Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

HWP 3 heeft onverwacht een drietal bordpunten bijeen gesprokkeld tegen het sterke Bergen op Zoom 1. Nog onverwachter was dat we onszelf daarmee waarschijnlijk tekort deden. Weliswaar ontbrak bij de tegenstander Arben Dharda, maar wij misten er drie. Het was een feestdag in Vlaanderen, en ook onze teamleider moest op het laatste moment om een in nevelen gehulde reden die het predicaat “bizar” had meegekregen, verstek laten gaan. De man moet een helse voorbereiding van deze wedstrijd hebben gekend, waarbij de diepste krochten van ons reserve-arsenaal werden verkend. Want ook in de andere teams kampten we met vele afwezigen. Nadat hij de nodige teamleden zover had gekregen dat ze toch speelden, en een paar man bij het vierde team had weggeplukt, moest hij nog één bord zien op te vullen. Ik weet er het fijne niet van, maar in de speelzaal daar in het Rijks in Bergen ging het gerucht dat hij erin was geslaagd zoveel medelijden op te wekken dat het wonder geschiedde: Tom Lammens speelde mee.

Nu zou u kunnen denken: waarom al die ophef? En dat zou niemand u kwalijk nemen. Maar ik zal u uitleggen waarom mijn voorzittershart een vreugdesprong maakte toen ik Tom’s naam in de opstelling zag. Dat was niet meer gebeurd sinds het seizoen 2018-2019, toen hij een korte rentree beleefde in de vierde ploeg. Tom was in 2013 gestopt vanwege de toewijding aan zijn gezin en was voornemens om, eens zijn kinderen oud genoeg zouden zijn, het schaken weer op te pakken. Welnu, dat was er behoudens die korte rentree (die hij zich net zoals ik niet herinnerde) niet meer van gekomen. De kinderen zijn inmiddels de twintig gepasseerd, maar andere beslommeringen hebben hem steeds ver gehouden van de 64 velden.

Nog zou u kunnen denken: waarom toch al die ophef? Nou: omdat Tom een zeldzaam sympathieke figuur is. Enne? Omdat hij als die jaren gewoon lid is gebleven. Aha! Een unieke supporter dus, Tom, met een hoog fantoom-gehalte, een mystieke naam in de HWP-analen. Die ook nog eens een heel aardig potje kon – en naar zaterdag bleek – kan schaken. Het is mij een raadsel waarom het hem niet gegund was dat zijn ziedende aanval vanuit een Colle doorsloeg, maar veel kan het niet hebben gescheeld. En nu maar hopen …

Waar kwamen die onverwachte punten dan wel vandaan? Het eerste halfje was tamelijk sensationeel, want aan het eerste bord wist Henri (we speelden in een tactische opstelling) in het begin van de partij zoveel goede zetten te doen, dat zijn veel sterkere (336 Elopunten, om precies te zijn) tegenstander al gauw eieren voor zijn geld koos. Henri was terecht apetrots en sprak van zijn beste prestatie ooit tegen zo’n sterke opponent. Zijn partner en buurvrouw op het tweede bord moest nog eens 150 Elo extra verstouwen en dat was wat teveel gevraagd. Ze kwam niet onder de druk uit die ze vanuit de opening kreeg voorgeschoteld, met als bijkomend voordeel dat het duo zich bijtijds weer kon vervoegen bij de familie voor de nodige festiviteiten. Broer Sander moest slechts een Elogat van 165 overbruggen en slaagde daar glansrijk in. Na een prima partij hield hij een pion meer over in een paardeindspel, dat hij helaas niet heeft weten te winnen. Dat is dus 2,5 uit 3 en een TPR van 2200, een zeldzaam mooi debuut.

Nog een fraai resultaat was de remise van Maxime en wellicht heeft daar nog meer in gezeten. Zelf boekte ik een achteraf bezien wat gelukkige overwinning tegen Tony Peleman, met wie ik nog een rekening te vereffenen had. Hoewel ik de hele partij druk had kunnen uitoefenen, duurde het na een onnauwkeurigheid mijnerzijds tot de 46^e zet tot mijn tegenstander bezweek:

Zwart speelde hier 45 … b3! 46 axb3 Txb3??, waarna ik het punt binnen kon halen met 47 Txh6 Txc3 48 Kg2 Ke7 49 Ta6 a3 50 g5 1-0 Na 46 … axb3 zou het betrekkelijk eenvoudig remise zijn geworden.

Aangezien ik vervolgens moest vertrekken wegens verplichtingen elders, heb ik niet meer gezien hoe Jim aan zijn eind kwam. Het wil nog niet vlotten dit seizoen en een kleine tactische wending kostte hem een pion, waarna ook een vlucht in een toreneindspel geen soelaas heeft geboden. En Gert tenslotte speelde een onverzettelijke remise tegen good-old Marcel van Herck. Toen ik vertrok was er een vermakelijke stelling ontstaan waarin Gert een dame had tegen twee torens en beiden op talloze manieren remise konden maken door eeuwig schaak.

We hebben dus een alleraardigste wedstrijd gespeeld en dat komt waarschijnlijk door Manuel, die daar ook was en met de vierde ploeg een verschrikkelijke nederlaag moest incasseren. Hij was jarig en had alle HWP-ers op een consumptie getrakteerd; dan ga je een wedstrijd toch anders in. Des te spijtig was het dat hij zijn tegenstander vanuit een gewonnen stelling op een vol punt meende te moeten trakteren.

Het tweede team van Leiden hadden we vooraf aangemerkt als een gevaarlijke klip. Meestal ex-meesterklassespelers met een rating die wat omlaaggegaan is, maar schaken kunnen ze zeker.

Het Denksportcentrum in Leiden heb ik altijd een leuk lokaal gevonden. Voldoende ruimte voor de spelers, een gezellige, maar misschien iets te kleine, bar en een grote analysezaal. Een heel uitnodigende ruimte voor een partijtje schaken.

In de heenrit was ik nog aan het vertellen aan Glen en Arne dat me de vorige keren was opgevallen dat er altijd vrij veel dames speelden in de zaal. Voornamelijk in de lagere teams, maar toch. Het moet natuurlijk lukken dat ik bij mijn eerste rondje door de zaal moest vaststellen dat er op de 120 aanwezige schakers welgeteld nul dames waren. Zero. Nada. Toch wel straf.

Onze overwinning deze namiddag was verdiend. We kwamen nooit in gevaar en op enkele borden had het meer kunnen zijn.

De enige die de duimen moest leggen, was Lander. Wanneer hij in het eerste team speelt, valt zijn tijdverbruik op. Hij verbruikt heel veel tijd in de opening en het vroege middenspel. Zo stond hij ongetwijfeld gewonnen na een verdacht stukoffer van zijn tegenstander maar te weinig tijd op de klok zorgt voor een quasi onmogelijke verdediging. Een werkpuntje.

De halve punten kwamen op naam van Benjamin, Amir, Kurt, Helmut en mezelf. Benjamin en Kurt met solide spel egen spelers met een hogere rating. Amir drukte lang maar moest berusten toen er niet veel meer overbleef op het bord. Bij Helmut zag het er ingewikkeld uit, maar hij leek toch vooral onder druk te staan. Toen er een stelling met twee lichte stukken tegen een dame, maar met onveilige koning, op het bord kwam was het helemaal niet meer in te schatten hoe het nu stond. Remise is dan maar logisch? Ikzelf was de opening relatief goed doorgekomen en toen ik het initiatief kon nemen, mocht ik aan winst beginnen denken. Eelke speelde echter een paar nauwkeurige zetten en na nog een grote twist (alles correct volgens Stockfish) werd het zetherhaling. Ik hoor Glen weer iets zeggen over “veel risico’s”.

En Glen heeft tegenwoordig wel een beetje recht van spreken. De nieuwbakken papa wint gewoon alles sinds hij terug de straat op mag. Geen spectaculaire dingen, gewoon stevige zetten.
Arnes openingszet was briljant. “Wat is uw familienaam? Ik heb het niet goed verstaan.” Kijk, dat had IM Van Blitterswijk nog niet vaak gehoord. Het is een beetje het equivalent van het net voor de partij aan je teamgenoot vragen, duidelijk hoorbaar voor je tegenstander,  “Hoe springt dat paard weeral? Was dat recht?”. En vervolgens je tegenstander keihard inmaken. Want Arne won echt overtuigend, met zwart. Een pionntje incasseren en geen kansen weggeven.
Enrico deed het een beetje zoals Glen. Droog maar effectief.
Dat deed ook Elias, maar hoewel hij heel snel winnend voordeel leek te hebben, vertelde hij achteraf dat hij in het toreneindspel nog een stelling had waar het toch remise kon worden.

Solide overwinning. We blijven vooraan meedraaien.

Had ik het vorige keer over al die jongeren in ons team?
Wel, die hebben we na de eerste ronde bijeengeveegd en terug in de kast gestoken.

Neen, grapje. Deze ronde moesten we veel jonge krachten missen omdat deze ronde overlapte met de start van het jeugd-WK in Albanië. Succes daar aan Amir, Servaas, Kobe en Lander! We volgen jullie prestaties.

Marnix moest dus in de grote (?) invallerston grabbelen en kijk eens wat hij bovenhaalde: twee GM’s en een FM-in-spe. Hout vasthouden voor dat laatste, want Nils zat er enkele maanden geleden ook dichtbij en die komt nu ook opnieuw vanuit de kelder omhoog geklauterd.

DD heeft best een sterk team en, zoals Marnix aanhaalde in zijn openingsspeech, we hebben het altijd lastig tegen hen. Zou dat ook vandaag gelden?

Het duurde heel lang voor er iets gebeurde op het scorebord. Dat was best vreemd, want enkel in mijn partij was er iets op het bord verschenen wat ik als een vredevolle opening zou kunnen bestempelen. Op alle andere borden was er ofwel iemand met groot voordeel of was er een heel explosieve stelling ontstaan.

Het eerste resultaat kwam van bord 7 en dat vond ik niet zo erg. Helmut leek eerst alles onder controle te hebben in de opening maar had daarvoor heel veel tijd geïnvesteerd. Ook zonder dames op het bord kan een stelling complex zijn en ik was toch opgelucht toen het punt gedeeld werd. De situatie op de andere borden was op dat moment al gunstig voor ons. Het zou trouwens ook bij die ene remise blijven.

Laten we eerst eens kijken naar de categorie “duidelijke overwinningen, weinig op aan te merken”. Niet toevallig kwamen die van onze beide grootmeesters, die beiden met wit speelden. Koen deed er iets langer over dan we na 20 zetten verwacht hadden, maar het punt kwam nooit in gevaar. Ook Arne leek me een redelijk overtuigende zege te boeken zonder tegenspraak.
 Ik zou er hier misschien ook de overwinning van Jacob bij durven klasseren, met zwart, al had broer Adriaan op het thuisfront wel een behoorlijke knik in de weg gezien. En ook de partij van William leek me overtuigend genoeg om hier een plekje te krijgen.

Dan de rubriek “was dat allemaal wel koosjer?”.
Ik heb Benjamin dat systeem al vaker zien spelen en ik kan me geen moment voor de geest halen in zijn partij waar ik dacht dat zijn tegenstander echt kon profiteren, maar het lijkt echt vreemd. Voor hetzelfde geld heb ik het gewoon mis en werd zijn tegenstander gewoon geveegd. Je moet het maar aan Benjamin vragen.
Ook mijn partij komt hier terecht. Na een snelle equalizer stelde mijn tegenstander op zet 18 remise voor. Daar had ik geen zin in, dus het werd een partijtje “grinden” waarbij ik risico’s nam. Jeroen had zeker ook kansen op winst maar hier werd de actieve speler beloond na 5 uren spelen.

Onder de noemer “hoe kan dat nu misgaan?” catalogeren we de verliespartijen van Glen en Enrico. Vooral bij Glen zag het er toch lange tijd echt goed uit en was het toch wit die blij mocht zijn dat het op een of andere manier nog een beetje aan elkaar bleef hangen. In de tijdnoodfase overzag Glen een niet-zo-alledaagse truc en gaf hij gedegouteerd op.
Bij Enrico had ik in gedachten al snel een nul genoteerd nadat hij net na de opening een kwaliteit inleverde tegen een pion. De compensatie leek alsmaar groter te worden tot op het punt waar het leek alsof hij op winst aan het spelen was. Gemakkelijk was het zeker niet en pas in het verre eindspel werd het duidelijk dat hij in het stof ging bijten.

We staan nog met 3 teams met het maximum in de reeks. Volgende keer naar het stevige LSG 2.