWP.

Gelukkig zat ik zaterdag in de auto met Manuel wel wat ruimer dan destijds in de Fiat 500. En de patat in Philippine was ook niet te versmaden.

Als wij de laatste vier wedstrijden gewoon winnen (wat op papier zou kunnen) kunnen wij ons handhaven. Anders wordt het de vierde klasse.

Een boeiende wedstrijd tegen Goes 1 heeft het derde team 3,5 bordpunten opgeleverd en dat waren er ei zo na 4 geweest. Gezien het verloop van de strijd kan ik vrede hebben met de uitslag, maar daarmee blijven we wel op 0 matchpunten staan.

Ik kon me nog herinneren van ons treffen vorig jaar dat het daar in die school niet bijster warm was geweest, dus ik had voor de zekerheid een extra vestje aangetrokken. Jim had zelfs een dikke vest in de tas voor het geval, en dat was het. Mijn vestje bleek niks waard en ook de aanblik van een slechts in een T-shirt gehulde Grochal wist mij niet te verwarmen. Dat deden de zetten van William helaas ook niet, waardoor we al snel met 1-0 achter stonden. Tegelijkertijd waren zowel Eric als Jim door al te passief spel met de witte stukken in de verdrukking gekomen en was het voordeel van de voorzet bij Servaas en Rudy ook verdwenen. Hoewel Johan en ik zonder noemenswaardige problemen uit de opening waren gekomen, zag het er dus niet goed uit.

Gelukkig was daar Snijders, die zijn tegenstander naar de strot vloog op een manier die deed denken aan zijn grootste prestaties. Op dit soort dagen wil je de man niet tegenover je hebben. Het was pure bloeddorst. Meteen een pion er tegenaan smijten, er vervolgens eentje over de h-lijn laten razen, de vijandelijke koning opjagen, een penninkje hier en daar, trucs eruit halen, slachten. Snijders – Hut heeft er een broertje bij: Fuiter – Snijders.

Johan en ik tekenden al gauw de vrede, Jim ging ten onder in een ziedende koningsaanval en Eric werd onder de voet gelopen, maar bij Servaas en Rudy was het opgeklaard en beiden kregen ineens winstkansen. Rudy slaagde er inderdaad in om het punt binnen te brengen, door in een toreneindspel een stuk handiger te manoeuvreren dan d’ aloude Hans Welten. Maar het mirakel Servaas moest helaas in remise berusten, vanwege de extreme tijdnood waarin hij was komen te verkeren. Dat neemt niet weg dat de wijze waarop hij zich aan de zwarte druk had weten te ontworstelen en een pion buit had weten te maken, zeer tot de verbeelding sprak.

We hebben dus drie keer verloren, maar wel tegen de drie koplopers. Alle gelegenheid dus om ons blazoen te ontsmetten en op te poetsen in de komende ronden, om te beginnen tegen Charlois 3 in Sas op 26 november aanstaande. Komt dat zien.

Vooraf was misschien de verwachting dat er weinig eer viel te behalen tegen een Souburg op volle oorlogssterkte. Maar de 2-6 nederlaag die ons ten deel viel, is toch wel een beetje veel van het goede. Niet dat er op het wedstrijdverloop veel af te dingen viel, overigens. Het verhaal van de dag is echter het lichtpunt aan bord 7, waarover later meer.

Als gezegd kan Souburg een sterk team op de been brengen, zeker nu Jos van der Kaap de overstap heeft gemaakt van Goes. Eric was de eerste die één en ander mocht ondervinden. Vier zetten in de opening met de dame over de d-lijn, waarbij hij met de laatste zet ook nog eens een giftig pionnetje tot zich nam, waren duidelijk te veel van het goede en hij werd er door van der Kaap hard afgekegeld. Niet veel later konden we solide remises bijtekenen van Johan en Jim tegen hun hoger gerate tegenstanders. Bij Kurt zag het er al snel slecht uit na een mislukte openingsopzet met veel te veel tijdgebruik, hetgeen niet veel later in een nul resulteerde.

Een fikse blunder van Wonder volgde, die in zijn prijzenswaardige aanvalsdrift de dekking van zijn stukken enigszins had verwaarloosd. Daarna weerde hij zich nog kranig, maar het mocht niet meer baten. Toch is hem de nodige dank verschuldigd, omdat hij zijn plek in het tweede wilde opgeven nadat Frans Snijders zich zaterdagochtend ziek had gemeld – die was zo snugger geweest om vrijdag een booster-prik te halen. Lander was op bord 8 met wit slecht uit de opening gekomen en vocht voor wat hij waard was, maar ik had de indruk dat de uitkomst van zijn partij nooit echt ter discussie heeft gestaan.

Tussen deze getalenteerde jongelingen (15 en 13 jaar oud) debuteerde ultra-jongeling Servaas Dhooge. Zowaar een tweede 11-jarige in de HWP-gelederen (naast Elias Ruzhansky; en er schijnt nog een derde op komst te zijn) en wat een debuut! In een ogenschijnlijk hele zuivere partij combineerde hij voortdurend kleine positionele middelen met dito tactische dreigingen, maakte een pion buit bij superieure stelling en rondde de partij onberispelijk af. Chapeau, Servaas.

Het opmerkelijke slotakkoord kwam voor mijn rekening. Door de organisatorische perikelen in de ochtend was ik er niet helemaal bij, een euvel dat me wel vaker treft en waar ik toch eens mee af moet zien te rekenen. Het zette me aan tot licht dubieus gerommel en dat moet je tegen een solide strateeg als René Tiggelman niet doen. Die zette zijn stukken beter neer, ving alles netjes op en dwong een licht voordelig eindspel af. Toch was er misschien nog niet zoveel aan de hand geweest als ik in de tijdnoodfase geen pion had weggeblunderd en mijn gebrekkige tegenstand daarna gaf eveneens te denken.

Voor de annalen is nog wel interessant dat ik de partij beëindigde door achter elkaar twee onreglementaire zetten uit te voeren. Eerst door mijn ‘volgende’ zet te doen: ik stond schaak en bedacht dat ik na het wegzetten van mijn koning een zet later mijn toren naar de onderste rij zou brengen om nog wat schaaks der wrake te geven. Dat ik vervolgens maar meteen dat laatste deed, was merkwaardig. Evenals het vervolgens alsnog uitvoeren van die koningszet, nadat ik dus mijn toren al had aangeraakt. René wees mij er verbaasd op, maar bleef beleefd. Waarvoor dank.