HWP 2

De terugkeer van HWP 2 in de tweede klasse geeft vooralsnog de impressie van een zegetocht. Opnieuw werd gewonnen van een op papier aanmerkelijk sterker team. Zelf speelde ik deze keer niet mee, dus ik moet voor mijn verslag afgaan op het summiere commentaar van waarnemend teamleider Marnix van der Zalm. Daaruit leidde ik af dat hij weinig van de partijen had meegekregen, aangezien hij kort na de opening zwaar in de fout ging en vervolgens uren kansloos aan zijn bord gekluisterd had gezeten. Uitbundige complimenten waren er voor David, die de geduchte Stefan Colijn in de het tweede gedeelte van de partij schijnt te hebben overklast, voor Harry, die zijn magere bijdrage aan het kampioenschap van vorig jaar tot een vage herinnering maakte door – in de woorden van sommige teamgenoten – een ijzersterke partij te spelen, voor Simon, die zijn eerste optreden in het tweede glans gaf door Jan van Mechelen te verslaan, en natuurlijk voor Nele, die evenals twee weken geleden in Eindhoven tot matchwinner kon worden gekroond.
De remise van Wouter schijnt weinig om het lijf te hebben gehad, terwijl de nederlaag van Ashote aan het eerste bord kennelijk aan een speling van het lot te wijten moet zijn geweest. Blijkbaar had iedereen na het zien van zijn stelling in het middenspel op een overwinning gerekend. Over Renzo heb ik niets gehoord. Natuurlijk is die Mark Smits niet voor de poes.

Over vier weken gaan we het weer proberen, diep in Zuid-Limburg.

Terug in de tweede klasse stond we in de eerste wedstrijd meteen voor een vuurproef: uit naar Eindhoven 1. Ik herinner me uit het verleden vele heroïsche wedstrijden met HWP I tegen dat team, met als hoogtepunt het treffen in Eindhoven in 1995, toen we voor het eerst naar de Meesterklasse promoveerden. De kans dat we met het tweede tegen dit Eindhoven resultaat zouden behalen, leek op voorhand niet zo groot, gezien het ratingverschil. Maar we hadden een geheim wapen meegebracht: Ashote Draftian, die op grootse wijze zijn debuut maakte voor HWP. De jeugdspeler tegenover hem begon optimistisch met een gambiet, doch liep daarna de hele partij achter de feiten aan. Hoewel het nog lang duurde, bestond er nooit twijfel over de uitslag. Op het moment dat Ashote de overgave van zijn tegenstander aanvaardde, liep Renzo al lang vrolijk rond met een vol punt op zak. Met zwart had hij het lange tijd moeilijk tegen good-old Jos Sutmuller, maar ergens in het vierde uur kreeg hij plots de overhand. Daarna was het heel snel klaar. Inmiddels waren er twee min of meer geruisloze remises gevallen en hadden we een nederlaag moeten incasseren aan het bord van Frans Snijders, die tegen een buitenlandse man zonder rating speelde. Frans offerde met wit een toren om de vijandelijke koningsveste op te blazen. Dat lukte, alleen kon de zwarte koning ongehinderd naar de andere kant van het bord vluchten. Toen was het natuurlijk klaar.
Zo stonden we 3-2 voor met nog drie partijen aan de gang. Het was eenieder duidelijk dat David het niet ging redden aan bord 1 tegen Luuk van Kooten, maar op de twee andere borden zag het er goed uit. Onze voorzitter speelde op het laatste bord een opmerkelijke partij tegen een Italiaanse wetenschapper, toevallig ook voorzitter van zijn vereniging. We zagen allemaal dat Marnix maar wat deed tegen zijn conculega, hoewel hij zelf volhield dat er een kristalheldere strategie aan zijn doelloos geschuif ten grondslag had gelegen. Vast wel. Omdat de Eindhovense praeses kennelijk ook een vage middag had, gebeurde er helemaal niets op het laatste bord, totdat Marnix plots een technisch gewonnen eindspel in de schoot geworpen kreeg. Dat voerde hij onberispelijk tot winst. Inmiddels had David inderdaad verloren en restte nog het damesbord: Vanhuyse-Sziva. Nele had niets uit de opening weten te halen met de witte stukken, maar kreeg in de loop van het middenspel niettemin langzaam de overhand, omdat ze blijkbaar beter raad wist met ongelijke lopers dan haar opponente. Ruim na zes uur viel het doek voor de ster van weleer en mochten wij onze prachtige dame feliciteren met een schitterende overwinning.
Dit begin smaakt naar meer. Over twee weken is het al zover. Dan spelen we thuis in Sas van Gent tegen De Pion uit Roosendaal.

We waren inderdaad huizenhoog favoriet in onze klasse. Maar je moet het wel even doen.
Bij aankomst in Roosendaal constateerde ik dat topscorer David Roos er zin in had. Waarom zou hij anders in korte broek zijn verschenen? Het weer was er in ieder geval niet naar. Tegenstander Ivo was danig onder de indruk. Hij waagde op de 15e zet nog wel een remiseaanbod, doch dat bleef zijn enige heldendaad van de middag. Twee zetten later moest hij opgeven. Op dat moment had Renzo al een half punt laten aantekenen, nadat hij met wit vanuit de opening niets dan massale afruil had bereikt. We stonden dus voor. Even later verdubbelde ik de voorsprong nadat ik via een kwaliteitsoffer good-old Robert Schuermans op de knieën had gekregen. Inmiddels stond Rein Verstraeten op bord 1 al een tijdje gewonnen en had Harry Provoost door middel van een stukoffer een aanval gekregen die er beslissend uitzag. Dat bleek ook zo te zijn. Harry scoorde het derde volle punt en Rein volgde kort daarna. Het was nog geen vier uur en we waren er al! De wedstrijd leek uit te lopen op een slachting. Zover kwam het echter niet, omdat Wouter een zeer interessant eindspel van 3 stukken tegen 2 torens mishandelde en omdat Nele tot ver in het vijfde uur bleef proberen een gelijke stelling te winnen. Toen loon naar werken eindelijk binnen handbereik was, tastte onze dame helaas mis en werd haar zelfs de remisehaven ontnomen. In de tussentijd had Fabian op zijn eigen gedecideerde wijze reeds ons vijfde punt binnengebracht.
Toen later op de avond het bericht kwam dat Rijswijk had verloren en wij dus kampioen bleken te zijn geworden, ontsnapte er een oerkreet van blijdschap aan ‘s teamleiders gemoed.

Terwijl alle aanwezigenin de zaal getuige waren van de overwinning van het derde op medekoploper Rijswijk, veegden de mannen en vrouw van HWP 2 onopvallend de vloer aan met de heren van Schaakcombinatie HTV uit het Haagse. De teamleider gaf het goede voorbeeld door aan het laatste bord via een woeste koningsaanval een snel punt binnen te slepen. Dit voorbeeld werd snel gevolgd door Renzo en Nele, die hun tegenstanders geen schijn van kans gaven. In de tussentijd had invaller Herman vd Wynkele met enige tegenzin ingestemd met remise. Harry wilde ook mooi winnen en offerde twee paarden op de vijandelijke koningsveste. Hij won er één terug, maar dat was helaas niet genoeg. David had voor de afwisseling zwart gekregen en ook met die kleur kende hij geen genade. We hadden de wedstrijd dus al gewonnen met Fabian en Wouter nog achter de borden. Beide partijen werden remise, waarbij Wouter duidelijk op meer had gehoopt en door bleef spelen tot er nog slechts twee koningen op het bord stonden.
In de volgende ronde spelen we uit tegen naaste belager De Pion 2 uit Roosendaal en bij winst is het kampioenschap binnen. Maar dat wordt nog een hele klus.