Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Een compromisloze vechtwedstrijd werd het in HWP 3 – Goes met partijen op het scherp van de snee tot het verre eindspel. Er waren vijf wedstrijden in ’t Meulengat maar de rijen tafels van de andere wedstrijden waren reeds lang afgeruimd toen de laatste partijen van HWP 3 eindigden. Met een mooie uitslag voor ons trouwens.

Etienne van Leeuwen, Rudy van de Wynkele en op de achtergrond Andre Galle in de Zeeuwse derby tegen Goes I. Foto: René Olthof

Emile had moedig bord 1 voor zijn rekening genomen maar moest in de eerstebordspeler van Goes toch zijn meerdere erkennen. De overwinning van Rudy die daarna kwam was een opsteker, eindelijk nog eens een goede partij bekroond met winst. Met zijn broer ging het iets minder goed, Eric bleek met een verloren eindspel opgezadeld zodat Goes terug op voorsprong kwan. Bert bracht de bordjes weer in evenwicht door zijn zegereeks verder te zetten, zij het met enig geluk zei hij zelf na afloop. Maar het is een waarheid als een koe, het geluk bezoekt meestal de beste speler. Wie geen geluk had was Etienne die na een minder gelukkige opening gans de partij tot in het verre eindspel achter de feiten moest aanhollen. Stand 2-3 voor Goes maar geen paniek, de laatste drie partijen stonden duidelijk gewonnen voor ons. Andre kon een dameeindspel met twee pionnen meer afronden. Jim had een glad gewonnen toreneindspel dat hij diende uit te spelen tot de promotie. Marc had een stuk minder maar veel pionnen meer, toen zijn tegenstander een stuk moest teruggeven om twee verbonden vrijpionnen te elimineren was het resterendeeindspel nog slechts een kwestie van techniek en wat tijd. Eindverdict 5-3 dus met als bijkomende bonussen de klassementen. In het ploegenklassement staan we tweede en is alles nog mogelijk als we volgende ronde scoren in de uitmatch tegen de derde in de stand. En in het individueel klassement staan Marc en Bert samen met een IM aan de leiding met 6 op 7. Er komen dus nog twee spannende ronden

Tegen Caissa hebben we onze beste wedstrijd van het seizoen gespeeld. De ploeg uit Amsterdam is voor ons altijd een lastige ploeg die op papier ongeveer gelijkwaardig of misschien net iets minder is. De rentree van Paul leek de andere spelers vleugels te geven en al snel hadden we op veel borden mooie stellingen bijeen gespeeld.

Zelf gaf ik het goede voorbeeld door Piet van der Weide in een miniatuurtje te verslaan. Van der Weide rokeerde te vroeg, waardoor mijn koningsaanval snel aan kracht won, tot ik het met een mooie combinatie kon uitmaken. Steven won ook snel van Rob Witt. Vanuit een ogenschijnlijk onschuldige opening kreeg Steven opeens een verwoestende aanval die leidde tot een makkelijk gewonnen eindspel. De 3-0 kwam op het scorebord toen Thibaut V. in een Pirc sneller zijn plan kon uitvoeren dan zijn tegenstander. Met deze mooie start leken we goed op weg naar een overwinning, ook omdat de overige borden er ook goed voor stonden.

De kopmannen van het vlaggenschip aan het werk: v.l.n.r. Helmut Cardon, Thibaut Maenhout, Paul Motwani en Thibaut Vandenbussche. Op de achtergrond staat Johan Goormachtigh. Tegenstander van Thibaut Maenhout was grootmeester Paul van der Sterren. Fotograaf: René Olthof

Thibaut M. stelde vervolgens remise voor in een gelijke stelling tegen Paul van der Sterren. Een keurige prestatie als we terugdenken aan al die mooie partijen die Van der Sterren gespeeld heeft. Neem het Nederlands Kampioenschap van 1993, het was het eerste grote toernooi waar ik als prille jeugdschaker eens ging kijken. Hoe Van der Sterren daar huishield was toch wel heel indrukwekkend. En zijn winstpartij uit de vorige ronde tegen Timman was toch ook nog steeds heel sterk.

Hans speelde de opening niet goed en stond minder. Eerst leek het verloren te zijn, maar de analyse bracht, geloof ik, niet een duidelijke winstweg. Het halfje dat hij pakte was een meevaller en het bracht ons ondertussen op 4-1. De garantie van in ieder geval 1 matchpunt gaf Helmut ons die met zwart van Arno Bezemer won. Helmut smeet eventjes 20 zetten theorie op het bord om na afloop te vertellen dat hij 1 minuut had voorbereid. Zo kennen we hem weer. Bezemer – toch een speler met een goed openinsrepertoire – leek niet helemaal goed te reageren en onze routinier haalde een mooi punt binnen. Dat Paul er weer bij was, was natuurlijk geweldig nieuws. Dat hij een punt binnenhaalde, was nog mooier. Tegen onze oude teammaat Ivo offerde Paul ergens een kwaliteit en dat leek heel gevaarlijk. Ivo kon, onder tijdsdruk, in ieder geval niet het juiste antwoord vinden.

Wouter kwam er niet echt aan te pas. In een Engelse opening verloor hij snel een randpion en dat is vaak niet zo heel erg, maar hier wel. Tegenstander Van Hengel speelde volgens mij een prima partij, dat moet gezegd. Simon leek ook op weg naar een prima partij met zwart, maar blunderde vreselijk op het einde. Een pijnlijke 0, helaas. Johan speelde een vrij correcte remise tegen Albert Riemens. Het evenwicht is daar nooit echt verbroken geweest.

Goed, 6,5-3,5 en een podiumplek komt weer dichterbij.

De wedstrijd tegen HMC Calder uit Den Bosch was voor het tweede een uitgelezen gelegenheid om de potentiële gruwelen van de degradatiezone achter zich te laten en de veiligheid van de middenmoot te bereiken. We hoefden alleen maar te winnen. De match leek aanvankelijk gunstig voor ons te verlopen. Harry Provoost kwam al snel gewonnen te staan en de overige borden toonden prima stellingen voor de onzen. Dat was ook de reden dat Maarten Rademakers een vroeg remiseaanbod van René Olthof accepteerde.

Fabian Hulpia en Wouter Ghyselen in actie tegen HMC II. Foto: René Olthof

Niet lang daarna ging het helemaal mis. De teamleider verwisselde twee zetten en kwam miserabel te staan in plaats van riant. Zijn blij verraste tegenstander incasseerde daarop kalm het punt. Ook Wouter Ghyselen vergiste zich en liet zomaar twee vijandelijke pionnen op de damevleugel doorlopen. Nog een nul. En Renzo Ducarmon meende minstens remise in handen te hebben in een eindspel met ongelijke lopers, maar na een aantal onnauwkeurigheden moest ook hij in het zand bijten. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, liet Fabian Hulpia zijn knap opgebouwde winststelling tegen Brent Brug in remise verzanden en slaagde Adrian Roos aan bord 1 er evenmin in een gunstig eindspel te winnen. De remise van Frederic Verduyn was het gevolg van taai verdedigen door zijn opponent. Harry won uiteindelijk als enige.
Dan moeten we het in de volgende ronde tegen de koploper maar doen. Dat zou niet de eerste keer zijn.

Op 9 maart ontving HWP 4 in de 8e ronde van de ZSB Hoofdklasse Landau 2 in ‘t Meulengat te Sluiskil.
De hoofdklasse is de klasse waar alle teams aan elkaar gewaagd zijn. HWP 4 kwam naar Sluiskil om te winnen en te hopen dat Middelburg 1 ging verliezen zodat de teams van positie konden wisselen. Maar dan moest Landau 2 eerst worden verslagen. Het team dat HWP 4 in de eerste ronde met 6,5-1,5 versloeg. Maar HWP 4 is van niemand bang en trok dan ook gelijk van leer. Maar Landau 2 blijft het zwarte beest en sloeg hard terug. Eerst moest Jelle Vanhijfte er aan geloven. Jelle verkrachte de opening, fantaseerde een eigen rochadevariant maar bleef achter de feiten aan lopen. Vervolgens moest ook Nick Wegman een onnauwkeurigheid in de opening met een doorslaggevende aanval bekopen. Het was toch weer onze kopman Marnix van der Zalm die Janco Dees oprolde en de ontstane schade enigszins repareerde (Zie partij). Er volgden nu 3 vechtremises. Eerst van Adrie den Hamer die Bas de Feijter leek te omsingelen en te verschalken. Maar dit jonge talent is al heel ver en koos de juiste verdediging. Vervolgens vocht Rudi Pauwels zich op bewonderenswaardige wijze naar eeuwig schaak. Tenslotte moest zijn buurman Bart de Vogelaere in eeuwig schaak berusten, maar beschoude dat als een gemiste kans. Met een tussenstand van 3,5-2,5 in het voordeel van Landau 2 gaf teamleider Henk de Ridder het sein aan Emile en Herman om alles of niets te spelen. Bij Emile werd het alles. Emile had al 1,5 jaar niet meer geschaakt maar speelde alsof hij alles wat hij ooit had ingestudeerd moest etaleren. Het was heel erg jammer, dat Herman vlak na de opening een ijzersterke positionele zet had gemist en met een mindere stelling iets moest bereiken, dat enkel bereikt kon worden door fouten van de tegenstander. Het zwarte beest komt dit seizoen niet meer op onze pad. Weg kampioenskansen. Nee toch niet, want zojuist is bekend geworden, dat Middelburg 1 ook met 4,5-3,5 heeft verloren en wel van ZSC 1.De laatste 2 ronden zullen ongemeen spannend worden.