Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Onze eerste thuiswedstrijd is slecht afgelopen. Halverwege was ik ervan overtuigd dat we zouden gaan winnen, maar de jaren ervaring die de Bosschenaren achter de borden brachten, gaven uiteindelijk de doorslag.

Het was geen goede dag voor onze jonkies. Elias gooide alles op de aanval tegen de gelouterde Bossche teamleider, en daar is niets mis mee, maar je kunt ook te veel offeren. Dat was hier het geval. Gebrek aan tijd en materiaal leidden uiteindelijk tot een nul voor Elias en voor ons. Maar ik zag veel potentie.

Ook Nils en Arne moesten een nederlaag incasseren. Nils kreeg weinig tot niets uit de opening in een doorgeschoven Caro-Kann en besloot vervolgens tot een dubbel pionoffer, waarvoor eigenlijk geen compensatie kon worden gegenereerd. Arne leek uitstekend te staan, maar ineens was het afgelopen. Ik heb niet gezien wat er precies mis ging.

In de tussentijd had William met zwart een vol punt gescoord tegen oude vos Tom Verhoeven, die de aanvalsdrift van de jonge Boudry niet kon intomen.

Ik zat naast Marc Lacrosse en constateerde halverwege dat hij zou gaan winnen. Een kleine kwaliteit meer en uitstekende aanvalskansen. Er moet behoorlijk misfortuin aan te pas zijn gekomen om die stelling te verliezen. Dat was een zware domper.

De mooiste partij van de middag werd gespeeld door André Galle, die Piet van Eijndhoven op onnavolgbare wijze mat zette. Een prachtig offerfestijn was het. Ik zag Elias bewonderend toekijken.

Zo stond het 2-4 met nog twee partijen aan de gang. Zelf had ik een gedrocht van een eindspel op het bord gebracht, maar mijn tegenstander probeerde mij qua slecht spel naar de kroon te steken en dat lukte uiteindelijk na ruim 5 uur spelen. Zo werd het dus 3-4 en was het aan Harry om het onmogelijke te doen door een potremise toreneindspel te winnen. Dat lukte dus niet.

Vooraf was misschien de verwachting dat er weinig eer viel te behalen tegen een Souburg op volle oorlogssterkte. Maar de 2-6 nederlaag die ons ten deel viel, is toch wel een beetje veel van het goede. Niet dat er op het wedstrijdverloop veel af te dingen viel, overigens. Het verhaal van de dag is echter het lichtpunt aan bord 7, waarover later meer.

Als gezegd kan Souburg een sterk team op de been brengen, zeker nu Jos van der Kaap de overstap heeft gemaakt van Goes. Eric was de eerste die één en ander mocht ondervinden. Vier zetten in de opening met de dame over de d-lijn, waarbij hij met de laatste zet ook nog eens een giftig pionnetje tot zich nam, waren duidelijk te veel van het goede en hij werd er door van der Kaap hard afgekegeld. Niet veel later konden we solide remises bijtekenen van Johan en Jim tegen hun hoger gerate tegenstanders. Bij Kurt zag het er al snel slecht uit na een mislukte openingsopzet met veel te veel tijdgebruik, hetgeen niet veel later in een nul resulteerde.

Een fikse blunder van Wonder volgde, die in zijn prijzenswaardige aanvalsdrift de dekking van zijn stukken enigszins had verwaarloosd. Daarna weerde hij zich nog kranig, maar het mocht niet meer baten. Toch is hem de nodige dank verschuldigd, omdat hij zijn plek in het tweede wilde opgeven nadat Frans Snijders zich zaterdagochtend ziek had gemeld – die was zo snugger geweest om vrijdag een booster-prik te halen. Lander was op bord 8 met wit slecht uit de opening gekomen en vocht voor wat hij waard was, maar ik had de indruk dat de uitkomst van zijn partij nooit echt ter discussie heeft gestaan.

Tussen deze getalenteerde jongelingen (15 en 13 jaar oud) debuteerde ultra-jongeling Servaas Dhooge. Zowaar een tweede 11-jarige in de HWP-gelederen (naast Elias Ruzhansky; en er schijnt nog een derde op komst te zijn) en wat een debuut! In een ogenschijnlijk hele zuivere partij combineerde hij voortdurend kleine positionele middelen met dito tactische dreigingen, maakte een pion buit bij superieure stelling en rondde de partij onberispelijk af. Chapeau, Servaas.

Het opmerkelijke slotakkoord kwam voor mijn rekening. Door de organisatorische perikelen in de ochtend was ik er niet helemaal bij, een euvel dat me wel vaker treft en waar ik toch eens mee af moet zien te rekenen. Het zette me aan tot licht dubieus gerommel en dat moet je tegen een solide strateeg als René Tiggelman niet doen. Die zette zijn stukken beter neer, ving alles netjes op en dwong een licht voordelig eindspel af. Toch was er misschien nog niet zoveel aan de hand geweest als ik in de tijdnoodfase geen pion had weggeblunderd en mijn gebrekkige tegenstand daarna gaf eveneens te denken.

Voor de annalen is nog wel interessant dat ik de partij beëindigde door achter elkaar twee onreglementaire zetten uit te voeren. Eerst door mijn ‘volgende’ zet te doen: ik stond schaak en bedacht dat ik na het wegzetten van mijn koning een zet later mijn toren naar de onderste rij zou brengen om nog wat schaaks der wrake te geven. Dat ik vervolgens maar meteen dat laatste deed, was merkwaardig. Evenals het vervolgens alsnog uitvoeren van die koningszet, nadat ik dus mijn toren al had aangeraakt. René wees mij er verbaasd op, maar bleef beleefd. Waarvoor dank.