HWP 2

Het eerste nieuws dat we konden optekenen in de wedstrijd tegen het sterke AAS uit Aalsmeer was goed nieuws: Manuel scoorde een remise. De Caro-Kann en een goed getimed remiseaanbod volstonden voor een half punt. En, in alle eerlijkheid, dat hadden we niet verwacht. We verwachtten wel, wederom in alle eerlijkheid, dat we de wedstrijd zouden gaan verliezen, ondanks de remise van Manuel. Wij waren niet bepaald in de sterkste opstelling opgekomen, en AAS is een kandidaat voor het kampioenschap. Het werd uiteindelijk een ruime nederlaag die een half puntje kleiner had moeten zijn, als Harry zijn compleet gewonnen eindspel niet remise had laten lopen.
Vermeldenswaard is nog de remise van Natan, die een 2300-speler op de rand van de nederlaag bracht. Tegen de verliespartijen bij de onzen viel weinig in te brengen, en hetzelfde was het geval bij de verliespartij die AAS moest incasseren. Marc Trimp verslikte zich in de opening, ik maakte een pionnetje buit, en daarna was het eigenlijk eenrichtingsverkeer.

Het begon allemaal niet erg voorspoedig op een regenachtige zaterdagmiddag in De Lier – midden in het Westland. Herman van de Wynkele had autopech en hoewel we lange tijd hoop hadden dat hij alsnog zou komen opdagen, bleek die hoop ijdel. Dat betekende dat we met 1-0 achterstonden. Die achterstand werd goedgemaakt door ondergetekende, die van ex-HWP’er Manfred Kindt, op Paul Motwani na waarschijnlijk de sympathiekste schaker ooit, een pionnetje cadeau kreeg in de opening en daarna geen kansen meer weggaf. Niettemin zag het er slecht uit: Johan, Marnix en Frans zouden niet verder komen dan remise, onze nieuwste aanwinst Enrico zat te keepen op de achterste drie rijen – en keepen kunnen de meeste jeugdspelers nog niet zo goed – en Harry en Jim stonden slecht. Tel uit je verlies… Toch liep het anders. De verwachte remises kwamen wel op het bord, maar tot ieders verbazing hield Enrico stand tegen Marnix Hofman, de hoogst gerateerde speler van de Westlanders. Niet alleen hield Enrico stand, hij slaagde er zelfs in verwoestend te counteren en de volle winst te pakken. Een onverwachte meevaller. Zo stonden we met 3,5-2,5 voor, met nog twee partijen aan de gang. Helaas stonden Harry en Jim nog steeds heel slecht – zo goed als verloren. Maar Timon van Dijk, de tegenstander van Harry, die kampte met een nare hoest, was in de eerste zitting in tijdnood gekomen en ook in de tweede zitting zat hij al snel weer op increment te spelen, terwijl Harry nog zeeën van tijd had. De aanhoudende tijdnood eiste zijn tol. Van Dijk vergiste zich en er kwam een eindspel van toren en paard tegen toren op het bord. Het zou dus remise worden. Maar daar nam de Westlander geen genoegen mee. Hij bleef zoeken naar winsten, vergat de tijd en plots was het einde daar: Harry had gewonnen. Hoeveel mazzel kun je hebben? Eigenlijk had Jim daarna ook nog remise moeten houden om het feest compleet te maken. Dat lukte net niet, maar de blijdschap was er niet minder om.

Het tweede team moest vandaag de vis op het droge trekken door minimaal 2 bordpunten te scoren. Dan zou het kampioenschap in poule 3F in absolute zin aan ons toebehoren en zouden wij onze natuurlijke plek in de tweede klasse weer in kunnen nemen. Om kort te zijn: we zijn glansrijk voor deze opgave geslaagd, ja scoorden zelfs een halfje meer dan was vereist. In retrospectief is één en ander waarschijnlijk te danken aan het strategische topoverleg tussen de teamleider en de voorzitter dat plaatsvond aan het begin van de wedstrijd. Beiden hadden een zeer voortijdig remiseaanbod gekregen van hun respectievelijke tegenstanders, ingegeven door de grote ratingachterstand waarmee ze zich geconfronteerd zagen. De twee wijze mannen waren duidelijk in hun analyse: dit was niet het moment om de hoogste persoonlijke score ooit in de KNSB te behalen (8,5 uit 9 in het geval van Nieuwelink) of het geschonden ratingblazoen (Van der Zalm) op te poetsen. Nee, hier moesten verleidingen worden weerstaan en dienden het team- en clubbelang boven alles te prevaleren.
De effecten van deze wijze besluiten tekenden zich al snel af aan de horizon van de zaterdagmiddag in de bedompte, van ieder daglicht gespeende foyer van de Speye, waar deze middag geen gewone sterveling zonder hoofdpijn uit kon vertrekken. Het belangrijkste effect was dat Johan de Zwart zou gaan winnen. Hij was met groot voordeel uit de opening gekomen, zou er gezien zijn reputatie nog wel even over doen, maar zou zijn tegenstander ook geheel kansloos laten. En zo geschiedde. Het was hem van harte gegund na zijn Ajax-achtige ondergang in de vorige ronde.
Daarmee ontstond er ruimte voor eerst Adri, daarna Herman en tenslotte Harry om hun prima stellingen in één zet weg te geven. Tussendoor had ook Etienne de vlag gestreken na een matige opening, heldhaftig verweer met een kwaliteit minder en aansluitend toch een besluit waarmee er snel een einde aan werd gemaakt. Johan Goormachtigh was als laatste klaar. Hij was ook slecht uit de opening gekomen, maar maakte moeiteloos gelijk om daarna een uitgebreide poging te doen in het verre eindspel alsnog een vol punt te scoren. Zijn tegenstander gaf echter geen krimp.

Zo eindigde een wisselvallig maar succesvol seizoen voor het tweede team op gepaste wijze. En met het behoud (en een prachtige slotoverwinning) van het eerste in het Walhalla van de Meesterklasse en van het derde (dat vandaag helaas sterk verzwakt tegen een grote nederlaag aanliep en daardoor niet op het podium eindigde) en niettegenstaande de degradatie van de vierde ploeg, mag HWP alweer terugkijken op een fantastische sportieve prestatie. Hartelijk dank aan allen die hieraan in het seizoen 2018-2019 een bijdrage hebben geleverd. We zien elkaar weer in september.

Na een wat magere generale repetitie in de zevende ronde, waarin Middelburg niet met de verwachte grote cijfers was verslagen (waarvan op deze plaats geen gewag is gemaakt), gingen de mannen en vrouw van het tweede in de wedstrijd tegen medekoploper Sliedrecht vol voor de winst en haalden deze ook overtuigend binnen, mede dankzij een vernuftige opstelling, uitgebroed door het meesterbrein van de teamleider. Harry Provoost deed aan het eerste bord van zich spreken door Robert van Rekom kansloos te laten en was naderhand begrijpelijkerwijs verbolgen over het feit dat de wedstrijdleider de naam van Simon Provoost had ingevoerd op de KNSB-site. We weten dat Simon veel kan, maar zichzelf in tweeën splitsen behoort niet tot zijn arsenaal. Uiteraard komt het punt op naam van Harry. Op het moment dat Harry de felicitaties van zijn tegenstander in ontvangst nam, stonden we al met 3-0 voor. Herman speelde een prachtpartij, die als standaard zou kunnen gelden voor de manier waarop je zwart kunt afstraffen als hij met de dame een giftig pionnetje op b2 neemt in het Frans. Zelf speelde ik een aardige laveerpartij tegen de Magnus Carlsen van Sliedrecht, waarin lange tijd niets aan de hand was, totdat mijn lopers de kans kregen zich te roeren. Dan kan het snel gaan. En Chris Ghijsels won met een lange aaneenschakeling van piepkleine zetjes een Engelse partij, waar ik niets van begreep. Te subtiel. En kort na Harry deed Gunter zijn tegenstander in het zand bijten na fraai tactisch vuurwerk. Dat was 5-0 voor ons. Dat de beide laatkomers Marnix en Johan nog verloren en Nele remise speelde, maakte slechts voor de statistieken en de personen zelf iets uit. Het feit dat Johan een nul achter zijn naam zag verschijnen, was overigens wel opmerkelijk, aangezien hij na de eerste tijdcontrole gewonnen stond. Maar vermoeid, zeer vermoeid.
In de laatste ronde hebben we aan 2 bordpunten genoeg voor het kampioenschap. Moet lukken.