HWP 2

De wedstrijd van het succesvolste HWP-team tegen staartclub Voerendaal 2 kende een merkwaardig begin. De teamleider en topscorer van de ploeg was na een kwartier klaar. Met een nul. Hoe kan dat? Welnu, je kunt je gewoon door de openingstheorie heenwerken door de zetten in de voorgeschreven volgorde op het bord te brengen. Je kunt ook gewoon maar wat doen in de veronderstelling dat het allemaal niet uitmaakt omdat je alles al duizend keer hebt gespeeld en dus automatisch bij de gewenste positie terechtkomt. Dat het daarbij mogelijk is dat de tegenstander onderweg gewoon je dame slaat, komt niet in je op. Tot het zover is. Zo ging het ongeveer.
Daarna liet de teamleider zich van zijn beste kant zien, door zijn ploeggenoten vurig aan te moedigen. Dit had ongekend succes, vooral bij buurman Wouter Ghyselen, die zijn opponent op schitterende wijze opbracht. Ook Arno Sterck nam zijn verantwoordelijkheid door met overmacht van Van der Zwet te winnen. En Simon Provoost presenteerde de toeschouwers op een hoogstandje in het eindspel, dat hem geen ovationeel applaus bracht omdat zulks niet gebruikelijk is bij het schaken. Alleen daarom gebeurde het niet.
Verder kende de match een bijna sensationeel optreden van invaller Snijders, die Luc Zimmerman tot de rand van de afgrond bracht, maar verzuimde hem in de abyss te laten storten. Remise. Hetzelfde resultaat boekten Harry en Renzo (tegen iemand met en hele moeilijke naam) in partijen die het aanzien meer dan waard waren, maar kennelijk nooit de remisemarge verlieten. En tenslotte was er Nele. Zoals gebruikelijk zat zij als laatste achter het bord – maar deze keer tegen een andere dame. Dat is wat minder gebruikelijk. Nele had met zwart een overwegende stelling opgebouwd, tot zij op zet 39 of 40 plots een kwaliteit weggaf. Waarschijnlijk stond ze daarna nog steeds beter, maar de partij eindigde na een mislukte claim alsnog in remise.
Ik was weer heel trots op mijn team…

Na de fraaie zege op DD in de vorige ronde, togen de spelers van HWP II met gepast optimisme naar Zuid-Limburg om het team van DJC Stein te bekampen. De wedstrijd vond plaats in een zaal waarin alle Zuid-Limburgse topploegen waren samengebracht. De eerste drie teams van Voerendaal zaten er ook te schaken. Kortom: de ambiance was een stuk schaakvriendelijker dan vorig jaar, toen we onze match in een zweterig achterafzaaltje moesten afwerken. Wij voelden ons er wel bij, al gold dat aanvankelijk niet voor onze debutant Martijn Maddens, die bijna 40 minuten tegenover een lege stoel zat. Gelukkig kwam de jongste Simenon uiteindelijk toch opdagen, en stond er na luttele zetten ineens een razend gecompliceerde stelling op het bord, die voor Martijn kennelijk nieuw was.
De wedstrijd ontwikkelde zich vrij gelijkwaardig, al had ikzelf, aan bord 2 deze keer, snel na de opening een prettig voordeeltje in handen, omdat mijn tegenstander de Jaenisch te tam had tegengespeeld. Na zo’n drie uur spelen accepteerde Arno, met instemming van de teamleider, een remisevoorstel en daarmee werd de score geopend. Kort daarna kwamen we kortstondig op achterstand omdat Gert tegen de oudere Simenon in moeilijkheden was geraakt en zich daaraan niet had weten te ontworstelen. Ik was er inmiddels in geslaagd af te wikkelen naar een gunstig eindspel, dat met de zet kanslozer werd voor mijn Italiaanse opponent, zodat het nog voor de eerste tijdcontrole weer gelijk stond. Dat bleef zo toen ook Herman remise aannam, na een partij waarin hij voortdurende de touwtjes in handen had gehad. Zo waren er bij een stand van 2-2 nog vier partijen aan de gang, en het zag er goed uit voor ons. Harry was al de hele partij aan het keepen geweest, maar wij weten dat hij dat als geen ander kan. Het toreneindspel met een pion minder ging hij remise houden, daarvan waren wij overtuigd. Simon was aan het eerste bord bezig de kroon te zetten op wat mijn Vlaamse reisgenoten later als een "deftige" partij karakteriseerden. Eerst ging het via de flanken, dan langzaam naar het centrum en tenslotte recht door het midden, met een perfect getimed pionoffer als inleiding voor de beslissende aanval op de koning. Zo kwamen we op 3-2.
Martijn was inmiddels na woeste verwikkelingen in een op het eerste gezicht volkomen gelijk eindspel terechtgekomen, dat echter zwaar mishandeld werd door zijn tegenstander, in wiens ogen de bloeddorst nog niet was geweken, en een dergelijke geestestoestand is niet geschikt voor het eindspel. Het duurde allemaal nog heel erg lang, maar uiteindelijk deed Martijn hetgeen een debutant in ons team betaamt: een vol punt scoren. Aldus stond het 4-2 en het kon niet meer misgaan. Harry keepte dapper voort, en hetzelfde gold voor Wouter, die op de 39e zet een onnauwkeurigheid had begaan en daar al 20 zetten lang voor had moeten boeten – over de knie gelegd door Rob Caessens. Wouter zat zijn straf geduldig uit en vond een weg naar een pionneneindspel dat potremise stond. Zo was de winst binnen, met alleen Harry nog fris en fruitig achter het bord, tegenover een Limburger met doorwoelde haren en holle ogen. Natuurlijk werd het zo’n zes uur strijd toch remise en mocht ik juichend en trots op mijn team het wedstrijdformulier ondertekenen. Weer gewonnen!

We hadden De Zwart aan bord 7. We weten dat De Zwart er vaak weinig van bakt, maar ook dat hij vreselijk uit zijn slof kan schieten. Zaterdag was weer zo’n dag, dat was duidelijk. In de loop van het middenspel was De Zwart er via een serie ragfijne zetjes in geslaagd om af te wikkelen naar een eindspelletje waarvan je weet dat hij, alleen hij, dat op het bord kan krijgen, en dat hij, en alleen hij, dat met uiterst fijnzinnig spel tot een goed einde brengt. Uren later was de vis eindelijk op het droge, toen we al met 5-1 voor stonden. Wat? Een voorsprong van 5-1 tegen DD? Jazeker. De aanblik van het subtiele gepriegel van buurman De Zwart bracht in mij het beest boven en na een zet of twintig woedend aanvallen kon het eerste punt voor HWP 2 worden opgetekend. Niet lang daarna boekte Renzo Ducarmon met zwart een fraaie overwinning op Edgar Blokhuis, en hield Simon Provoost op het eerste bord heldhaftig stand tegen GM Van der Wiel. De HWP-ers speelden de pannen van het dak. Glen de Schampheleire liet zijn eerste zege voor ons team aantekenen door good-old Gerrit Prakken kansloos te laten en Wouter wurgde Vistisen. Op dat moment wist Harry Provoost dat remise genoeg was, zodat de 5-1 stand op het bord verscheen. Nele zou remise gaan maken tegen Werksma en we zouden een historische overwinning boeken. Het werd uiteindelijk 6-2 omdat Nele zich toch ergens vergiste, maar dat maakte natuurlijk helemaal niet meer uit. Wat een dag!

We hadden Snijders aan bord 8. We weten dat Snijders er vaak weinig van bakt, maar ook dat hij vreselijk uit zijn slof kan schieten. Zaterdag was weer zo’n dag, dat was duidelijk. In de loop van het middenspel had Snijders na een investering van slechts een pionnetje het type verwoestende aanval in handen waarvan je weet dat hij, alleen hij, die op het bord kan krijgen, en dat hij, en alleen hij, die met een zware klap tot een goed einde brengt. Je zag dat de arme Gert de Rooij zou gaan opgeven na het vernietigende kwaliteitsoffer dat de crux van de hele aanval was: …Txg2 met algehele destructie. Tot ieders verbijstering deed Snijders op dat moment een zet die hij achteraf als fijnzinnig had willen bestempelen, ware het niet dat hij daarmee al het voordeel weggaf. Snijders moet geen ragfijne zetjes willen doen, hij moet breken en houwen, dat weet hij zelf ook. Maar hij deed het niet en de aanval verpieterde naar remise. En we verloren met het kleinst mogelijke verschil.

Renzo had een offday, Simon ook, Arno hield voortreffelijk stand, Wouter zou gaan winnen maar kwam een tempo te kort, Nele leek te gaan winnen maar dat was niet zo en Harry speelde gewoon remise. Alleen ik won – een troosteloze overwinning.