HWP 2 wint weer

Als teamleider heb je bepaalde verantwoordelijkheden. Indien blijkt dat je team altijd wint als jij verliest, omdat je ploeggenoten kennelijk inspiratie putten uit jouw nederlagen, dan moet je daarnaar handelen. Wanneer dit betekent dat je in een volkomen gewonnen stelling een verkeerde damezet kunt doen, waardoor je alleen maar meer eeuwig schaak kunt geven, dan moet je dat doen, want het houdt de optie tot verliezen open. En je moet dan ook durven deze optie daadwerkelijk te lichten, en dus geen eeuwig schaak geven, zodra je ziet dat je teamgenoten een opkikker nodig hebben. Ik ben teamleider, ik ben bereid mijn verantwoordelijkheid te nemen en dienovereenkomstig te handelen. Het stond 1-1, na remises van Wouter Ghyselen en Harry Provoost, toen ik ingreep. En zie, na mijn nederlaag vielen de punten als rijpe appelen in onze schoot. De enige die verzaakte was de overmoedig geworden Frederic Verduyn, die een remiseaanbod van Andy Baert afsloeg en vervolgens een kleinigheid (mat) overzag. De overigen laafden zich aan mijn daad en lieten allen een vol punt noteren.
Renzo Ducarmon stond met zwart na de opening wat minder, maar toen Ludo Tolhuizen niet de beste voortzetting vond, sloeg Renzo genadeloos toe. David Roos speelde gewoon een uitstekende partij, en hetzelfde kan worden gezegd van Fabian Hulpia. Beiden wonnen overtuigend. Adrian, tenslotte, profiteerde optimaal van het feit dat zijn tegenstander bij de stand 4-3 in ons voordeel moest proberen te winnen. Dat stelling was daar niet naar, en dat maakte Adrian op niet mis te verstane wijze duidelijk.