Op 20 november bereikte ons het droevige bericht dat Adrie den Hamer op 82-jarige leeftijd is overleden. Adrie was lange tijd één van de sterkste schakers in Zeeland en van HWP en heeft zich tot voor kort ook in het Vlaamse schaak laten gelden. Zijn schaakkracht, bulderende lach en daarmee altijd sfeer verhogende en markante aanwezigheid, zullen ons tot in lengte van dagen bijblijven.
De uitvaartplechtigheid heeft in beslotenheid plaatsgevonden. We zullen Adrie in een uitgebreid In Memoriam eren en eenieder die daar een bijdrage aan wil leveren is daartoe van harte uitgenodigd. Dus mocht u iets kwijt willen ter nagedachtenis aan Adrie, dan kunt die bijdrage zenden aan Marnix van der Zalm.
Bijdragen:
Adrie zag ik voor het eerst ongeveer dertig jaar geleden. Ik was een jaar of tien en mocht af en toe meespelen met het tweede team van SVWZV dat speelde in het zaaltje achter café ‘De vier emmers’. Op een van die zaterdagen speelde ons eerste team tegen HWP III en dat was een heel sterk team, zo vertelde mijn vader me. Ik moest maar goed kijken hoe die sterke spelers speelden. In die tijd was er namelijk nog geen internet en in West-Zeeuws-Vlaanderen waren niet zo veel sterke spelers. Of ik iets geleerd heb van die wedstrijd, weet ik niet, maar één ding viel me toen al op. Er was één speler die dus blijkbaar heel goed was, maar bij wie het plezier ook duidelijk zichtbaar was. Sterke schakers zouden, zo was mijn gedachtegang, wel heel serieuze mensen zijn, maar Adrie leek toen en ook de vele momenten erna welhaast altijd goedgemutst met zijn kenmerkende bulderende lach. Dat vond ik altijd heel mooi om te zien. Met Adrie verliezen we een icoon van het Zeeuwse schaak, omdat Adrie een sterke schaker was, maar zeker ook omdat hij zorgde voor een fijne sfeer. (Koen Leenhouts)
Adrie was bijna zo lang als ik het mij kan herinneren ook actief lid van mijn Belgische club MSV (Meetjeslandse Schaakvereniging). In de jaren ’70 speelde Adrie in ons eerste team. Dat speelde toen in de hoogste afdeling van de interclubs. Adrie was toen echt wel een sterke schaker. Toen het niveau van de interclubs omhoog ging en MSV niet kon volgen, begon Adrie aan een tweede carrière, nu meer als recreatief schaker. Het savoureren van een Vlaams streekbiertje tijdens en na zijn partij was toen minstens even belangrijk geworden als de uitslag van zijn partij. In die periode vertelde hij enthousiast over zijn bergwandelvakanties. Hij had volgende goede raad: “Voor je vertrekt altijd het advies inwinnen van de locale berggidsen. Nooit vertrekken als er maar het minste risico bestaat op een weersverandering!” Dat Adrie een talentvol natuurfotograaf was, ontdek ik nu pas (https://www.zeelandnet.nl/foto/bekijk/fotosvangebruiker/gebruiker/zn9386421). Ik heb hem nooit met een fototoestel gezien tijdens schaakwedstrijden.
Toen het zichtbaar minder goed begon te gaan met Adrie, speelde hij graag nog een partijtje in het K.L. Ledegancktoernooi, voor S.K. Den Eik uit Assenede, Belgische buurgemeente van Sas van Gent. Klagen deed hij nooit, hij bleef optimistisch.
Als wedstrijdleider in de externe competitie bij HWP was het soms mijn plicht om het enthousiasme en de bulderlach van Adie in de kiem te smoren. Hoe graag zou ik nu die bulderlach nog eens horen weergalmen in de speelzaal. Sinds het droeve bericht van voorzitter Marnix klinkt die lach onophoudelijk door mijn hoofd. Voor een keer koester ik een oorwurm. (Bart de Vogelaere)
Ik herinner me o.a. zijn aparte taalgebruik. Als HWP 1 binnenkwam zei hij vaak: “Zo, daar zijn de coryfeeën” en verder ook “Sie spielen das!?” of “Grote Klasse”. Ook met de fietsclub in Sas van Gent heb ik hem jaren meegemaakt. En natuurlijk ook de foto’s, een hobby waar hij wat later aan begonnen is. Op Internet kun je nog veel natuuropnames van hem terugvinden, speciaal de steenbokken waren zijn favoriet. Een monument van HWP, een goede schaker en altijd uitgesproken. Maar bovenal een goede vriend. (Gert van Rij)
Een bijzonder aardige en sympathieke man is van ons heengegaan. Een creatief persoon bovendien. Adrie den Hamer, een bergwandelaar, begenadigd fotograaf en … een uitstekende schaker. Als je bij een zaal waar geschaakt ging worden arriveerde, en hij was daar al, was dat al goed te horen. Zijn bulderende lach salvo’s deed iedereen glimlachen. Adrie leerde ik pas goed kennen na zijn overwinning op Grootmeester Jan Timman begin 80er jaren bij een kloksimultaan in een school te Terneuzen. Die moet wel heel goed kunnen schaken was mijn gedachtegang. Bij HWP was hij toentertijd al een vaste kracht in het 1e team. Voor die periode werd hij ook nog twee keer Zeeuws kampioen.
Toen hij met pensioen ging kon hij nog meer reizen doen, waarbij de bergschoenen uiteraard meegingen. Samen met zijn vrouw overnachtte hij soms in een tentje in de bergen, vertelde hij mij. En maakte aldaar schitterende foto’s die hij een paar keer naar mij mailde. Zijn foto’s zijn ook te bewonderen bij Omroep Zeeland. Helaas gooide die vreselijke ziekte die met een “k” begint, roet in het eten. Zijn leven veranderde plotsklaps. Ondanks zijn ziekte bleef hij schaken. Vooral in zijn geliefde Vlaanderen. Het ging op en af met hem maar hij bleef ertegen vechten. Ik weet zeker dat Adrie geen vijanden had, iedereen mocht hem. Voor nu Adrie, rust zacht en je zal zeker en vast nooit uit onze gedachten verdwijnen. (Gerard de Winter)
Een markant schaker is ons ontvallen. Veel goede herinneringen aan hem. Ook een keer bij hem thuis geweest om zijn vakantiefoto’s te bekijken. Zeeuws kampioen in de hoogste klasse in 1977 (en 1974, MvdZ), en winnaar tegen Timman bij het jubileum van schaakclub Terneuzen in het Zeldenrustcollege in 1981. (Adri Paauwe)
Een grote smaakmaker van het Zeeuwse schaak is niet meer! (Nick Dubbeldam)
Ik ben de laatste veertig jaar vaak met Adrie op stap geweest voor wedstrijden van MSV. Gezellige tochten door Vlaanderen. Als ik Adrie dan weer had afgezet in de Amaliastraat was het stil in de auto. Een markant man is ons ontvallen. Adrie’s speciale gevoel voor humor, zijn altijd nadrukkelijke bescheiden aanwezigheid. De stilte is nu niet alleen in de auto, maar overal. We zullen hem missen. (Gosse Kamminga)
