HWP 2

Leuk was het niet, maar onontkoombaar wel – de broedertwist. En dan kwam het tweede team ook nog eens heel sterk aan de start. Met dat in het achterhoofd heeft het derde het nog helemaal niet zo slecht gedaan.
De strijd aan het achtste bord was al eerste beslecht, in het voordeel van Herman van de Wynkele. Hij kwam wat beter uit de opening, en toen Jim niet zag dat hij eenvoudig gelijk kon maken, was het snel klaar. Kort daarop volgde een nul voor Rudy Pauwels tegen schrijver dezes. Een foutje in de opening bleek fataal. Intussen hadden Harry Provoost en Etienne van Leeuwen alles geruild en het punt gedeeld. Hetzelfde resultaat – wel na een hard gevecht – bereikten Johan de Zwart en Johan Goormachtigh tegen respectievelijk Eric van de Wynkele en Chris Ghijsels, die vast niet voor het eerst tegen deze opponent aantrad.
Er waren dus nog twee partijen aan de gang. Nele had zich vergaloppeerd in de opening en stond een kwaliteit achter tegen Samuel Verbruggen. Op een gegeven moment had Samuel door kunnen drukken, maar koos voor een afwikkeling naar een eindspel dat hij als voordelig voor hem inschatte. Niets was minder waar…
En Gunter was onder de indruk van het spel van onze jonge nieuwkomer Natan Pirard ("Hij maakt helemaal geen fouten!") en vond het kennelijk nodig om de kortgebroekte Natan een punt cadeau te doen door een blunder in het vijfde uur.

Zo kunnen beide teams zich aangorden voor de strijd tegen twee andere Zeeuwse teams, Goes en Middelburg, in de volgende ronde op 3 november. Weer in Sas van Gent.

We begonnen in Rotterdam, samen met HWP I tegen twee teams van Charlois. Verheugend was dat het eerste erin slaagde te winnen, om daarmee meteen een goede stap te zetten in de Meesterklasse. Wij, HWP II, troffen een team van Charlois dat op papier een stuk minder was, en dat bleek ook wel. Halverwege meende ik dat zelfs een overwinning met 0-8 niet uitgesloten was. Zover kwam het niet. Herman van de Wynkele redde het niet tegen de sterkste speler van de ploeg, oudgediende Peter Kemner, en Johan de Zwart liet zich afbluffen door de vijandelijke teamleidster, zodat het daar remise bleef. Dat Nele een gewonnen eindspel niet won, maakte alleen uit voor haar eergevoel. Alle andere HWP-spelers wonnen wel.
Harry Provoost was als eerste klaar, nadat hij met wit de aanval had overgenomen in een Koningsindiër. Ik volgde kort daarop. Tegenstander André van der Graaf probeerde het Koningsgambiet, en daar had hij na een uurtje al heel erg veel spijt van. Nog een uurtje later was het pleit beslecht. Gunter speelde een eindspelletje tegen een man met zeer lange zilveren lokken, die zich kranig weerde. De uitkomst stond evenwel nooit op losse schroeven. Hetzelfde gold voor Frans Snijders, die met een in hogere zin gewonnen stand het middenspel uitkwam. Dat hij daarna talloze snelle winsten onbenut liet, kon alleen zijn ingegeven door sadisme. De opgetrokken bovenlip van onze zevendebordspeler verried veel. En tenslotte hadden we Jim, die van lange, lange eindspelletjes houdt. Tot kort voor het einde stond het gewoon nog remise, maar de arme Philip borst had zoveel tijd gespendeerd om alle lastige probleempjes op te lossen, dat hij seconden te kort kwam en de fout in ging.

In een bedompt zaaltje, waar de geur van slecht zweet menigeen de adem benam, bekampten de veteranen van HWP 2 de jonge honden van Voorschoten. De ouderen hadden weinig in te brengen, en als je naar het ratingverschil kijkt, is dat niet verwonderlijk. Dat wij geen enkele partij wisten te winnen en met slechts vier remises genoegen moesten nemen, deed overigens geen recht aan de krachtsverhoudingen. Herman van de Wijnkele had opponent Vincent Blom op prachtige wijze weggespeeld, maar vergiste zich in de tijdnood van zijn tegenstander en kwam verloren te staan. Vervolgens ging ook de overkant in de fout, waarna een eindspel van K+T tegen K+L resteerde. Vincent toonde weinig respect door nog bijna vijftig zetten door te spelen. Zelf had ik aan bord 2 Rosa Ratsma de hele middag in de tang, bereikte een gewonnen eindspel, maar verprutste dat op een hele domme manier. Aan het laatste bord bouwde Frans Snijders met delicaat positiespel en schitterende stelling op, en om eerlijk te zijn had ik het punt al geteld. Helaas ging Frans heeeeel lang denken om vervolgens een heeeele slechte zet te produceren, en toen was het ineens niets meer. Andere kansen op winst waren er overigens niet. Aan het eerste bord deed Kees de Wolf wat hij kon om de aanval van zijn tegenstander te trotseren, maar die was gewoon te sterk. Jim van de Vreede plaatste zijn "knollen" verkeerd en kwam er niet meer aan te pas. Johan de Zwart deed alleen voor het oog even mee in zijn partij tegen Midas Ratsma, en Harry en Gert speelden degelijke remises.
We moeten nu de laatste wedstrijd winnen om degradatie af te wenden.

De thuiswedstrijd tegen de mannen en vrouw van De Waagtoren, die uit het verre Alkmaar naar Sas waren gekomen, moesten wij winnen om een reële kans op handhaving in de tweede klasse in stand te houden. Welnu, dat deden wij dan ook. Het feit dat de Alkmaarders met een paar invallers aan de start kwamen, en wij deze keer niet, was voor ons niet ongunstig.
Na een plusremise van Harry, die zijn tegenstandster niet op de knieën kreeg, scoorde Herman een vol punt tegen Rob Konijn. Herman voerde de aanval onberispelijk. Kort daarop liet ook Gert een zege aantekenen. Pionwinst in het middenspel was voldoende voor winst in het eindspel. Inmiddels had de tegenstander van Johan, die hem ook in lengte overtrof, onze man duidelijk gemaakt dat een samenklontering van stukken op de damevleugel aan de andere kant van het bord tot onoverkomelijke problemen kan leiden. Onze enige nul van de middag. De drie bovenste borden werden allemaal remise, waarbij de teamleider uiteraard weer als langste bezig was. Kort daarvoor had Frans Snijders het beslissende punt binnengebracht in een zeer onkarakteristieke partij. Met wit beperkte Frans zich lange tijd tot kleine, zeer kleine zetjes, die in de perceptie van de doorsnee toeschouwer niets, maar dan ook helemaal niets opleverden. Dat bleek niet zo te zijn. Frans had verder gekeken. Met ragfijne manoeuvres creëerde hij een minieme opening in de vijandelijke gelederen, en dat volstond voor een eindspel dat op tempo gewonnen was. Grootmeesterlijk.