HWP 2

Vandaag start de KNSB-competitie van het seizoen 2024-2025. HWP neemt voor het eerst sinds lange tijd weer deel met vier teams. Maar aangezien het vierde team in de zesde klasse slechts zeven ronden speelt, verschijnen alleen de teams 1, 2 en 3 achter de borden.

HWP 1 is gepromoveerd naar de Meesterklasse, de hoogste klasse in Nederland. Het wordt dus een pittig seizoen, met meteen in de eerste ronde al een vierpuntenwedstrijd tegen medepromovendus De Stukkenjagers 1 uit Tilburg.

HWP 2 speelt ook een kraker, tegen Stukkenjagers 2, een directe concurrent in de strijd om het kampioenschap. En het derde team treedt aan tegen het sterke Dordrecht.

HWP speelt dit seizoen in ’t Meulengat, aan de Sint Elisabethlaan in Sluiskil.

De partijen van HWP 1 zijn weer live te volgen via deze link. Komt dat zien!

https://view.livechesscloud.com/#6a0a124c-de72-4f13-b916-55b77c5ab979

Opnieuw ging het mis. Vorige maand bij RSR, nu thuis tegen Souburg. Deze was natuurlijk minder erg, omdat onze kansen op promotie toch al in de prullenbak lagen. Desalniettemin was het geen fijne middag voor spelers en supporters van het tweede. De wedstrijd kende aanvankelijk een gelijkopgaand verloop, maar leek in ons voordeel uit te pakken naarmate de middag vorderde. Alleen ging alles op het laatst weer gruwelijk verkeerd.

Aan het eerste bord was het snel klaar. Jos van der Kaap was met wit duidelijk uit op remise, en slaagde uiteindelijk in zijn opzet, toen Adriaan Dreelinck krap in zijn tijd kwam te zitten en niet al te veel risico’s meer durfde te nemen. Zijn buurman aan bord 2 was deze keer Servaas D’Hooge en voor hem niets dan lof. Hij hield in een evenwichtige Franse partij René Tiggelman op remise. Aan bord 3 slaagde Tyani er niet in Robin Bosters van zich af te houden. Het leek mij dat ze in het middenspel met zwart een uitstekende stelling had opgebouwd, maar toen ik even later langs de borden liep, was ze ineens in een kansloos eindspel met een kwaliteit minder beland. Ik heb niet meer de gelegenheid gehad om te vragen wat er verkeerd was gegaan.

Arne Nemegeer speelde een uitstekende partij met wit. Een klein voordeel groeide naar aanzienlijk en werd uiteindelijk overweldigend. Dat was onze eerste, en naar later bleek enige winstpartij. Dat Nils aan bord 5 plots bleek te hebben verloren, was redelijk onverklaarbaar voor mij. Hij stond namelijk glad gewonnen. Datzelfde gold voor mijzelf. In een spannende partij tegen Jeroen Hekhuis slaagde ik erin om een gewonnen toreneindspel te bereiken met twee verbonden vrijpionnen. Die hoefden alleen nog even naar de overkant te worden geloodst. Ik had ruim de tijd en het was niet echt ingewikkeld meer. Waarom ik vervolgens ineens eeuwig schaak toeliet, begreep niemand, ook mijn tegenstander niet.

De laatste twee borden maakten er eveneens een potje van. André kwam mij op een gegeven moment vertellen dat hij remise moest gaan nemen. Alleen deed hij dat niet. Roeland Alders was de koning te rijk. Er gebeurden vreemde dingen op die middag in De Speye. Aan het laatste bord was het niet anders. Harry verliest nooit met wit, behalve in de vorige ronde. De kans dat zoiets opnieuw zou gebeuren, was verwaarloosbaar, dacht iedereen. Zeker aan het achtste bord. Welnu, hij was bezig met een prima strategische partij, waar winst waarschijnlijk en remise mogelijk was. Om onnaspeurbare redenen besloot Harry om Henrik Westerweele een heel groot plezier te doen door af te wikkelen naar een compleet verloren toreneindspel.

Dat was het dus.

Het is met een zeer bezwaard gemoed dat ik dit verslag schrijf. We waren op volle oorlogskracht naar Rotterdam gekomen om korte metten te maken met kampioenskandidaat RSR Ivoren Toren. Het ratingoverwicht was meer dan 100 punten. En toch ging het mis. Waarschijnlijk ben ik zelf de schuldige. Ik ben niet geschikt voor een rol als non-playing captain. Moeten we maar niet meer doen.

In het begin van de wedstrijd zag ik dat Tamer een variant van het Schots kreeg voorgeschoteld waarvan hij kennelijk niet op de hoogte was. Anders denk je niet zo lang. Hij ging dus in moeilijkheden komen. Maar toen ik was teruggekeerd van een lange wandeling door het Rotterdamse, zag ik dat Tamer prima had gekeept, en dat het remise ging worden. Alles zag er zonnig uit. William had de koning van tegenstander Fung in het vizier gekregen en verschalkt, en Hans had een kalme remise gespeeld. We stonden voor, en aan bord 1 ging Adriaan zijn tegenstander matzetten, dat kon niet anders. Broeder Jacob stond ook uitstekend met zwart en het volle punt leek een kwestie van tijd. Marc had een eindspel met een pion meer bereikt en Simon had een licht voordeeltje. Alleen Harry stond slecht, maar die verliest gewoon niet met wit. De vraag was dus niet of we de match gingen winnen, maar met hoeveel.

Adriaan leidde de teloorgang in door zich te vergissen in de matvoering, waarna hij zich genoodzaakt zag te berusten in eeuwig schaak. Jacob dwong zijn tegenstander, die praktisch geen tijd meer had, om enige zetten te doen, die allemaal goed waren. Dat is niet de manier om te profiteren van tijdnood van je tegenstander. Het ging van kwaad tot erger, van remise tot compleet verloren. En Marc wilde het te eenvoudig doen en dat leidde tot een dode remisestand. Domper op domper. Tamer wilde niet achterblijven en blies zelf zijn zorgvuldig geconstrueerde vesting op. Domper op domper. Harry had toen al lang verloren en uiteindelijk kon Simon zijn voordeeltje niet te gelde maken. Jacob was nog zeer lang bezig, maar tevergeefs.

Wat een ellende.