Eindelijk

HWP 3 HEEFT GEWONNEN. De CapsLock stond per ongeluk nog aan, maar ik laat het toch lekker zo staan. Want het is dit seizoen immers een unicum, een enormiteit wellicht. Tijdenlang bungelden we onderaan met nul – en nu doen we dat met twee punten. Misschien kunnen we het vege lijf zelfs nog redden, we treffen in de resterende ronden enkel directe concurrenten in de strijd om degradatie.

Na het schrikbarende spelerstekort in de vorige ronde, was er deze keer sprake van een fors overschot. Speciale dank gaat daarom uit naar diegenen die hun plek deze keer ter beschikking hebben gesteld, met teamleider Gert voorop. Hij stond en staat voor lastige afwegingen, nu het derde team in doodsnood verkeert en eigenlijk steeds in de sterkst denkbare opstelling zou moeten aantreden.

Laat ik beginnen met onze jeugdige staart. Servaas, die de vorige ronde nog de eer had gered, had een moeilijke middag en stond steeds minder. Hij vocht als een leeuw, was als laatste klaar, maar kon het tij niet keren. Ter linker- en ter rechterzijde van onze benjamin ging het er anders aan toe. Zowel Wonder als Lander bedienden zich van een rustige openingsopzet met de witte stukken om vervolgens vernietigend toe te slaan. Bij Wonder heb ik niet gezien hoe dat precies in zijn werk ging. Lander was ineens bezig om een zwarte koning op te jagen en verschrikkelijke dingen aan te doen. Dat moet genieten zijn geweest voor pa Kurt, die aan zijn eigen partij tamelijk weinig plezier had beleefd. In een gesloten Italiaan trok hij ten strijde tegen een goed beveiligde zwarte koning, zette daarbij naar eigen zeggen het verkeerde paard op f5 en realiseerde zich vervolgens te laat dat hij aan de noodrem had moeten trekken. Dramatische taferelen voltrokken zich aan de borden van de van de Wynkeles. Rudy stoomde onvervaard met zijn pionnen op richting de vijandelijke monarch en ik zag dat zijn tegenstander het aangevallen paard op f6 gewoon liet slaan in ruil voor een paar schamele pionnen. Onze man zette zijn aanval daarna voort en ik had het punt dan ook al geteld, maar Rudy verwaarloosde in zijn aanvalsdrift de onderste rij en moest allerlei tegenspel met zware stukken toestaan. Toen ik nog eens keek, waren de torens ineens geruild, stond wit weer gewoon een stuk voor en waren die pionnen van zijn tegenstander nog steeds schamel. De volgende keer dat ik langskwam, had de oudste van de twee geen stuk meer en wel pionnen minder, maar was hij wederom bezig in de buurt van de zwarte koning. Dat werd daar ergens remise, zeer tot ongenoegen van de jongere van de twee, die naar het scheen wat winstvarianten voor de witten tevoorschijn toverde. Eric had allicht recht van spreken. Hij was zeer tegen zijn gewoonte in vanuit een ongebruikelijke opening in ziedende tijdnood geraakt. Dat was voor zijn tegenstander het sein om een stuk te investeren in de aanval, maar Eric gaf geen krimp, nam het initiatief over en ontfutselde zijn tegenstander nog een kwaliteit, waarna het pleit was beslecht.

Heel wat rustiger ging Jim te werk. Hij ving met zwart op wat er op te vangen viel, wikkelde af naar een eindspel met toren en ongelijke lopers, snoepte hier en daar een pionnetje en walste naar de overkant. Zelf was ik redelijk tevreden over mijn partij, waarin ik al snel de openingsproblemen had opgelost en mijn tegenstander steeds vragen kon blijven stellen. Net toen die een beetje op adem leek te komen deed hij zichzelf de das om met een ontijdig f4, waarna hij een te grote positionele concessie moest doen door zijn zwartveldige loper af te ruilen tegen een centraal geposteerd paard. Een tweede foutieve bezetting van veld f4 – ditmaal met een paard – leek zijn einde te versnellen. De computer moest natuurlijk weer het één en ander verpesten, want mijn 27e en 28e bleken foutief, om redenen (28 e5) die ik tijdens de partij wel bekeken maar niet doorgrond had.

Stelling na 19 f4

Wie goed heeft meegeteld, weet nu dat de eindstand 5,5 voor ons en 2,5 voor De Baronie was. Op naar Axel om Landau in de bek te kijken.