HWP 2

Helaas moesten we de wedstrijd met 7 tegen 8 spelen. Jim was niet op tijd hersteld van de griep en moest verstek laten gaan. Niettemin ging het er in de loop van de wedstrijd steeds beter uitzien voor ons, in weerwil van het feit dat Herman van de Wynkele al na een zet of 6 verloren stond nadat zijn tegenstander succes had gehad met een uitgesteld herdersmat. Ondanks een lange tocht vol bussen, treinen en metro’s, speelde Gunter met wit een dijk van een partij tegen Jos ten Hacken, die gewoon geen kans kreeg. Het feit dat Gunter als laatste bezig was, had uitsluitend te maken met het feit dat zijn tegenstander maar geen afscheid kon nemen van een hopeloos verloren eindspel. Ik was zelf de eerste die tegenscoorde na een strategische topprestatie. Hetzelfde kon worden gezegd over Marnix, die een uitermate sterk kwaliteitsoffer op het bord bracht. Zijn tegenstander accepteerde niet, maar dat bracht geen soelaas. Kordaat werd hij naar de slechtbank geleid door onze praeses.
Jammer genoeg vielen er niet meer heldendaden te noteren voor HWP die middag in de koude aula van het Cygnus Gymnasium in Amsterdam. Het diepst teleurgesteld was waarschijnlijk Enrico Follesa, die een eindspel met ongelijke lopers op het bord had, dat waarschijnlijk in remise ging eindigen. In de veronderstelling dat hij 40 zetten had gedaan, ging hij er nog eens goed voor zitten, om tot de ontluisterende conclusie te komen dat er slechts 39 zetten waren gespeeld. Wat een drama. Harry Provoost had tot twee zetten voor het einde remise in handen en was ontroostbaar toen hem dat werd getoond. Zijn naamgenoot aan bord 1 had geen denderende middag en ging ten onder na een poging om van niets iets te maken. Doodzonde.

Het eerste nieuws dat we konden optekenen in de wedstrijd tegen het sterke AAS uit Aalsmeer was goed nieuws: Manuel scoorde een remise. De Caro-Kann en een goed getimed remiseaanbod volstonden voor een half punt. En, in alle eerlijkheid, dat hadden we niet verwacht. We verwachtten wel, wederom in alle eerlijkheid, dat we de wedstrijd zouden gaan verliezen, ondanks de remise van Manuel. Wij waren niet bepaald in de sterkste opstelling opgekomen, en AAS is een kandidaat voor het kampioenschap. Het werd uiteindelijk een ruime nederlaag die een half puntje kleiner had moeten zijn, als Harry zijn compleet gewonnen eindspel niet remise had laten lopen.
Vermeldenswaard is nog de remise van Natan, die een 2300-speler op de rand van de nederlaag bracht. Tegen de verliespartijen bij de onzen viel weinig in te brengen, en hetzelfde was het geval bij de verliespartij die AAS moest incasseren. Marc Trimp verslikte zich in de opening, ik maakte een pionnetje buit, en daarna was het eigenlijk eenrichtingsverkeer.

Het begon allemaal niet erg voorspoedig op een regenachtige zaterdagmiddag in De Lier – midden in het Westland. Herman van de Wynkele had autopech en hoewel we lange tijd hoop hadden dat hij alsnog zou komen opdagen, bleek die hoop ijdel. Dat betekende dat we met 1-0 achterstonden. Die achterstand werd goedgemaakt door ondergetekende, die van ex-HWP’er Manfred Kindt, op Paul Motwani na waarschijnlijk de sympathiekste schaker ooit, een pionnetje cadeau kreeg in de opening en daarna geen kansen meer weggaf. Niettemin zag het er slecht uit: Johan, Marnix en Frans zouden niet verder komen dan remise, onze nieuwste aanwinst Enrico zat te keepen op de achterste drie rijen – en keepen kunnen de meeste jeugdspelers nog niet zo goed – en Harry en Jim stonden slecht. Tel uit je verlies… Toch liep het anders. De verwachte remises kwamen wel op het bord, maar tot ieders verbazing hield Enrico stand tegen Marnix Hofman, de hoogst gerateerde speler van de Westlanders. Niet alleen hield Enrico stand, hij slaagde er zelfs in verwoestend te counteren en de volle winst te pakken. Een onverwachte meevaller. Zo stonden we met 3,5-2,5 voor, met nog twee partijen aan de gang. Helaas stonden Harry en Jim nog steeds heel slecht – zo goed als verloren. Maar Timon van Dijk, de tegenstander van Harry, die kampte met een nare hoest, was in de eerste zitting in tijdnood gekomen en ook in de tweede zitting zat hij al snel weer op increment te spelen, terwijl Harry nog zeeën van tijd had. De aanhoudende tijdnood eiste zijn tol. Van Dijk vergiste zich en er kwam een eindspel van toren en paard tegen toren op het bord. Het zou dus remise worden. Maar daar nam de Westlander geen genoegen mee. Hij bleef zoeken naar winsten, vergat de tijd en plots was het einde daar: Harry had gewonnen. Hoeveel mazzel kun je hebben? Eigenlijk had Jim daarna ook nog remise moeten houden om het feest compleet te maken. Dat lukte net niet, maar de blijdschap was er niet minder om.

Het tweede team moest vandaag de vis op het droge trekken door minimaal 2 bordpunten te scoren. Dan zou het kampioenschap in poule 3F in absolute zin aan ons toebehoren en zouden wij onze natuurlijke plek in de tweede klasse weer in kunnen nemen. Om kort te zijn: we zijn glansrijk voor deze opgave geslaagd, ja scoorden zelfs een halfje meer dan was vereist. In retrospectief is één en ander waarschijnlijk te danken aan het strategische topoverleg tussen de teamleider en de voorzitter dat plaatsvond aan het begin van de wedstrijd. Beiden hadden een zeer voortijdig remiseaanbod gekregen van hun respectievelijke tegenstanders, ingegeven door de grote ratingachterstand waarmee ze zich geconfronteerd zagen. De twee wijze mannen waren duidelijk in hun analyse: dit was niet het moment om de hoogste persoonlijke score ooit in de KNSB te behalen (8,5 uit 9 in het geval van Nieuwelink) of het geschonden ratingblazoen (Van der Zalm) op te poetsen. Nee, hier moesten verleidingen worden weerstaan en dienden het team- en clubbelang boven alles te prevaleren.
De effecten van deze wijze besluiten tekenden zich al snel af aan de horizon van de zaterdagmiddag in de bedompte, van ieder daglicht gespeende foyer van de Speye, waar deze middag geen gewone sterveling zonder hoofdpijn uit kon vertrekken. Het belangrijkste effect was dat Johan de Zwart zou gaan winnen. Hij was met groot voordeel uit de opening gekomen, zou er gezien zijn reputatie nog wel even over doen, maar zou zijn tegenstander ook geheel kansloos laten. En zo geschiedde. Het was hem van harte gegund na zijn Ajax-achtige ondergang in de vorige ronde.
Daarmee ontstond er ruimte voor eerst Adri, daarna Herman en tenslotte Harry om hun prima stellingen in één zet weg te geven. Tussendoor had ook Etienne de vlag gestreken na een matige opening, heldhaftig verweer met een kwaliteit minder en aansluitend toch een besluit waarmee er snel een einde aan werd gemaakt. Johan Goormachtigh was als laatste klaar. Hij was ook slecht uit de opening gekomen, maar maakte moeiteloos gelijk om daarna een uitgebreide poging te doen in het verre eindspel alsnog een vol punt te scoren. Zijn tegenstander gaf echter geen krimp.

Zo eindigde een wisselvallig maar succesvol seizoen voor het tweede team op gepaste wijze. En met het behoud (en een prachtige slotoverwinning) van het eerste in het Walhalla van de Meesterklasse en van het derde (dat vandaag helaas sterk verzwakt tegen een grote nederlaag aanliep en daardoor niet op het podium eindigde) en niettegenstaande de degradatie van de vierde ploeg, mag HWP alweer terugkijken op een fantastische sportieve prestatie. Hartelijk dank aan allen die hieraan in het seizoen 2018-2019 een bijdrage hebben geleverd. We zien elkaar weer in september.