HWP 2

De teamleider gaf na een kleine twee uur spelen in uitstekende stelling en met een half uur meer tijd op de klok plots zijn dame weg. Een idiote blunder. Daarmee brak hij zijn team.

We mochten niet klagen. Een aantal afzeggingen had ertoe geleid dat we minder sterk opkwamen dan voorzien en toen invaller William Baeten ook nog afhaakte wegens Covid kwamen we ook nog een speler te kort. Ons vijfde bord bleef dus open. Maar de tegenstanders van HWP III kwamen ook slechts met 7 spelers achter de borden, als gevolg waarvan wij met Kurt van Coppenolle op bord 5 mochten starten. Dat was uitermate prettig.
Er heerste een vredelievende stemming onder de spelers. André Galle stond volgens mij wat beter met wit maar vertrouwde het niet en besloot een remiseaanbod aan te nemen. Ik had het hem niet verboden, dus hij had alle recht. Spijt was er wel toen bleek dat zijn tegenstander een rampzalig plan in gedachten had. Kort daarop tekenden Harry Provoost en Fré Hoogendoorn eveneens de vrede na een partij waarin niets gebeurde en die qua saaiheid slechts werd overtroffen door het geschuif aan bord 8, waar Manuel dus een half punt scoorde en daar waren wij (en hijzelf ook) zeer blij mee. In de tussentijd ging het uitstekend op het eerste bord. Ik mocht met zwart een koningsgambiet tegenspelen en dat ligt mij wel. Na de opening zochten de zwarte stukken hordegewijs hun weg naar een beknelde witte koning en dat leverde na een zet of twintig een vol punt op. De mogelijkheid van 7 remises en één overwinning voor ons begon zich af te tekenen. Nils Vantorre verdedigde zich keurig met zwart tegen de aanvalsdrift van John Greunsven en Kurt van Coppenolle deed ongeveer hetzelfde tegen de Tilburgse teamleider. Herman van de Wynkele danste op het koord maar viel er niet vanaf. Blijft Frans Snijders over. Frans had zwart in een Italiaanse partij en kreeg een fraai uitziende stelling, die hij vervolgens door slordigheid weer weggaf. Daarna bouwde hij via ragfijn positiespel een mooi eindspel op, om op de 40e zet een absolute grafzet te produceren, die zijn stelling vrijwel hopeloos maakte. In het vervolg zag Peggy het echter ook niet altijd even scherp en het pleit eindigde weliswaar met een paard meer voor de Stukkenjaagster, doch zonder pionnen. En dan kun je niet meer winnen. Zo sleepte Frans het noodzakelijke halve punt binnen en staan we nog steeds (gedeeld) aan kop in Klasse 2 D.
Over drie weken mogen we de favoriete medekoploper Venlo bekampen in Limburg. We gaan het zien.

Het was geen rustige zaterdag. Net toen ik in de auto wilde stappen voor de rit naar het zuidoosten kwam er een telefoontje. Rein Verstraeten had zich ziek moeten melden en het eerste team had dus een invaller nodig. Als ik mezelf of iemand anders van ons team (Harry Provoost woont ook in de buurt) had afgestaan, was het tweede met 7 man komen opdagen. Ik voelde me daar niet goed bij en er zijn ook geen vaste afspreken gemaakt over dit soort situaties. Dus ik heb voor mijn team gekozen. Pijnlijk was dat de 9 mannen van het eerste met slechts 4.5-5.5 verloren tegen het huizenhoog favoriete LSG. Aan de andere kant brachten Harry en ik twee volle punten binnen voor het tweede, dat daardoor de match won. Met dat resultaat is iedereen blij, maar uiteraard voelde ik mij ergens wel een beetje schuldig. Ik schik mij daarom in mijn rol als zondebok.
Dat wij de wedstrijd wonnen, was misschien enigszins verrassend gezien het ratingverschil en ook omdat André en Gunter als gevolg van een monsterfile op de Antwerpse ring drie kwartier te laat kwamen.
Er waren wat mij betreft drie helden bij ons: Harry, André en Nils. Nils maakte zijn debuut voor HWP II en raakte al vrij snel in een schier hopeloze stelling beland tegen Guus Bollen. Maar hij rechtte de rug en bleef steeds tegenkansjes in de stelling vlechten, waarmee hij een essentieel half punt voor de poorten van de hel wegsleepte. André speelde tegen Zeeuws-Vlaming Bas van Doren en deed dat met verve. Hij trok met wit vol ten aanval in een scherpe Grünfeld en kwam niet eens in tijdnood. Vele witte stukken dwarrelden neer op de zwarte koningsstelling om een beslissing te forceren. En Harry, tenslotte, deed wat de teamleider had gehoopt toen hij besloot hem op het eerste bord te zetten. Zijn tegenstander was good-old Gerard Welling en van hem weet je dat hij ten aanval zal trekken. En Harry kan goed verdedigen. Dat bleek. Eén ondoordachte zet van Gerard was genoeg. Een prachtig resultaat van onze man uit het Leidse.
De overige 5 HWP-ers scoorden de benodigde 2 punten. De voorzitter verloor of offerde een kwaliteit en kreeg daarvoor vorstelijke compensatie, maar niet genoeg voor het volle pond. Naast hem zat Gunter, die tot mijn onuitsprekelijke vreugde had toegestemd in een invalbeurt. Gunter kreeg een iets beter eindspel op het bord tegen Robert Klomp en, voorbarig als ik ben, had ik het punt al geteld. Zo eenvoudig was het allemaal niet en na een onnauwkeurigheid van Gunter werd het remise. Zelf speelde ik zeer ondernemend met zwart en kreeg na een pionoffer in het middenspel een toren en twee lopers tegen dame en pion. Best lastig zo’n dame die overal schaakjes kan geven. Opponent Rudy Simons, die beweerde ooit in 1987 van mij te hebben gewonnen, toonde zich op zijn taaist, maar uiteindelijk wisten mijn lopers en toren zijn koning toch in een matnet te vangen.
En Arne Nemegeer vocht tot het gaatje. Met zwart kreeg hij een vrijwel winnende aanval tegen Thomas Kools, maar in plaats van de beslissende klap uit te delen, gaf hij ineens een stuk weg. Het gebeurt. Vervolgens slaagde Arne erin om met een stuk minder een vesting in te nemen. Helaas meende hij aan het eind van het vijfde uur kansen op meer te zien, en die waren er niet.

Voorzichtig betreden we het post-coronatijdperk. Een halflege Speye vormde een enigszins troosteloos decor voor een uitstekende seizoensouverture van ons tweede team. Oude bekende Eindhoven was de tegenstander. Wij traden aan met twee debutanten, die meteen indruk maakten. Wlliam Boudry speelde met zwart en trof oudgediende Jos Sutmuller op het topbord. In een Hollandse partij maakte William eerst het witte initiatief op de damevluegel onschadelijk en ging vervolgens aan de andere kant van het bord richting koning. En dat deed hij met verve, want wit moest het hoofd buigen in deemoed. Onze twee nieuwe man, Arne Nemegeer, speelde aan bord vier met wit tegen de Eindhovenaar met veruit de moeilijkste naam. In een Schotse partij nam hij het initiatief en stond dat niet meer af. Een puike overwinning. Iedereen zal begrijpen dat ik als teamleider blij en trots ben dat ik er zomaar twee geweldenaars bij heb.
Aan de laatste twee borden zaten bij ons ook twee geweldenaars, die we al heel lang kennen. Herman mag dan ziek zijn, aanvallen kan hij nog steeds als de beste. Zijn tegenstander met de op één na moeilijkste naam in het Eindhovens team werd genadeloos van het bord gebulldozerd. En André Galle, terug van weggeweest, bracht met zwart Ludo Tolhuizen aan het wankelen in een soort Koningsindiër. Na de eerste tijdcontrole moest de koning van Ludo er uiteindelijk aan geloven. Een hele fraaie partij van André. Op de tussenliggende borden speelde Harry Provoost remise tegen een oud-schaatser en naast hem nam Marc Lacrosse het op tegen Jan Vosselman. Ik moest een traantje wegpinken bij het aanschouwen van dit duel der voormalige titanen. Ze gingen beiden vol voor de winst, maar moesten na harde strijd in remise berusten. Blijven over mijn persoon en onze derde jongeling uit Vlaanderen, Enrico. Hij speelde aan bord twee tegen de hoogst gerate Eindhovenaar, Brammetje Klapwijk. De strijd ging lang gelijk op, maar in tijdnood raakte onze man de draad kwijt en moest het onderspit delven. Tot slot moet ik het helaas ook nog even over mijn eigen partij hebben. Nadat ik wat moeilijkheden in het middenspel had overwonnen en een veelbelovend eindspel had bereikt, besloot ik, met drie kwartier extra op de klok, om het mijn tegenstander zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dat lukte.