Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Vooraf was misschien de verwachting dat er weinig eer viel te behalen tegen een Souburg op volle oorlogssterkte. Maar de 2-6 nederlaag die ons ten deel viel, is toch wel een beetje veel van het goede. Niet dat er op het wedstrijdverloop veel af te dingen viel, overigens. Het verhaal van de dag is echter het lichtpunt aan bord 7, waarover later meer.

Als gezegd kan Souburg een sterk team op de been brengen, zeker nu Jos van der Kaap de overstap heeft gemaakt van Goes. Eric was de eerste die één en ander mocht ondervinden. Vier zetten in de opening met de dame over de d-lijn, waarbij hij met de laatste zet ook nog eens een giftig pionnetje tot zich nam, waren duidelijk te veel van het goede en hij werd er door van der Kaap hard afgekegeld. Niet veel later konden we solide remises bijtekenen van Johan en Jim tegen hun hoger gerate tegenstanders. Bij Kurt zag het er al snel slecht uit na een mislukte openingsopzet met veel te veel tijdgebruik, hetgeen niet veel later in een nul resulteerde.

Een fikse blunder van Wonder volgde, die in zijn prijzenswaardige aanvalsdrift de dekking van zijn stukken enigszins had verwaarloosd. Daarna weerde hij zich nog kranig, maar het mocht niet meer baten. Toch is hem de nodige dank verschuldigd, omdat hij zijn plek in het tweede wilde opgeven nadat Frans Snijders zich zaterdagochtend ziek had gemeld – die was zo snugger geweest om vrijdag een booster-prik te halen. Lander was op bord 8 met wit slecht uit de opening gekomen en vocht voor wat hij waard was, maar ik had de indruk dat de uitkomst van zijn partij nooit echt ter discussie heeft gestaan.

Tussen deze getalenteerde jongelingen (15 en 13 jaar oud) debuteerde ultra-jongeling Servaas Dhooge. Zowaar een tweede 11-jarige in de HWP-gelederen (naast Elias Ruzhansky; en er schijnt nog een derde op komst te zijn) en wat een debuut! In een ogenschijnlijk hele zuivere partij combineerde hij voortdurend kleine positionele middelen met dito tactische dreigingen, maakte een pion buit bij superieure stelling en rondde de partij onberispelijk af. Chapeau, Servaas.

Het opmerkelijke slotakkoord kwam voor mijn rekening. Door de organisatorische perikelen in de ochtend was ik er niet helemaal bij, een euvel dat me wel vaker treft en waar ik toch eens mee af moet zien te rekenen. Het zette me aan tot licht dubieus gerommel en dat moet je tegen een solide strateeg als René Tiggelman niet doen. Die zette zijn stukken beter neer, ving alles netjes op en dwong een licht voordelig eindspel af. Toch was er misschien nog niet zoveel aan de hand geweest als ik in de tijdnoodfase geen pion had weggeblunderd en mijn gebrekkige tegenstand daarna gaf eveneens te denken.

Voor de annalen is nog wel interessant dat ik de partij beëindigde door achter elkaar twee onreglementaire zetten uit te voeren. Eerst door mijn ‘volgende’ zet te doen: ik stond schaak en bedacht dat ik na het wegzetten van mijn koning een zet later mijn toren naar de onderste rij zou brengen om nog wat schaaks der wrake te geven. Dat ik vervolgens maar meteen dat laatste deed, was merkwaardig. Evenals het vervolgens alsnog uitvoeren van die koningszet, nadat ik dus mijn toren al had aangeraakt. René wees mij er verbaasd op, maar bleef beleefd. Waarvoor dank.

Na het enigszins teleurstellende resultaat tegen De Stukkenjagers wachtte ons in de 2^e ronde opnieuw een cruciaal duel. Zuid Limburg had zich vorig seizoen ternauwernood gehandhaafd en de verwachting is dat het voor ons een belangrijke concurrent in de strijd tegen degradatie zal zijn. Het werd een wedstrijd in twee delen.

Deel 1

Op 6 september kreeg ik een verzoek van de teamleider van Zuid Limburg om twee partijen vooruit te spelen, vanwege deelname aan de Europacup. Vele mails later kwamen we tot overeenstemming: er zouden op 24 september drie partijen vooruit gespeeld worden in Sas van Gent. En zo geschiedde. Voor ons kwamen Slava, Glen en Thibaut in actie. Slava won soepel. Zijn tegenstander begon pas serieus na te denken toen de partij eigenlijk al over was. De vooruitzichten op die middag in De Statie waren goed. Glen had weliswaar een lastige stelling, maar niet een om je grote zorgen over te maken en Thibaut had een superieure stelling met pluspion. Maar Glen koos het verkeerde plan en Thibaut’s voordeel verdampte. Zo eindigde de middag toch nog in mineur: 1½-1½ was gezien de stellingen een mager resultaat.

Deel 2

Op 8 oktober gingen we verder. Na een uur spelen leek de wedstrijd nog redelijk in evenwicht. Ik maakte me zorgen om de stelling van Helmut, maar Benjamin had een prettig voordeeltje. In de andere partijen leek er weinig aan de hand. Bij Helmut ging het inderdaad rap bergafwaarts: 1½-2½. Parcival was inmiddels in een eindspel beland met lopers van ongelijke kleur en Warre kreeg een remise aanbod dat hij eigenlijk niet kon weigeren: 2½-3½. Cruciaal leek de partij van Rein. Hij stond minder, maar was het ook verloren? Het lukte hem om af te wikkelen naar een remise eindspel: weer een zorg minder. Benjamin had intussen zijn voordelige stelling met vaste hand naar winst gevoerd: 4-4. Aan bord 9 was Enrico enigszins in de problemen gekomen, althans zijn koningsstelling oogde shaky. Koen was geen moment in de problemen, maar winst leek heel ver weg. Als Enrico overeind bleef, dan zou het vermoedelijk 5-5 worden. Iets minder dan we gehoopt hadden, wel een acceptabel resultaat. Maar, het werd nog veel mooier. Enrico bleek in een moeilijke stelling tactisch veel vaardiger dan zijn tegenstander en combineerde overtuigend naar een gewonnen eindspel: 5-4. Dat was voor Koen het moment om remise aan te bieden. Zijn tegenstander accepteerde met lichte tegenzin. Hij had qua stelling geen keus, maar wist dat daarmee de wedstrijd wel verloren was. Met deze belangrijke 5½-4½ overwinning zijn we even uit de zorgen. In november wacht LSG.

Het had nogal wat voeten in de aarde gehad, dat op de been brengen van de drie teams. Iedere keer dat we de ze compleet dachten te hebben, volgde er weer een nieuwe afmelding als gevolg van een malheur of anderszins. Maar na het spelersbestand tot de laatste druppel te hebben uitgewrongen, was het ons toch gelukt. Met speciale dank aan Marc Nemegeer en Michael Ruzhansky, die het vervoer vanuit het zuiden voor hun rekening namen, kon HWP 2  dus voltallig aantreden in Roermond tegen ’t Pionneke. Op papier een sterkere tegenstander, maar kansloos waren we zeker niet.

En ja, je zult het altijd zien. De wedstrijd was koud aan de gang, toen bleek dat de tweede bordspeler van Remunj niet op zou komen dagen. Als we dat van tevoren hadden geweten … Nils had er op dat moment nog maar 240 kilometer opzitten.

De score werd geopend door de tegenstander van Gilbert, die het ratingverschil zowel positioneel als tactisch goed tot uitdrukking wist te brengen. Vervolgens zette onze teamleider ons op achterstand op een wijze die alleen hij machtig is. Dat hij erbij was getuigde van de juiste spirit, het was immers zijn eerste vakantiedag en hij onderbrak zijn heenreis voor een potje schaak. (Met instemming van zijn weergaloze eega,  die een boekje las in de auto.) Hij zou wel snel remise aanbieden, maar zijn tegenstander weigerde. Vervolgens toonde onze grote man zijn brute schaakkracht, duwde de weigeraar van het bord, verwisselde twee zetten en kon even later opgeven. Het leed, het leed.

Heel wat vrolijker keek Harry na afloop van zijn partij. Toen ik hem naar het station bracht vertelde hij geamuseerd hoe de scheidsrechter en hijzelf tegelijkertijd “Vlag!” riepen, waarna de gerenommeerde doch ook verbouwereerde Schuermans als in een reflex nog een zet leek te willen doen. Harry had overigens een puike partij gespeeld en had in de slotstelling groot, zo niet beslissend voordeel. Eindelijk een keer gewonnen van deze voor hem wat ongrijpbare tegenstander.

Arne speelde een hele onderhoudende en gecompliceerde partij die alle kanten op leek te kunnen. Zijn sterke opponent vertelde me na afloop desgevraagd dat hij ook niet precies wist hoe het stond toen ze de tijdnoodfase ingingen. Maar daarin was hij wel net wat handiger gebleken. Vervolgens kon ik zelf een vol punt laten bijschrijven na een interessante partij, met een stukoffer van mijn tegenstander dat veranderde in een kleine kwaliteit voor twee pionnen, waarna mijn lichte stukken en een mooie blokkade op de witte velden meer waard bleken dan de toren aan de andere kant. 3-3.

En het leed, het leed. Debutant Elias maakte op mij indruk. Als je elf bent, weet je nog niet alles. Dan kan een Modern Defence je nog voor vraagstukken plaatsen, die je niet kent. Maar als je elf bent en Elias heet, kun je dan blijkbaar toch met heel origineel spel op indrukwekkende wijze je (toch niet geringe) tegenstander je wil opleggen. Helaas had dit alles hem veel tijd gekost en schoot onze jongeman in tijdnood een bok. Boos was hij, op zichzelf. Ontdaan ook. (Maar inmiddels is hij daarvan hersteld en is hij vastberaden om die vermaledijde Pirc/Modern-achtige dingen onder de knie te krijgen en zijn tijd beter te managen. Hij wordt een grote, die Elias.)

Daarmee kwam het gewicht van de wedstrijd op de schouders van Marc Lacrosse te liggen. Die voelde daar waarschijnlijk weinig van, want er was sprake van een ziedende wederzijds tijdnood. Hij liet – ondanks dat hij niet fit was – nog maar een keer zien wat voor een geweldenaar hij kan zijn. Vanuit een Catalaan oefende hij met de zwarte stukken voortdurend onaangename druk uit, sprokkelde wat pionnen en componeerde onder de wegtikkende seconden een onvermijdelijk mat. Chapeau en 4-4, waar we ook met 6-2 hadden kunnen winnen.