HWP 4

In deze wedstrijd moest het gebeuren: de hatelijke nul wegpoetsen tegen het tweede team van De Pion. Doordat Hans Groffen donderdagavond in het ziekenhuis moest worden opgenomen (hij is gelukkig aan de beterende hand), en er dus nog een speler van het vierde moest doorschuiven, moesten we te elfder ure op zoek naar een vervanger en die vonden we in Martin Stam. Martin speelde de opening met wit niet heel handig, weerde zich flink, maar moest uiteindelijk toch buigen. De opening ging een stuk beter bij Cees de Wolf en Rudy Pauwels en beiden kwamen tot een plusremise. Met name Rudy had flink voordeel in de slotstand.
Voordeel tekende zich ook al snel af bij Gert, die zijn tegenstander vanuit de opening in een wurggreep nam en hard van het bord wist te zetten. Zijn buurman Adri leek een passieve maar solide stelling te hebben opgebouwd met de zwarte stukken tegen de sterke Benny Onrust. Hij was dan ook vol goede moed, maar even later was hij plots een pion en zijn stelling kwijt, waarna hem slechts heftig tegenspartelen restte.
Philip de Vroe vloog de andere 2000-er van De Pion (Paul Kuijpers) vanuit de opening naar de strot, maar deed dat vanuit een onderontwikkelde stelling, hetgeen hij moest bekopen met een droge nul. Meer vertrouwen had ik de hele middag in de stelling, het kunnen en het surplus (zo’n 200) aan Elopunten van Johan de Zwart, maar die wist mij te vertellen dat hij zich danig vergist had en daardoor blij mocht zijn dat hij kon vluchten in eeuwig schaak.
Rest nog mijn eigen partij, die boeiend en wisselvallig was en kort na de opening eigenlijk in mijn voordeel beslist had moeten zijn. Helaas koos ik een paar keer voor onterechte vereenvoudigingen, waardoor ik weliswaar een pion won maar ook een deel van het voordeel verspeelde. Toen mijn tegenstander ten onrechte niet afwikkelde naar een toreneindspel waarin ik nog heel hard had moeten werken, kon ik zijn koning het vrije veld injagen met torenwinst tot gevolg.
Zo prijkte er aan het eind van de middag een nipte 3,5-4,5 nederlaag op het scorebord en daarmee hebben we onszelf tekort gedaan.

Geen al te gezellige ruimte daar in Krimpen. Geen bar, geen broodjes, koffie uit de automaat maar wel een uitermate sympathieke tegenstander. Opvallend was dat er aan Krimpense kant zoveel jongelingen meespeelden.
We begonnen wat te laat omdat de Belgische Tomtom nog een paar jaar achterloopt en Philippe de verkeerde kant opstuurde.
Daarna ging het meteen hard aan bord 4. John liep tegen een voorbereide variant aan en was na een kwartier al een stuk kwijt. Vervolgens voelde hij zich ook niet al te lekker – kwam niet door de partij zei John – en werd voor de zekerheid door zijn tegenstander naar de huisartsenpost gebracht, waar gelukkig bleek dat er niets ernstigs aan de hand was.
Daarna bleef de spanning er lang in en aan de borden van Emile, Rudy en Philippe zag het er zelfs goed uit. Emile haalde vervolgens het punt uitstekend binnen en Marnix kwam remise overeen met Dolf Meijer die een keurige Stonewall speelde. Dat was dus 1½ – 1½
Johan was tegen een jong talent aan het worstelen, Adri speelde tegen de jongste Krimpenaar en die was zomaar bezig onze man weg te drukken, ikzelf had veel gevraagd van mijn stelling en was op zoek naar een manier om het eindspel remise te houden, maar Rudy en Philippe stonden beter. Die betere standen werden echter niet binnengehaald, integendeel ze werden om zeep geholpen. Adri moest er ook aan geloven, en ikzelf kon niet verhinderen dat ik na torenruil in een verloren paardeindspel terecht kwam.
Dan Johan nog. In een ouderwets Goering gambiet dat door Johan op de traditionele manier met d5 werd geweigerd had wit steeds wat initiatief gehouden dat tegen de 40e zet behoorlijk groot was. De afwikkeling was echter niet fantastisch en gaf Johan de gelegenheid te vluchten in een Dame tegen Toren+pion eindspel waarin Johan sluw op een vestingpositie loerde, en toen dat niet lukte op een patcombinatie. De jongeman speelde het echter vlekkeloos uit: klasse! En daarmee stond een vertrouwde uitslag op het scorebord: 6½ – 1½.

Teleurstelling alom, toen de HWP-ers ontdekten dat hun makkers van het eerste team er niet waren. Die spelen immers sinds jaar en dag zowel de thuis- als uitwedstrijden tegen de Groningse teams ergens halverwege. Zoals wel vaker was dat in Bunschoten-Spakenburg, bij En Passant. Maar dit had ook een paar voordelen. Men hoefde zich niet te laten afleiden door het kanonnengeschut. En bovendien bleek de alom geprezen scheidsrechter Frans Peeters bereid alle drie de KNSB teams voor zijn rekening te nemen. Wat weer extra goed uitkwam omdat onze vaste scheids Manuel in het vierde team moest invallen.

Ook deze tweede KNSB- invalbeurt moest Manuel met een nul bekopen. Ondanks een degelijk opgezette partij, moest hij wederom ervaren dat het krachtverschil te groot was. Het zelfde kan gezegd worden over Gilbert, die zich overigens ook kranig heeft geweerd.
Het grote nieuws van deze ronde was de terugkeer van Kees de Wolf in de Sasse schaakarena. Na meer dan vier jaar geen serieuze partij meer gespeeld te hebben, zette hij met de witte stukken een Konings-Indiër op een ultramoderne manier op met g4. Helaas bleek zijn finger-spitzen gefühl nog niet helemaal terug, want één fout kort na de opening was genoeg om de vlag te moeten strijken. Bij mij overheerst echter de blijdschap over zijn komst c.q. terugkeer, zo’n vijfentwintig jaar na zijn eerste periode bij HWP.
Krachtsverschil was er ook bij Rudi, die zijn nederlaag echter vooral toeschreef aan het feit dat ik hem wit had gegeven. Dat zal ik dan ook nooit meer doen. Een al te passieve opening deed hem belanden in een middenspel met twee paarden en de nodige zwaktes tegen een gruwel van een loperpaar.
Bij mijn buurman Philip moesten de stukken onverwachts snel in de doos, vanuit een stelling waarin hij nauwelijks minder leek te staan. Met zijn immer ondernemende schaakgeest verzuimde hij de dames te ruilen, waarna hij een lelijke dubbbelpion moest toestaan, waarvan hij er meteen één verloor, hetgeen hem deed besluiten om er ook nog een kwaliteit tegen aan te gooien, voor niks.
Mijn tegenstander koos voor een opstelling met e3 en de lange rokade tegen de Leningrader en dat moet je niet doen. Een gepointeerd pionoffer bracht me het loperpaar en winnend voordeel vanwege de moordenaar op g7 en zwakke witte velden. Doordat ik vervolgens niet al te doortastend optrad en dameruil toeliet, ontstond er echter een stelling met een dynamisch evenwicht. Toen wit een tweede pionoffer aannam, kon ik de partij met een venijnig pionzetje dat materiaal won, alsnog beëindigen. Dat ik dat pas één zet later deed en dat mijn tegenstander dat had kunnen voorkomen maar niet deed, valt in de uitslag niet terug te lezen.

Tenslotte komen we bij de twee matadoren van deze middag. Om te beginnen John, die met de zwarte stukken zijn tegenstander als een jonge god naar de keel vloog en de hele partij een mooi initiatief had. In het vierde uur moet de vermoeidheid hebben toegeslagen, want uiteindelijk restte hem een troosteloos eindspel. Toch ben ik onder de indruk van de schaakkracht die hij nog altijd tentoonspreidt.
Hetzelfde kan gezegd worden van Adri, die ook over de helft van de zeventig is en momenteel dagelijks een bestraling moet ondergaan in het AZ te Gent. Meer dan een jaar hebben ze hem in het ziekenhuis in Terneuzen van het kastje naar de muur gestuurd, en passant tijdens een blinde ingreep een zenuw doorgesneden waardoor zijn gezicht is scheefgezakt, totdat hij bij de juiste arts terechtkwam, die hem prompt doorverwees. Een mens zou er moedeloos van kunnen worden. Zo niet Adri. Die had een paar pijnstillers genomen en verhief de verdedigingskunst weer eens, op een manier waarop hij patent heeft: staan en blijven staan. Zijn tegenstander had dan wel driehonderd elopunten meer, maar Adri was naar eigen zeggen niet de mindere geweest, deze middag. Ik had hem de remise meer dan gegund, maar die kwam er net niet. Adri was als laatste klaar in de Speye.

En dan nog dit. Deze ronde kende een historisch nieuwtje. We speelden voor het eerst in de geschiedenis met nummerblokjes bij de borden. Ze zijn wit, met zwarte letters en gemaakt door mijn vader. Die is ook pas tweeëntachtig en getuigt ook nog altijd van een jeugdig elan als hij zijn vakmanschap (in dit geval dat van timmerman) ten toon kan spreiden. Ik was al langer van plan om eens voorzichtig te informeren of hij zich aan zo’n klus zou willen zetten, toen Herman bij de vorige thuiswedstrijd allemaal punten van HWP 3 optelde bij die van HWP 4 om vervolgens te concluderen hij wel remise kon nemen. Dat was voldoende aanleiding voor mijn pa om zich drie weken lang op te sluiten in zijn schuur en naar eigen zeggen zo’n twaalfhonderd keer een vlakje te schuren, plamuren, lakken, van cijfers te voorzien en te vernissen. Hij zij geprezen om die blokjes, die er prachtig bij stonden en die zo degelijk zijn dat ze hem en mij ruim gaan overleven.