Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Het begon allemaal niet erg voorspoedig op een regenachtige zaterdagmiddag in De Lier – midden in het Westland. Herman van de Wynkele had autopech en hoewel we lange tijd hoop hadden dat hij alsnog zou komen opdagen, bleek die hoop ijdel. Dat betekende dat we met 1-0 achterstonden. Die achterstand werd goedgemaakt door ondergetekende, die van ex-HWP’er Manfred Kindt, op Paul Motwani na waarschijnlijk de sympathiekste schaker ooit, een pionnetje cadeau kreeg in de opening en daarna geen kansen meer weggaf. Niettemin zag het er slecht uit: Johan, Marnix en Frans zouden niet verder komen dan remise, onze nieuwste aanwinst Enrico zat te keepen op de achterste drie rijen – en keepen kunnen de meeste jeugdspelers nog niet zo goed – en Harry en Jim stonden slecht. Tel uit je verlies… Toch liep het anders. De verwachte remises kwamen wel op het bord, maar tot ieders verbazing hield Enrico stand tegen Marnix Hofman, de hoogst gerateerde speler van de Westlanders. Niet alleen hield Enrico stand, hij slaagde er zelfs in verwoestend te counteren en de volle winst te pakken. Een onverwachte meevaller. Zo stonden we met 3,5-2,5 voor, met nog twee partijen aan de gang. Helaas stonden Harry en Jim nog steeds heel slecht – zo goed als verloren. Maar Timon van Dijk, de tegenstander van Harry, die kampte met een nare hoest, was in de eerste zitting in tijdnood gekomen en ook in de tweede zitting zat hij al snel weer op increment te spelen, terwijl Harry nog zeeën van tijd had. De aanhoudende tijdnood eiste zijn tol. Van Dijk vergiste zich en er kwam een eindspel van toren en paard tegen toren op het bord. Het zou dus remise worden. Maar daar nam de Westlander geen genoegen mee. Hij bleef zoeken naar winsten, vergat de tijd en plots was het einde daar: Harry had gewonnen. Hoeveel mazzel kun je hebben? Eigenlijk had Jim daarna ook nog remise moeten houden om het feest compleet te maken. Dat lukte net niet, maar de blijdschap was er niet minder om.

Hoewel de uitslag, een 6-4 nederlaag, wellicht anders doet vermoeden, heeft HWP 1 geen schijn van kans gehad tegen Charlois Europoort. Het was knus in Rotterdam-Zuid. We speelden in een kantinetje van een sportclubje. In het midden van het zaaltje stond een bar. Als je van je bord opstond, moest je uitkijken dat er bij de belendende borden geen stukken omvielen. Maar het moet gezegd, de Rotterdammers hadden er alles aan gedaan om de overlast te beperken. Er was ook geen enkele relatie tussen de speelomstandigheden en het resultaat van de wedstrijd. Bij sommige HWP-ers kwamen zelfs herinneringen boven aan onze thuiswedstrijden in een te krap zaaltje in Sluiskil, waarbij er steevast 1 of 2 teams teveel aanwezig waren. Dan de wedstrijd zelf. Slava had met wit zijn traditionele plusje, maar hij slaagde er niet in een beslissende bres te slaan in de verdediging van zijn tegenstander. Koen stond naar eigen zeggen totaal verloren, maar wist te vluchten in een minder toreneindspel. Dat hield hij vakkundig remise. Toen ik een blik wierp op het bord van Glen, constateerde ik dat hij een eindspel met 2 pluspionnen had, maar zijn tegenstander stond hyperactief. Het leek me dat Glen degene was die remise moest maken en dat deed hij overtuigend. Van de partij van Rein heb ik niets kunnen zien. Zelf zei hij na afloop dat hij vreselijk slecht had gespeeld. Dat verklaart wellicht zijn nederlaag. Tom had een vrij vlotte remise op bord 5. Helmut bleek op het laatste moment toch beschikbaar en kan gekroond worden tot onze man of the match. Een eindspel van paard en 4 tegen loper en 3 op één vleugel werd fraai tot winst gebracht. Bij Adrian deden de spelers elkaar geen pijn, maar Warre ging tamelijk kansloos ten onder. Mijn tegenstander offerde een stuk en toen ik dacht dat ik het ergste achter de rug had, bleek het eindspel met een kwaliteit meer toch lastiger dan ik het had ingeschat. De compensatie voor mijn tegenstander was reusachtig en ik ging er toch nog hard af. Simon stond de hele partij een tikje minder, maar uiterst solide. Hij gaf geen krimp en behaalde een verdiende remise. Als toegift loodste hij ons na afloop bovendien naar een uitstekende Italiaan. En hij kon er ook niets aan doen dat zich daar een bejaard gezelschap bevond, waarvan de jarige luid toegezongen werd. In november mogen we thuis tegen BSG.