HWP 2

Na de zeperd in de eerste ronde tegen Stukkenjagers 2 (het op papier sterkste team in de poule), moesten we winnen om nog een kans op het kampioenschap te houden. Tegenstander Souburg is flink versterkt door de komst van onder meer Ricardo Klepke en ‘onze Hans’, waardoor ze (ook weer op papier) samen met onze tweede ploeg tot de top drie horen in 3 E. Ze hadden evenwel in de eerste ronde verrassend gelijkgespeeld en moesten dus eigenlijk ook voor de zege gaan. Het werd derhalve een compromisloze wedstrijd, met een voor mijzelf wat ongemakkelijk begin. Teamleider Kees moest HWP 1 versterken, zodat ik de honeurs mocht waarnemen. En bijna ging ook dat mis. Tijdens de eerste ronde van de KNSB-competitie hebben Johan en ik Covid opgelopen. Drie weken later kampen we beiden nog met duchtige restverschijnselen (het blijft een rotvirus – verspreid het alsjeblieft niet), waarbij ik afgelopen vrijdag ook nog eens een fikse terugslag te verwerken kreeg, met vooral benauwdheid en hoestaanvallen tot gevolg. Na weer een dag in bed meende ik uiteindelijk op zaterdag toch een poging te moeten doen, hoewel ook toen het bed het betere alternatief leek. Toen ik – ietwat verlaat – de snelweg op wilde draaien, stond het verkeer muurvast bij een rotonde en op een groot geel bord meende ik te lezen dat de verbindingsweg richting Antwerpen afgesloten was. Daaruit concludeerde ik dat ik dus ook niet (dezelfde) richting Vlissingen de A58 op kon en besloot dwars door de middenberm een alternatieve route nemen en de A58 vanuit de richting Antwerpen te benaderen. Vervolgens bleek dat daar de verbindingsweg naar Vlissingen afgesloten was, waardoor ik uiteindelijk door moest rijden tot in Bergen op Zoom om aldaar te keren. Gevolg van één en ander was dat ik meer dan drie kwartier te laat achter mijn bord verscheen. Robin Bosters bleek mijn opponent en na een voorspoedig verloop van de opening plaatste ik een vroeg remiseaanbod, ingegeven door mijn fysieke conditie. Maar Robin speelde gezien mijn achterstand op de klok rustig door, kwam wel steeds wat slechter te staan, maar toen het tijd werd om te oogsten, begon het gebrek aan tijd mij parten te spelen. Het voordeel verdampte en een grove fout had me de kop kunnen kosten, maar zover kwam het gelukkig niet. Uiteindelijk wist ik af te wikkelen naar een bizar eindspel van drie stukken tegen twee lopers en een pion, wat Robin nog een tijdje tegen beter weten in doorspeelde gezien de stand in de wedstrijd.

Die stand was 4-3 voor de thuisploeg, maar aangezien Wonder huizenhoog gewonnen stond tegen Roeland Alders, kon er geen twijfel meer bestaan over de einduitslag. Knappe partij trouwens, van Wonder. Dichtschuiven op de damevleugel, met de koning daar naartoe lopen en breken op de andere vleugel.

Hoewel die 4-3 stand geenszins onverdiend was te noemen, had er voor ons misschien net iets meer in kunnen zitten. Tom kwam al snel in de problemen, omdat hij er niet in slaagde de drie stukken die hij kreeg voor de dame te laten samenwerken, en hij werd vakkundig opgebracht door Jos van der Kaap. En ook Johan – die te elfder ure voldoende hersteld bleek om Tyani te vervangen – moest al vlot zijn strategische en positionele meerdere erkennen in Hans. Twee mooie zwart-overwinningen dus voor de Souburgers. Maar Arne stond steeds een fractie beter tegen Klepke en bleef het met kleine middelen proberen, en op het bord van Nils was er lange tijd niet veel aan de hand. Bij Servaas daarentegen wel, want onze kleine man bleek vele, vele maten te groot voor zijn tegenstander en vernietigde diens Modern Defence met grof geweld. En hoewel hij iets subtieler te werk ging, liet ook Tamer weinig heel van zijn opponent, Jeroen Hekhuis. Die winstpartijen van Servaas en Tamer waren echt verrukkelijk om te aanschouwen.

Helaas bleek rond de tijdcontrole dat Nils er langzaam maar zeker af was geschoven door Tichelman en dat Klepke zich vakkundig had verdedigd, waardoor er niet meer dan een gelijkspel in zat. Dat neemt niet weg dat we een goede wedstrijd hebben gespeeld, een paar grote talenten aan boord hebben en als promotie er dit jaar niet inzit voor de tweede ploeg, dan volgend jaar maar.

Als je slecht tot verloren staat, bied je geen remise aan. Dat doe je gewoon niet. Zo luidt een algemeen aanvaarde regel in de schaakethiek. Bij Stukkenjagers denken ze er anders over. Zo bood Herman Grooten in verloren stelling gewoon remise aan tegen onze voorzitter, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat was het niet. Marnix raakte uit zijn concentratie, maakte een fout, maar kwam later toch weer gewonnen te staan, tot hij zijn tijd liet uitlopen en Grooten dus alsnog een vol punt schonk.

(Het gewraakte remiseaanbod kwam rond de 32e zet, terwijl ik nog zo’n zes minuten op de klok had. Ik had gezien dat wits 34e helemaal niet kon, maar bij terugkeer achter mijn bord was ik het kwijt; MvdZ).

Mijn tegenstander maakte het bonter en slaagde erin mij volledig uit mijn evenwicht te slaan met zijn absurde serie remiseaanboden. Ik sprak teamleider César Becx erop aan, doch hij verwees mij naar de scheidsrechter. Die kon niets meer doen. En inderdaad, van mijn gewonnen stelling was nog slechts een plusje over. Na nog een remiseaanbod werd het me te veel. Ik maakte een absurde blunder en verloor nog. Dit soort remiseaanboden hinderen de tegenstander, en dat mag volgens mij niet.

Alleen Tom Piceu won en Xavier Goossens maakte remise tegen César Becx, die overigens ook verschillende keren remise aanbood. Waarom? Zo werd het een afgang voor HWP II. Het werd 1,5-6,5 voor de Tilburgers. Zo jammer en zo oneerlijk ook.