Seizoen 2021-2022

We hebben verloren. 5,5 tegen 4,5, nipt. Om dat mentaal te kunnen verwerken ken ik een probaat middel: de zondebok.
Eerst en vooral, Rein is niet de zondebok van vandaag. Als je je niet goed voelt, dan blijf je thuis. Daarover geen discussie in deze tijden. Misschien kan ik met een beschuldigende vinger wijzen naar onze voorzitter en de kapitein van het tweede die geen last-minute-oplossing konden vinden om een forfait te vermijden? Of nomineer ik misschien beter mezelf? Voor de match suggereerde ik nog dat we misschien maar beter 9 remises overeenkwamen om toch maar wat bordpunten uit deze zo al moeilijke match te halen. Wat een snertmentaliteit. Of misschien lag het wel aan de witspelers? Na goed 3 uren spelen al 4 remises, allemaal op borden waar wij wit hadden. Laat het die zwartspelers maar oplossen. OK, de tegenstanders hadden allemaal fors meer rating maar dat is gewoon een excuus. Slava, ikzelf, Hans en Benjamin: een beetje geprobeerd maar allemaal blij met de remise. Stelletje helden. En de zwartspelers dan? Adrian komt na een onschuldige opening duidelijk slechter te staan en ontsnapt met een gelukje in de tijdnoodfase. Dat kan hij beter. Warre speelt een solide partij maar komt geen moment in de buurt van de overwinning. Ja, ja, grootmeester hier en grootmeester daar. Zo winnen we geen matchen. En Helmut dan? Zeeën van tijd verbruiken voor heel subtiele zetten in de opening. Het resultaat: rokade kwijt en een dame die op h7 ging schuilen tot de bui over was. Een slipper van de tegenstander bood nog kansen maar het leverde uiteindelijk niets op. Simon? Toen het kalf al verdronken was kon hij zijn verloren stelling nog rechthouden. We hadden een punt nodig.
Gaat Glen dan als enige vrijuit? Lastige partij en onze man met iets meer flair in moneytime. Maar dat ene puntje was niet voldoende. Meer was echt niet mogelijk?
Misschien was het gewoon een dag waarop het allemaal net niet in onze richting ging. Maar neen, dat is het niet. Ik weet wiens schuld dit is.

Na anderhalf jaar mochten we eindelijk weer, thuis tegen Groninger Combinatie. Dat werd halverwege, in Bunschoten, en een week later dan de andere teams. Op papier waren de Groningers duidelijk favoriet, met o.a. grootmeesters als Tiviakov, Ernst en Werle, maar bij aanvang van de wedstrijd bleek dat van hen alleen Jan Werle aanwezig was. Plotseling achtten we ons licht favoriet. De eerste uitslag kwam van bord 1, waar de grootmeesters een rustige remise speelden. Aangezien ik het grootste deel van de middag aan mijn bord gekluisterd zat, heb ik van de volgorde der dingen niet heel veel meegekregen. We gaan de borden dus maar even langs. Koen had naar eigen zeggen een ingewikkelde partij tegen Nick Maatman. Zijn initiatief betaalde zich tenslotte uit met een vol punt. Aan bord 3 sloeg Thibaut een bres in de voormalige Muur van Baflo, Erik Hoeksema. Helmut klaagde zoals gewoonlijk steen en been over zijn eigen spel. We hoorden het glimlachend aan en telden zijn halfje tegen Anna Warakomska. Glen had een enerverende zomer. Een overstap van Zottegem naar Brugge, een stoere baard gekweekt en een mysterieuze date. Het maakte hem naar verluid tot een van de meest begeerde vrijgezellen van Vlaanderen. Maar schaken tegen Jasper Geurink is dan weer een heel ander verhaal. Een mooie stelling werd vakkundig om zeep geholpen, maar met hard werken kwam alles tenslotte toch nog goed: een vol punt. Rein trof de Groningse captain Maurice Schippers, die behalve met Rein ook nog met vervelend fysiek ongemak te kampen had. Dat was duidelijk teveel. Rein won een mooie partij. We zijn inmiddels aangeland bij bord 7 waar Tom het opnam tegen de Nederlandse jeugdkampioen Jonas Hilwerda. Dat liep niet goed af voor onze Bruggeling. Rechts van mij zag ik Adrian een sterke partij afleveren tegen invaller Alef Boer met een overwinning als resultaat. Zelf trof ik Machteld van Foreest. In een redelijk evenwichtige partij misten we allebei een grote kans in de tijdnoodfase. Het resterende eindspel werd remise. Benjamin maakte zijn echte debuut. Hij was in de coronatijd al een van ons in de online teambattles en deed het daar erg goed. Dat schept verwachtingen. Hij kwam met wit met een klein nadeeltje uit de opening, maar spoedig keerden de kansen. Tegenstandster Iozefina Werle keek terecht erg zorgelijk. De grote ommekeer kwam toen Benjamin in één zet de evaluatie van bijna +6 naar bijna -3 liet gaan. De koning van Benjamin was spoedig zonder vaste woon- en verblijfplaats en werd het bord over gejaagd. Dat loopt maar zelden goed af. Ook nu niet. Volgende keer zal hij zich zeker revancheren. Zo kwamen we op 6,5 punt, een droomstart. Ondanks de lange reis voelde het zaterdag als een thuiswedstrijd en het zou me niets verbazen als de Groningers dat ook zo ervaren hebben. Verantwoordelijk daarvoor zijn de mensen van En Passant. Hartelijk dank daarvoor! We komen graag nog eens terug.

Een goede start in dit seizoen. Op 18 september 2021 ontvingen we De Baronie uit Breda in De Speye. Na een remise van Kurt van Coppenolle volgde ook Rudy van de Wynkele dit voorbeeld, op straffe van materiaalverlies kon hij een herhaling van zetten niet uit de weg gaan. Daarna verloor ik zelf, in de opening won ik 2 pionnen en stond zeer goed maar mijn tegenstander perste er nog een koningsaanval uit. Die had niet mogen slagen, maar helaas na 2 fouten wist hij een mooie wending op bord te brengen die tot mat voerde. 1 – 2 achter dus. Na een remise van Wonder Dutré in een dame eindspel won Lander van coppenolle en stonden we weer gelijk. Maar de drie resterende partijen lieten gunstige stellingen voor ons zien. Eerst maakte Johan de zwart het nog spannend, hij won een pion in een paardeindspel maar vergat zijn klok in te drukken. Dat duurde zeker 10 minuten waarin zijn tegenstander diep nadacht. Toen Johan het eindelijk zelf in de gaten kreeg werd de partij door de Baronie speler direct opgegeven. Erik van de Wynkele bracht de winst binnen in een paardeindspel met een pluspion. En tenslotte Marnix van der Zalm. In een stelling met pluspionnen gaf hij een loper weg via een simpel paardvorkje. Zijn tegenstander bleef met een paard en pion over tegen Marnix met 4 pionnen. En de positie was zo goed dat zelfs hier het paard het af moest leggen. Curieus is dat in alle 5 wedstrijden deze ronde de stand 5.5 – 2.5 bereikt werd, en gelukkig zaten wij aan de kant van de winnaars.

Voorzichtig betreden we het post-coronatijdperk. Een halflege Speye vormde een enigszins troosteloos decor voor een uitstekende seizoensouverture van ons tweede team. Oude bekende Eindhoven was de tegenstander. Wij traden aan met twee debutanten, die meteen indruk maakten. Wlliam Boudry speelde met zwart en trof oudgediende Jos Sutmuller op het topbord. In een Hollandse partij maakte William eerst het witte initiatief op de damevluegel onschadelijk en ging vervolgens aan de andere kant van het bord richting koning. En dat deed hij met verve, want wit moest het hoofd buigen in deemoed. Onze twee nieuwe man, Arne Nemegeer, speelde aan bord vier met wit tegen de Eindhovenaar met veruit de moeilijkste naam. In een Schotse partij nam hij het initiatief en stond dat niet meer af. Een puike overwinning. Iedereen zal begrijpen dat ik als teamleider blij en trots ben dat ik er zomaar twee geweldenaars bij heb.
Aan de laatste twee borden zaten bij ons ook twee geweldenaars, die we al heel lang kennen. Herman mag dan ziek zijn, aanvallen kan hij nog steeds als de beste. Zijn tegenstander met de op één na moeilijkste naam in het Eindhovens team werd genadeloos van het bord gebulldozerd. En André Galle, terug van weggeweest, bracht met zwart Ludo Tolhuizen aan het wankelen in een soort Koningsindiër. Na de eerste tijdcontrole moest de koning van Ludo er uiteindelijk aan geloven. Een hele fraaie partij van André. Op de tussenliggende borden speelde Harry Provoost remise tegen een oud-schaatser en naast hem nam Marc Lacrosse het op tegen Jan Vosselman. Ik moest een traantje wegpinken bij het aanschouwen van dit duel der voormalige titanen. Ze gingen beiden vol voor de winst, maar moesten na harde strijd in remise berusten. Blijven over mijn persoon en onze derde jongeling uit Vlaanderen, Enrico. Hij speelde aan bord twee tegen de hoogst gerate Eindhovenaar, Brammetje Klapwijk. De strijd ging lang gelijk op, maar in tijdnood raakte onze man de draad kwijt en moest het onderspit delven. Tot slot moet ik het helaas ook nog even over mijn eigen partij hebben. Nadat ik wat moeilijkheden in het middenspel had overwonnen en een veelbelovend eindspel had bereikt, besloot ik, met drie kwartier extra op de klok, om het mijn tegenstander zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dat lukte.