Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Wij waren niet in allerbeste doen, afgelopen zaterdag in en tegen Dordrecht. Temeer daar zij hun beste speler misten (Mark Timmermans), leek een eenvoudige zege voor ons in het verschiet te liggen. Niets was minder waar. Het was ploeteren en overleven. Dat we uiteindelijk wonnen, was louter en alleen te danken aan onze taaie mannen op bord 6 en 7. Bij een achterstand van 3½-2½ waren zij nog bezig om alles uit het vuur te slepen wat er in zat. Harry Provoost bekroonde een urenlange belegering van de zwarte veste van Ben Sitton uiteindelijk met een overwinning in het eindspel. Dat was overigens volgens verwachting. Hetgeen zijn buurman presteerde, was dat niet. Marc Lacrosse was niet best uit de opening gekomen en zag na sterke manoeuvres van zijn tegenstander geen andere optie dan af te wikkelen naar een miserabel toreneindspel. Maar juiste daar kwamen zijn klasse en ervaring bovendrijven. Dankzij vlot en actief tegenspel kwam hij steeds minder slecht te staan en kwam zijn opponent steeds korter in zijn tijd te zitten. Het ging van kwaad tot erger voor de Dordtenaar en rond zessen overschreed hij de tijd in inmiddels verloren stelling. Dit leidde tot grote vreugde bij mij en de overige nog aanwezig HWP-ers. We blijven meedoen om promotie.

Laten we nog even de partijen langslopen. Nils Vantorre won aan het eerste bord overtuigend van Cor Oliemans. Met wit nam Nils de zwarte stelling in een houdgreep en zijn loperpaar werd zo dominant dat er geen houden meer aan was voor de zwarten.

Naast hem ging Ismaïl ten onder tegen Rik de Wilde. Op zich geen schande, maar jammer was wel dat onze man een zeer interessante stelling waarin hij drie stukken had tegen de dame, door een zware blunder om zeep hielp.

Tyani beleefde vele avonturen tegen een man die later onder een verkeerde naam in de uitslag op de KNSB-site verscheen. Dit is intussen rechtgezet. Tyani trok met wapperend vaandel ten strijde tegen de Caro-Kann van haar tegenstander. Die leek te wankelen, maar hield wel stand, en de geofferde witte pion kwam niet meer terug. Vervolgens ging de man met de moeilijke naam in de fout in een zeer langdurig eindspel, dat culmineerde in randpion met verkeerde loper. Dat kon ook Tyani niet winnen.

Arne liet zich min of meer gewillig wegdrukken omdat hij beslissende counters meende te zien. Helaas waren die er niet.

Zelf offerde ik tegen Freek Schouten kort na de opening een stuk voor een aanval die er steeds verwoestender uit ging zien, en dat ook was. Maar in plaats van de beslissende kap uit te delen, gaf ik een kwaliteit weg, waarna ik dus een volle toren achter stond, tegen een paar pionnen. Compensatie was er echter volop, en mijn tegenstander was verheugd dat hij wegkwam met eeuwig schaak.

En tenslotte was daar het halve punt van André Galle aan bord 8, dat we beter met de mantel der liefde kunnen bedekken.

(door Glen de Schampheleire)

Wat ik me al regelmatig heb afgevraagd: een bestaan als schaakprof, zou dat iets voor mij zijn? Toen ik 14 was, las ik met grote belangstelling ‘Het Smalle Pad’ van Jan Timman. In dat boek schrijft Timman over zijn belevenissen (schaakpolitiek, wilde drankfestijnen, enerverende wedstrijden…) tot en met de tweekamp tegen Artur Yusupov in de halve finale van het kandidatentoernooi in 1984, het toenmalige  hoogtepunt uit zijn carrière. Een vol en rijk leven helemaal in het teken van het spel waar je verslaafd aan bent. Ik zag het al zo voor me. Slechts één probleem: ik kon en kan nog steeds helemaal niet zo goed schaken als Jan Timman dat kan.

Wedstrijden zoals de interclubwedstrijd in Purmerend brengen me alvast terug tot de realiteit. Ik ben niet geschikt voor een leven als professioneel schaker. Toen ik om 7u30 ’s ochtends een warm bed, vriendin en hond moest achterlaten om drie van onze spelers op te gaan halen in Gent, had ik al het gevoel dat dit niet mijn dagje ging worden. Bij Warre was het wellicht net zo. Zijn goede humeur verdween als sneeuw voor de zon toen hij belaagd werd door Rex, de massieve Deense dog van de Ruszhansky’s. Warre kwam er gelukkig met de schrik – en niet bijvoorbeeld met een gescheurde broek – vanaf.

Vanaf Sas van Gent nam ervaren gids Koen ons, Vlaamse naïevelingen, mee voor een trip langs de mooiste plekjes van Nederland. Van het zacht glooiende rurale Zeeland (‘Daar, een camperpark! Dat kennen jullie vast niet’) tot de metropool Amsterdam (‘In deze chique buurt heeft Helmut nog gewerkt’). Na een rit van bijna drieënhalf uur kwamen we aan in het woonzorgcentrum in Purmerend. De schaakpartijen worden daar afgewerkt in een aangenaam en behaaglijk warm zaaltje. De werkelijke temperatuur viel evenwel in het niet in vergelijking met de koorts bij de toeschouwers halfweg de wedstrijd. Beide teams waren immers zeer aan elkaar gewaagd.  

William had een leuke rommelpartij waar zijn initiatief en actievere stukken uiteindelijk de doorslag gaven. Ik had de indruk dat zijn tegenstander in de analyse niet veel van Williams va-banque-spel geloofde, maar het eerste punt was voor ons.

Ik besloot de spankracht in de wedstrijd te verhogen. De focus was bij mij helaas helemaal afwezig deze zaterdagnamiddag. Barry Brink had maar weinig moeite om de scherven op te vegen. Wit hoefde enkel maar de stukken naar het centrum te brengen en daarna de stelling te openen met de breekzet …e4 en niet veel later kon ik de vlag al strijken. Een miniatuurnederlaag die nog een tijdje bij mij is blijven nazinderen. Misschien wel de reden waarom u dit verslag met een paar weken vertraging leest.

Helmut bracht ons gelukkig opnieuw op voorsprong. Hij maakte optimaal gebruik van de vele zwakke velden in de Stonewall-opstelling van zijn tegenstander en won voor het eerst in anderhalf jaar (!) nog eens een partij! Moge er dit seizoen nog vele punten volgen! (nvdr; Helmut heeft zijn ‘winning streak’ niet kunnen verderzetten)

Voor beslissingen in de andere partijen was het nagelbijtend afwachten. Enrico en Warre stonden overwegend, bij Tamer was het onduidelijk en Koen, Elias en Benjamin hadden een zware pijp te roken.  Paul bracht het eerstvolgende resultaat: een solide remise tegen supertalent Hing Ting Lai. Vóór de start van de wedstrijd zouden we zeker getekend hebben voor een half punt tegen hun sterkste speler.  

Bij Warre ging het mis in tijdnood. Een gewonnen stelling werd naar eeuwig schaak verkwanseld. Ik zag onze teamcaptain Helmut alsmaar nerveuzer door de zaal ijsberen, want ook op de andere borden begonnen de kansen nu te kantelen. Enrico had een tactische tegenkans toegelaten vlak voor de 40^ste zet en plots was zijn voordeel niet meer zo duidelijk. Bij Benjamin ging het ondertussen van kwaad naar erger: de zwarte stukken waren veroordeeld tot totale passiviteit. De vraag was hier niet ‘hoe?’ maar ‘wanneer?’ de witte stukken de zwarte positie zouden overrompelen. Een relatief lichtpuntje was dat Koen een deprimerend eindspel had omgeturnd naar een toreneindspel met een extra pion.

De derde helft van de wedstrijd ging weer onze kant op. De remise van Tamer was een eerste relatieve opsteker. Tamer had de partij solide opgezet, stond op een bepaald moment ook een pak beter, maar in tijdnood was er even een gevaarlijke fase. Na de 40^ste zet verdween er meer en meer materiaal van het bord. Pieter Hopman probeerde het nog even met een extra pion, maar Tamer trok vrij moeiteloos de vis op het droge.

Niet veel later voegde Enrico een puik punt toe aan ons scoreboek. Hij had het tricky eindspel toch goed ingeschat en bouwde zijn voordeel na de tijdnoodfase vakkundig uit. Benjamin verweerde zich op zijn beurt urenlang zeer moedig in een praktische patstelling, maar moest uiteindelijk toch het hoofd buigen. Zijn enthousiaste Duitse tegenstander probeerde Benjamin nog tot een post-mortem analyse te verleiden, maar de nuchtere Benjamin wimpelde hem beleefd af. Vijf uur op de folterbank is meer dan genoeg!   

Ondertussen was het voor de toeschouwers wel duidelijk dat Elias de sleutel tot de matchzege in handen zou hebben. Elias is wellicht het grootste Belgische talent op dit moment. Er zijn nog enkele ruwe kanten aan zijn spel, maar op 12-jarige leeftijd is zijn inzet en concentratie achter het bord al heel indrukwekkend. De twee spreekwoordelijke kemphanen verruilden een intense openingsfase voor een even enerverend middenspel. Wit had meer materiaal, maar zwarts twee verbonden vrijpionnen denderden in volle vaart naar het promotieveld. Mijn eerste indruk was dat Elias volledig verloren stond, maar onze youngster bleef zetten vinden die hem op de been hielden. Ik weet niet waar het precies mis ging voor Michael Coenen, maar plots waren de vrijpionnen gestopt en marcheerden de witte pionnen naar de zege. Boeken toe!

Koen legde de eindstand vast. Hij probeerde het nog lang, zeer lang in het toreneindspel,  maar Roger Labruyère hield onze Zeeuwse grootmeester goed in bedwang.

4-6 is een uitstekend resultaat tegen een gevaarlijke concurrent. Laten we hopen dat we dit ritme kunnen volhouden!

(door Tom Piceu)

Het is niet mogelijk om niet te communiceren.
Ik geef voor de Vlaamse Schaakfederatie de kadercursussen voor trainers en het is een belangrijk principe dat aan bod komt in de cursus.

Ik was er de vorige ronde niet bij en ik had het genoegen om geen verslag te lezen van ploeg 1. De stelregel hierboven in gedachten, ga ik ervan uit dat het ofwel een afgrijselijke dag was ofwel dat de kapitein-van-wacht er de pest in had. Het was nochtans een nette ploegoverwinning. Het ontbrekende verslag is dus geen vergetelheid, het is gewoon briljante communicatie.

Over communicatie gesproken.
Laat ik eerst even Elias voorstellen. Elias is 12 jaar en een van de grootste talenten in België. Hij keerde zonet terug van het jeugd-WK waar hij als een van de ratingfavorieten bij U12 zomaar eventjes 200 elo verloor. Pijnlijk voor velen, maar Elias zet door en laat zich niet afleiden door de bijzaak die die elo’s vormen. Voorbeeldig. Hij was vandaag dan ook verlekkerd op een hoog bord en een pak elo’s om terug te winnen. Pech gehad, de tegenstander was ziek en Elias mocht onverrichter zake huiswaarts keren.
We kunnen het de tegenstanders niet verwijten dat ze niet vooraf verwittigd hebben, het is gewoon hoe het gaat in Nederland.
In België loopt dat anders. Als je de tegenstander de avond voordien verwittigt dan is er enkel een forfait te betreuren en is er geen tegenstander die onverrichter zake moest uitrukken. Doe je dat niet, dan heb je als team een boete aan je been. Ik vind het Belgische systeem beter.

Wij misten wat spelers en Nils en Arne mochten invallen op borden 9 en 10.
Er viel niet veel te beleven daar. De tegenstander van Nils, toch met een hogere rating dan Nils, ging met wit al snel op een zetherhaling in. En bij Arne viel er na 12 zetten in de Petrov al niets te beleven, waarna ze nog 20 zetten samen niets beleefden.

Die forfait op het tweede bord heeft ons eigenlijk recht gehouden in de match. Want op een bepaald moment zag het er niet zo rooskleurig uit. Koen had zich vanuit slechtere stelling teruggeknokt en had een stuk gewonnen maar naast veel gelijke stellingen verschenen er donkere wolken boven de borden van Helmut, Warre en Benjamin. Dit ging geen gemakkelijke namiddag worden.

De dominosteentjes vielen in het derde uur wel de goede kant op. Mijn tegenstander verbruikte nogal veel tijd en greep mis in een scherpe stelling met weinig tijd op de klok. Bij Paul speelde zich iets gelijkaardigs af: een licht betere stelling werd een winnende stelling toen de seconden aan het aftellen waren bij zijn jonge tegenstander. Twee welgekomen overwinningen in het mandje.

Zoals verwacht deden ze iets terug. Warre moest als eerste de vlag strijken na wat mij een beetje een non-partij leek. Eentje om snel te vergeten.
En Helmut deed een correct pionoffer maar vergat die op een of andere manier terug te winnen. Waarna het steeds lastiger werd tot het niet meer te houden was.

Glen speelde eigenlijk een remisevariant. Een pion geven voor het loperpaar waardoor hij steeds net genoeg compensatie had. Maar ook niet meer dan dat. Het duurde lang, maar hij bracht de teamoverwinning binnen.
Toen Benjamins tegenstander hoorde dat het voor het ploegresultaat geen zin meer had, stelde hij remise voor. Waarmee Benjamin niet kon klagen en wij eigenlijk meer kregen dan we verdienden.

Dan nog over de helden van deze middag.
Luc, die belangeloos twee spelers van ons team wou brengen, maar pech op de weg had.
Marc, de vader van Arne, die onze twee gestrande kornuiten dan maar ging oppikken en tot in Sas bracht.
Marnix, die zijn eigen impressie van liveborden gaf (“ze kunnen hier live komen kijken”) en de openingsspeech dermate lang rekte dat Arne en Glen eigenlijk nauwelijks tijd op de klok hebben verloren.