KNSB competitie

HWP 3 heeft in de eerste wedstrijd na de degradatie van afgelopen seizoen promovendus ZSC 1 met ruime cijfers teruggewezen. Beide partijen hadden zich versterkt, maar die van ZSC had weinig moeite met Jim, die een moeizame start kende. Het moet wel gezegd dat Rick van der Pluijm een hele goede speler is, die in de ZSB competitie bijvoorbeeld onze Elias steevast op remise weet te houden.

Op het tweede bord had ik van Dig de Graaf moeten winnen en hij van mij, maar na de nodige tactische en andersoortige slordigheden (zelfs op de voorlaatste zet had ik groot voordeel kunnen bereiken), werd de vrede getekend, ook al omdat dit voor ons het beslissende halfje opleverde.

Xavier hield zijn tegenstander de hele partij onder druk en kon uiteindelijk met een koningsaanval het punt binnen harken. Dat laatste dacht ik dat Sam ook aan het doen was nadat hij een beetje loskwam, maar volgens hem bleef het een lastige stelling. Lange tijd lastig was ook de positie van debutant Sander Temmerman, die in een dubieuze variant een gekend stukoffer tegen kreeg (dixit de teamleider) en lange tijd geen vin kon verroeren. Maar Olaf van der Sloot vond blijkbaar geen manier om er doorheen te komen, waarna het extra stuk de doorslag gaf. De eveneens debuterende Sara liet zo op het zicht weinig heel van haar tegenstander, hetgeen ook een beetje het geval was bij onze laatste debutant, Henri Flikweert. Maar daarbij moeten we we wel aantekenen dat een foutief loperoffer hem duur had kunnen komen te staan. 3 punten dus voor onze nieuwe aanwinsten, driewerf Chapeau!

Snijders tenslotte, deed ook mee. Hij verloochende de Leningrader door een nagenoeg winnend e7-e5 achterwege te laten. Tot zover de partijen.

Op naar de vierpunten wedstrijd op 4 oktober tegen onze streekgenoten van Landau-Terneuzen (let wel: in een eventuele strijd tegen degradatie, want we maken ons geen illusies).

Terug in eerste klasse. Dat verhaal kennen we.
Sinds ik meer dan 20 jaren geleden bij HWP kwam spelen, heb ik het nooit anders geweten: stijgen naar meesterklasse en terug naar eerste klasse. De eerste keer dat we er in slaagden om ternauwernood de degradatie in meesterklasse te ontwijken, was het dan ook feest. De laatste jaren bleven we een tijdje onafgebroken in meesterklasse omdat we ook gewoon een goed team hadden. Maar de ploeg-erosie deed haar werk. Spelers haakten af wegens geen tijd meer. Nu en dan verdween een speler omdat er geld te verdienen viel ergens anders. Er kwam geen of weinig vervanging om de verloren krachten te vervangen in het eerste team. Er zat een jonge generatie te popelen in het tweede team maar die waren nog niet sterk genoeg om dragende spelers te worden in ons eerste team.
Tot we vorig jaar kansloos zakten en er niet echt een toekomst leek. Het roer moet om.

Het resultaat: de oudjes wat meer op de achtergrond en we maken plaats voor de nieuwe generatie. Die, het moet gezegd, ook op ratingvlak intussen de oude generatie begint in te halen en te overvleugelen. Het goede moment, noemen ze dat.

Met jong enthousiasme (“Krijgers!”) zakten we af naar Voorschoten.
Voorschoten miste een paar basisspelers waardoor alles minder dan een overwinning een teleurstelling zou zijn.

Het begon voorspoedig. Na een hartelijke verwelkoming door de thuisploeg deden ze in het begin ook op het bord niet zo lastig. Veel goede stellingen. Helmut scoorde een gemakkelijk punt in 17 zetten, iets wat al even geleden was.
Dan was het een hele tijd wachten tot bijna aan de eerste tijdnoodfase voor de uitslagen begonnen binnen te komen. Enrico leek met groot voordeel uit de opening gekomen te zijn maar op een bepaald moment – ik zat naast hem – had ik er toch niet zoveel vertrouwen in. Hij kreeg zijn stukken toch gecoördineerd, zette ook druk op de klok en de fout kwam.
Benjamins tegenstander sloeg op b7, won daarmee 2 pionnen en vanaf dan was het wachten tot de koningsaanval van Benjamin begon te rollen. Het kwam maar niet. Het einde van de partij heb ik gemist, maar Benjamin won toch. “Ik weet niet echt waar mijn tegenstander in de fout gegaan is.”, zo zei hij zelf. Om principiële en dogmatische redenen en om mijn wereldbeeld intact te houden, houd ik het op het slaan met de dame op b7. 3-0 voor ons.

Er was er eentje die het niet onder de markt had na de opening en dat was Adriaan. Ik had niet de indruk dat hij veel kans kreeg van Rosa Ratsma. Voorschoten stond ook op het scorebord.
Dat werd onmiddellijk gevolgd door een nul voor Arne. Die had een pion gesnoept in de opening, al was het wel een geïsoleerde dubbelpion, en had het loperpaar. Hij kwam niet gemakkelijk los maar leek wel vooruitgang te boeken. Tot hij de aandacht liet verslappen en in het centrum onder de voet werd gelopen.

3-2 voor na de eerste tijdnoodfase. De andere partijen gingen nog een uurtje duren, dat was toen al duidelijk. Het festival van de weggegooide punten begon.

Nils had vrij snel een pion én de compensatie. Hij begon vervolgens lang na te denken om in de tijdnoodfase zijn compensatie kwijt te geraken. Een paardeneindspel met pluspion was misschien nog wel ergens te winnen maar het verzandde.
Ik moet eigenlijk niet veel kritiek geven. Ik kwam vlot beter en kon goed druk zetten. Maar zoals ik zo vaak al tegengekomen ben in de laatste maanden, wist mijn tegenstander goed alles complex te houden. Hij gaf een stuk tegen 2 pionnen maar met een onveilige koning en nog zware stukken op het bord was het lastig voor mij. Afwikkelen naar het eindspel was mijn enige optie en leek ook kansrijk. Stockfish geeft 4.1 voordeel voor mij maar dat voordeel blijft hetzelfde op 26 plies diep en op 50 plies diep. Er zit dus gewoon geen winst in. Balen. Maar knap verdedigd van mijn tegenstander.
Op het eerste bord had Elias een Franse opening met zwier behandeld en hij bereikte een eindspel met paard tegen een slechte Franse loper. Het enige wat de winst nog in de weg stond, was dat er ook dames op het bord stonden. Wat hij ook probeerde, en hij probeerde echt vanalles, er viel niet te ontsnappen aan eeuwig schaak. Ook hier haalden we minder dan wat we eigenlijk incalculeerden.

Nog 2 partijen bezig. Eentje waar we leken te winnen en eentje waar verlies onvermijdelijk leek.
Amir trok de overwinning over de streep. Een partij uit 1 stuk. Een klein voordeeltje werd groot, het werd een pion en de pion werd na meer dan 5 uren spelen een dame. Overtuigend gedaan.

Jacob had na een 20-tal zetten remise geweigerd, net toen hij een klein voordeeltje leek te krijgen.
In de opening had zijn tegenstander alle zetten snel op het bord gebracht. Daarmee bereikte hij een heel platte stelling. Jacob wou meer en marcheerde in het dubbele toreneindspel met zijn koning de stelling van de tegenstander binnen. Om daar vast te stellen dat hij er meer gevaar liep dan dat hij er keet kon schoppen. Een pionnetje ging verloren en eigenlijk had ik allang de nul geteld. Maar hetzelfde gebeurde als in die andere partijen: de speler met het winnende voordeel leek logische zetten te doen maar het eindigde toch in remise.

Een hard bevochten 6-4 overwinning. We moeten voorbereid zijn op nog 8 zware ronden dit seizoen. De teams lijken op papier heel dicht bij elkaar te liggen zonder uitgesproken favoriet of echt zwakke broertjes.

Het tweede mocht in de eerste ronde van de nieuwe competitie aantreden tegen oude en nieuwe bekenden uit Goes. We hoopten uiteraard dat we erin zouden slagen om te winnen, maar dat leek alleszins zeker. Goes is namelijk best een sterke ploeg. We kwamen al snel met 1-0 aan de leiding, omdat Joey van der Braak niet kwam opdagen. Heel vervelend voor Wonder en Wendy, die voor niets naar Goes waren gekomen, en uiteraard ook vervelend voor het Goese team. Later bleek dat Joey gewoon was vergeten dat er een wedstrijd was, en dat hij gewoon zou zijn gekomen als iemand nog even contact met hem had opgenomen. Maar dat gebeurde dus niet.

De wedstrijd leek zich na de snelle voorsprong voor ons gunstig te ontwikkelen: Aan de bovenste borden ging het gelijk op en onderin kregen we de overhand. Ik stond na twee uur spelen al compleet gewonnen en Marc en Harry bouwden aan veelbelovende stellingen. Het enige zorgenkind, wat mij betrof, was Servaas, die op een gegeven moment, net na de opening, een uur achterstand op de klok had in een onduidelijke stelling.

Vervolgens kamen Randy van Houtte en Joey Grochal aan bord één remise overeen in een partij waarin niets was gebeurd en hetzelfde gold eigenlijk voor bord twee, waar Sven Stange en onze Kurt het na een paar uur onduidelijk schuiven voor gezien hielden.

Het lange denken van Servaas een bord drie bleek toch wat op te leveren. Zijn witte stukken kwam ineens via de damevleugel binnen en overvielen vanaf die kant de zwarte koning, die nog in het midden stond. Harry kreeg vervolgens een remiseaanbod, dat hij gezien de stand aan de borden zonder veel gepeins aanvaardde. Hij kon natuurlijk ook niet weten dat ik een kwartiertje later een paardvork zou overzien, waardoor mijn prachtige stelling plotseling verdwenen was. Ik ontsnapte nog met remise.

Alleen Marc en Lander zaten dus nog achter de borden. Bij Lander ging het remise worden en Marc had inmiddels dermate de overhand gekregen dat ik zeker wist dat hij zou winnen. En dat was maar goed ook, want Lander vergiste zich en gaf een toren weg. Zo werd het dus 5-3 voor ons.