Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Met een vracht Elo punten meer was dit een wedstrijd die gewonnen moest worden. En het begon goed toen ik al snel een vol punt bij kon schrijven. Mijn tegenstander Ronald Lauer speelde een mindere zet in het Boedapester gambiet en meteen daarna een fout die een vol stuk kostte. Verder spelen had geen zin meer en zo was ik na 21 zetten klaar. Rudy van de Wynkele bracht ons op 2 – 0. Hij had een dame tegen 2 torens van Alex Jonkheer. Maar Rudy beschikte ook nog over 2 vrije centrumpionnen die een dodelijke opmars begonnen. Maar meteen daarop scoorde Middelburg tegen: Rudi Pauwels wikkelde verkeerd af tegen Dick Wolters en bleef met een slecht eindspel zitten en dat bleek niet te houden. Aan bord 1 had Erik van de Wynkele een kwaliteit gewonnen, toen hij zijn koning in veiligheid kon brengen en het voordeel opliep tot een volle toren was het pleit beslecht. 3 – 1 dus. Samuel Verbruggen won een kwaliteit en later ook de partij, en daarna bracht Chris Ghysels het benodigde halfje binnen, 4.5 – 1.5 We hoopten dat de score nog verder op zou lopen maar in een lastige stelling maakte Etienne van Leeuwen een blunder die de kwaliteit kostte en meteen ook de partij. Andre Galle tenslotte speelde een Konings-Indier met wit volgens de regels: overwicht op de damevleugel terwijl zwart op konings aanval speelt. Steijn offerde een stuk tegen 2 pionnen, het zag er gevaarlijker uit dan het was. Maar de uitvlugger fase was aangebroken en onze man miste de winst (een schijnoffer van de dame gevolgd door een paardvork) zoals de computer na afloop aantoonde. Remise dus en zo werd het 5 – 3

Het tweede is erin geslaagd een van de betere ploegen uit Klasse 3F eronder te houden. Op papier waren de teams redelijk aan elkaar gewaagd, en dat bleek ook wel tijdens de wedstrijd, die uitermate lang duurde. Dit was voornamelijk te wijten aan Remco van de Braak, die zich met wit niet neer wilde leggen bij een remise tegen Johan de Zwart. Op zich niet onbegrijpelijk, want hij stond een kwaliteit voor, maar in de voorafgegane uren was gebleken dat de zwarte veste werkelijk van beton was. De heren zaten al enige tijd op increment te spelen, toen Remco, waarschijnlijk zowel aangemoedigd als getergd door het ogenschijnlijk onzekere spel van zijn opponent, besloot een stuk te offeren voor een schaakje. Tegen zeven uur moest hij gefrustreerd opgeven. Inmiddels was de wedstrijd natuurlijk al beslist, zij het pas een klein uurtje. Sven Stange en ondergetekende deden er ook zo’n vijf uur over om tot een beslissing te komen, na een lang en zwaar eindspel dat Sven ergens remise had kunnen houden en ik veel eerder had kunnen winnen. Nadat Sven de vlag had gestreken, stond het 4,5-2,5.
Ook Harry Provoost en Rinus Burgerhoff streden lang en hard. Hier werd het na kansen over en weer remise. Hetzelfde gold voor de partij tussen Jim van de Vreede en Louis Nieuwenhuijse, en in iets mindere mate voor het gevecht aan bord 2, waar Gunter Deleyn geen risico nam tegen Joey Grochal.
Onze voorzitter was toen al lang klaar aan bord 8. Een onvoorzichtige manoeuvre van Joey van de Braak gaf Marnix de kans om de vijandelijke koningsstelling te vernietigen, en dat deed hij met Snijderiaanse overtuiging. Het eerste punt aan onze zijde werd zaterdagmiddag gescoord door Herman van de Wijnkele, die Maxim le Clerq vrij kansloos liet.
De enige nederlaag van ons team kwam op naam van Natan Pirard. Getooid in zijn inmiddels karakteristieke korte broek maakte hij zijn debuut voor HWP 2 aan het eerste bord, en gaf daar lange tijd prima partij aan Jos van der Kaap, totdat jeugdige overmoed werd afgestraft.
Over drie weken worden we verwacht in Souburg voor een nieuwe confrontatie met een Zeeuwse topploeg.