HWP 2

Er werd weinig gehoest in de zaal. Dat was maar goed ook, want hoesten is in deze tijden verdacht. Proesten helemaal. Scheidsrechter Bart de Vogelaere maakte dit heel erg duidelijk in zijn praatje voorafgaand aan de wedstrijd. Handen schudden werd afgeraden, dus dat deden we maar niet. We gingen wel schaken, vrijwel hoestloos. Zelf heb ik tijdens het frequent handen wassen op het toilet, waar het veilig was, stiekem een paar keer gehoest.
Bij onze voorzitter, dat weten wij allemaal, ligt hypochondrie altijd op de loer, en hij wilde er dus snel vanaf zijn op deze dreigende zaterdagmiddag. Hij gaf na een zet of 10 een vol stuk weg tegen Arres Oudshoorn en meed daarna ieder contact met medemensen. Dat betekende dat het voor de rest van het team uitermate zwaar zou worden om er nog iets van te maken tegen de koploper uit Leiden. Maar de ploeg rechtte de rug. Het begon met een opsteker na het verlies van Marnix: Rudi Pauwels speelde keurig remise tegen Nico Kuyf. En even later stonden we weer gelijk. Ik had mijn stukken goed neergezet na de opening en toen mijn tegenstander op pionnenroof ging, zwermden mijn stukken richting vijandelijke koning en was het pleit beslecht. Op dat moment leek het er zelfs op dat de overwinning ons niet meer kon ontgaan. Enrico stond weliswaar slecht tegen Frank Erwich, maar Gunter was bezig iets moois en groots op te zetten, de tegenstandster van Harry kon alleen nog wat heen en weer spelen op de laatste rijen, Natan stond minstens gelijk aan bord 1 en Johan de Zwart had een zeer veelbelovende stelling tegen de Leidse teamleider. Toch ging het nog verkeerd: Enrico verloor volgens verwachting kansloos, Gunter won volgens verwachting mooi en groots, maar de rest liep anders. Johan wikkelde af naar een eindspel dat zeker kansen bood, maar niet als je een stuk weggeeft. Dat was dus een onverwachte nul. Daar stond weer tegenover dat Natan over onvermoede eindspeltalenten bleek te beschikken en een fraaie overwinning boekte. Het stond nu dus 3,5-3,5 en de einduitslag hing af van de partij van Harry tegen Leonore. Als ik zeg dat het gezicht van Leonore getekend werd door verbijsterd geluk toen zij opstond uit de stoel aan de tafel waar tegenover haar een hoopje Harry zat, weet de lezer voldoende.

In een onvervalste vierpuntenwedstrijd tegen Rijswijk heeft HWP II zich van zijn beste kant laten zien. De omstandigheden waren verre van ideaal. We begonnen al om 12 uur, de speelzaal was klein en bedompt en de plaatselijke orgeldraaier had een uitermate ongunstige locatie uitgekozen om zijn apparaat evergreens over de naastgelegen markt te laten schetteren. Niets van dit alles bracht de verbeten strijdende HWP-ers echter van slag.
De wedstrijd begon rustig met een remise van Marnix, die een positioneel kwaliteitsoffer bracht dat opponent Roel Leezer niet probeerde te weerleggen, hetgeen in zetherhaling resulteerde. Kort daarop bracht ook de met vervaarlijke baard getooide Johan de Zwart een half punt binnen nadat zowel hij als zijn tegenstander vele zetten lang hadden geprobeerd helemaal niets te doen en daar uiteindelijk in waren geslaagd. Ons eerste volle punt kwam op naam van Gunter. Na een onschuldig lijkende opening construeerde hij met wit een centrale stoomwals die de zwarte stukken van Jelle Bulthuis geen goed heenkomen liet. Ik had medelijden met zwart. De volgende beslissing viel aan mijn bord. Tegenstander Stijn Gieben dacht erg lang na in de opening, en die tijd kwam hij in de eindfase te kort. Een kwaliteitsoffer leverde mij een verwoestend loperpaar op. Kort daarop liet Enrico het beslissende punt aantekenen. Hij leek lange tijd in de verdrukking te staan, maar wist zich te ontworstelen en wij weten inmiddels hoe venijnig onze jongste ploeggenoot kan counteren. Veteraan Frans Hoyinck van Papendrecht had geen verweer tegen de ontketende zwarte stukken die plots zijn stelling binnendrongen. Vervolgens hielden Harry Provoost en zijn opponent het voor gezien in een dode stand, waarna alleen en Simon de eindstand mochten bepalen. Simon haalde met wit niets uit de opening, overzag een simpele tactische wending, en kon alleen nog hopen op een half punt. Michael van Liempt speelde lange tijd onberispelijk tot hij op zijn beurt een tactische wending miste, en die was meteen dodelijk. Best sneu natuurlijk, maar wel hulde voor de taaiheid van Simon. Herman, tenslotte, verdedigde een slechte stand naar behoren. Veel meer kan er niet over worden gezegd.
We hebben nu zes punten en wat lucht, maar er komen nog 4 zeer zware wedstrijden, en het degradatiespook is nog niet verdreven.

De teamleider heeft me gevraagd een verslag te schrijven, want hij zou dinsdag pas tijd hebben. Normaal gesproken zou ik hem gezegd hebben zich te vermannen en er even voor te gaan zitten; zelf heb ik nauwelijks iets van de partijen meegekregen. Maar deze keer ligt dat anders en dat zit zo. Hij had op vrijdagavond staan koken voor 30 man – collega’s van het werk die al dat voer op zaterdag zouden nuttigen tijdens hun jaarlijkse feestelijke samenzijn. Onze man moest dat feestje ten tweede male missen vanwege een wedstrijd van HWP. Hij zij geprezen vanwege die keuze, velen kunnen daaraan een voorbeeld nemen. Dat geldt niet voor zijn vrouw Yvon, onze fee achter de bar. Haar goedheid lijkt onbegrensd. Om te beginnen had ze de moeite genomen om bij een vriendin om een auto te bedelen, zodat Kees en zij apart van elkaar vanuit Alphen aan de Rijn naar Sas konden reizen en zijzelf halverwege de middag weer derwaarts kon keren om zich bij dat feest te voegen (ze kennen elkaar van het werk in de olie). Kees kreeg de tomtom mee en Yvon volgde de borden, waardoor zij niet in Sas maar op de Maasvlakte belandde. Gewone lui zouden daarop gedesillusioneerd zijn omgekeerd en zich jammerend geëxcuseerd hebben. Zo niet Yvon. Zij belde haar vent, vroeg om begrip dat ze wat later zou zijn en arriveerde na een helletocht van drie uur alsnog in de Speye.
Iets minder heroïsch maar toch bijzonder en zeer gewaardeerd waren de inspanningen die de vrouw en dochters van onze nieuwbakken penningmeester Ranco zich deze zaterdag hebben getroost om de malheur van Yvon op te vangen en de bar op te starten en op te ruimen en de stukken en borden te helpen opzetten. En achter diezelfde bar mochten we ook Karien voor het eerst verwelkomen, de eega van Johan de Zwart. Dank, dank, dank.
Om maar met Johan te beginnen als het over de wedstrijd gaat: hij moet er nog even inkomen nadat hij een zware operatie heeft ondergaan, maar in februari zal hij weer zijn gevreesde zelf zijn. Het koken was onze voorman blijkbaar niet in de koude kleren gaan zitten, want ook hij bleek redelijk tandeloos deze keer tegen een aanzienlijk lager gerate opponent. Ten behoeve van het verslag had de man mij opgedragen gewag te maken van een waarlijk schitterende aanvalsoverwinning van Natan Pirard tegen de sterkste Amstelvener en dat doe ik natuurlijk graag. Iets minder vloeiend was de winst van Herman, die zijn openingsproblemen met zwart keurig oploste en naar verluidt straal gewonnen kwam te staan, vervolgens eeuwig schaak toeliet, daar niet van wilde weten en daarom maar iets van mat of dameverlies toeliet en toen zijn jonge tegenstander daar op zijn beurt weer niet aan wilde toch het volle punt binnen hengelde. De wonderen zijn de wereld nog steeds niet uit. Het derde volle punt kwam op mijn conto na een partij waar ik best tevreden over was maar waarvan de computer me duidelijk maakte dat hij veel te moeilijk voor me was geweest. Genoegdoening moet ik maar halen uit het feit dat de winnende voortzetting die ik koos, nog aanmerkelijk sterker was dan de afwikkeling die de teamleider had gezien (+6 om +3).
Degelijke zwartremises werden behaald door Gunter en Jim en ook Enrico scoorde een halfje in een partij waar ik te weinig van gezien heb om er iets zinnigs over te kunnen zeggen. Wat ik wel kan zeggen is dat het spel van onze youngster een opmerkelijke balans tussen agressieve openingen en solide keuzes laat zien. Hij gaat het nog ver schoppen.
We hebben de wedstrijd die we absoluut moesten winnen dus tot een goed einde gebracht, hoewel het had ook anders kunnen aflopen. Met ‘4 uit 4’ hebben we alle kans om ons te handhaven, maar het moet gezegd dat we een relatief licht programma hebben gehad. De volgende match in en tegen Rijswijk zou wel eens beslissend kunnen zijn voor een eventueel behoud.

Helaas moesten we de wedstrijd met 7 tegen 8 spelen. Jim was niet op tijd hersteld van de griep en moest verstek laten gaan. Niettemin ging het er in de loop van de wedstrijd steeds beter uitzien voor ons, in weerwil van het feit dat Herman van de Wynkele al na een zet of 6 verloren stond nadat zijn tegenstander succes had gehad met een uitgesteld herdersmat. Ondanks een lange tocht vol bussen, treinen en metro’s, speelde Gunter met wit een dijk van een partij tegen Jos ten Hacken, die gewoon geen kans kreeg. Het feit dat Gunter als laatste bezig was, had uitsluitend te maken met het feit dat zijn tegenstander maar geen afscheid kon nemen van een hopeloos verloren eindspel. Ik was zelf de eerste die tegenscoorde na een strategische topprestatie. Hetzelfde kon worden gezegd over Marnix, die een uitermate sterk kwaliteitsoffer op het bord bracht. Zijn tegenstander accepteerde niet, maar dat bracht geen soelaas. Kordaat werd hij naar de slechtbank geleid door onze praeses.
Jammer genoeg vielen er niet meer heldendaden te noteren voor HWP die middag in de koude aula van het Cygnus Gymnasium in Amsterdam. Het diepst teleurgesteld was waarschijnlijk Enrico Follesa, die een eindspel met ongelijke lopers op het bord had, dat waarschijnlijk in remise ging eindigen. In de veronderstelling dat hij 40 zetten had gedaan, ging hij er nog eens goed voor zitten, om tot de ontluisterende conclusie te komen dat er slechts 39 zetten waren gespeeld. Wat een drama. Harry Provoost had tot twee zetten voor het einde remise in handen en was ontroostbaar toen hem dat werd getoond. Zijn naamgenoot aan bord 1 had geen denderende middag en ging ten onder na een poging om van niets iets te maken. Doodzonde.