HWP 4

Zaterdag 16 september 2017, de start van het nieuwe competitieseizoen.
HWP 4 (het ‘oude’ HWP 5)speelde een uitwedstrijd tegen Middelburg 2.
Teamleider Manuel Colsen moest invallen in HWP 3. Gilbert Ongena nam daarom de honneurs waar als teamleider, waarvoor dank.
Welkom aan de nieuwe leden Vincent Schepens en Janusz Dudka.
Vandaag verliep alles feilloos voor ons.
Bord 1 (Vincent Schepens) begon iets later en won al gauw een stuk. Na een goed halfuur was dan ook ons eerste punt binnen.
Onze andere nieuwkomer (Janusz Dudka) kwam een pion voor en overspeelde vervolgens zijn opponent, terug met vlugge winst.
Gilbert Ongena moest het opnemen tegen een degelijke jeugdspeler, maar moest na pionwinst opletten voor een scherpe aanval. Pas in het eindspel viel de beslissing.
William Baeten creëerde met een Engelse opening een degelijke positionele opzet.
Na een vlugge opstoot van een pion op de c-lijn, verloor zijn tegenstander een stuk door een pionvork, waarna een triestige insnoering volgde.
Een prima start van dit seizoen!!

HWP 4 heeft zoals verwacht geen potten kunnen breken in het treffen tegen Landau 1, dat zich hierdoor (gelukkig voor Zeeland) handhaafde in de landelijke derde klasse.
Tegenover keurige plusremises van Martin Stam en Adri den Hamer stond een vroege nederlaag van Rudy Pauwels. Die overzag een dame-inslag op g6 vanwege de penning van zijn f7-pion, hetgeen hem een stuk en de partij kostte. Herman van de Wynkele werd voor zijn passieve openingsspel kundig gestraft door Gert-Jan Verhaeren. Johan de Zwart overspeelde zijn opponent vanuit de opening, maar draaide op het moment van oogsten de zetvolgorde om en moest daarna vluchten in eeuwig schaak. Op zijn beurt kon Philip de Vroe zijn grote ELO-overwicht niet te gelde maken omdat hij een pion weggaf en hij mocht blij zijn met de puntendeling. Die kwam er uiteindelijk niet voor Kees de Wolf, die een ondernemend gespeelde partij tegen voormalig HWP-er Yves Regniers leek te kunnen omzetten in een halfje, maar vervolgens jammerlijk blunderde. En zelf presteerde ik het om een kansloze opzet in de opening te bekronen met een kunstig helpmat, waarbij aangetekend mag worden dat mijn tegenstander in deze partij alles goed deed.
Zo sluiten we dit historische en bewogen seizoen met het vierde (!) team in de KNSB competitie puntloos af. Een resultaat waarmee we van tevoren terdege rekening hielden, maar er heeft best meer in gezeten. Des te jammer is het dat HWP in de tweede seizoenshelft maar liefst vier vaste krachten zag afhaken, waardoor het vierde team te vaak spelers aan de hogere teams moest leveren. Maar voor mij voert toch de boventoon dat we de mijlpaal hebben mogen bereiken dat we met een vierde ploeg landelijk hebben kunnen spelen. Walter Cardon zou er zeer trots op geweest zijn.
Volgend seizoen gaan we ons weer lekker koesteren in het Zeeuwse.

Ook het vierde team leed onder het grote aantal afzeggingen en had een N.O. maar het had deze ronde nog erger kunnen zijn. Niettemin is een gemiddelde rating van 1771 een voorbode voor weinig goeds.
Het begon erg goed want na een degelijke remise van Emile voltrok een wonder zich op het bord van William. Tegenstander Wim Hokken had met ruim 500 elo meer een mooie stelling opgebouwd die hij ook al eenvoudig tot winst had kunnen brengen. In plaats daarvan gaf hij een toren weg en na een tweede blunder die hij onmiddellijk daarop liet volgen was het gewoon ondekbaar mat. Gelijke stand dus en op de andere borden stond het niet zo slecht. Gilbert stond weliswaar duidelijk minder maar Kees ging een remise maken, Bij Herman stond het gelijk en Gert en ikzelf hadden stellingen waar perspectief in zat.
Nadat Gilbert verloren had, zag het er nog steeds goed uit. Kees had nog steeds de remise, Gert stond nog steeds beter, Herman had de overhand gekregen en leek te gaan winnen, ikzelf had een kansrijke voortzetting gemist en stond weer gelijk.
De remise van Kees kwam er inderdaad, Gert’s betere stelling was echter verdwenen en werd even later remise gegeven, mijn eigen partij was door wederzijdse slechte zetten ook remise geworden en alleen Herman was nog over met zijn mooie stelling tegen Bert van de Donk. Winst zou het eerste matchpunt voor het vierde betekenen. Dat werd het niet, integendeel want onder druk van de tijd wikkelde Herman af naar een verloren stelling.
Degradatie vermijden was voor deze wedstrijd nog een theoretische mogelijkheid, na deze wedstrijd is het doek definitief gevallen.

In deze wedstrijd moest het gebeuren: de hatelijke nul wegpoetsen tegen het tweede team van De Pion. Doordat Hans Groffen donderdagavond in het ziekenhuis moest worden opgenomen (hij is gelukkig aan de beterende hand), en er dus nog een speler van het vierde moest doorschuiven, moesten we te elfder ure op zoek naar een vervanger en die vonden we in Martin Stam. Martin speelde de opening met wit niet heel handig, weerde zich flink, maar moest uiteindelijk toch buigen. De opening ging een stuk beter bij Cees de Wolf en Rudy Pauwels en beiden kwamen tot een plusremise. Met name Rudy had flink voordeel in de slotstand.
Voordeel tekende zich ook al snel af bij Gert, die zijn tegenstander vanuit de opening in een wurggreep nam en hard van het bord wist te zetten. Zijn buurman Adri leek een passieve maar solide stelling te hebben opgebouwd met de zwarte stukken tegen de sterke Benny Onrust. Hij was dan ook vol goede moed, maar even later was hij plots een pion en zijn stelling kwijt, waarna hem slechts heftig tegenspartelen restte.
Philip de Vroe vloog de andere 2000-er van De Pion (Paul Kuijpers) vanuit de opening naar de strot, maar deed dat vanuit een onderontwikkelde stelling, hetgeen hij moest bekopen met een droge nul. Meer vertrouwen had ik de hele middag in de stelling, het kunnen en het surplus (zo’n 200) aan Elopunten van Johan de Zwart, maar die wist mij te vertellen dat hij zich danig vergist had en daardoor blij mocht zijn dat hij kon vluchten in eeuwig schaak.
Rest nog mijn eigen partij, die boeiend en wisselvallig was en kort na de opening eigenlijk in mijn voordeel beslist had moeten zijn. Helaas koos ik een paar keer voor onterechte vereenvoudigingen, waardoor ik weliswaar een pion won maar ook een deel van het voordeel verspeelde. Toen mijn tegenstander ten onrechte niet afwikkelde naar een toreneindspel waarin ik nog heel hard had moeten werken, kon ik zijn koning het vrije veld injagen met torenwinst tot gevolg.
Zo prijkte er aan het eind van de middag een nipte 3,5-4,5 nederlaag op het scorebord en daarmee hebben we onszelf tekort gedaan.