Seizoen 2011-2012

We hebben als vanouds uitgehaald: 7,5-2,5. Nu hadden we op de meeste borden wel een groot ratingoverwicht, maar toch. Het duurde niet lang of we stonden met 3-0 voor door regelmatige overwinningen van Helmut, Wouter en Johan. Simon wist voor het eerst te winnen met een vlammende aanval. Bij Hans ging het minder. Het leek me remiseachtig, maar Hans was te optimistisch. Thibaut won mooi met zwart. Tom breidde zijn voordeel langzaam maar zeker uit en won ook. Tieme had een ingewikkelde stelling die misschien niet zo goed was, maar zijn tegenstander had weinig tijd. Daar wist Tieme wel raad mee. Zo stond het 7-1 en er leek een monsterscore in de lucht te hangen. Dat werd het niet, want op de eerste twee borden werd er maar een halfje gehaald. Ik kwam een onnauwkeurigheidje in de opening eigenlijk nooit meer te boven, mijn tegenstander speelde sterk. Steven mocht blij zijn met remise. In het eindspel werd zijn vechtlust beloond.

Op 7 januari 2012 moest HWP 4 naar het verre Scherpenisse om ZSC te bestrijden.
HWP 4 was er gerust op. Vooraf moest de teamleider met behulp van de voorzitter en de altijd actieve Manuel alle zeilen bij zetten om 8 man op de been te brengen. Niet dat het gelukt is, maar we waren blij met de kwaliteit waarmee we uit Sas van Gent vertrokken. Tot onze verbazing was ZSC niet onder de indruk toen onze mensen het gebouw uit 1594 betraden. Immers ZSC had van Landau 2 gewonnen en HWP 4 was door Landau 2 afgedroogd. Bovendien begon de wedstrijd met een 1-0 voorsprong voor ZSC omdat wij het met 7 man moesten doen. Jelle Vanhijfte moest vervolgens in remise berusten. Steven Rademakers trok de stand echter gelijk door een mooie tegenaanval met mat af te werken. Op de overige 5 borden gebeurde nu vanalles. Bijvoorbeeld op het bord van Henk de Ridder. Henk had de partij op de 18e zet kunnen beslissen door eenvoudig een pion op te eten met goede stelling daarna bovendien. In plaats daarvan dacht Henk een stuk te kunnen winnen, hetgeen zijn tegenstander eenvoudig pareerde en het initiatief overnam en vervolgens een pion offerde met beslissend voordeel. De stelling werd waarschijlijk te ingewikkeld voor Gutkind want hij faalde.Het volle punt ging naar Henk. Marnix,onze gelegenheids 1e bord speler etaleerde zijn klasse weer eens, hetgeen John Gommers verzuimde, maar op het goed moment de remise niet uit de weg ging. Tussenstand 4-2 voor HWP 4.
Adri stond iets minder en Nick Wegman had een potremise stelling op het bord getoverd. Hun tegenstanders weigerden in 1e instantie remise, Martin Krijger zag als eerste dat er niets meer te halen viel en bood nu zelf remise aan. De overwinning was binnen. Adri den Hamer had intussen in zijn bekende stijl alle gevaren afgeweerd, doch toen wij dachten dat de eindafrekening er aan kwam gaf ook hij de partij remise. HWP 4 kennende zal ook de laatste wedstrijd een klinkende overwinning worden.

maandag 19 december 2011.
DZD5-HWP5 0-4. We waren goed gemutst, op de terugweg. Niek en Lydia waren al vertrokken, en wij, Gilbert en zijn vrouw, ondergetekende en Cor genoten in de Citroën van laatstgenoemde van de klinkende overwinning. Cor verhaalde nog eens van zijn vorige Citroëns en ik mag daar altijd graag naar luisteren. Ondanks alle tegenslagen met deze Franse krengen blijft hij ze trouw. Dat vind ik wel mooi. Ik ga er verder niet te lang op in, maar resumerend kunnen we zeggen: twee spontaan ontploft, één spontaan afgefikt en eentje die soms alleen nog maar achteruit wilde rijden. Wat best lastig kan zijn als je midden in de polder staat.

Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn. Lydia kreeg alle lof van haar tegenstander vanwege haar goede spel. Nadat ze snel een pion had gewonnen was ze als eerste klaar: 1-0. Ondergetekende legde zijn tegenstander op de pijnbank. Na al wat materieel voordeel te hebben behaald, werd er één pionnetje terug geofferd om de hele zaak op te blazen: 2-0. Aan bord 4 bij Gilbert stonden er heel veel witte stukken, en niet zo heel erg veel zwarte stukken, naast het bord . Op het bord zelf was het echter precies andersom en het werd steeds erger. Gilbers opponent streed met twee volle lopers minder dapper door. Misschien mikte hij nog op een mat achter de paaltjes, maar voor het zover had Gilbert reeds zelf de genadeklap uitgedeeld: 3-0. Cor speelde toch wel de mooiste partij van de avond. Het was een opening die in 1860 voor het laatst gespeeld werd, aldus Cor. Helaas kon ik niet verstaan hoe deze heette. Het kost je dan wel een pionnetje in het begin, maar daarna verkrijg je, als je het goed doet en je tegenstander niet zo goed, een prima stelling.
Er zaten allerlei leuke dreigingen in. De man die naast me stond had dit blijkbaar ook door, en besloot dit door de zwijgplicht via een soort mimespel aan ons onwetenden duidelijk te maken. Om z’n suprematie te tonen draaide hij zich voortdurend naar de omstanders toe waarna hij op z’n tenen heen en weer wiebelde en z’n bekken met een bepaalde regelmaat naar voren boog en weer terug, daarbij gevaarlijk dicht in onze buurt komend. Tijdens deze dekkende beweging tuitte hij zijn lippen gelijk een goudvis en deed zachtjes ‘pup pup pup’. Maar in plaats van deze visimitatie had hij uiteraard liever snoeihard dingen door de zaal geslingerd als: “Dh5!”Of: "Lxe6!" Of: “Het is helemaal over en uit, zien jullie dat dan niet, stelletje apenkoppen?! Nou, ik zie het wel!” Gelukkig zag Cor het ook en kon het wiebelen stoppen en wij snel naar huis met een 4-0 zege op zak.