Seizoen

In de laatste ronde moest het tweede team aantreden tegen de Westlandse Schaak Combinatie. Aangezien er voor beide teams geen degradatie of een kampioenschap of het spel stond, kon er vrij gespeeld worden.
Aan bord 8 opende teamleider Han Schut de score met een winst in 16 zetten. De tegenstander vergat dat een gepend stuk een slechte verdediger is. De witte dame kon daardoor de zwarte koning snel bedreigen waarop spoedig mat volgde: 1-0.
Mark Lacrosse overzag een tussenzet van zijn tegenstander wat leidde tot een dodelijke mataanval: 1-1.
De jonge Jason Vandenberghe boekte een gedegen overwinning op bord 7. Na een ongebruikelijke Siciliaanse opening verbeterde hij zijn stukken met iedere zet verder. Dit culmineerde uiteindelijk in een niet te weerstane mataanval. Op de 40ste zet ging zijn tegenstander in verloren stelling door de vlag: 2-1.
Maarten Rademakers won een kwaliteit maar miste vervolgens deze loper op g7 en werd matgezet: 2-2.
De partij van Eva Baekelant begon als een scherpe aanvalspartij maar ging over in een eindspel waarin Eva twee pionnen haar opponent wist te winnen. Met een pion meer en een paard versus een loper wist zij uiteindelijk haar tegenstander met een briljante ‘Zugzwang’ eronder te krijgen: 3-2.
Lisa Schut speelde met zwart haar opening actief en won een pion die ze tot in het eindspel wist vast te houden. Door knap manoeuvreren won Lisa een tweede pion en daarmee de partij: 4-2.
Ivo Timmermans had een schijnbaar voordeel in de opening dat uiteindelijk verzandde in een toreneindspel dat remise werd: 4½-2½.
Harry Provoost gebruikte de volle 6 uren om zijn tegenstander eronder te krijgen. In een eindspel met een pion meer wist hij uiteindelijk zijn tegenstander in tijdnood te verschalken: 5½-2½.

HWP heeft op zaterdag 9 mei 2009 wederom geschiedenis geschreven. Het eerste team maakte de verwachte, maar o zo lastige stap naar de Meesterklasse en het vijfde team promoveerde voor het eerst naar de Hoofdklasse van de ZSB. Het tweede, derde en vierde team handhaafden zich ruim in hun respectievelijke klassen, zodat in de clubcompetitie alle doelstellingen voor dit seizoen zijn gehaald. Reden voor grote feestvreugde in het Meulegat in Sluiskil, waar tijdens de aansluitende maaltijd, voordracht van Bernard de Bruycker, ledenvergadering en het ‘rondje bar’ uiting aan gegeven werd.
Het succes kwam niet vanzelf en mag toch opmerkelijk genoemd worden, na het afhaken van vaste waarden als Tanguy Ringoir, Gunther Deleyn, Frederic Decoster, Johan de Zwart en Jim van de Vreede, het vertrek van Arthur Hugaert en het overlijden van Robert van Waterschoot. In enkele wedstrijden moesten we daarom met een onvolledig team opdraven. Gelukkig kwamen er nieuwe krachten bij in de persoon van Jason vandenBerghe, Rob Michiels en Sadik Bajraktari, die meteen hun visitekaartje hebben afgegeven. En de jeugdspelers hebben zich op een fraaie manier verder ontwikkeld.
Het derde team gaf het wisselvallige seizoen in de laatste ronde glans door een ruime 6-2 overwinning op hekkensluiter Erasmus. Na een snelle remise van Herman van de Wynkele ontspon zich in eerste instantie een open wedstrijd waarvan de uitslag ongewis was. Walter Tonoli, Eric van de Wynkele, Etienne van Leeuwen en Marnix van der Zalm hadden echter wel het initiatief. En nog ruim voor de eerste tijdcontrole begonnen te punten binnen te stromen. Frederic Verduyn, Walter Tonoli en Eric van de Wynkele hadden hun tegenstanders fraai overspeeld. Frans Snijders, Etienne van Leeuwen en Marnix van der Zalm wisten hun betere stellingen net niet te verzilveren, maar Rudy van de Wynkele haalde de vis in het verre eindspel toch nog op het droge. Een verdiende 6-2 en een zesde plaats in de 3e klasse F waren het eindresultaat.

De opgave vooraf was duidelijk: winnen betekende een zekere 2e plaats en recht op promotie. De wedstrijd begon goed toen Sadik Bajraktari zijn koningsaanval winnend wist af te sluiten, 1 – 0. Kort daarna kon Manuel Colsen een punt bijschrijven, 2 – 0. Maar Cor Provoost bracht de spanning terug, volgens zeggen in een zet paard plus toren weggegeven, hoe doe je zoiets? Dus 2 – 1. Gert van Rij stond een gambiet pion voor, toen de stelling naar het eindspel neigde en zijn tegenstander een verzwakking toeliet was een aanval met de zware stukken plots direct beslissend, 3 – 1. Nick Wegman had een pion weggegeven in een onduidelijke stelling, maar hij kon nu remise aanbieden en zijn tegenstander accepteerde, 3.5 – 1.5 Daarmee was de zege een feit, dat Cees Smits vervolgens nog verloor was alleen van belang voor de statistiek. Hiermee is het project om HWP 5 in de Hoofdklasse ZSB te brengen succesvol afgerond. Nu nog genoeg spelers hiervoor vinden (HWP 5 gaat dan van 6 naar 8 spelers), dat wordt de uitdaging voor de komende zomerperiode.

De 9e ronde begon voor HWP 1 eigenlijk al op donderdag 7 mei met de uitspraak van de competitieleider inzake het protest tegen de speelomstandigheden in de wedstrijd tegen De Stukkenjagers. Het protest was afgewezen, de mogelijkheid tot beroep hiertegen staat open.
Goed, we wisten dus waar we aan toe waren. Een overwinning betekende de titel, bij een gelijk spel zou slechts een 0-10 overwinning van De Stukkenjagers tegen Euwe roet in het eten gooien.
Tegenstander Eindhoven was in de sterkste opstelling naar Sluiskil gekomen. Met een team dus dat eigenlijk een serieuze kandidaat voor het kampioenschap had moeten zijn, maar door twee verrassende nederlagen in het begin van het seizoen al kansloos was.
Het duurde lang voordat er enige tekening in de strijd kwam. De staartborden van HWP (Kees Nieuwelink en Hans Groffen) stonden prima, zorgen baarden de stellingen van Steven Geirnaert tegen Benjamin Bok en Koen Leenhouts tegen Frans Kuijpers. Wellicht stond ook Tom Piceu tegen Thijs Laarhoven niet geweldig, maar dat deed niet ter zake. Met een score van 7 uit 7 maakt het niet uit hoe je staat, de overwinning is slechts een kwestie van tijd.
De score werd geopend door Paul Motwani. Hij stond weliswaar twee pionnen voor, maar tegenstander Roi Miedema had een gevaarlijk initiatief ontwikkeld. Met de remise konden beiden goed leven.
Spoedig daarna was de zaak eigenlijk al beslist. Tom "100%" Piceu kreeg voordeel en verzilverde dat zeer overtuigend. Zijn voorbeeld werd gevolgd door de kersverse Belgische jeugdkampioen Thibaut Maenhout, die aan bord 1 de sterke Bas van de Plassche de baas bleef. Daarmee leek HWP al vrijwel zeker van minimaal 5 bordpunten.
Inmiddels was ook de stelling van Steven Geirnaert flink opgefleurd met een vol punt als gevolg. Na de remise van Helmut Cardon tegen Luuk van Kooten was het aan teamleider Hans Groffen om het 5e bordpunt veilig te stellen. In een remise-achtig toreneindspel tastte tegenstander Boris Friesen mis: 5-1. De "ouwetjes" van Eindhoven zorden ervoor dat de uitslag niet al te geflatteerd werd. Frans Kuijpers bleef overeind tegen Koen Leenhouts, Jan Vosselman verdedigde zich sterk tegen Kees Nieuwelink en Jos Sutmuller versloeg Johan Goormachtigh. Fred Hallebeek had lange tijd uitzicht op een zege, maar Tieme Verlinde, verdedigde zich als een leeuw. Uitslag 6½ -3½. Daarmee kreeg Eindhoven misschien iets te weinig.
Kampioen dus en volgend jaar weer in de Meesterklasse.