HWP 2

Het tweede team scoorde opnieuw een nul, deze keer tegen Dordrecht. Uiteraard was de nederlaag geheel onnodig. Tot kort voor het eind leek er nog minimaal een gelijkspel in te zitten. Maar alles ging mis.

De toon werd gezet door ondergetekende. In een variant die ik al honderd jaar speel, koos mijn tegenstander à tempo een dubieuze variant. Ik wilde hem daarvoor straffen. In plaats van te kiezen voor het betere eindspel, dat ik al vaker met succes had gespeeld, gaf ik een toren weg. Zo kende ik mezelf weer. Het spreekt vanzelf dat een dergelijk debacle van de teamleider niet bepaald een positieve uitwerking heeft op de rest van de ploeg. Dat bleek al heel snel. Eric van de Wynkele, die graag eens op bord 1 wilde spelen, ging al snel in de fout in de opening en kon niet meer terugkomen. Hetzelfde gold voor Servaas, die het excuus had dat hij een sterke tegenstander had getroffen.

Zo stonden we in een vloek en een zucht met 3-0 achter en dat leek onoverkomelijk, maar de werkelijkheid achterhaalde de schijn. In de loop van de middag ontstond op alle borden een overwicht voor de onzen. Lander ging zeker winnen, Randy ook, en de overigen zouden minimaal remise maken. De eerste die won, een beetje onverwacht, was Kurt op bord 3. Met de zwarte stukken trok hij langzaam het initiatief naar zich toe, tot de witspeler iets overzag en meteen kon opgeven. Maar kort daarop verprutste Lander zijn gewonnen stelling door een vreselijke blunder. Hij kwam nog weg met remise. Dat zelfde resultaat behaalde ook Gert, ondanks een groeiend overwicht in het eindspel. Rudy en Randy waren nog bezig en beiden stonden zo goed als gewonnen. Toen ik om een uur of half zes even de zaal had verlaten en na een kwartiertje terugkeerde, was het ineens afgelopen. De wedstrijdleider had de resultaten al doorgegeven. Frans Peeters weet van aanpakken. Hoe dan ook, Rudy bleek op onverklaarbare wijze te hebben verloren en Randy had zijn twee pluspionnen in het eindspel te gelden gemaakt. Zo bleven we toch met lege handen achter in dit dramatische seizoen.

Het tweede heeft koploper Sliedrecht met veel geluk in bedwang gehouden in een uitwedstrijd die helaas werd voorafgegaan door de nodige afzeggingen, waardoor André Galle en Joris Deberdt ruw uit het derde werden gerukt en bij ons aan de eerste twee borden verschenen. André klaagde niet over zijn remise met wit, maar Joris was niet echt tevreden – en terecht. Na een pionoffer zag zijn zwarte stelling er zeer veelbelovend uit, maar hij kon de beslissend klap – als die er al was – niet vinden. Hij bleef bewonderenswaardig op winst spelen en gooide daarmee waarschijnlijk ook de remise weg. Maar zijn bord zorgde wel voor entertainment. De derde Vlaming die ons vanuit het derde kwam versterken was Marc. Hij bezorgde tegenstander Arjan van der Leij een zeer nare middag. De Sliedrechtenaar speelde een fantastische partij en wilde zijn aanval met mat gaan bekronen toen hij een kleinigheid overzag. Die kleinigheid was dameverlies. De man was ontroostbaar en Marc had zichtbaar medelijden. Ik niet. Ik was dolblij.

Inmiddels had Kurt met groot machtsvertoon zijn opponent overweldigd, dus we stonden voor. Dat dit niet lang zou duren, was te zien op het laatste bord, waar Lander iets te ver was gegaan in zijn aanvalsdrift en een stuk had ingeleverd. Maar Tyani stond goed en zou misschien kunnen winnen, en hetzelfde gold voor Harry Provoost. Helaas gleden beide partijen af naar remise, waardoor het gewicht van de wedstrijd op mijn schouders kwam te rusten. Ik bracht een middag keepen tot een goed einde, waardoor de 4-4 eindstand op het bord kwam. Sliedrecht deed zichzelf hiermee te kort.

Na een zware nederlaag tegen Stukkenjagers 2, waarover ik nog steeds een heel naar gevoel heb, en een remise tegen Souburg, mocht er eindelijk een zege worden opgetekend voor het tweede. Helaas werden we opnieuw geteisterd door de nodige afzeggingen, en het is dat Kurt en Lander een ronde van hun toernooi in Leuven wilden opofferen, anders hadden we met lege stoelen moeten beginnen.

Ook onze tegenstander Waalwijk had met personele problemen te kampen. Ze verschenen met slechts 7 spelers achter de borden, waardoor Marnix een soort vrije middag had. Hoe het ook zij, we waren echt wel beter dan de Brabanders. Zelf was ik als eerste klaar. Mijn tegenstander, Hans Sinnige, offerde eerst een stuk tegen drie pionnen en meende daarna de materiaalverhouding in zijn voordeel te kunnen wijzigen door een toren buit te maken. Helaas kon zijn koningsstelling dat niet verdragen, veranderde in een gevangenis waaruit geen ontsnappen meer mogelijk was.

Gert speelde een solide remise tegen een opponent met een hele moeilijke naam. Waarschijnlijk Franse adel. Een kwaliteitsoffer leverde onze man een mooi initiatief op, maar dat bleek niet genoeg voor meer dan een half punt. Dat gold eigenlijk ook voor buurman Jim, die met wit een hele prettige stelling had opgebouwd en dat omboog naar een toreneindspel dat winnend leek te zijn. Geduchte tegenstand deed het voordeel echter steeds verder verdwijnen, tot er een remisestelling overbleef waarin nog één truc mogelijk was. En die zag de man uit Wallûk niet.

Zo was de stand dus 4½-½ en de winst binnen. Aan het laatste bord was Achiel ingevallen en streed voor elke centimeter. Op een gegeven moment had hij een fort bereikt dat niet te slechten was, tenzij hij zijn belangrijkste pion zou weggeven. Dat gebeurde dus, hetgeen veel, veel later tot de nederlaag leidde.

Op bord 7 leverde Lander een topprestatie af. Hij bouwde met zwart lang en geduldig aan een aanval die steeds meer in kracht toenam, totdat wit een stuk moest geven zonder dat het enige verlichting bood.

Kurt sloeg in het middenspel remise af, maar moest uiteindelijk nog zwaar in de beugels om dat resultaat in het verre eindspel te bereiken.

Onze grande dame aan bord 1 deelde eveneens het punt, maar ik denk dat ze had moeten winnen. En dat denkt ze waarschijnlijk zelf ook. Fijnzinnig spel op de damevleugel leidde tot pionwinst en de winst kon nog slechts een kwestie van tijd zijn. Helaas gaf Tijani de gewonnen pion terug omdat ze geplaagd werd door een hallucinatie.

Na de zeperd in de eerste ronde tegen Stukkenjagers 2 (het op papier sterkste team in de poule), moesten we winnen om nog een kans op het kampioenschap te houden. Tegenstander Souburg is flink versterkt door de komst van onder meer Ricardo Klepke en ‘onze Hans’, waardoor ze (ook weer op papier) samen met onze tweede ploeg tot de top drie horen in 3 E. Ze hadden evenwel in de eerste ronde verrassend gelijkgespeeld en moesten dus eigenlijk ook voor de zege gaan. Het werd derhalve een compromisloze wedstrijd, met een voor mijzelf wat ongemakkelijk begin. Teamleider Kees moest HWP 1 versterken, zodat ik de honeurs mocht waarnemen. En bijna ging ook dat mis. Tijdens de eerste ronde van de KNSB-competitie hebben Johan en ik Covid opgelopen. Drie weken later kampen we beiden nog met duchtige restverschijnselen (het blijft een rotvirus – verspreid het alsjeblieft niet), waarbij ik afgelopen vrijdag ook nog eens een fikse terugslag te verwerken kreeg, met vooral benauwdheid en hoestaanvallen tot gevolg. Na weer een dag in bed meende ik uiteindelijk op zaterdag toch een poging te moeten doen, hoewel ook toen het bed het betere alternatief leek. Toen ik – ietwat verlaat – de snelweg op wilde draaien, stond het verkeer muurvast bij een rotonde en op een groot geel bord meende ik te lezen dat de verbindingsweg richting Antwerpen afgesloten was. Daaruit concludeerde ik dat ik dus ook niet (dezelfde) richting Vlissingen de A58 op kon en besloot dwars door de middenberm een alternatieve route nemen en de A58 vanuit de richting Antwerpen te benaderen. Vervolgens bleek dat daar de verbindingsweg naar Vlissingen afgesloten was, waardoor ik uiteindelijk door moest rijden tot in Bergen op Zoom om aldaar te keren. Gevolg van één en ander was dat ik meer dan drie kwartier te laat achter mijn bord verscheen. Robin Bosters bleek mijn opponent en na een voorspoedig verloop van de opening plaatste ik een vroeg remiseaanbod, ingegeven door mijn fysieke conditie. Maar Robin speelde gezien mijn achterstand op de klok rustig door, kwam wel steeds wat slechter te staan, maar toen het tijd werd om te oogsten, begon het gebrek aan tijd mij parten te spelen. Het voordeel verdampte en een grove fout had me de kop kunnen kosten, maar zover kwam het gelukkig niet. Uiteindelijk wist ik af te wikkelen naar een bizar eindspel van drie stukken tegen twee lopers en een pion, wat Robin nog een tijdje tegen beter weten in doorspeelde gezien de stand in de wedstrijd.

Die stand was 4-3 voor de thuisploeg, maar aangezien Wonder huizenhoog gewonnen stond tegen Roeland Alders, kon er geen twijfel meer bestaan over de einduitslag. Knappe partij trouwens, van Wonder. Dichtschuiven op de damevleugel, met de koning daar naartoe lopen en breken op de andere vleugel.

Hoewel die 4-3 stand geenszins onverdiend was te noemen, had er voor ons misschien net iets meer in kunnen zitten. Tom kwam al snel in de problemen, omdat hij er niet in slaagde de drie stukken die hij kreeg voor de dame te laten samenwerken, en hij werd vakkundig opgebracht door Jos van der Kaap. En ook Johan – die te elfder ure voldoende hersteld bleek om Tyani te vervangen – moest al vlot zijn strategische en positionele meerdere erkennen in Hans. Twee mooie zwart-overwinningen dus voor de Souburgers. Maar Arne stond steeds een fractie beter tegen Klepke en bleef het met kleine middelen proberen, en op het bord van Nils was er lange tijd niet veel aan de hand. Bij Servaas daarentegen wel, want onze kleine man bleek vele, vele maten te groot voor zijn tegenstander en vernietigde diens Modern Defence met grof geweld. En hoewel hij iets subtieler te werk ging, liet ook Tamer weinig heel van zijn opponent, Jeroen Hekhuis. Die winstpartijen van Servaas en Tamer waren echt verrukkelijk om te aanschouwen.

Helaas bleek rond de tijdcontrole dat Nils er langzaam maar zeker af was geschoven door Tichelman en dat Klepke zich vakkundig had verdedigd, waardoor er niet meer dan een gelijkspel in zat. Dat neemt niet weg dat we een goede wedstrijd hebben gespeeld, een paar grote talenten aan boord hebben en als promotie er dit jaar niet inzit voor de tweede ploeg, dan volgend jaar maar.