HWP 1

De aanloop naar de wedstrijden van zaterdag 17 december verliep voor HWP (1, 2 èn 3) tamelijk dramatisch. Het is zelden voorgekomen dat er in korte tijd zoveel afzeggingen kwamen. Een paar winterse dagen en iedereen valt om. Wij gingen vroeger desnoods op de slee naar een uitwedstrijd. HWP 1 had relatief nog de minste last van de afmeldingen, al slaagden we er niet in om op het laatste moment nog een vervanger voor de zieke Koen te vinden. Veel dank aan de moeder van Enrico die onze logistieke problemen soepeltjes oploste.

Onze tegenstander, Paul Keres 1, was de eeuwige 1^e klasser tot er in 2022 eindelijk, en met grote overmacht, promotie naar de Meesterklasse werd bereikt. Inmiddels lijkt het team uit te groeien tot een vaste waarde in de Meesterklasse. Het was voor hen een historische dag, want er werd voor het laatst gespeeld in clublokaal De Noteboom. Een naam die voor schakers herinneringen oproept aan één van de grootste Nederlandse schaaktalenten ooit, Daniël Noteboom, die in 1932 op 21-jarige leeftijd overleed. Zijn naam leeft gelukkig voort in een variant van het Slavisch en in de naam van het op één na leukste weekendtoernooi van Nederland (uiteraard na het OKU). Voor mij persoonlijk was het een weerzien met oude club- en teamgenoten uit een vorige eeuw, zoals Kees V. die mijn “ha, je bent eindelijk ook grijs geworden” beantwoordde met “zo te zien gaat het met jou ook goed”.

Dan de wedstrijd. We begonnen dus met een 1-0 achterstand. Ik trof aan bord 4 Menno Okkes van wie ik in de tachtiger jaren in een scherpe Slavische partij kansloos had verloren. Inmiddels zijn we onze wilde haren kwijt en probeerde hij mijn solide opzet met kleine, heel kleine middelen te bestrijden. De stukken verdwenen in snel tempo van het bord en dat resteerde in een remise eindspel. Ik had goede hoop dat William de stand gelijk zou trekken. Hij had een pluspion, in ruil waarvoor Joris Kokje compensatie probeerde aan te tonen. Net toen ik dacht dat William het punt naar zich toe zou trekken, vond Joris een herhaling van zetten, zodat we op achterstand bleven. Redelijk optimistisch was ik ook over de stelling van Enrico, die in een Semi-Slaaf actief spel had. Misschien kwam mijn optimisme voort uit de getormenteerde blik van Niels Ondersteijn, want plotseling had Enrico verloren. Slava had deze keer met wit niets bereikt. Toen zich een zetherhaling aandiende, ging hij die nog wel uit de weg, maar op het moment dat David van Kerkhof serieus tegenspel creëerde, trok Slava wel aan de handrem: remise. Benjamin had met wit eveneens een Semi-Slaaf (veel slaven, weinig excuses vandaag in Utrecht). Hij stond erg goed, zo leek het, maar langzaam nam Peter Lombaers het initiatief over en tenslotte werd Benjamin’s koning het veld in gestuurd. Toen deze met een bord vol stukken op d5 belandde, was het tijd om op te geven. Glen en tegenstander Demre Kerigan waren in een scherpe Konings-indiër in flinke tijdnood geraakt. Gelukkig was Glen de koelbloedigste en kon hij een vol punt bijschrijven. De stand was inmiddels 4½-2½, er mocht nu niet veel meer mis gaan. Van de partij van Helmut en Jan Breukelman begreep ik weinig. Waarschijnlijk gold dat voor de spelers zelf ook, want in een ingewikkelde stelling waren ze er als de kippen bij om een eeuwig schaak uit te voeren. Thibaut was lange tijd in de race voor de titel ‘’Man of the Match’’. Aan bord 1 had hij Hugo ten Hertog overspeeld en een, laat ik voorzichtig zijn, zeer kansrijk eindspel met pluspion bereikt. Voor de fijnproevers onder de toeschouwers was het genieten, totdat Hugo met een truc direct remise kon afdwingen. Jammer, jammer. Daarmee was de wedstrijd definitief verloren. Aan bord 10 was Nils na de opening een pion kwijt geraakt en ik verwachtte een snelle capitulatie. Maar Nils vocht als een leeuw en hoewel zijn stelling niet verbeterde, werd het ook niet erger. Op een gegeven moment geloofde ik zelfs in remisekansen. Toen ik dat hardop uitsprak vertelde de honende blik van een teamgenoot mij genoeg: de wens was hier duidelijk de vader van de gedachte. Tegenstander Paul Hommerson toonde dat in de partij ook aan. Nils ging tenslotte dus ten onder, maar zijn vechtlust is veelbelovend. (Toevoeging: inmiddels is duidelijk dat de slotstelling remise was.) Een 6½-3½ nederlaag. Dat had wellicht iets beter gekund, maar tijdens de wedstrijd had ik nooit het gevoel dat we aan de goede kant van de streep zouden eindigen. We staan nu op een degradatieplaats en kunnen in de winterstop onze zonden overdenken. Maar in februari staan we er weer om een begin te maken aan een indrukwekkende eindsprint.

Fijne feestdagen iedereen!

door Glen de Schampheleire

Charlois Europoort is niet meteen onze favoriete tegenstander. Sympathieke spelers, daar niet van. Heel wat Vlamingen ook, die altijd een speciaal plaatsje in de Zeeuwse harten hebben. Nee, we keerden de afgelopen vijf jaar zonder uitzondering gedeprimeerd terug naar huis omdat de matchpunten ons telkens weer op tragische wijze ontglipten. Het was deze keer niet anders.

De start van de wedstrijd was moeilijk. Een paar afzeggingen (Bundesliga, Belgische judokampioenschappen(?), examens) betekende dat twee debutanten hun opwachting mochten maken in de Meesterklasse. Welkom Arne en Nils! De eerste keer zal zeker niet jullie laatste keer zijn.

Uit de informele gesprekken met de tegenstanders vlak voor de wedstrijd bleek dat Charlois ook niet op zijn sterkst zou aantreden. Ik vermeld dit nu, omdat het later nog relevant wordt. Ik moet dit verslag namelijk beginnen met wat ik niet anders dan als een ‘incident’ kan omschrijven. Charlois stond na 3 ronden fier op kop en steekt de kampioenenambities niet onder stoelen of banken. Opmerkelijk genoeg werd de ploegopstelling van Charlois om 13u05 (we waren iets later gestart) nog halsoverkop aangepast terwijl beide formulieren al waren ingediend, de meeste spelers al aanwezig waren en hun jassen over de stoelen hadden gehangen. Teamcaptain Hans Groffen maakte zich terecht kwaad. Het is maar goed dat de meest potige HWP’ers zich snel om Hans heen dromden of de wedstrijd had meteen met een knock-out kunnen eindigen. 

Artikel 22, eerste lid van het competitiereglement stelt: “Voor het begin van de wedstrijd overhandigen de teamleiders gelijktijdig de opstelling van de teams aan de wedstrijdleider in de volgorde, waarin de spelers aan de borden zullen plaatsnemen.”

Toen na de wedstrijd de emoties wat bekoeld waren, bleek wat er was misgelopen. De teamcaptain van Charlois had in zijn laatste mail een fout gemaakt met de opstelling. Hij ging er vanuit dat de oneven borden zwart zouden krijgen en de even borden wit. Om de spelers toch nog de juiste kleuren te geven, schoof iedereen een bord op. Ik weet niet of het mogelijk is dat de wedstrijdleider in zo’n geval een uitzondering op de regel toelaat. Verstandig lijkt het mij niet.

De wedstrijdleider argumenteerde dat er geen probleem was zolang de ploegkapitein de opstelling van de tegenstander niet met zijn eigen ogen heeft kunnen zien. Zelf ben ik van mening dat een strenge toepassing van het reglement door de scheidsrechter meestal verkieslijk is zodat de schijn van kwade trouw of bedrog in elk geval kan uitgesloten worden. In Vlaanderen zeggen we dat ‘wie zijn gat verbrandt, op de bladeren moet gaan zitten’. Dat zou hier ook de juiste gevolgtrekking geweest zijn. Wellicht had het HWP één of twee matchpunten extra opgeleverd. Maar dat zijn vijgen na Pasen. Ondertussen kan ik melden dat er zondagochtend excuses zijn uitgewisseld. Daarmee is de kous ook af.

Over naar de partijen:

De wedstrijd begon gunstig voor ons. Adrian kreeg op bord 4 een gratis punt. Goed nieuws voor de ploeg, slecht nieuws voor de onfortuinlijke Adrian. Vorig jaar kwam zijn tegenstander in dezelfde wedstrijd immers ook niet opdagen. Waar Adrian vorig jaar van de nood een deugd maakte door snel nog wat inkopen te doen in de nabij gelegen Albert Hein, pakte hij nu snel zijn biezen. Gelukkig is Sas van Gent maar een klein uurtje rijden…

Niet veel later voegde Koen een tweede punt aan onze score toe. Hij koos voor een trage opbouw met c3-d3 tegen de Spanjaard van Albert Kamman, maar niet veel later volgde er een thematisch stukoffer met Lxh6. De koningsstelling van Kamman werd opengereten en enkele zetten later gaf zwart op.

Tom deed iets terug… voor de tegenstander. Omdat Arthur Pijpers in de vorige ronde Toms Najdorf zo hardhandig had afgestraft, greep Tom nu terug naar een oude liefde: het Frans. Oude liefdes zijn echter verraderlijk. En met wispelturige Françaises moet je zeker oppassen, kan uw verslaggever uit eerste hand getuigen. Sekander legde haarfijn het gebrek aan coördinatie in het zwarte kamp bloot en besliste de partij met een stevige rechtse op de koningsvleugel. Een aardige partij van Kambiz. Tom, de gentleman die hij is, gaf dan ook op met de glimlach. Ik zou bij hem iets vaker de gebetenheid willen zien die bv. Viktor Kortschnoj zo kenmerkte. Gevloek, ontgoocheling, een trap tegen een bak bier… Dat soort zaken. Vandalisme of terreur ligt echter niet in de aard van de zachtaardige West-Vlaming.

Ikzelf produceerde de minst interessante partij van de dag. Al hebben we allebei geprobeerd om er iets van te maken. Roger koos op een bepaald moment voor een zeer veilige voortzetting en na correct spel bleef er te weinig spanning over op het bord. Een billijke uitslag.

Steven Geirnaert, normaal gezien ‘één van de onzen’, maar niet in deze wedstrijd, hing de bordjes opnieuw gelijk. Nils bereikte een evenwichtige stelling na de opening, maar maakte toen twee significante positionele fouten. Tegen een zeskoppig monster als Steven kan je je dat niet veroorloven. Met gepointeerd spel buitte Steven de slechte positie van wits koning en loper uit. Een harde nul voor Nils, maar zeker ook een leerrijke ervaring!

Niet veel later kwamen we voor het eerst op achterstand. Hans Groffen had bij aanvang van de partij dan wel het schuim van zijn lippen geveegd, maar zijn bloeddorst was nog niet gestild. Hij vloog de Koningsindiër van Robin Lecomte naar de keel en bereikte een overwegende stelling. Hans vond echter geen manier om door de verdedigingsmuur op de damevleugel te breken, terwijl Robin langzaam vooruitgang boekte op de koningsvleugel. Ook hier moet er op verschillende momenten meer ingezeten hebben, maar wat kan je doen?

Sim Maerevoet koos voor het Wing Gambit tegen het Siciliaans (1.e4 c5 2.b4) en dat staat meteen garant voor spektakel. Onze man had lange tijd het betere van het spel en ik had hier stiekem het punt al bijgeteld. In de tijdnoodfase ging het helaas grondig mis voor Rein. Zwarts initiatief verwaterde compleet en ineens nam het beroemde en gefêteerde loperpaar over. Opnieuw een pijnlijke nul en een slecht teken voor onze matchkansen.

Met nog drie partijen te gaan moest HWP nog twee punten achterstand wegwerken. Arne deed de hoop in de harten van de toekijkende HWP’ers opflakkeren. Arne had zijn tegenstandster methodisch weggespeeld in de opening en het middenspel, maar verslikte zich in aankomende tijdnood in het toreneindspel. Gelukkig speelde Pascual Palomo het ook niet optimaal en wist Arne alsnog het laken naar zich toe te trekken. Een belangrijke tegentreffer en een droomdebuut!

Plots klaarde de hemel op. Zowel Helmut als Benjamin hadden stellingen met winstkansen, zonder risico om te verliezen. Benjamin speelde een positionele partij uit één stuk waar hij Michel De Wit voortdurend opzadelde met nieuwe, vervelende problemen. Michel kon zich nooit helemaal onder de druk uit worstelen en moest de handdoek in de ring gooien in het diepe eindspel. Gelijke stand met nog één partij te spelen!

Vanuit een Caro-Kann had Helmut een gedrongen stelling, maar dat deert Helmut meestal niet. Na de tijdnoodfase leek hij al snel de bovenhand te nemen met enkele precieze tegenprikken. De meegereisde supporters voelden zeker het goddelijke vuur in de ogen van de lokale held branden, maar voor de Verlossing kon hij niet zorgen. Een dodelijke penning op de 8^ste rij bezegelde ons lot. Vorig jaar had Rein in exact dezelfde situatie verkeerd tegen Erik Van den Doel. En ook deze keer kozen de goden dus opnieuw de kant van Charlois. Een bittere ontknoping voor ons.

Na de wedstrijd was het Helmut aan te zien dat de ontgoocheling moeilijk door te slikken was. Daarom is schaken zo’n hard spel. U kan er echter vanop aan dat HWP sterker en scherper terugkomt! Tot de volgende keer!

Na het enigszins teleurstellende resultaat tegen De Stukkenjagers wachtte ons in de 2^e ronde opnieuw een cruciaal duel. Zuid Limburg had zich vorig seizoen ternauwernood gehandhaafd en de verwachting is dat het voor ons een belangrijke concurrent in de strijd tegen degradatie zal zijn. Het werd een wedstrijd in twee delen.

Deel 1

Op 6 september kreeg ik een verzoek van de teamleider van Zuid Limburg om twee partijen vooruit te spelen, vanwege deelname aan de Europacup. Vele mails later kwamen we tot overeenstemming: er zouden op 24 september drie partijen vooruit gespeeld worden in Sas van Gent. En zo geschiedde. Voor ons kwamen Slava, Glen en Thibaut in actie. Slava won soepel. Zijn tegenstander begon pas serieus na te denken toen de partij eigenlijk al over was. De vooruitzichten op die middag in De Statie waren goed. Glen had weliswaar een lastige stelling, maar niet een om je grote zorgen over te maken en Thibaut had een superieure stelling met pluspion. Maar Glen koos het verkeerde plan en Thibaut’s voordeel verdampte. Zo eindigde de middag toch nog in mineur: 1½-1½ was gezien de stellingen een mager resultaat.

Deel 2

Op 8 oktober gingen we verder. Na een uur spelen leek de wedstrijd nog redelijk in evenwicht. Ik maakte me zorgen om de stelling van Helmut, maar Benjamin had een prettig voordeeltje. In de andere partijen leek er weinig aan de hand. Bij Helmut ging het inderdaad rap bergafwaarts: 1½-2½. Parcival was inmiddels in een eindspel beland met lopers van ongelijke kleur en Warre kreeg een remise aanbod dat hij eigenlijk niet kon weigeren: 2½-3½. Cruciaal leek de partij van Rein. Hij stond minder, maar was het ook verloren? Het lukte hem om af te wikkelen naar een remise eindspel: weer een zorg minder. Benjamin had intussen zijn voordelige stelling met vaste hand naar winst gevoerd: 4-4. Aan bord 9 was Enrico enigszins in de problemen gekomen, althans zijn koningsstelling oogde shaky. Koen was geen moment in de problemen, maar winst leek heel ver weg. Als Enrico overeind bleef, dan zou het vermoedelijk 5-5 worden. Iets minder dan we gehoopt hadden, wel een acceptabel resultaat. Maar, het werd nog veel mooier. Enrico bleek in een moeilijke stelling tactisch veel vaardiger dan zijn tegenstander en combineerde overtuigend naar een gewonnen eindspel: 5-4. Dat was voor Koen het moment om remise aan te bieden. Zijn tegenstander accepteerde met lichte tegenzin. Hij had qua stelling geen keus, maar wist dat daarmee de wedstrijd wel verloren was. Met deze belangrijke 5½-4½ overwinning zijn we even uit de zorgen. In november wacht LSG.