Seizoen 2013-2014

Ondanks de nederlaag tegen D4 sluit HWP 3 het seizoen toch verdienstelijk af met een tweede plaats. Dat het geen promotie werd was geen ontgoocheling. De kansen op de titel waren toch al zeer miniem en zoals te verwachten ging Landau zwaar winnen tegen de laatste en sleepte aldus onbedreigd de promotie in de wacht.
Op een nederlaag tegen D4 hadden we eigenlijk niet gerekend maar de kansen die er waren konden niet benut worden. Dat onze mannen in vorm Andre en Frans niet beschikbaar waren en Marc voor HWP 2 gevraagd werd kon geen probleem zijn, met Frederic en Marnix waren we zeker niet verzwakt. En toen zelfs Etienne als eerste zijn partij won zag het er goed uit. Na een fout van zijn tegenstander had hij een gewonnen eindspel dat zelfs niet moest afgewerkt worden. De “uitgezette” smartphone in de broekzak van de tegenstander deed opeens zijn ding maakte een abrupt einde aan de partij. Aan bord 1 ging Frederic in de aanval maar hij kreeg van de in België welbekende sterke tegenstander het deksel op de neus. Chris probeerde het nog even maar moest in remise berusten, er zat niet meer in. Eric weigerde tweemaal remise zolang een goede winst voor de ploeg er nog in zat maar toen dit niet meer zo was stond hij slecht en was het te laat. Jim speelde rustig en zelfverzekerd zijn voordeel uit zonder zijn tegenstander tegenkansen te geven, een goede winstpartij. Yves offerde eerst een stuk voor drie pionnen wat er goed uit zag maar een fout in de aankomende tijdnood kostte nog een stuk voor twee pionnen en dit was er uiteraard teveel aan. Toen stonden we 2,5 – 3,5 achter maar konden nog hopen op matchwinst omdat Rudy en Marnix leken gewonnen te staan. Maar Rudy had in zijn winstafwikkeling een parade overzien en Marnix had eerder gewonnen gestaan maar bleef met slechts een pluspion over in een dameeindspel. Toen hij deze zomaar weggaf was ook hier de winst weg.
Misschien nog een valse noot als einde maar toch een mooi seizoen voor HWP 3.

Voor HWP 4 en Souburg 2 stond er niets meer op het spel in de laatste ronde van de ZSB hoofdklasse. Op 10 mei 2014 kwam de volledige hoofdklasse voor de gezamenlijke slotronde naar Sas van Gent. Goes was al kampioen en Oostburg kon niet meer van de laatste plaats komen. HWP 4 kon maar 7 man op de been brengen, maar de opgekomen spelers waren zeker van het kaliber om de match te kunnen winnen. Het liep echter anders. Er was maar 1 man die voortreffelijk werk verrichtte en dat was invaller Cem Ensari. Cem is nog niet zo lang lid van HWP en van zijn schaakhistorie is niet veel bekend. Hij leerde het schaakspel op de universiteit in Teheran en is na enkele jaren in Turkeije in Nederland neergestreken omdat hij tegen een Nederlandse schone was aangelopen. Verder wist er niemand een vol punt te scoren. Herman en John bleven op een halfje steken omdat ze hun veelbelovende stellingen in de remisehaven lieten lopen.Rudie Pauwels probeerde het weer met een Budapester, maar zijn tegenstander koos voor defensie en Rudie drong niet verder aan. Henk blunderde in de opening, verloor hierdoor het nodige materiaal en bleef tevergeefs op een fout van de tegenstander loeren. Sipke Cuperus maakte het koelbloedig af. Bart hield wat langer stand en vond deze keer geen schwindel. Met 4,5-2,5 was de winst voor Souburg 2 binnen. Miguel was al een hele middag aan het proberen de geroutineerde Paul van Rooijen in de val te lokken, maar met 2 koningen over weet je het wel. We zullen volgend seizoen volop aan de bak moeten als Middelburg 1 terug komt en DZD 1 promoveert. Maar met een team als het onze kan het altijd alle kanten uit.

Je bent teamleider en je hebt het lot van je ploeg in jouw handen. Vooral in de rechter. Je hebt een compleet gewonnen eindspel op het bord. Zwart staat vrijwel pat. Het is een heerlijk gevoel. Hij kan alleen nog Kb5 doen om de toren op a4 aan te vallen, maar dan trek je hem gewoon terug naar a2 en vervolgens speel je Kc2 en zwart moet opgeven, want hij heeft geen zetten meer. Hij speelt Kb5. Waarom gaat je rechterhand naar de koning en grijpt hem eventjes bij de kruin? Waarom? Je kent de regels. Ze zijn onverbiddelijk. Je moet met de koning zetten. Protest heeft geen enkele zin, zomin als je tegenstander erop wijzen dat hij eigenlijk de vlag al had moeten strijken. Hij zegt dat hij het erg vindt terwijl hij de toren slaat. Je gelooft hem niet. Je wil ergens anders zijn, je wil vergetelheid. Het is er niet. Je wil je de haren uit het hoofd trekken. Ze zijn er niet. Nergens is troost. Je hebt je team eigenhandig naar degradatie geloodst. Je verdient het ergste en je wenst het jezelf ook toe.

De eerste doelstelling van het seizoen was gehaald: bij het ingaan van de laatste ronde hadden we de kans op promotie nog in eigen hand. Er moest gewonnen worden van favoriet Charlois Europoort.
Na anderhalf uur spelen kwam er enige tekening in de strijd. Duidelijk was dat Steven en Koen een zware middag gingen krijgen, maar daar stond tegenover dat de stellingen van Thibaut V, Helmut en Adrian veelbelovend oogden.
De score werd echter geopend op een ander bord en wel door mijn tegenstander, die in een niets-aan-de-hand-stelling een enorme blunder produceerde en na mijn antwoord opgaf. Een flinke meevaller dus. Stefan Docx maakte gelijk voor Charlois. Met vaste hand voerde hij zijn gunstige stelling tegen Koen naar winst.
Johan kreeg een stukoffer over zich heen en ik zag zijn witte koning het open veld in gaan. Het zal wel eeuwig schaak geweest zijn, want de partij was plotseling in remise geeindigd: 1,5-1,5.
De verwachting was dat we snel weer op voorsprong zouden komen, want Helmut had inmiddels beslissend voordeel. Dat gebeurde niet. Eerst moest Tom de handdoek gooien. Het was lastig verdedigen tegen Erik van den Doel die zich vanuit een Maroczy een weg in Tom’s damevleugel vocht. Daarna was Helmut wel aan de beurt en stond het weer gelijk: 2,5-2,5.
De ploegen gaven elkaar weinig toe. Direct nadat Paul de teamleider van Charlois, Michel de Wit, had verslagen, moest Steven capituleren tegen Julian van Overdam. De jonge Rotterdammer had met zijn overwinning een cruciale bijdrage aan het resultaat van de wedstrijd.
Thibaut V en Adrian moesten berusten in remise. Hun tegenstanders, Mher Hovhanisian en Roger Meng, wilden van geen wijken weten en de stellingen waren er niet naar om risico’s te nemen. Zo gingen we de finale in met een stand van 4,5-4,5. Aan de ongelukkige overblijver Thibaut M de taak om het winnende punt binnen te halen. In belang van het team had hij een remise-aanbod van Dgebuadze afgeslagen en ging hij in een zeer onduidelijke stelling met een flinke voorsprong op de klok op zoek naar eeuwige roem. En zo waar, de stuurlui aan de wal zagen kansen en op een bepaald moment sprak men zelfs van een gewonnen stelling. Het mocht niet zo zijn. Dgebuadze speelde de laatste fase overtuigend en won: 4,5-5,5. Na afloop toonde hij bovendien op indrukwekkende wijze aan dat zijn stelling steeds in orde was geweest.
Felicitaties aan de Rotterdammers; ze zijn de terechte kampioenen. We wensen hen veel succes in de Meesterklasse.