Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Het viel niet mee om een team bij elkaar te krijgen deze keer, diverse vaste spelers waren verhinderd. Even leek het erop dat we toch nog kompleet waren, maar een ziekte in HWP 4 verhinderde het geplande doorschuiven van een speler. Met 7 man dus naar Sliedrecht. Ook logistiek was het puzzelen, maar Remi Partoens was bereid om vanuit Leuven naar Gent te gaan en daar in te stappen bij Eric.
De wedstrijd begon met 2 remises. Rudi Pauwels en daarna Remi Partoens ("er zat helemaal niks in" zei hij over zijn partij). Ik speelde zelf een scherpe variant maar mijn tegenstander vond achter het bord de goede zetten. Een positionele blunder deed de stelling in verlies veranderen. Ook Vincent Schepens verloor, na afloop vertelde hij dat hij al gauw op – 2 had gestaan. Zo stonden we 4 – 1 achter. Er leken nog kleine kansen; Rudy van de Wynkele had een toreneindspel met 4 tegen 2 pionnen en schoof dat naar winst. Maar Valeer de Buck kwam steeds passiever te staan terwijl zijn tegenstander pionnetjes at. Een tactische blunder maakte een eind aan de partij. Tenslotte Eric, die het lang probeerde. Maar zijn tegenstander had een sterk paard tegen een slechte loper, en ondanks de pion meer moest hier de vrede getekend worden. Per bord zo’n 50 Elo minder (gemiddeld) en dan maar 7 man, winnen was dus teveel gevraagd vandaag.

Helaas moesten we de wedstrijd met 7 tegen 8 spelen. Jim was niet op tijd hersteld van de griep en moest verstek laten gaan. Niettemin ging het er in de loop van de wedstrijd steeds beter uitzien voor ons, in weerwil van het feit dat Herman van de Wynkele al na een zet of 6 verloren stond nadat zijn tegenstander succes had gehad met een uitgesteld herdersmat. Ondanks een lange tocht vol bussen, treinen en metro’s, speelde Gunter met wit een dijk van een partij tegen Jos ten Hacken, die gewoon geen kans kreeg. Het feit dat Gunter als laatste bezig was, had uitsluitend te maken met het feit dat zijn tegenstander maar geen afscheid kon nemen van een hopeloos verloren eindspel. Ik was zelf de eerste die tegenscoorde na een strategische topprestatie. Hetzelfde kon worden gezegd over Marnix, die een uitermate sterk kwaliteitsoffer op het bord bracht. Zijn tegenstander accepteerde niet, maar dat bracht geen soelaas. Kordaat werd hij naar de slechtbank geleid door onze praeses.
Jammer genoeg vielen er niet meer heldendaden te noteren voor HWP die middag in de koude aula van het Cygnus Gymnasium in Amsterdam. Het diepst teleurgesteld was waarschijnlijk Enrico Follesa, die een eindspel met ongelijke lopers op het bord had, dat waarschijnlijk in remise ging eindigen. In de veronderstelling dat hij 40 zetten had gedaan, ging hij er nog eens goed voor zitten, om tot de ontluisterende conclusie te komen dat er slechts 39 zetten waren gespeeld. Wat een drama. Harry Provoost had tot twee zetten voor het einde remise in handen en was ontroostbaar toen hem dat werd getoond. Zijn naamgenoot aan bord 1 had geen denderende middag en ging ten onder na een poging om van niets iets te maken. Doodzonde.