HWP 2

Opnieuw ging het mis. Vorige maand bij RSR, nu thuis tegen Souburg. Deze was natuurlijk minder erg, omdat onze kansen op promotie toch al in de prullenbak lagen. Desalniettemin was het geen fijne middag voor spelers en supporters van het tweede. De wedstrijd kende aanvankelijk een gelijkopgaand verloop, maar leek in ons voordeel uit te pakken naarmate de middag vorderde. Alleen ging alles op het laatst weer gruwelijk verkeerd.

Aan het eerste bord was het snel klaar. Jos van der Kaap was met wit duidelijk uit op remise, en slaagde uiteindelijk in zijn opzet, toen Adriaan Dreelinck krap in zijn tijd kwam te zitten en niet al te veel risico’s meer durfde te nemen. Zijn buurman aan bord 2 was deze keer Servaas D’Hooge en voor hem niets dan lof. Hij hield in een evenwichtige Franse partij René Tiggelman op remise. Aan bord 3 slaagde Tyani er niet in Robin Bosters van zich af te houden. Het leek mij dat ze in het middenspel met zwart een uitstekende stelling had opgebouwd, maar toen ik even later langs de borden liep, was ze ineens in een kansloos eindspel met een kwaliteit minder beland. Ik heb niet meer de gelegenheid gehad om te vragen wat er verkeerd was gegaan.

Arne Nemegeer speelde een uitstekende partij met wit. Een klein voordeel groeide naar aanzienlijk en werd uiteindelijk overweldigend. Dat was onze eerste, en naar later bleek enige winstpartij. Dat Nils aan bord 5 plots bleek te hebben verloren, was redelijk onverklaarbaar voor mij. Hij stond namelijk glad gewonnen. Datzelfde gold voor mijzelf. In een spannende partij tegen Jeroen Hekhuis slaagde ik erin om een gewonnen toreneindspel te bereiken met twee verbonden vrijpionnen. Die hoefden alleen nog even naar de overkant te worden geloodst. Ik had ruim de tijd en het was niet echt ingewikkeld meer. Waarom ik vervolgens ineens eeuwig schaak toeliet, begreep niemand, ook mijn tegenstander niet.

De laatste twee borden maakten er eveneens een potje van. André kwam mij op een gegeven moment vertellen dat hij remise moest gaan nemen. Alleen deed hij dat niet. Roeland Alders was de koning te rijk. Er gebeurden vreemde dingen op die middag in De Speye. Aan het laatste bord was het niet anders. Harry verliest nooit met wit, behalve in de vorige ronde. De kans dat zoiets opnieuw zou gebeuren, was verwaarloosbaar, dacht iedereen. Zeker aan het achtste bord. Welnu, hij was bezig met een prima strategische partij, waar winst waarschijnlijk en remise mogelijk was. Om onnaspeurbare redenen besloot Harry om Henrik Westerweele een heel groot plezier te doen door af te wikkelen naar een compleet verloren toreneindspel.

Dat was het dus.

Het is met een zeer bezwaard gemoed dat ik dit verslag schrijf. We waren op volle oorlogskracht naar Rotterdam gekomen om korte metten te maken met kampioenskandidaat RSR Ivoren Toren. Het ratingoverwicht was meer dan 100 punten. En toch ging het mis. Waarschijnlijk ben ik zelf de schuldige. Ik ben niet geschikt voor een rol als non-playing captain. Moeten we maar niet meer doen.

In het begin van de wedstrijd zag ik dat Tamer een variant van het Schots kreeg voorgeschoteld waarvan hij kennelijk niet op de hoogte was. Anders denk je niet zo lang. Hij ging dus in moeilijkheden komen. Maar toen ik was teruggekeerd van een lange wandeling door het Rotterdamse, zag ik dat Tamer prima had gekeept, en dat het remise ging worden. Alles zag er zonnig uit. William had de koning van tegenstander Fung in het vizier gekregen en verschalkt, en Hans had een kalme remise gespeeld. We stonden voor, en aan bord 1 ging Adriaan zijn tegenstander matzetten, dat kon niet anders. Broeder Jacob stond ook uitstekend met zwart en het volle punt leek een kwestie van tijd. Marc had een eindspel met een pion meer bereikt en Simon had een licht voordeeltje. Alleen Harry stond slecht, maar die verliest gewoon niet met wit. De vraag was dus niet of we de match gingen winnen, maar met hoeveel.

Adriaan leidde de teloorgang in door zich te vergissen in de matvoering, waarna hij zich genoodzaakt zag te berusten in eeuwig schaak. Jacob dwong zijn tegenstander, die praktisch geen tijd meer had, om enige zetten te doen, die allemaal goed waren. Dat is niet de manier om te profiteren van tijdnood van je tegenstander. Het ging van kwaad tot erger, van remise tot compleet verloren. En Marc wilde het te eenvoudig doen en dat leidde tot een dode remisestand. Domper op domper. Tamer wilde niet achterblijven en blies zelf zijn zorgvuldig geconstrueerde vesting op. Domper op domper. Harry had toen al lang verloren en uiteindelijk kon Simon zijn voordeeltje niet te gelde maken. Jacob was nog zeer lang bezig, maar tevergeefs.

Wat een ellende.

Op zaterdag 13 januari 2024 is de wedstrijd HWP 2 – HWP 3 uit de negende ronde in klasse 3 F vooruit gespeeld.

De wedstrijd was te volgen via onderstaande link:

https://view.livechesscloud.com#e51dce59-4f74-4083-b00c-c04c3edaf738

Met een voordeel van gemiddeld zo’n 170 elopunten en – 35 jaar, is een jeugdig HWP 2 – geschraagd door de onverwoestbare Harry Provoost – over het derde team heen gewalst. Aanvankelijk leek zich nog een interessante wedstrijd te ontspinnen, maar naarmate de tijd vorderde en de jaren meer en meer gingen tellen, werd duidelijk dat er voor de oude getrouwen weinig eer te behalen zou zijn. De eerste tekenen van naderend onheil waren te zien op de borden van de gebroeders van de Wynkele, die allebei slecht uit de opening waren gekomen. Dat lag misschien aan het feit dat er te elfder ure een bericht binnenkwam van een teamleider-op-leeftijd en – afstand, met de instructie dat Rudy en Erik van bord en kleur moesten wisselen ten opzichte van de oorspronkelijke opstelling. Redenen daarvoor werden niet gegeven en de heren weigerden dan ook vriendelijk doch beslist. Wellicht heeft deze consternatie ieder voordeel van de familiale kleurverdeling teniet gedaan. Rudy wist zijn lijden lang en maximaal uit te nutten tegen een gedecideerde William Boudry, die de stukken goed bleef neerzetten en op uitgekiende wijze bij iedere afruil zijn voordeel wist te vergroten. Misschien dat Rudy in de toekomst een keer de rokade kan uitproberen, die heeft soms voordelen ten opzichte van al dat gewandel met de koning. Erik kwam overigens ook nooit aan rokeren toe en kon als eerste de stukken in het doosje doen na een vernietigende infiltratie van een dame en paard, gehanteerd door topscorer Randy van Houtte (inmiddels 4 uit 4). Zwart speelde één zet te laat a6 om het paard op b5 te verjagen en werd daarna prachtig opgebracht.

Daarna was het de beurt aan Harry (de gelegenheidscaptain) om een punt bij te schrijven. Hij maakte al vroeg een pionnetje buit tegen Gilbert Ongena en buitte daarna een open e-lijn zo goed uit dat het hem een stuk opleverde. Ook Harry scoort er dit seizoen lustig op los met 4,5 uit 5.

Rond vijf uur begon zich dan een grote overwinning af te tekenen voor HWP 2. Gert van Rij leek zich lange tijd aardig te redden met zwart in een strategische manoeuvreerpartij, maar toen hij met zijn dame wat dieper in de vijandelijke linies kroop, werd hij het slachtoffer van een paar venijnige paardzetten en dito -vork, zodat hij een kwaliteit moest inboeten. Aanvullend stukverlies in extreme tijdnood deed hem vervolgens de vlag strijken. Dat strijken van de vlag werd in het aangrenzende, dramatische duel tussen Lander van Coppenolle en Nils Vantorre uitgevoerd door de DGT 3000. Nils dacht dat hij de veertig (zetten, niet leeftijd) had gehaald, maar bleek ergens een zet twee keer te hebben genoteerd. Zo kwam er een onverwacht einde aan een partij die hij anders ongetwijfeld had gewonnen, hoewel hij in de opening een harde tik op zijn neus had gekregen door een goed getimed e5 tegen zijn Modern Defence. Lander moet toen zo goed als gewonnen hebben gestaan, maar raakte de draad kwijt door eerst een paard te deplaceren en vervolgens na de venijnige verdediging Ld5! een stuk te geven tegen twee pionnen, in plaats van een remise-achtig toreneindspel in te gaan. Zo won ook hier de jongere (Lander is 14) van de oudere (Nils is 15) en bleef HWP 3 een beschamende 8-0 nederlaag bespaard. Want Manuel Colsen werd vervolgens op een keurige en opmerkelijk volwassen manier van het bord gezet door Servaas Dhooge (hij wordt vandaag al dertien jaar oud, proficiat!) in een Caro-Kann met tegenovergestelde rokades. De manier waarop Servaas de koningsaanval uitvoert is instructief. En Johan de Zwart speelde weliswaar een uitstekende partij met een theoretisch pionoffer tegen Arne Nemegeer, won die pion terug, offerde er opnieuw (en onnodig volgens eigen zeggen) eentje om eeuwig schaak af te dwingen in een dame-eindspel, maar zag vervolgens door vermoeidheid een schaakje over het hoofd waardoor de dames konden worden geruild, hetgeen een verloren pionneneindspel tot gevolg zou hebben gehad. Complimenten overigens voor de vasthoudendheid waarmee Arne alles uit de stelling bleef persen.

Rest ons nog het titanengevecht aan het eerste bord. Kurt van Coppenolle hanteerde daar de witte stukken en deed dat (ook naar eigen zeggen) te passief. Er ontstond een dichtgeschoven stelling met een open e-lijn, waarin op het eerste gezicht weinig aan de hand was en – gebeurde. Stukken werden zowel door Kurt als zijn sterke opponent Jacob Dreelinck plechtig en schier oeverloos heen en weer geschoven en een argeloze en/of minder getalenteerde toeschouwer (zoals ik) zou verwachten dat op enig moment al even plechtig de handen zouden worden geschud en de vrede getekend. Niets was echter minder waar, want zoals de spelers mij fijntjes na afloop wisten te vertellen, verschilden de witte en zwarte opstelling op één cruciaal punt: de voorpost op de e-lijn was voor de zwarte lichte stukken wel bereikbaar en voor de witten niet. En toen die voorpost eenmaal werd ingenomen, zag wit zich genoodzaakt een kwaliteit te geven. Die kreeg hij weliswaar ook vlot weer terug, maar toen werd duidelijk dat de zwarte monarch en resterende loper veel sterker waren dan de koning en het paard van wit.

Deze uitslag betekent dat het tweede team uitzicht houdt op het kampioenschap en dat het lot van het derde team aan een zijden draadje hangt. Veel, zo niet alles, gaat afhangen van de wedstrijden in de zesde ronde op 3 februari in Rotterdam, tegen respectievelijk RSR Ivoren Toren en Erasmus.

In de vijfde ronde speelden we op de bovenverdieping van De Speye. Dat was lang geleden. Voorafgaand aan de wedstrijd waren wij als organisatoren druk met het gereedzetten en installeren borden, klokken en software voor de live-uitzending van het eerste. Dit leverde bovenmatig veel stress op, omdat we na anderhalf uur ploeteren het systeem nog steeds niet aan de praat hadden. Uiteindelijk lukte het toch een beetje en konden we om 13:00 uur beginnen. Gelukkig keek er toch vrijwel niemand naar de live-uitzending. De voorzitter en vice-voorzitter gaan in de komende tijd geducht oefenen om dit soort ellende in de toekomst te vermijden.

Enfin, het tweede mocht het proberen tegen tegen het zwakste team in onze klasse, op rating althans, De Pion uit Roosendaal. De stress van het begin had kennelijk een fnuikende werking op de schaakkracht van de oudjes in het team, Marc Lacrosse en ik. Marc slaagde er in een Koningsindiër wel in om de zwarte damevleugel te vernietigen, met gewonnen stelling, maar de verdediging haperde nogal. Marc wist niet te voorkomen dat de paar stukken die zwart nog over had zijn koning zodanig in het nauw brachten, dat opgave de enige optie was. Zelf zat ik al in het begin te knoeien, offerde een pion om spel te krijgen en toen dat was gelukt en ik een prachtige stelling had opgebouwd, gaf ik een stuk weg. Welja.

We mochten van geluk spreken dat de rest van het team wel gewoon deed wat het moest doen. Invaller Gilbert was als eerste klaar, tevreden met remise. Alle anderen wonnen. Tiyani zag er prachtig uit aan het eerste bord, en speelde ook prachtig schaak tegen de arme Ivo Kok. Hij had geen schijn van kans. Harry Provoost bekampte good-old René vd Broek en deed dat zeer solide. Toen zijn tegenstander een ogenschijnlijk dodelijke zet uitvoerde, bleef Harry stoïcijns, incasseerde een stuk en de partij. Randy van Houtte snoepte met zwart twee pionnetjes die hij in het eindspel te gelde maakte. Hans Groffen deed ook zoiets en André Galle stond een halve doos voor toen zijn tegenstander de handdoek in de ring gooide.

Op 3 februari moeten we aan de bak in de uitwedstrijd tegen koploper RSR. Winst betekent vrijwel zeker promotie.