HWP 2

Het tweede heeft uitstekende zaken gedaan door misschien wel het sterkste team uit onze klassen met een nederlaag terug naar Leiden te sturen. LSG 2 was weliswaar enigszins verzwakt, maar had niettemin aanzienlijk meer Elo achter de borden zitten dan wij.
In een rumoerige zaal in Café Reseda begonnen we voortvarend via een prachtige zege van Renzo Ducarmon, die de koningsvleugel van zijn Leidse opponent met gepointeerd spel vernietigde. Inmiddels had ook ikzelf aan het eerste bord een vrijwel beslissende koningsaanval opgebouwd, maar in plaats van het direct af te maken, ging ik treuzelen en gaf mijn dame weg. Hoe stom kun je zijn.
Gelukkig ontwikkelde de match zich duidelijk in ons voordeel. Overal hadden de HWP-ers goede stellingen, met uitzondering misschien van bord 2, waar David Roos niet door de verdeging van Mark Irwin heenkwam, en na de eerste tijdcontrole de vlag moest strijken. De twee nullen werden ruimschoots goedgemaakt door uitstekende overwinningen van Wouter Ghyselen, die Ik Oei alle hoeken van het bord liet zien, Fabian Hulpia, die Albert Termeulen in karakteristieke stijl opknapte, en Maarten Rademakers, die als vanouds aan het walsen was geslagen. Bij de stand 4-2 stelde de Leidse teamleider twee remises aan de resterende borden voor. Aangezien beide stellingen inderdaad erg remiseachtig waren, met misschien iets meer kansen voor de onzen, werd besloten om het aanbod aan te nemen. Zo kwam een prima 5-3 op het bord.

HWP 2 is teleurstellend begonnen aan het nieuwe seizoen in de tweede klasse. We waren vol optimisme naar het moeilijk bereikbare Spijkenisse getogen, doch kwamen uiteindelijk van een koude kermis thuis.
We kwamen op achterstand door een nederlaag van Frans Snijders aan het achtste bord. Hij had met zwart een kansrijke stelling met een potentieel machtig loperpaar opgebouwd, maar dat had zoveel tijd gekost dat er voor de laatste twintig zetten nog slechts enkele minuten over waren, en dan is het uiterst lastig om je te verweren tegen vorkende paarden.
De gelijkmaker werd verzorgd door ondergetekende. Toen na een zet of twintig alle zwarte stukken loskwamen, kon opponent Jordy Lahaye de golven niet meer stuiten.
Helaas kwamen we kort daarop weer in de min, omdat Harry Provoost in een toch veelbelovende stelling een kleinigheid had overzien.
Het bleef lang 2-1, totdat Fabian Hulpia de dame van Spijkenisse wist te verschalken. Zij had in het middenspel min of meer gedwongen een stuk geofferd en daar een optisch mooie aanvalsstelling voor teruggekregen. Fabian verdedigde echter taai en toen de wolken van een krankzinnige tijdnoodfase waren opgetrokken, resteerde voor onze man een een relatief eenvoudig te winnen eindspel.
Daarna ging alles mis. David Roos stond al lang slecht en dat werd met het vorderen van de tijd alleen maar erger. Zijn broer Adrian had tegen Rick Lahaye lange tijd het beste van het spel, maar toen hij in het verre eindspel te veel risico nam, was het plots gedaan.
Zo was het dus 4-2 geworden, en alleen als Wouter Ghyselen en onze nieuwe aanwinst Renzo Ducarmon zouden winnen, kon het nog gelijk worden. Dat lukte dus niet. Wouter stond goed in een eindspel met vrijpionnen waarin hij de loper had en Tony Zhang het paard. Renzo stond echter een kwaliteit achter, maar leek nooit te kunnen verliezen. Uiteindelijk gebeurde dat toch in het zesde uur, en aangezien Wouter moest berusten in remise, kwam de teleurstellende einduitslag op het bord.

Na een lange, lange reis kwamen 7 mannen van HWP 2 uitgeput aan in Wijk aan Zee. De achtste, Frans Snijders, speelde een thuiswedstrijd. Tijdens de match was hier helaas weinig van te merken, want de partij van Frans werd vooral gekenmerkt door zeer lang nadenken over slechte zetten en het miraculeus halen van de eerste tijdcontrole via 10 zetten in 45 seconden. De stelling die toen resteerde, bood echter weinig tot geen hoop meer. Na de nederlaag van Frans stond het 4-3, meen ik. Zelf was ik als eerste klaar met remise na een zetherhaling, die ik niet uit de weg meende te kunnen gaan. Achteraf bleek dat ik vrijwel winnend voordeel had, maar dat had ik gewoon niet gezien. Niet veel later volgde een solide remise van Jim. Toen duidelijk werd dat Adrian aan het eerste bord Sjoerd Plukkel aan het wegspelen was, tekende een sensatie zich af, temeer daar broer David good-old Bart-Piet Mulder met een listig pionoffer in de problemen had gebracht. Deze partijen werden inderdaad fraai gewonnen door de onzen, maar aan de overge borden ging het ouderwets mis. Wouter was prima uit de opening gekomen, maar na een misrekening moest hij in de remmen. Helaas kon hij de partij niet houden. Inmiddels had Maarten Rademakers in een scherpe Sveshnikov de juiste voortzetting gemist en ging ten onder, zodat alles op de schouders van Marnix kwam te rusten. In een gelijkstaand eindspel had de teamleider hem verboden remise aan te nemen, waarna hij via werkelijk voortreffelijk spel een steeds groter voordeel verwierf. Toen het moment van oogsten daar was, gaf Marnix – o treurnis – plots een toren weg. Gruwelijk gewoon.

HWP 2 heeft goede zaken gedaan in de strijd tegen degradatie door hekkensluiter Philidor Leiden ruim te verslaan. Het ging hier om een onvervalste vierpuntenwedstrijd en die moet je dus winnen. Dat deden we ook. Lange tijd leek de wedstrijd gelijk op te gaan, maar met de eerste tijdcontrole in zicht vielen de punten plots als rijpe appelen in de schoot van de HWP-ers. David Roos smaakte het genoegen om als eerste het volle pond binnen te halen. Hij trok aanvankelijk fel van leer op de koningsvleugel tegen de Caro-Kann van Piet Bakker, switchte toen naar de damevleugel en brak uiteindelijk door in het cetrum. Ikzelf was inmiddels, niet zonder risico, remise uit de weg gegaan. Deze moedige actie werd al snel beloond toen tegenstander Roorda een taktisch grapje in het eindspel overzag. Marnix van der Zalm had geen tijd meer om na te denken in een gelijke stelling, maar was alert genoeg om een geniepige paardvork te zien, waarna het pleit beslecht was. Harry Provoost had, na overleg met de teamleider, een remiseaanbod afgeslagen en speelde daarna als bevrijd. Een wals op de koningsvelugel was zijn opponent te machtig.
Zo stond het 4-0, en hoewel Frederic Verduyn en Wouter Ghyselen slecht stonden, kon de overwinning ons eigenlijk niet meer ontgaan. Frederic moest inderdaad opgeven nadat hij in het late middenspel een goede kans had gemist, maar Maarten Rademakers bracht het beslissende halfje binnen met een ruime remise. Vervolgens werd ook duidelijk dat Adrian Roos bezig was aan iets moois. Nico Kuyf, de topman van Philidor, werd langzaam en genadeloos weggeschoven. Toen Wouter er tenslotte in slaagde zijn verloren stelling om te buigen naar een gelijk eindspel, was de eindstand een feit.
Als we over drie weken in Beverwijk met dezelfde instelling achter de borden veschijnen, heb ik goede hoop op behoud.