Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

HWP II degradeert na verlies in Arnhem

Tja, wat te zeggen? Als de overige uitslagen beter hadden uitgepakt, waren we in de tweede klasse gebleven. Maar degradatie is ook een soort terechte straf voor een rommelig seizoen met veel invallers (en soms ook lege borden) en niemand die echt lekker scoorde.

Dat laatste gold niet voor twee van de vier invallers die zaterdag in Arnhem acte de présence gaven. Vader en zoon Van Coppenolle waren opgetrommeld om samen met André en William vanuit Gent de verre reis te ondernemen. En net als eerder dit seizoen in Asten lieten beiden een overwinning optekenen. Lander was eerst. Zijn zwarte Siciliaanse aanval tegen de lang gerokeerde witte koning was snel, gepointeerd en effectief. Een prachtige zege voor Lander, die voor het eerst een 2000plusser in het zand liet bijten.

Bij vader Kurt ging het allemaal wat minder soepel. Eigenlijk bereikte hij niets met wit en besloot vervolgens tegen de eerste tijdcontrole vol in de aanval te gaan en alle bruggen achter zich te verbranden. Er werd een hele toren in de aanval geïnvesteerd en vermoedelijk zou een computer alles zonder veel moeite hebben weerlegd, maar Mathieu Roskam, een mens, kwam er niet uit.

Weer een punt voor ons, dus. Helaas bleef het daarbij. De andere twee invallers deden het wat minder. Frans Snijders zag zich met zwart geconfronteerd met een variant van het Spaans die hij zelf altijd met wit speelt. Zijn tegenstander waagde een pionoffer waarvan Frans uit eigen ervaring wist dat het niet goed was. En hij wist ook hoe hij tegen moest spelen. Waarom hij vervolgens vrijwel à tempo iets anders op het bord bracht, begreep hij zelf ook niet. Nu kreeg hij in plaats van een uitstekende stelling met goede winstkansen een ruïne op het bord. En dus een nul.

In de tussentijd had André Galle het vrij dwaze gambiet van Tom van’t Hoff bijna weerlegd, maar niet helemaal. Het werd dus remise. En Harry had de pech dat hij tegen Ruud Janssen moet spelen. Hij liet iets elementairs toe en kon daarna opgeven. Een vergelijkbaar verhaal was van toepassing op William, die weliswaar een kwaliteit won, maar daartoe een vracht pionnen moest inleveren. En ik speelde tegen Bob Beeke met zwart een saaie remise.

De stand was nu 4-3 voor de Érnemmers en Marnix was als laatste bezig. Hij moest dus winnen, maar op dat moment had hij zijn prachtige stelling al verknald door een impulsieve pionzet waarmee hij heel even dacht een paard te winnen, daarbij vergetend dat paarden, in tegenstelling tot pionnen, gewoon achteruit mogen. Het was vechten tegen de bierkaai en, zoals wij allen weten, verlies je dat altijd.

Volgend jaar gaan we vlammen in de derde klasse.

De laatste wedstrijd van het seizoen, de uitwedstrijd tegen Groninger Combinatie, werd gespeeld tijdens de gemeenschappelijke laatste ronde in korengebouw De Samenklank in Bunschoten-Spakenburg. Het bood de kans om de concurrentie te volgen, al wisten we dat er van echte concurrentie nog nauwelijks sprake was. We hadden onszelf in een vrijwel kansloze positie gebracht na de nederlaag tegen Amstelveen in de vorige ronde. Zelf moesten we winnen van de Groningers en dan hopen dat De Stukkenjagers en Amstelveen beiden zouden verliezen. Na afmeldingen van Thibaut, Glen, Parcival, Rein, Slava en Warre was er weinig vertrouwen in een goede afloop. Koen, onze kersverse grootmeester, kwam tegen zijn Groningse collega niet in gevaar, had zelfs kleine kansjes op meer, maar de remise leek een terechte uitslag. Helmut ging na een goede partij ten onder tegen een sterke tegenstander. Gelukkig voor hem is dit nare seizoen nu voorbij. Ook bij Adrian ging het mis, in de tijdnoodfase, nadat hij een prachtige stelling om zeep geholpen had. Gelukkig hadden we Tom nog. Vanaf het begin was duidelijk dat het bij hem wel goed ging komen. Beheerst vergrootte hij zijn voordeel en haalde hij het punt binnen. Ik kon het van dichtbij zien, naast hem zittend met de sores van mijn eigen partij. In het middenspel ging het bij mij mis en daarna was het proberen zo lang mogelijk te overleven, maar het einde was onontkoombaar. Het scenario bij Benjamin was bijna identiek. De vele afzeggingen hadden tot gevolg dat we met het jongste HWP 1 team aller tijden speelden. Dat ik daar nog eens deel van uit zou mogen maken. Nils haalde een ogenschijnlijk soepele remise en hetzelfde leek bij Arne te gebeuren. Helaas redde hij het niet. Elias maakte zijn debuut in het eerste en deed dat overtuigend. In een ingewikkelde partij bleef hij overeind tegen een op papier sterkere tegenstander. Toen deze dacht met een remise toreneindspel de veilige haven bereikt te hebben, had hij buiten Elias gerekend. Die ging nog een tijdje door, tot ook de laatste pionnen van het bord verdwenen waren. De laatste partij was die van Enrico. Moeiteloos overbrugde hij het ratingverschil van ruim 400 punten met zijn tegenstander. Toen hij in het eindspel een plusje had, liet hij niet meer los. Een prachtige overwinning als bekroning van een ijzersterk seizoen. Daarmee kwam de eindstand op 6½-3½ voor de Groningers. Volgend seizoen dus 1^e klasse, maar met de doorbraak van de jeugdspelers rekenen we op een directe terugkeer in de Meesterklasse volgend jaar. Felicitaties aan onze vrienden uit Apeldoorn, die de landstitel prolongeerden.