(Door Johan de Zwart) Op 11 november – een dag die bij mij vooral associaties oproept met de Dodenherdenking uit mijn jeugd in Canada en niet met het Sint-Maartensfeest - moest HWP A aantreden tegen Souburg B. Net zoals bij de twee voorafgaande wedstrijden kostte het de nodige moeite om een compleet team samen te stellen. Uiteindelijk is het gelukt. Dank aan Martin die (eenmalig?) bereid was om in te vallen in ons team op de feestdag van zijn naamheilige en aan de voorzitter die bereid was van het verre Stavenisse te komen en onderweg ook Martin op te halen. En ook dank aan Manuel die zijn eerste wedstrijd speelde sinds het HZ-toernooi. Hoewel op basis van de uitslag 2,5-1,5 het vermoeden kan dat het zijn het een spannende wedstrijd was, heb ik dit zelf niet zo beleefd. Op bord 4 zette Manuel zijn partij rustig op. Zijn tegenstander reageerde ook heel rustig en de vrede was snel getekend. Bij mijn eigen partij moest ik denken aan de uitspraak van John Nunn “Loose Pieces drop off” en het gezegde “driemaal is scheepsrecht”. Toen ik voor de derde keer met mijn Dame naar A4 ging om een ongedekt paard op A5 aan te vallen, had ik succes. Mijn tegenstander dekte weliswaar het paard voor de derde keer (met pionwinst en aanval op twee ongedekte torens) maar zag over het hoofd dat ik met schaak – en mataanval – een ongedekte toren op e8 kon slaan. Dat kenmerkte ook wel de – vrij korte - partij waarbij sprake was van wederzijdse slordigheden maar de tegenstander net wat slordiger was. Bijna gelijktijdig met mij won Marnix zijn partij. Henrik verslikte zich in een schijnoffer waarna Marnix de partij gedecideerd uitmaakte. Martin was toen nog volop bezig aan wat de spannendste partij van de avond was. Van het begin van de partij van Martin heb ik niet zoveel meegekregen. Op een gegeven ogenblik stond hij een pion voor. Zijn tegenstander had wel wat praktische compensatie vanwege een irritante vrijpion. Op het einde werd Martin moe en koos voor het verkeerde plan om deze pion te neutraliseren. Jammer maar volgende (?) keer beter. HWP A1825 Souburg B17242,5-1,51Marnix van der Zalm2065 Henrik Westerweele18931-02Johan de Zwart1918 Carl Schoor16761-03Martin Stam1757 Albert Vermue16890-14Manuel Colsen1561 Willem Brouwer16360,5-0,5
HWP 3 heeft op zaterdag 26 november 2022 in Sas van Gent voor de vierde achtereenvolgende keer verloren. Hierdoor staan we nu echt helemaal onderaan met 0 matchpunten. Toch leek de middag goed te beginnen. Charlois Europoort 3 kwam te laat en bovendien met maar 7 spelers. Helaas hadden ze dat niet vantevoren gemeld, zodat Kurt van Coppenolle behalve een reglementair punt ook een vrije middag had. De voorsprong werd vergroot door Marnix van der Zalm, die de Charlois speler met de laagste rating versloeg. Maar het was geen walk over geweest. Ik werd zelf in de opening verrast door Melvin Holwijn, waar ik vaker tegen gespeeld heb. Ik wist de schade in eerste instantie te beperken, maar van enig openingsvoordeel met wit was geen sprake meer. Door een fout verloor ik een pion in het Dame + Paard eindspel. Zwart had daarna goede winstkansen, maar door een iets te haastig uitgevoerde 40e zet kon ik met een tactische truc mijn pion terug winnen. Na de bijna verplichte dameruil bleef een paardeindspel over dat remise was en bleef. Zo stonden we op 2.5 – 1.5, maar Marnix die inmiddels rondgekeken had was er niet gerust op en ik moest het met hem eens zijn. Servaas D’Hooge verloor in een doorslaande koningsaanval en na afloop hoorde ik het woord “overspeeld”. Ja, dat gebeurt soms. Daarna maakte Johan de Zwart remise in een eindspel met ongelijke lopers. Johan had een pion meer en sprak van een plusremise, helaas leverde dat toch niet meer dan een half punt op. Jim van de Vreede stond wat minder, maar we weten allemaal dat Jim uiistekend kan verdedigen. Helaas wist wit een venijnige truc in de stelling te vlechten, die een vol stuk opleverde. Het resterende eindspel was daarna snel afgelopen. En zo stond het 3 – 3. Frans Snijders had in een wild-west partij na een wat betere stand in het begin uiteindelijk een eindspel van 2 Torens + 2 pionnen tegen Toren, loper en Paard bereikt. Maar zijn koning stond erg slecht. Tenslotte kon Frans het nog remise houden dankzij een vrije a-pion. De laatste die nog speelde was Eric van de Wynkele. Hij had een eindspel van een loper + een paar pionnen tegen 5 pionnen van wit die al ver opgerukt waren. Een poging tot blokkade mislukte en daarna verloor Eric zelfs. Zo werd het 3.5 – 4.5. HWP 31921 Charlois Europoort 318493½-4½1Kurt van Coppenolle2106 N.O.01R-0R2Marnix van der Zalm2054 Pearl Uyttenhove15461-03Eric van de Wynkele2061 Angelique Osinga19770-14Johan de Zwart1910 Jesus Canedo1920½-½5Jim van de Vreede1952 Tjerk Tinga19180-16Gert van Rij1813 Melvin Holwijn1926½-½7Servaas D’Hooge1607 Eduard Smits18490-18Frans Snijders1866 Dave Remijnsen1809½-½
door Glen de Schampheleire Charlois Europoort is niet meteen onze favoriete tegenstander. Sympathieke spelers, daar niet van. Heel wat Vlamingen ook, die altijd een speciaal plaatsje in de Zeeuwse harten hebben. Nee, we keerden de afgelopen vijf jaar zonder uitzondering gedeprimeerd terug naar huis omdat de matchpunten ons telkens weer op tragische wijze ontglipten. Het was deze keer niet anders. De start van de wedstrijd was moeilijk. Een paar afzeggingen (Bundesliga, Belgische judokampioenschappen(?), examens) betekende dat twee debutanten hun opwachting mochten maken in de Meesterklasse. Welkom Arne en Nils! De eerste keer zal zeker niet jullie laatste keer zijn. Uit de informele gesprekken met de tegenstanders vlak voor de wedstrijd bleek dat Charlois ook niet op zijn sterkst zou aantreden. Ik vermeld dit nu, omdat het later nog relevant wordt. Ik moet dit verslag namelijk beginnen met wat ik niet anders dan als een ‘incident’ kan omschrijven. Charlois stond na 3 ronden fier op kop en steekt de kampioenenambities niet onder stoelen of banken. Opmerkelijk genoeg werd de ploegopstelling van Charlois om 13u05 (we waren iets later gestart) nog halsoverkop aangepast terwijl beide formulieren al waren ingediend, de meeste spelers al aanwezig waren en hun jassen over de stoelen hadden gehangen. Teamcaptain Hans Groffen maakte zich terecht kwaad. Het is maar goed dat de meest potige HWP’ers zich snel om Hans heen dromden of de wedstrijd had meteen met een knock-out kunnen eindigen. Artikel 22, eerste lid van het competitiereglement stelt: “Voor het begin van de wedstrijd overhandigen de teamleiders gelijktijdig de opstelling van de teams aan de wedstrijdleider in de volgorde, waarin de spelers aan de borden zullen plaatsnemen.” Toen na de wedstrijd de emoties wat bekoeld waren, bleek wat er was misgelopen. De teamcaptain van Charlois had in zijn laatste mail een fout gemaakt met de opstelling. Hij ging er vanuit dat de oneven borden zwart zouden krijgen en de even borden wit. Om de spelers toch nog de juiste kleuren te geven, schoof iedereen een bord op. Ik weet niet of het mogelijk is dat de wedstrijdleider in zo’n geval een uitzondering op de regel toelaat. Verstandig lijkt het mij niet. De wedstrijdleider argumenteerde dat er geen probleem was zolang de ploegkapitein de opstelling van de tegenstander niet met zijn eigen ogen heeft kunnen zien. Zelf ben ik van mening dat een strenge toepassing van het reglement door de scheidsrechter meestal verkieslijk is zodat de schijn van kwade trouw of bedrog in elk geval kan uitgesloten worden. In Vlaanderen zeggen we dat ‘wie zijn gat verbrandt, op de bladeren moet gaan zitten’. Dat zou hier ook de juiste gevolgtrekking geweest zijn. Wellicht had het HWP één of twee matchpunten extra opgeleverd. Maar dat zijn vijgen na Pasen. Ondertussen kan ik melden dat er zondagochtend excuses zijn uitgewisseld. Daarmee is de kous ook af. Over naar de partijen: De wedstrijd begon gunstig voor ons. Adrian kreeg op bord 4 een gratis punt. Goed nieuws voor de ploeg, slecht nieuws voor de onfortuinlijke Adrian. Vorig jaar kwam zijn tegenstander…
Vooraf had ik weinig fiducie in een goed resultaat van het tweede tegen een sterk team als ASV, ook omdat we nogal wat invallers achter de borden moesten brengen wegens schaarste in HWP 1. Toch lukte het nog bijna om te scoren. Jammer genoeg slaagde Manuel er aan bord 7 niet in om een nederlaag te vermijden. Net na de opening rokeerde hij met zwart naar de witte aanval toe, en bond daarmee de kat op een vet stuk spek. De man uit Arnhem aarzelde niet en voerde met zichtbaar genoegen de standaardcombinatie met loperoffer op h7 uit. Dat was een tegenvaller. Heuglijker, veel heuglijker was het feit dat Rudy van de Wynkele zijn rentree in het tweede glans gaf door met zwart de hoogstgerate speler van ASV, Eelco de Vries, op remise te houden. Rudy wist een onneembare vesting op het bord te brengen. In de tussentijd had Elias het eerste volle punt voor ons binnengebracht. Tegen een Scandinavische verdediging met lange rokade voor zwart voerde hij gestaag de druk op de damevleugel op, tot er geen houden meer aan was voor Wouter van Rijn, die geen leuke middag had. Aan het laatste bord kon Lander het helaas niet bolwerken tegen zijn geroutineerde tegenstander, die handig gebruik maakte van de zwaktes die onze jongeman in de stelling had gelaten na veel voorwaartse dadendrang. Het tweede volle punt voor onze ploeg kwam van mijzelf, na de nodige controverse. Kennelijk hebben de huidige digitale klokken ook een geluidsfunctie die je aan of uit kan zetten. Ik was hiervan volstrekt niet op de hoogte, maar dat is deze middag veranderd. Ik was met zwart vol in de aanval gegaan tegen Saša Albers en had via een stukoffer de witte koning het veld in gejaagd. De computer vond het achteraf allemaal niet erg correct, maar de verdediging kostte mijn jonge tegenstander zeeën van tijd. Na 34 zetten had ik nog vijftig minuten, terwijl wit praktisch door zijn tijd heen was. In de voorafgaande zetten had hij zijn stelling aardig om zeep gebracht met een aantal dubieuze beslissingen, en de nood waarin zijn koning verkeerde, was danig opgelopen. Zijn hand hing al enige tijd boven het bord om de 35e zet te doen en de tijd tikte weg. Bij 10 seconden klonk er plots een piepje, dat aanspoorde om een zet uit te voeren. Vanaf 5 seconden verzond de klok per seconde weer zo’n piepje, tot het stil werd. De hand van de in paniek geraakte witspeler hing nog steeds boven het bord, zonder een zet uit te hebben uitgevoerd. Er ontstond wat commotie en de scheidrechter was vrijwel direct ter plaatse om te constateren dat wit de tijdcontrole niet had gehaald en dus werd de partij voor mij gewonnen verklaard. Saša was het hier niet mee eens, bracht te berde dat hij door de piepjes was gehinderd. Voor mij was de zaak afgelopen toen de scheidrechter de jonge Arnhemmer uit de zaal begeleidde om daar uitleg te geven. Er zijn op de gang…
