HWP 2

Het viel aanvankelijk niet mee om een volwaardig team op de been te brengen voor de uitwedstrijd tegen De Combinatie, maar door vader en zoon Van Coppenolle uit het derde te roven en doordat Gilbert op het laatste moment wilde invallen, kwamen we toch met acht gemotiveerde strijders aan de start in het verre Asten, diep in De Peel.

De wedstrijd leek niet zo denderend te beginnen, aangezien William, met wit, zich na een wat slappe opening vergiste aan het eerste bord en remise moest toestaan. Daarna gebeurde er lange tijd niets, totdat de Van Coppenolles zich begonnen te roeren. Beiden speelden met zwart en deden dat op zeer verschillende wijze. Bij Kurt zagen we positioneel geschuif met vele kleine maar fijne zetjes, hetgeen uiteindelijk plots uitmondde in een gewonnen stand, die Kurt zich niet liet ontglippen. Een fraaie overwinning op een sterke tegenstander, die echter ruimschoots werd overtroffen door de zege van zoon Lander. Zijn tegenstander ging vanuit een soort Colle meteen in de aanval tegen de Grünfeld-opstelling van Lander. Wit slaagde erin om de h-lijn te openen, maar daar bleef het bij. Lander counterde uitmuntend in het centrum en kreeg daar de ongerokeerde witte koning in het vizier, die genadeloos te grazen werd genomen. We stonden voor.

Gilbert speelde zijn gambiet tegen het Hollands, bereikte niets, maar zijn opponent evenmin. Remise was een prima resultaat. In de tussentijd was de voorsprong uitgebreid door mijzelve. Tegen de ongebruikelijke variant van het Spaans van vader Swinkels stelde ik mij flexibel op, zodat ik de koningsaanval van mijn tegenstander kon opvangen door lang te rokeren. Nadat ik een kwaliteit had geofferd voor twee pionnen kon ik een octopus in de vijandelijke stelling planten. Octopussen zijn naar, vond ook mijn tegenstrever, en hij hakte hem er meteen af, waarna we een eindspel met zware stukken overhielden met een extra pion voor mij. Dat was voldoende. De voorsprong werd opgevoerd naar 5-1 door Arne, die een soort uitgestelde doorschuifvariant speelde tegen het Frans. Hij kreeg hiermee zeer actief spel, dat zwart uiteindelijk te veel werd.

Nog twee partijen waren er dus aan de gang. In een licht voordelig toreneindspel besloot Marc Lacrosse na veel wikken en wegen uiteindelijk in te gaan op het remiseaanbod van Raimund van Alphen. De wedstrijd was gespeeld, maar het duurde nog anderhalf uur voordat de eindstand op het bord stond. Dat heb je met Harry. Hij vond de op papier sterkste speler van De Combinatie tegenover zich. De partij ontwikkelde zich volgens het bekende Harry-stramien. In een verder dichtgeschoven stellen waren er twee open lijnen, die beurtelings door beide kanten werden gecontroleerd. Harry vond het allemaal prima, waar tegenstander Clevers bleef proberen om voortgang te boeken, totdat hij na ruim zes uur spelen de vijandelijke dame toeliet in zijn stelling. Hare Majesteit stond weliswaar pat, maar belemmerde de zwarte stukken dermate dat zetherhaling de enige optie was. Zo verlieten we zwaar vermoeid doch opgetogen de speelzaal voor een lange reis terug naar het noorden.

(Kees Nieuwelink)

Onze eerste thuiswedstrijd is slecht afgelopen. Halverwege was ik ervan overtuigd dat we zouden gaan winnen, maar de jaren ervaring die de Bosschenaren achter de borden brachten, gaven uiteindelijk de doorslag.

Het was geen goede dag voor onze jonkies. Elias gooide alles op de aanval tegen de gelouterde Bossche teamleider, en daar is niets mis mee, maar je kunt ook te veel offeren. Dat was hier het geval. Gebrek aan tijd en materiaal leidden uiteindelijk tot een nul voor Elias en voor ons. Maar ik zag veel potentie.

Ook Nils en Arne moesten een nederlaag incasseren. Nils kreeg weinig tot niets uit de opening in een doorgeschoven Caro-Kann en besloot vervolgens tot een dubbel pionoffer, waarvoor eigenlijk geen compensatie kon worden gegenereerd. Arne leek uitstekend te staan, maar ineens was het afgelopen. Ik heb niet gezien wat er precies mis ging.

In de tussentijd had William met zwart een vol punt gescoord tegen oude vos Tom Verhoeven, die de aanvalsdrift van de jonge Boudry niet kon intomen.

Ik zat naast Marc Lacrosse en constateerde halverwege dat hij zou gaan winnen. Een kleine kwaliteit meer en uitstekende aanvalskansen. Er moet behoorlijk misfortuin aan te pas zijn gekomen om die stelling te verliezen. Dat was een zware domper.

De mooiste partij van de middag werd gespeeld door André Galle, die Piet van Eijndhoven op onnavolgbare wijze mat zette. Een prachtig offerfestijn was het. Ik zag Elias bewonderend toekijken.

Zo stond het 2-4 met nog twee partijen aan de gang. Zelf had ik een gedrocht van een eindspel op het bord gebracht, maar mijn tegenstander probeerde mij qua slecht spel naar de kroon te steken en dat lukte uiteindelijk na ruim 5 uur spelen. Zo werd het dus 3-4 en was het aan Harry om het onmogelijke te doen door een potremise toreneindspel te winnen. Dat lukte dus niet.

Het had nogal wat voeten in de aarde gehad, dat op de been brengen van de drie teams. Iedere keer dat we de ze compleet dachten te hebben, volgde er weer een nieuwe afmelding als gevolg van een malheur of anderszins. Maar na het spelersbestand tot de laatste druppel te hebben uitgewrongen, was het ons toch gelukt. Met speciale dank aan Marc Nemegeer en Michael Ruzhansky, die het vervoer vanuit het zuiden voor hun rekening namen, kon HWP 2  dus voltallig aantreden in Roermond tegen ’t Pionneke. Op papier een sterkere tegenstander, maar kansloos waren we zeker niet.

En ja, je zult het altijd zien. De wedstrijd was koud aan de gang, toen bleek dat de tweede bordspeler van Remunj niet op zou komen dagen. Als we dat van tevoren hadden geweten … Nils had er op dat moment nog maar 240 kilometer opzitten.

De score werd geopend door de tegenstander van Gilbert, die het ratingverschil zowel positioneel als tactisch goed tot uitdrukking wist te brengen. Vervolgens zette onze teamleider ons op achterstand op een wijze die alleen hij machtig is. Dat hij erbij was getuigde van de juiste spirit, het was immers zijn eerste vakantiedag en hij onderbrak zijn heenreis voor een potje schaak. (Met instemming van zijn weergaloze eega,  die een boekje las in de auto.) Hij zou wel snel remise aanbieden, maar zijn tegenstander weigerde. Vervolgens toonde onze grote man zijn brute schaakkracht, duwde de weigeraar van het bord, verwisselde twee zetten en kon even later opgeven. Het leed, het leed.

Heel wat vrolijker keek Harry na afloop van zijn partij. Toen ik hem naar het station bracht vertelde hij geamuseerd hoe de scheidsrechter en hijzelf tegelijkertijd “Vlag!” riepen, waarna de gerenommeerde doch ook verbouwereerde Schuermans als in een reflex nog een zet leek te willen doen. Harry had overigens een puike partij gespeeld en had in de slotstelling groot, zo niet beslissend voordeel. Eindelijk een keer gewonnen van deze voor hem wat ongrijpbare tegenstander.

Arne speelde een hele onderhoudende en gecompliceerde partij die alle kanten op leek te kunnen. Zijn sterke opponent vertelde me na afloop desgevraagd dat hij ook niet precies wist hoe het stond toen ze de tijdnoodfase ingingen. Maar daarin was hij wel net wat handiger gebleken. Vervolgens kon ik zelf een vol punt laten bijschrijven na een interessante partij, met een stukoffer van mijn tegenstander dat veranderde in een kleine kwaliteit voor twee pionnen, waarna mijn lichte stukken en een mooie blokkade op de witte velden meer waard bleken dan de toren aan de andere kant. 3-3.

En het leed, het leed. Debutant Elias maakte op mij indruk. Als je elf bent, weet je nog niet alles. Dan kan een Modern Defence je nog voor vraagstukken plaatsen, die je niet kent. Maar als je elf bent en Elias heet, kun je dan blijkbaar toch met heel origineel spel op indrukwekkende wijze je (toch niet geringe) tegenstander je wil opleggen. Helaas had dit alles hem veel tijd gekost en schoot onze jongeman in tijdnood een bok. Boos was hij, op zichzelf. Ontdaan ook. (Maar inmiddels is hij daarvan hersteld en is hij vastberaden om die vermaledijde Pirc/Modern-achtige dingen onder de knie te krijgen en zijn tijd beter te managen. Hij wordt een grote, die Elias.)

Daarmee kwam het gewicht van de wedstrijd op de schouders van Marc Lacrosse te liggen. Die voelde daar waarschijnlijk weinig van, want er was sprake van een ziedende wederzijds tijdnood. Hij liet – ondanks dat hij niet fit was – nog maar een keer zien wat voor een geweldenaar hij kan zijn. Vanuit een Catalaan oefende hij met de zwarte stukken voortdurend onaangename druk uit, sprokkelde wat pionnen en componeerde onder de wegtikkende seconden een onvermijdelijk mat. Chapeau en 4-4, waar we ook met 6-2 hadden kunnen winnen.