HWP 1

Nog drie ronden, dan zijn we er van af. Van dit vreselijke seizoen. Zonder Steven, Thibaut V. en Tom moesten we naar DD in Den Haag. Een paar uur voor de wedstrijd bereikte ons het bericht dat ook kapitein Koen, wegens familieomstandigheden, verstek moest laten gaan. Gedurende twee uur hadden we de voorzitter als geplande invaller. Een nieuwe afmelding, nu voor de tweede ploeg, deed Marnix besluiten toch maar in het tweede te blijven. Dat betekende een 1-0 achterstand bij aanvang.
Na een uur spelen was al duidelijk dat het niet onze middag ging worden. Gunter en Wouter kwamen zeer gehavend uit de opening en zouden hun partij ook verliezen. Bij Tieme zag het er ook niet fris uit, maar dan is hij meestal op zijn best. Hoe het hem lukte de partij toch te winnen is mij een raadsel, maar het punt werd dankbaar in ontvangst genomen. Helmut en Johan bereikten niets met wit en bij beiden werd dus het punt gedeeld. 4-2 voor DD.
Zelf besloot ik met het oog op de stand maar weer eens te forceren. Meer dan een totaal verloren stelling leverde dat echter niet op. Mijn laatste troef, een stukoffer om eeuwig schaak te bereiken, bleek een schot in de roos toen mijn tegenstander de enige variant koos die niet won. Invaller Maarten weerde zich kranig in een partij met wisselende kansen. Toen een beter eindspel plotseling veranderde in een verloren stelling, was de wedstrijd beslist: 5,5-2,5.
Blijven over de helden van de dag. Het was een genot om mijn buurman Simon met kleine middelen een steeds groter voordeel te zien krijgen. Helaas haperde de techniek en moest hij tenslotte berusten in remise. Eenzelfde lot trof onze sterke kopman Thibaut M. Het moet een moeilijke middag voor hem zijn geweest. Terwijl hij zelf grootmeester John van der Wiel overspeelde, zag hij zijn teamgenoten stuntelen. Om zich niet geheel aan de malaise te onttrekken, liet ook hij zijn tegenstander met remise glippen.
Nog drie ronden, dan zijn we er van af. Ik neem aan dat we de degradatie zullen ontlopen.

We hebben als vanouds uitgehaald: 7,5-2,5. Nu hadden we op de meeste borden wel een groot ratingoverwicht, maar toch. Het duurde niet lang of we stonden met 3-0 voor door regelmatige overwinningen van Helmut, Wouter en Johan. Simon wist voor het eerst te winnen met een vlammende aanval. Bij Hans ging het minder. Het leek me remiseachtig, maar Hans was te optimistisch. Thibaut won mooi met zwart. Tom breidde zijn voordeel langzaam maar zeker uit en won ook. Tieme had een ingewikkelde stelling die misschien niet zo goed was, maar zijn tegenstander had weinig tijd. Daar wist Tieme wel raad mee. Zo stond het 7-1 en er leek een monsterscore in de lucht te hangen. Dat werd het niet, want op de eerste twee borden werd er maar een halfje gehaald. Ik kwam een onnauwkeurigheidje in de opening eigenlijk nooit meer te boven, mijn tegenstander speelde sterk. Steven mocht blij zijn met remise. In het eindspel werd zijn vechtlust beloond.

Vorig seizoen hadden we al snel vier verliespunten aan onze broek. Daarna wonnen we alles. We waanden ons bijna kampioen, maar De Stukkenjagers bleven ons net voor, nog niet eens een haarlengte, maar toch genoeg om te promoveren. Diezelfde Stukkenjagers staan inmiddels fier bovenaan in de Meesterklasse, terwijl wij weer vier verliespunten hebben. Net zo’n inhaalrace als vorig jaar lijkt haast onmogelijk, maar laten we niet te snel de handdoek gooien.

Op papier ontliepen HWP en Kennemer Combinatie elkaar weinig. De kapitein had een opstelling bedacht, waarbij bovenin de boel droog gehouden moest worden en onderin moest worden gescoord. Bord 1 was als eerste klaar. Hans’ Frans zag er wat tochtig uit. Kleijn wist er wel raad mee. Vanuit mijn ooghoeken zag ik vervolgens op het bord van Helmut de stukken ook in de beginstand gezet werden. Helmut met wit, gegarandeerd punt, dacht ik nog. Helaas dacht ik verkeerd. Ergens in een scherpe Benoni ging het mis en dat bleek direct einde partij. 0-2 en die tweede 0 was niet ingecalculeerd, pijnlijk. Het werd lastig.

Thibaut Maenhout is bijna altijd een gegarandeerd punt. Van de partij zag ik niet veel, maar het punt stond er inderdaad. Steven was in tijdnood handiger dan Ducarmon en dat was belangrijk. Voor de ploeg natuurlijk ook, maar vooral omdat Steven door deze overwinning over de ratinggrens van 2400 gaat. De normen had hij al, dus de IM-titel kan worden aangevraagd! Er werd een pintje op gedronken.

Dat waren twee mooie overwinningen, maar ondertussen pakten de donkere wolken zich samen boven de hoofden van de dappere HWP-strijders. Simon verloor. Onze nieuwe man moet er nog een beetje inkomen. Thibaut Vandenbussche verloor ook en, net als bij Helmut, was daar niet op gerekend. De partij was rommelig: dubbelpionnen, versplinterde pionstructuren, koningsmarsen. Teamleider van de tegenstander Canoy speelde het goed uit. Zelf leek ik voor een verrassing te gaan zorgen door Spoelman op te knopen, maar zijn verdediging was zo taai, dat ik er kon doorkomen. Invaller Adrian had een moeilijke partij. Die Slavische structuren lijken me altijd makkelijker te spelen voor zwart. Niks doen, structuur bij elkaar houden en wachten tot de witte zaak instort. Zo ging het ook in deze partij. 2,5 -5,5: wedstrijd beslist.

Tom toonde nog zijn zitvleeskwaliteiten door, na een gelijke opening, zijn stelling geleidelijk te versterken. Tegen half zeven was de stelling sterk genoeg voor een punt. Tieme verloor. We zagen niet de Tieme zoals we hem kennen.

We beginnen aan onze inhaalrace.

Wilden we nog aanspraak maken op het kampioenschap, moesten we winnen, en dik ook. Ondanks een vroege 2-0 achterstand, lukte dat ook. Invaller Jim en Johan gingen vroeg onderuit. Beiden door matig openingsspel.

Hans haalde zijn oude trucendoos van stal. Daartegen was Broekmeulen niet bestand. Wouters jonge tegenstander probeerde hem in de opening te overrompelen, maar Wouter is niet zo makkelijk omver te duwen. Hij bleef makkelijk staan, sloeg terug en dat was hard. Thibaut M. behandelde een drierijensysteem met wit als een volleerd masseur. Sterk spel weer van onze sterkhouder.

Steven is terug! Het zag er weer gevaarlijk uit en het paste net wel of net niet, maar uiteindelijk toch net wel. Ook een punt. Hetzelfde is van toepassing op mijn eigen partij. Ik won, maar mijn tegenstander miste wat kansjes. Helmut pakte ruimte op de damevleugel en won, volgens mij, vrij eenvoudig.

Als laatsten waren Tom en Thibaut V. bezig. Tom leek me al snel groot voordeel te hebben, maar gaandeweg verwaterde het. De eindspeltechniek was echter beter dan dat van de opponent. Thibaut V. ten slotte had een complexe stelling, waarin hij beter rekende.

2-8. Fraai. Volgende ronde weten we meer.