Seizoen 2011-2012

HWP 5 deed goede zaken door een 1-3 zege in een tegen Oostkapelle. Hoewel de koppositie verstevigd werd (vermoed ik, de zsb-site was blijven steken bij ronde 1; heb ik daarvoor nu een tijdje terug een hele avond in dat trieste pand in Kruiningen gezeten, meneer de voorzitter?), was de stemming na afloop niet al te uitbundig, waarschijnlijk doordat zowel Cees als ondergetekende de door noeste arbeid opgebouwde elopunten in één vlotte beweging weer in de vuilnisbak kieperden door remise te spelen tegen veel en veel lager gerateerde (vanaf nu tevens met de betekenis: een rating toebedeeld gekregen hebbende) opponenten.
De schrijver van dit stukje was als eerste klaar, en wist door een miraculeuze paardzet nog een remise uit het vuur te slepen in een glad verloren stelling. Hoe het zo ver had kunnen komen? Daar moet ik m’n licht nog maar eens over laten schijnen, maar eens nadenken en de tijd nemen voor een zet wil vast wel schelen; het spel heet schaken, het is een denksport en geen behendigheidsspel waarin ‘zo snel mogelijk stukken hout verplaatsen’ centraal staat.
Lydia was als tweede klaar. In een remise-eindspel (beiden het loperpaar en evenveel pionnen) deed haar tegenstander een verkeerde koningszet, die ertoe leidde dat Lydia’s h-pion frank en vrij door kon lopen. Hierdoor verkregen we een voorsprong.
Cor knapte zijn tegenstander op in dat ene oude gambiet waarvan ik de naam nog steeds niet weet, maar dat wel weer werkte: zijn opponent werd vakkundig van het bord gedrukt. Weer een punt voor Cor, hij loopt tot nu toe 6 op 6, als ik het goed begrepen heb.

Cees was als laatste klaar. De tent was al half leeggelopen. Van de ons vergezellende dammers waren er nog maar twee over, zittende aan een tafeltje bij het raam. Op de achtergrond klonk , vanuit de kantine van de sporthal, wat opgetogen gewauwel van tv-commentatoren. Dat Ajax op de broek had gekregen fleurde de avond nog enigszins op, maar ik weet niet of Cees daar zo veel blijer van werd, nadat duidelijk was geworden dat hij niet ontsnappen kon aan eeuwig schaak in een ogenschijnlijk gewonnen stelling. (Heb je nog naar 41 … Dxb3 gekeken Cees?).
Hoe dan ook, we staan eerste en de kans dat we binnenkort weer op de open kampioenskar door Zeeuws-Vlaanderen worden gereden, is zienderogen gestegen.

Nog drie ronden, dan zijn we er van af. Van dit vreselijke seizoen. Zonder Steven, Thibaut V. en Tom moesten we naar DD in Den Haag. Een paar uur voor de wedstrijd bereikte ons het bericht dat ook kapitein Koen, wegens familieomstandigheden, verstek moest laten gaan. Gedurende twee uur hadden we de voorzitter als geplande invaller. Een nieuwe afmelding, nu voor de tweede ploeg, deed Marnix besluiten toch maar in het tweede te blijven. Dat betekende een 1-0 achterstand bij aanvang.
Na een uur spelen was al duidelijk dat het niet onze middag ging worden. Gunter en Wouter kwamen zeer gehavend uit de opening en zouden hun partij ook verliezen. Bij Tieme zag het er ook niet fris uit, maar dan is hij meestal op zijn best. Hoe het hem lukte de partij toch te winnen is mij een raadsel, maar het punt werd dankbaar in ontvangst genomen. Helmut en Johan bereikten niets met wit en bij beiden werd dus het punt gedeeld. 4-2 voor DD.
Zelf besloot ik met het oog op de stand maar weer eens te forceren. Meer dan een totaal verloren stelling leverde dat echter niet op. Mijn laatste troef, een stukoffer om eeuwig schaak te bereiken, bleek een schot in de roos toen mijn tegenstander de enige variant koos die niet won. Invaller Maarten weerde zich kranig in een partij met wisselende kansen. Toen een beter eindspel plotseling veranderde in een verloren stelling, was de wedstrijd beslist: 5,5-2,5.
Blijven over de helden van de dag. Het was een genot om mijn buurman Simon met kleine middelen een steeds groter voordeel te zien krijgen. Helaas haperde de techniek en moest hij tenslotte berusten in remise. Eenzelfde lot trof onze sterke kopman Thibaut M. Het moet een moeilijke middag voor hem zijn geweest. Terwijl hij zelf grootmeester John van der Wiel overspeelde, zag hij zijn teamgenoten stuntelen. Om zich niet geheel aan de malaise te onttrekken, liet ook hij zijn tegenstander met remise glippen.
Nog drie ronden, dan zijn we er van af. Ik neem aan dat we de degradatie zullen ontlopen.