HWP 2

Het was natuurlijk mijn schuld. Als teamleider verlaat je je ploeggenoten niet voordat de wedstrijd afgelopen is. Maar ik deed het wel en het liep niet goed af. Gunter en ik waren snel klaar, en toen Harry remise had gespeeld en de zege ons niet meer kon ontgaan, verlieten wij de arena, zodat ik Gunter nog naar Gent kon voeren. Dat ik daarbij volledig voorbij ging aan mij belofte om Johan de Zwart ergens Zeeuws-Vlaanderen af te zetten, heeft ons lelijk opgebroken. Johan was kennelijk dermate ontzet over mijn onbehoorlijk gedrag dat hij nog verloor. Hetzelfde moet Marnix zijn overkomen. En Samuel moet het nog erger hebben aangegrepen. Hij stond gewonnen toen wij de zaal verlieten en ik las later dat hij had verloren. De enige die onverstoorbaar zijn gang ging, was Herman. Chris stond de hele tijd al gelijk.
Ik kan niets anders doen dan mijn excuses aanbieden.

Het tweede staat weer aan de leiding, met dank aan onze broederploeg, die koploper Sliedrecht versloeg. Zelf maakten we redelijk korte metten met D4 uit Oosterhout, waar Jim van de Vreede in het verleden clubkampioen placht te worden. Jim deed nu bij ons mee, en ontmoette aan bord 8 één van de op papier sterkste Oosterhouters. Met wit probeerde Jim het met kleine middelen, die na 5 uur spelen in een groot resultaat uitmondden. Chapeau! Marnix van der Zalm liet aan bord 5 zien dat hij helemaal terug is. Ragfijn positiespel leidde tot groot overwicht tegen Maykel Smits, en een mataanval zette de kroon op het werk. Ver daarvoor hadden we al drie punten binnengehaald. Herman maakte met wit gehakt van een geagiteerde opponent, en Gunter en ikzelf vonden aan de hoogste borden lagere ratings aan de andere kant van het bord. Eenrichtingsverkeer resulteerde in volle punten.
Niemand speelde remise, al zag het er heel lang naar uit dat er aan het bord van debutant Arno van den Bosch zo’n uitslag uit de bus zou komen. Helaas voor ons bleek Pierre Jaspers net iets te handig in het eindspel. Nele heeft een dipje – zelfs in haar favoriete Siciliaan wist ze niets te bereiken en moest ze uiteindelijk zelfs de vlag strijken. En Frans Snijders, tenslotte, speelde een interessante Open Spanjaard, waarbij het kwartje na een woeste eindfase naar de kant van zijn tegenstander viel.

Met afgrijzen denk ik terug aan die middag in Oost-Souburg. Ik had net een remiseaanbod gekregen, dat ik aanvankelijk direct wilde afslaan. We hadden tenslotte pas een zet of twintig gedaan, en mijn tegenstander had maar drie minuten meer, en ik vijftig. Het stond gelijk, maar tijd speelt ook een rol. Maar als teamleider moet je het belang van de ploeg in het oog houden. Dat heb ik veertig minuten gedaan, tot we met 1,5-0,5 voorstonden. Toen vond ik het welletjes, ook omdat verder spelen op dat moment zinloos leek. Snijders had net groot voordeel bereikt, Harry had een gewonnen eindspel vergooid, maar kon nooit meer verliezen, Nele hield remise en Johan ging winnen. Het werd minimaal 4,5-3,5 voor ons. Ik ging even naar buiten om te kijken of ik berichtjes op mijn telefoon had ontvangen. Ja, een heleboel. Terug binnen werd ik geconfronteerd met gruwel. The horror, the horror.

Het tweede is erin geslaagd een van de betere ploegen uit Klasse 3F eronder te houden. Op papier waren de teams redelijk aan elkaar gewaagd, en dat bleek ook wel tijdens de wedstrijd, die uitermate lang duurde. Dit was voornamelijk te wijten aan Remco van de Braak, die zich met wit niet neer wilde leggen bij een remise tegen Johan de Zwart. Op zich niet onbegrijpelijk, want hij stond een kwaliteit voor, maar in de voorafgegane uren was gebleken dat de zwarte veste werkelijk van beton was. De heren zaten al enige tijd op increment te spelen, toen Remco, waarschijnlijk zowel aangemoedigd als getergd door het ogenschijnlijk onzekere spel van zijn opponent, besloot een stuk te offeren voor een schaakje. Tegen zeven uur moest hij gefrustreerd opgeven. Inmiddels was de wedstrijd natuurlijk al beslist, zij het pas een klein uurtje. Sven Stange en ondergetekende deden er ook zo’n vijf uur over om tot een beslissing te komen, na een lang en zwaar eindspel dat Sven ergens remise had kunnen houden en ik veel eerder had kunnen winnen. Nadat Sven de vlag had gestreken, stond het 4,5-2,5.
Ook Harry Provoost en Rinus Burgerhoff streden lang en hard. Hier werd het na kansen over en weer remise. Hetzelfde gold voor de partij tussen Jim van de Vreede en Louis Nieuwenhuijse, en in iets mindere mate voor het gevecht aan bord 2, waar Gunter Deleyn geen risico nam tegen Joey Grochal.
Onze voorzitter was toen al lang klaar aan bord 8. Een onvoorzichtige manoeuvre van Joey van de Braak gaf Marnix de kans om de vijandelijke koningsstelling te vernietigen, en dat deed hij met Snijderiaanse overtuiging. Het eerste punt aan onze zijde werd zaterdagmiddag gescoord door Herman van de Wijnkele, die Maxim le Clerq vrij kansloos liet.
De enige nederlaag van ons team kwam op naam van Natan Pirard. Getooid in zijn inmiddels karakteristieke korte broek maakte hij zijn debuut voor HWP 2 aan het eerste bord, en gaf daar lange tijd prima partij aan Jos van der Kaap, totdat jeugdige overmoed werd afgestraft.
Over drie weken worden we verwacht in Souburg voor een nieuwe confrontatie met een Zeeuwse topploeg.