HWP 2

Het tweede heeft koploper Sliedrecht met veel geluk in bedwang gehouden in een uitwedstrijd die helaas werd voorafgegaan door de nodige afzeggingen, waardoor André Galle en Joris Deberdt ruw uit het derde werden gerukt en bij ons aan de eerste twee borden verschenen. André klaagde niet over zijn remise met wit, maar Joris was niet echt tevreden – en terecht. Na een pionoffer zag zijn zwarte stelling er zeer veelbelovend uit, maar hij kon de beslissend klap – als die er al was – niet vinden. Hij bleef bewonderenswaardig op winst spelen en gooide daarmee waarschijnlijk ook de remise weg. Maar zijn bord zorgde wel voor entertainment. De derde Vlaming die ons vanuit het derde kwam versterken was Marc. Hij bezorgde tegenstander Arjan van der Leij een zeer nare middag. De Sliedrechtenaar speelde een fantastische partij en wilde zijn aanval met mat gaan bekronen toen hij een kleinigheid overzag. Die kleinigheid was dameverlies. De man was ontroostbaar en Marc had zichtbaar medelijden. Ik niet. Ik was dolblij.

Inmiddels had Kurt met groot machtsvertoon zijn opponent overweldigd, dus we stonden voor. Dat dit niet lang zou duren, was te zien op het laatste bord, waar Lander iets te ver was gegaan in zijn aanvalsdrift en een stuk had ingeleverd. Maar Tyani stond goed en zou misschien kunnen winnen, en hetzelfde gold voor Harry Provoost. Helaas gleden beide partijen af naar remise, waardoor het gewicht van de wedstrijd op mijn schouders kwam te rusten. Ik bracht een middag keepen tot een goed einde, waardoor de 4-4 eindstand op het bord kwam. Sliedrecht deed zichzelf hiermee te kort.

Na een zware nederlaag tegen Stukkenjagers 2, waarover ik nog steeds een heel naar gevoel heb, en een remise tegen Souburg, mocht er eindelijk een zege worden opgetekend voor het tweede. Helaas werden we opnieuw geteisterd door de nodige afzeggingen, en het is dat Kurt en Lander een ronde van hun toernooi in Leuven wilden opofferen, anders hadden we met lege stoelen moeten beginnen.

Ook onze tegenstander Waalwijk had met personele problemen te kampen. Ze verschenen met slechts 7 spelers achter de borden, waardoor Marnix een soort vrije middag had. Hoe het ook zij, we waren echt wel beter dan de Brabanders. Zelf was ik als eerste klaar. Mijn tegenstander, Hans Sinnige, offerde eerst een stuk tegen drie pionnen en meende daarna de materiaalverhouding in zijn voordeel te kunnen wijzigen door een toren buit te maken. Helaas kon zijn koningsstelling dat niet verdragen, veranderde in een gevangenis waaruit geen ontsnappen meer mogelijk was.

Gert speelde een solide remise tegen een opponent met een hele moeilijke naam. Waarschijnlijk Franse adel. Een kwaliteitsoffer leverde onze man een mooi initiatief op, maar dat bleek niet genoeg voor meer dan een half punt. Dat gold eigenlijk ook voor buurman Jim, die met wit een hele prettige stelling had opgebouwd en dat omboog naar een toreneindspel dat winnend leek te zijn. Geduchte tegenstand deed het voordeel echter steeds verder verdwijnen, tot er een remisestelling overbleef waarin nog één truc mogelijk was. En die zag de man uit Wallûk niet.

Zo was de stand dus 4½-½ en de winst binnen. Aan het laatste bord was Achiel ingevallen en streed voor elke centimeter. Op een gegeven moment had hij een fort bereikt dat niet te slechten was, tenzij hij zijn belangrijkste pion zou weggeven. Dat gebeurde dus, hetgeen veel, veel later tot de nederlaag leidde.

Op bord 7 leverde Lander een topprestatie af. Hij bouwde met zwart lang en geduldig aan een aanval die steeds meer in kracht toenam, totdat wit een stuk moest geven zonder dat het enige verlichting bood.

Kurt sloeg in het middenspel remise af, maar moest uiteindelijk nog zwaar in de beugels om dat resultaat in het verre eindspel te bereiken.

Onze grande dame aan bord 1 deelde eveneens het punt, maar ik denk dat ze had moeten winnen. En dat denkt ze waarschijnlijk zelf ook. Fijnzinnig spel op de damevleugel leidde tot pionwinst en de winst kon nog slechts een kwestie van tijd zijn. Helaas gaf Tijani de gewonnen pion terug omdat ze geplaagd werd door een hallucinatie.

Na de zeperd in de eerste ronde tegen Stukkenjagers 2 (het op papier sterkste team in de poule), moesten we winnen om nog een kans op het kampioenschap te houden. Tegenstander Souburg is flink versterkt door de komst van onder meer Ricardo Klepke en ‘onze Hans’, waardoor ze (ook weer op papier) samen met onze tweede ploeg tot de top drie horen in 3 E. Ze hadden evenwel in de eerste ronde verrassend gelijkgespeeld en moesten dus eigenlijk ook voor de zege gaan. Het werd derhalve een compromisloze wedstrijd, met een voor mijzelf wat ongemakkelijk begin. Teamleider Kees moest HWP 1 versterken, zodat ik de honeurs mocht waarnemen. En bijna ging ook dat mis. Tijdens de eerste ronde van de KNSB-competitie hebben Johan en ik Covid opgelopen. Drie weken later kampen we beiden nog met duchtige restverschijnselen (het blijft een rotvirus – verspreid het alsjeblieft niet), waarbij ik afgelopen vrijdag ook nog eens een fikse terugslag te verwerken kreeg, met vooral benauwdheid en hoestaanvallen tot gevolg. Na weer een dag in bed meende ik uiteindelijk op zaterdag toch een poging te moeten doen, hoewel ook toen het bed het betere alternatief leek. Toen ik – ietwat verlaat – de snelweg op wilde draaien, stond het verkeer muurvast bij een rotonde en op een groot geel bord meende ik te lezen dat de verbindingsweg richting Antwerpen afgesloten was. Daaruit concludeerde ik dat ik dus ook niet (dezelfde) richting Vlissingen de A58 op kon en besloot dwars door de middenberm een alternatieve route nemen en de A58 vanuit de richting Antwerpen te benaderen. Vervolgens bleek dat daar de verbindingsweg naar Vlissingen afgesloten was, waardoor ik uiteindelijk door moest rijden tot in Bergen op Zoom om aldaar te keren. Gevolg van één en ander was dat ik meer dan drie kwartier te laat achter mijn bord verscheen. Robin Bosters bleek mijn opponent en na een voorspoedig verloop van de opening plaatste ik een vroeg remiseaanbod, ingegeven door mijn fysieke conditie. Maar Robin speelde gezien mijn achterstand op de klok rustig door, kwam wel steeds wat slechter te staan, maar toen het tijd werd om te oogsten, begon het gebrek aan tijd mij parten te spelen. Het voordeel verdampte en een grove fout had me de kop kunnen kosten, maar zover kwam het gelukkig niet. Uiteindelijk wist ik af te wikkelen naar een bizar eindspel van drie stukken tegen twee lopers en een pion, wat Robin nog een tijdje tegen beter weten in doorspeelde gezien de stand in de wedstrijd.

Die stand was 4-3 voor de thuisploeg, maar aangezien Wonder huizenhoog gewonnen stond tegen Roeland Alders, kon er geen twijfel meer bestaan over de einduitslag. Knappe partij trouwens, van Wonder. Dichtschuiven op de damevleugel, met de koning daar naartoe lopen en breken op de andere vleugel.

Hoewel die 4-3 stand geenszins onverdiend was te noemen, had er voor ons misschien net iets meer in kunnen zitten. Tom kwam al snel in de problemen, omdat hij er niet in slaagde de drie stukken die hij kreeg voor de dame te laten samenwerken, en hij werd vakkundig opgebracht door Jos van der Kaap. En ook Johan – die te elfder ure voldoende hersteld bleek om Tyani te vervangen – moest al vlot zijn strategische en positionele meerdere erkennen in Hans. Twee mooie zwart-overwinningen dus voor de Souburgers. Maar Arne stond steeds een fractie beter tegen Klepke en bleef het met kleine middelen proberen, en op het bord van Nils was er lange tijd niet veel aan de hand. Bij Servaas daarentegen wel, want onze kleine man bleek vele, vele maten te groot voor zijn tegenstander en vernietigde diens Modern Defence met grof geweld. En hoewel hij iets subtieler te werk ging, liet ook Tamer weinig heel van zijn opponent, Jeroen Hekhuis. Die winstpartijen van Servaas en Tamer waren echt verrukkelijk om te aanschouwen.

Helaas bleek rond de tijdcontrole dat Nils er langzaam maar zeker af was geschoven door Tichelman en dat Klepke zich vakkundig had verdedigd, waardoor er niet meer dan een gelijkspel in zat. Dat neemt niet weg dat we een goede wedstrijd hebben gespeeld, een paar grote talenten aan boord hebben en als promotie er dit jaar niet inzit voor de tweede ploeg, dan volgend jaar maar.

Als je slecht tot verloren staat, bied je geen remise aan. Dat doe je gewoon niet. Zo luidt een algemeen aanvaarde regel in de schaakethiek. Bij Stukkenjagers denken ze er anders over. Zo bood Herman Grooten in verloren stelling gewoon remise aan tegen onze voorzitter, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat was het niet. Marnix raakte uit zijn concentratie, maakte een fout, maar kwam later toch weer gewonnen te staan, tot hij zijn tijd liet uitlopen en Grooten dus alsnog een vol punt schonk.

(Het gewraakte remiseaanbod kwam rond de 32e zet, terwijl ik nog zo’n zes minuten op de klok had. Ik had gezien dat wits 34e helemaal niet kon, maar bij terugkeer achter mijn bord was ik het kwijt; MvdZ).

Mijn tegenstander maakte het bonter en slaagde erin mij volledig uit mijn evenwicht te slaan met zijn absurde serie remiseaanboden. Ik sprak teamleider César Becx erop aan, doch hij verwees mij naar de scheidsrechter. Die kon niets meer doen. En inderdaad, van mijn gewonnen stelling was nog slechts een plusje over. Na nog een remiseaanbod werd het me te veel. Ik maakte een absurde blunder en verloor nog. Dit soort remiseaanboden hinderen de tegenstander, en dat mag volgens mij niet.

Alleen Tom Piceu won en Xavier Goossens maakte remise tegen César Becx, die overigens ook verschillende keren remise aanbood. Waarom? Zo werd het een afgang voor HWP II. Het werd 1,5-6,5 voor de Tilburgers. Zo jammer en zo oneerlijk ook.