Miscellaneous

HWP 3 HEEFT GEWONNEN. De CapsLock stond per ongeluk nog aan, maar ik laat het toch lekker zo staan. Want het is dit seizoen immers een unicum, een enormiteit wellicht. Tijdenlang bungelden we onderaan met nul – en nu doen we dat met twee punten. Misschien kunnen we het vege lijf zelfs nog redden, we treffen in de resterende ronden enkel directe concurrenten in de strijd om degradatie.

Na het schrikbarende spelerstekort in de vorige ronde, was er deze keer sprake van een fors overschot. Speciale dank gaat daarom uit naar diegenen die hun plek deze keer ter beschikking hebben gesteld, met teamleider Gert voorop. Hij stond en staat voor lastige afwegingen, nu het derde team in doodsnood verkeert en eigenlijk steeds in de sterkst denkbare opstelling zou moeten aantreden.

Laat ik beginnen met onze jeugdige staart. Servaas, die de vorige ronde nog de eer had gered, had een moeilijke middag en stond steeds minder. Hij vocht als een leeuw, was als laatste klaar, maar kon het tij niet keren. Ter linker- en ter rechterzijde van onze benjamin ging het er anders aan toe. Zowel Wonder als Lander bedienden zich van een rustige openingsopzet met de witte stukken om vervolgens vernietigend toe te slaan. Bij Wonder heb ik niet gezien hoe dat precies in zijn werk ging. Lander was ineens bezig om een zwarte koning op te jagen en verschrikkelijke dingen aan te doen. Dat moet genieten zijn geweest voor pa Kurt, die aan zijn eigen partij tamelijk weinig plezier had beleefd. In een gesloten Italiaan trok hij ten strijde tegen een goed beveiligde zwarte koning, zette daarbij naar eigen zeggen het verkeerde paard op f5 en realiseerde zich vervolgens te laat dat hij aan de noodrem had moeten trekken. Dramatische taferelen voltrokken zich aan de borden van de van de Wynkeles. Rudy stoomde onvervaard met zijn pionnen op richting de vijandelijke monarch en ik zag dat zijn tegenstander het aangevallen paard op f6 gewoon liet slaan in ruil voor een paar schamele pionnen. Onze man zette zijn aanval daarna voort en ik had het punt dan ook al geteld, maar Rudy verwaarloosde in zijn aanvalsdrift de onderste rij en moest allerlei tegenspel met zware stukken toestaan. Toen ik nog eens keek, waren de torens ineens geruild, stond wit weer gewoon een stuk voor en waren die pionnen van zijn tegenstander nog steeds schamel. De volgende keer dat ik langskwam, had de oudste van de twee geen stuk meer en wel pionnen minder, maar was hij wederom bezig in de buurt van de zwarte koning. Dat werd daar ergens remise, zeer tot ongenoegen van de jongere van de twee, die naar het scheen wat winstvarianten voor de witten tevoorschijn toverde. Eric had allicht recht van spreken. Hij was zeer tegen zijn gewoonte in vanuit een ongebruikelijke opening in ziedende tijdnood geraakt. Dat was voor zijn tegenstander het sein om een stuk te investeren in de aanval, maar Eric gaf geen krimp, nam het initiatief over en ontfutselde zijn tegenstander nog een kwaliteit, waarna het pleit was beslecht.

Heel wat rustiger ging Jim te werk. Hij ving met zwart op wat er op te vangen viel, wikkelde af naar een eindspel met toren en ongelijke lopers, snoepte hier en daar een pionnetje en walste naar de overkant. Zelf was ik redelijk tevreden over mijn partij, waarin ik al snel de openingsproblemen had opgelost en mijn tegenstander steeds vragen kon blijven stellen. Net toen die een beetje op adem leek te komen deed hij zichzelf de das om met een ontijdig f4, waarna hij een te grote positionele concessie moest doen door zijn zwartveldige loper af te ruilen tegen een centraal geposteerd paard. Een tweede foutieve bezetting van veld f4 – ditmaal met een paard – leek zijn einde te versnellen. De computer moest natuurlijk weer het één en ander verpesten, want mijn 27e en 28e bleken foutief, om redenen (28 e5) die ik tijdens de partij wel bekeken maar niet doorgrond had.

Stelling na 19 f4

Wie goed heeft meegeteld, weet nu dat de eindstand 5,5 voor ons en 2,5 voor De Baronie was. Op naar Axel om Landau in de bek te kijken.

Na het debacle in de vorige ronde hadden we voor deze thuiswedstrijd een volledige ploeg, en dan zijn we tot alles in staat, dacht ik. Dat bleek tegen te vallen. Uiteraard was schrijver dezes weer een grote boosdoener. Ik had mezelf op bord 8 geposteerd en nadat mijn tegenstander de opening vreselijk had mishandeld, stond ik na 17 zetten finaal gewonnen. Hierop besloot ik mijn tegenstander niet langer serieus te nemen. Dat kwam mij duur te staan. Na een serie afzichtelijke blunders werd het remise omdat mijn opponent er niet in slaagde een eindspel van dame vs toren te winnen.

In de tussentijd waren er weinig goede dingen voor ons gebeurd. Er was slechts één lichtpunt: de overwinning van Marc Lacrosse met zwart tegen Mark Clijsters. Ik maakte me grote zorgen toen ik zag dat onze Marc in de opening zowat een uur nadacht in een ogenschijnlijk simpele stelling. Ondanks of misschien juist dankzij de extravagante tijdsinvestering hield zwart stand en nam langzaam het initiatief, waarna we Marc op zijn best zagen. Marc Lacrosse was de enige winnaar aan onze kant, hoewel Elias er werkelijk alles aan deed om ook zegevierend aan de finish te komen. Elias melkte een toreneindspel tot de draad uit, maar tegenstander Senders gaf geen krimp en dus werd er rond half zeven, in een compleet lege zaal, tot remise besloten. Onze topspeler William hield knap remise met zwart tegen Lars Vereggen in een partij tjokvol verrassende tactische wendingen. En hetzelfde gold voor de remise van Nils Vantorre tegen Jordy Schouten aan bord 4.

Dan blijven slechts onze nederlagen over. Arne kwam met zwart in de verdrukking tegen Mark Haast. Verwoede pogingen tot ontworstelen bleken tevergeefs. Helaas leed ook Harry een zeldzame nederlaag tegen de Koningsindische aanval van Brammetje van de Berg. En André, ten slotte, kwam tijd te kort in het slot van de partij. Het wordt moeilijk over een maand in het verre Blerick.

Warre mocht het voor de gelegenheid eens aan bord 1 proberen. Tegenstander Ivan Sokolov was helaas meedogenloos. Warre zelf sprak van een slachting. Ook aan het tweede bord leek het mis te gaan. Tom had de geofferde pion van de Haarlemse teamcaptain Pieter Roggeveen aangenomen, maar daarvoor wel een flinke achterstand in ontwikkeling opgelopen. Toen Pieter plotseling remise voorstelde was het erg verleidelijk om daarmee akkoord te gaan, maar Tom weigerde in het belang van het team. Hij zal daar geen spijt van gehad hebben, want met enige medewerking incasseerde hij tenslotte een vol punt. Slava en Francois Godart speelden aan bord 3 een partij waarin niet veel gebeurde en in een gelijkstaand toreneindspel werd remise overeengekomen. Adrian had aan bord 4 steeds het betere van het spel tegen Eline Roebers. Toen hij geen perspectief zag op meer, offerde hij een stuk om remise te forceren.

Koen speelde met zwart tegen Onno Elgersma. Hij speelde solide, maar hield voldoende stukken op het bord om ooit toe te slaan. Dat gebeurde tenslotte via een afwikkeling naar een gewonnen eindspel. Helmut en zijn Spaanse tegenstander David Pardo gebruikten zeeën van tijd in de opening. Ik heb niet gezien hoe de remise tot stand kwam, maar na afloop vroeg Helmut zich af of hij niet beter had kunnen doorspelen. Bord 7 was voor Glen en Friso Nijboer. Glen verdedigde zich secuur, maar kon niet voorkomen dat Friso een kansrijk lopereindspel op het bord bracht. Hoewel de aanwezige grootmeesters na afloop tot de conclusie kwamen dat het waarschijnlijk remise was, bleek het in de praktijk erg moeilijk te verdedigen. Daarin slaagde Glen dan ook niet. Benjamin was in een zelfde situatie beland, maar bleef wel mooi overeind tegen Liam Vrolijk. Enrico had een lastige middag tegen Esper van Baar. We hadden lang goede hoop dat hij het zou redden, maar bij het vallen van de avond ging ook hij ten onder. Parcival tenslotte speelde tegen Khoi Pham een niet al te spannende partij met remise als resultaat. Daarmee kwamen we niet verder dan 4½ bordpunten. Aangezien De Stukkenjagers wonnen van Amstelveen, staan we nu op een gedeelde 8^e-10^e plaats. Op 1 april spelen we tegen Amstelveen. Die wedstrijd moet in ieder geval gewonnen worden, maar het zou prettig zijn als we tegen Apeldoorn en Groningen ook nog iets meepakken.

(door Johan de Zwart)

• Misschien als het samenstellen van het team n.a.v. perikelen in het tweede niet zo chaotisch was gelopen en Gert gewoon als teamleider mee had kunnen spelen;
• Misschien als de voorzitter niet op het laatste moment vanwege ziekte verstek moest laten;
• Misschien als wij niet zo sportief waren geweest om aan onze tegenstander te melden dat wij maar met zes man zouden opkomen en voor een tactische opstelling hadden gekozen;
• Misschien als wij van de oude garde (Jim, Frans en ik) niet een collectieve off-day hadden;
• Misschien als….

Was de uitslag wat gunstiger uitgevallen.

Het positieve nieuws was dat Servaas nogmaals bewees dat hij op dit niveau goed kan meekomen. Waar ik ook blij van werd was dat onze debutant Siebe het een leuke ervaring vond.

Voor wat betreft de wedstrijd zelf kan ik vrij kort zijn. Wij begonnen met een 2-0 achterstand. Voor Siebe was het zijn eerste wedstrijd op dit niveau en met een klassiek tempo.  De wedstrijd was een goede oefening, voor het team helaas een 0. Manuel had een witvelderige loper die niet meedeed en een gebrek aan ruimte wat uiteindelijk toch fataal afliep.

Servaas bleek goed tegen zijn tegenstander, die 300 elo-punten meer had, opgewassen te zijn. In een ingewikkeld middenspel verrekende Henk Boot zich waarna Servaas het kalm uitmaakte.

Mijn indruk was dat ik, Frans en Jim ongeveer op dezelfde wijze verloren. Gelijk uit de opening gekomen en vervolgens langzaam maar zeker in een steeds slechtere stelling verzeilen met fatale afloop.

Op de terugweg konden wij (Manuel, Siebe en ondergetekende) in Dordrecht dankzij een sprint (word ik toch te oud voor) en een aardige conducteur net onze aansluitende intercity richting Goes halen. Het kan overigens niet anders worden gezegd dan dat de heen- en terugreis met het openbaar vervoer naar Terneuzen soepel verliepen.

De reis haalde wel herinneringen van mij op aan een wedstrijd die wij met het schoolteam speelden in 1974. Wij waren toen Zeeuws kampioen geworden. Wij moesten – als zestal – in een uitwedstrijd aantreden tegen een Limburgs team. Om op tijd in Limburg te zijn heeft een leraar van onze school ons in zijn Fiat 500 naar de boot gebracht. Vervolgens een lange treinreis naar Limburg. Van de wedstrijd zelf kan ik me niet zoveel herinneren behalve dat:

• Marc Cardon op bord 1 tegen Peter Scheeren moest spelen en kansloos verloor;
• Dat de rest(o.a. ik, Hans Oosterhout en Wilfried Vleeskens) zijn voorbeeld volgden en dat de wedstrijd veel korter duurde dan de treinreis (werd dus 6-0);
• En vervolgens weer een lange reis terug en dat wij onderweg patat hebben gegeten.

Vond het toch een leuke beleving. Zaterdag hetzelfde gevoel … kwam waarschijnlijk door de nostalgische herinneringen aan de vele verre reizen die ik met het openbaar vervoer heb ondernomen voor wedstrijden van HWP.

Gelukkig zat ik zaterdag in de auto met Manuel wel wat ruimer dan destijds in de Fiat 500. En de patat in Philippine was ook niet te versmaden.

Als wij de laatste vier wedstrijden gewoon winnen (wat op papier zou kunnen) kunnen wij ons handhaven. Anders wordt het de vierde klasse.