Krappe overwinning voor HWP II op hekkensluiter

De teamleider heeft me gevraagd een verslag te schrijven, want hij zou dinsdag pas tijd hebben. Normaal gesproken zou ik hem gezegd hebben zich te vermannen en er even voor te gaan zitten; zelf heb ik nauwelijks iets van de partijen meegekregen. Maar deze keer ligt dat anders en dat zit zo. Hij had op vrijdagavond staan koken voor 30 man – collega’s van het werk die al dat voer op zaterdag zouden nuttigen tijdens hun jaarlijkse feestelijke samenzijn. Onze man moest dat feestje ten tweede male missen vanwege een wedstrijd van HWP. Hij zij geprezen vanwege die keuze, velen kunnen daaraan een voorbeeld nemen. Dat geldt niet voor zijn vrouw Yvon, onze fee achter de bar. Haar goedheid lijkt onbegrensd. Om te beginnen had ze de moeite genomen om bij een vriendin om een auto te bedelen, zodat Kees en zij apart van elkaar vanuit Alphen aan de Rijn naar Sas konden reizen en zijzelf halverwege de middag weer derwaarts kon keren om zich bij dat feest te voegen (ze kennen elkaar van het werk in de olie). Kees kreeg de tomtom mee en Yvon volgde de borden, waardoor zij niet in Sas maar op de Maasvlakte belandde. Gewone lui zouden daarop gedesillusioneerd zijn omgekeerd en zich jammerend geëxcuseerd hebben. Zo niet Yvon. Zij belde haar vent, vroeg om begrip dat ze wat later zou zijn en arriveerde na een helletocht van drie uur alsnog in de Speye.
Iets minder heroïsch maar toch bijzonder en zeer gewaardeerd waren de inspanningen die de vrouw en dochters van onze nieuwbakken penningmeester Ranco zich deze zaterdag hebben getroost om de malheur van Yvon op te vangen en de bar op te starten en op te ruimen en de stukken en borden te helpen opzetten. En achter diezelfde bar mochten we ook Karien voor het eerst verwelkomen, de eega van Johan de Zwart. Dank, dank, dank.
Om maar met Johan te beginnen als het over de wedstrijd gaat: hij moet er nog even inkomen nadat hij een zware operatie heeft ondergaan, maar in februari zal hij weer zijn gevreesde zelf zijn. Het koken was onze voorman blijkbaar niet in de koude kleren gaan zitten, want ook hij bleek redelijk tandeloos deze keer tegen een aanzienlijk lager gerate opponent. Ten behoeve van het verslag had de man mij opgedragen gewag te maken van een waarlijk schitterende aanvalsoverwinning van Natan Pirard tegen de sterkste Amstelvener en dat doe ik natuurlijk graag. Iets minder vloeiend was de winst van Herman, die zijn openingsproblemen met zwart keurig oploste en naar verluidt straal gewonnen kwam te staan, vervolgens eeuwig schaak toeliet, daar niet van wilde weten en daarom maar iets van mat of dameverlies toeliet en toen zijn jonge tegenstander daar op zijn beurt weer niet aan wilde toch het volle punt binnen hengelde. De wonderen zijn de wereld nog steeds niet uit. Het derde volle punt kwam op mijn conto na een partij waar ik best tevreden over was maar waarvan de computer me duidelijk maakte dat hij veel te moeilijk voor me was geweest. Genoegdoening moet ik maar halen uit het feit dat de winnende voortzetting die ik koos, nog aanmerkelijk sterker was dan de afwikkeling die de teamleider had gezien (+6 om +3).
Degelijke zwartremises werden behaald door Gunter en Jim en ook Enrico scoorde een halfje in een partij waar ik te weinig van gezien heb om er iets zinnigs over te kunnen zeggen. Wat ik wel kan zeggen is dat het spel van onze youngster een opmerkelijke balans tussen agressieve openingen en solide keuzes laat zien. Hij gaat het nog ver schoppen.
We hebben de wedstrijd die we absoluut moesten winnen dus tot een goed einde gebracht, hoewel het had ook anders kunnen aflopen. Met ‘4 uit 4’ hebben we alle kans om ons te handhaven, maar het moet gezegd dat we een relatief licht programma hebben gehad. De volgende match in en tegen Rijswijk zou wel eens beslissend kunnen zijn voor een eventueel behoud.