HWP 2

Na een wat magere generale repetitie in de zevende ronde, waarin Middelburg niet met de verwachte grote cijfers was verslagen (waarvan op deze plaats geen gewag is gemaakt), gingen de mannen en vrouw van het tweede in de wedstrijd tegen medekoploper Sliedrecht vol voor de winst en haalden deze ook overtuigend binnen, mede dankzij een vernuftige opstelling, uitgebroed door het meesterbrein van de teamleider. Harry Provoost deed aan het eerste bord van zich spreken door Robert van Rekom kansloos te laten en was naderhand begrijpelijkerwijs verbolgen over het feit dat de wedstrijdleider de naam van Simon Provoost had ingevoerd op de KNSB-site. We weten dat Simon veel kan, maar zichzelf in tweeën splitsen behoort niet tot zijn arsenaal. Uiteraard komt het punt op naam van Harry. Op het moment dat Harry de felicitaties van zijn tegenstander in ontvangst nam, stonden we al met 3-0 voor. Herman speelde een prachtpartij, die als standaard zou kunnen gelden voor de manier waarop je zwart kunt afstraffen als hij met de dame een giftig pionnetje op b2 neemt in het Frans. Zelf speelde ik een aardige laveerpartij tegen de Magnus Carlsen van Sliedrecht, waarin lange tijd niets aan de hand was, totdat mijn lopers de kans kregen zich te roeren. Dan kan het snel gaan. En Chris Ghijsels won met een lange aaneenschakeling van piepkleine zetjes een Engelse partij, waar ik niets van begreep. Te subtiel. En kort na Harry deed Gunter zijn tegenstander in het zand bijten na fraai tactisch vuurwerk. Dat was 5-0 voor ons. Dat de beide laatkomers Marnix en Johan nog verloren en Nele remise speelde, maakte slechts voor de statistieken en de personen zelf iets uit. Het feit dat Johan een nul achter zijn naam zag verschijnen, was overigens wel opmerkelijk, aangezien hij na de eerste tijdcontrole gewonnen stond. Maar vermoeid, zeer vermoeid.
In de laatste ronde hebben we aan 2 bordpunten genoeg voor het kampioenschap. Moet lukken.

Het was natuurlijk mijn schuld. Als teamleider verlaat je je ploeggenoten niet voordat de wedstrijd afgelopen is. Maar ik deed het wel en het liep niet goed af. Gunter en ik waren snel klaar, en toen Harry remise had gespeeld en de zege ons niet meer kon ontgaan, verlieten wij de arena, zodat ik Gunter nog naar Gent kon voeren. Dat ik daarbij volledig voorbij ging aan mij belofte om Johan de Zwart ergens Zeeuws-Vlaanderen af te zetten, heeft ons lelijk opgebroken. Johan was kennelijk dermate ontzet over mijn onbehoorlijk gedrag dat hij nog verloor. Hetzelfde moet Marnix zijn overkomen. En Samuel moet het nog erger hebben aangegrepen. Hij stond gewonnen toen wij de zaal verlieten en ik las later dat hij had verloren. De enige die onverstoorbaar zijn gang ging, was Herman. Chris stond de hele tijd al gelijk.
Ik kan niets anders doen dan mijn excuses aanbieden.

Het tweede staat weer aan de leiding, met dank aan onze broederploeg, die koploper Sliedrecht versloeg. Zelf maakten we redelijk korte metten met D4 uit Oosterhout, waar Jim van de Vreede in het verleden clubkampioen placht te worden. Jim deed nu bij ons mee, en ontmoette aan bord 8 één van de op papier sterkste Oosterhouters. Met wit probeerde Jim het met kleine middelen, die na 5 uur spelen in een groot resultaat uitmondden. Chapeau! Marnix van der Zalm liet aan bord 5 zien dat hij helemaal terug is. Ragfijn positiespel leidde tot groot overwicht tegen Maykel Smits, en een mataanval zette de kroon op het werk. Ver daarvoor hadden we al drie punten binnengehaald. Herman maakte met wit gehakt van een geagiteerde opponent, en Gunter en ikzelf vonden aan de hoogste borden lagere ratings aan de andere kant van het bord. Eenrichtingsverkeer resulteerde in volle punten.
Niemand speelde remise, al zag het er heel lang naar uit dat er aan het bord van debutant Arno van den Bosch zo’n uitslag uit de bus zou komen. Helaas voor ons bleek Pierre Jaspers net iets te handig in het eindspel. Nele heeft een dipje – zelfs in haar favoriete Siciliaan wist ze niets te bereiken en moest ze uiteindelijk zelfs de vlag strijken. En Frans Snijders, tenslotte, speelde een interessante Open Spanjaard, waarbij het kwartje na een woeste eindfase naar de kant van zijn tegenstander viel.

Met afgrijzen denk ik terug aan die middag in Oost-Souburg. Ik had net een remiseaanbod gekregen, dat ik aanvankelijk direct wilde afslaan. We hadden tenslotte pas een zet of twintig gedaan, en mijn tegenstander had maar drie minuten meer, en ik vijftig. Het stond gelijk, maar tijd speelt ook een rol. Maar als teamleider moet je het belang van de ploeg in het oog houden. Dat heb ik veertig minuten gedaan, tot we met 1,5-0,5 voorstonden. Toen vond ik het welletjes, ook omdat verder spelen op dat moment zinloos leek. Snijders had net groot voordeel bereikt, Harry had een gewonnen eindspel vergooid, maar kon nooit meer verliezen, Nele hield remise en Johan ging winnen. Het werd minimaal 4,5-3,5 voor ons. Ik ging even naar buiten om te kijken of ik berichtjes op mijn telefoon had ontvangen. Ja, een heleboel. Terug binnen werd ik geconfronteerd met gruwel. The horror, the horror.