HWP 4

Best bijzonder, zo’n seizoen waarin alle tegenstanders op papier veel sterker zijn en waarin de ambitie is om zo snel mogelijk weer terug te keren naar de vertrouwde Zeeuwse competitie. Iedereen kan vrijuit spelen en alles is meegenomen.
We moesten het tegen Rijswijk stellen zonder ‘De Zwart’, zoals in het verslag van de teamleider van het tweede valt te lezen. Zijn vervanger heette Martin Stam. Martin is begin zeventig (het oudste team van Nederland werd daarmee gemiddeld nog iets ouder) en de laatste maanden van beroep messias. Decennia lang heeft hij niet geschaakt en nu is hij weer begonnen. Maar dat niet alleen, hij is meteen Manuel gaan assisteren bij de begeleiding van de jeugd. Èn hij is ook nog eens een ontzettend aardige vent, althans voor ons. Voor zichzelf is hij een stuk minder aardig, want hij vindt dat hij er nog maar weinig van bakt en hij denkt dat het nog wel een tijdje zal duren voordat hij weer enig niveau heeft. Daarom speelt hij het liefst in het vijfde team, waar ik Manuel niet over hoor klagen. Wat wil het geval? Martin heeft in zijn jonge jaren met succes in de hoofdklasse geacteerd. Nee, niet de Zeeuwse hoofdklasse, maar de Nederlandse. Met Philidor Leiden en bijna kampioen. Gisteren zag ik hem voor het eerst spelen en de klasse spatte er vanaf. In een partij waarbij gewone stervelingen als ik zich afvragen waar dan toch die compensatie zit voor dat pionnetje, wist hij good old Peter Monté voor grote problemen te stellen, door een mengeling van hele subtiele zetjes en onverholen agressie. Dat Martin uiteindelijk aan het kortste eind trok, doet niet ter zake. Het is duidelijk dat de komende jaren heel wat mensen last van hem gaan krijgen, daar aan het schaakbord. Welkom Martin!
De score werd geopend door Philip de Vroe, die zijn tegenstander in een scherp gespeelde opening met een prachtig dubbel pionoffer onder de voet leek te lopen, maar uiteindelijk remise nam in een stelling met een kwaliteit tegen twee pionnen. Direct na afloop toonde de computer een indrukwekkende route naar de winst, maar die was nog niet zo makkelijk te vinden geweest. Zelf nam ik ook genoegen met een halfje door zetherhaling, nadat ik een klein maar prettig voordeeltje door een onnauwkeurigheid had omgezet in een klein maar onprettig nadeeltje. Toen ik vervolgens de partij kort zat te analyseren in de bar, zagen Adri, Herman en Rudy hun kans schoon. Met zo’n laffe en ook nog eens afwezige teamleider hoef je natuurlijk niet meer te onderhandelen over een remise-aanbod. Herman – die de sterke Rob van Helvoirt stevig partij had geboden – probeerde nog wat massagewerk door op te merken dat die en die en die goed stonden dan wel gewonnen hadden, maar daar kon ik tegenover stellen dat die (en die en die) in het derde speelden en niet in het vierde. Ik kan overigens niet anders dan hen vergiffenis schenken, die clubgenoten voor het leven. Het waren ook drie hele knappe halfjes.
Onze kopman Snijders baalde na afloop stevig. Na een moeizaam begin had hij een uitstekende stelling verkregen die hij in één zet helemaal had weggegeven. Gedesillusioneerd, heet dat. Het goede nieuws is echter wel dat de man dit seizoen veel meer goede zetten doet dan de laatste jaren, dus dat belooft nog wel wat. Rest ons John Gommers. John is net geen tachtig, dus kan hij in de zomermaanden nog best met de auto zijn Russische vrouw naar haar geboorteland voeren. En als je dat kunt, dan kun je natuurlijk ook best wat krijgshaftigheid aan de dag leggen in 3F, nietwaar. John speelde zo’n langzame, strategische dichtschuifpartij in het Frans, met vrijwel al zijn pionnen op wit. Toeschouwer Cees de Wolf (geweldig leuk dat hij er was) zal ervan genoten hebben. Het zijn van die partijen waar witspelers volgens mij vaak niet weten wat er gaande is, totdat het te laat is. Dat was het nog net niet toen tegenstander (de toch niet kinderachtige Roel Leezer) hem remise aanbood. John vroeg beleefd of hij door mocht spelen, want hij voelde dat hij de stelling onder controle begon te krijgen. Helaas opende hij daarna één lijn te weinig, zodat hij geruime tijd later alsnog in remise moest berusten.
Geen matchpunten dus, maar wel drie hele goeie bordpunten en er heeft best meer in gezeten. Op naar Gouda.

Het oudste team van de landelijke schaakcompetitie heeft het in zijn debuut – ondanks een verjongingskuur van zo’n veertig jaar – niet weten te redden. Na een dappere maar ongelijke strijd restten ons 1,5 bordpunten.
De toon werd gezet door invaller William Baeten, die een gelijkstaand eindspel met zware stukken zag veranderen in een verloren pionneneindspel tegen de ervaren Ik Oei. Daarna liet onze andere invaller Emile Cardon zien uit het juiste hout gesneden te zijn. Hij stuurde de witte stukken in een Najdorf met vaste hand naar remise.
Dat gold niet voor mij. Nadat ik in de opening een pion had geofferd en veel tijd had geïnvesteerd in het opbouwen van een complexe stelling, kon ik middels een centrale opstoot en eventueel een stukoffer groot voordeel bereiken. In plaats daarvan schoot ik een bok en was een nul mijn deel. Toen ik daarna een ronde langs de velden maakte, zag ik dat we op alle borden één pion achter stonden. Curieus.

Gert raakte met zwart na een afruilvariant van het damegambiet zijn d-pion kwijt en ging langzaam maar zeker kopje onder. Zo ook Herman. Die was ten strijde getrokken met de Wolga, maar kreeg nooit het spel dat je in die variant zoekt. Een blunder in tijdnood deed de rest. De pion achterstand van Rudy Pauwels leek minder belangrijk dan de dreigingen die zich tegen zijn koning konden manifesteren. In opkomende tijdnood besloot zijn tegenstander echter de dames te ruilen waarna onze man dankbaar de remise in ontvangst nam.
Omenadrie was er dus ook een pion bij ingeschoten, maar hij bespeurde bij zijn tegenstander wat onzekerheid en rook bloed. Even later stond hij straal gewonnen, miste een paar beslissende voortzettingen (er was daar geen Trappist) en moest vervolgens een stelling met een kwaliteit tegen twee verbonden vrijpionnen zien te keepen. Zijn tegenstander ging evenwel te snel rennen met één van die twee, waarna hij alras vluchtte in eeuwig schaak.
En dan tenslotte onze oudbakken, herintredende nieuwkomer Johan de Zwart – fantastisch dat hij terug is. Johan verspeelde na een sterke opening een pionnetje en dat is in een eindspel met gelijke lopers doorgaans genoeg voor een zeperd. De computer vertelde hem bij thuiskomst dat hij na de opening totaal gewonnen had gestaan.

Een verwachte en fikse nederlaag dus, maar toch was het genieten daar in dat bouwvallige schaakhuis in Den Haag, met HWP IV. De volgende ronde zijn we wellicht weer op volledige leeftijd.

Op 22 april 2016 trad de kersverse ZSB hoofdklasse kampioen HWP 4 in de slotronde aan tegen DZD 1 uit Kruiningen.
Bij DZD ontbrak Willy Meulblok wegens ziekte en bij HWP 4 miste Matthias de Weird de vervoersaansluiting. Dus het werd een 7 tegen 7 ontmoeting.
HWP 4 kwam nog op achterstand omdat Henk de Ridder zijn b2 pion offerde voor een betere stelling. Maar die betere stelling heeft er nooit in gezeten.Gilbert nam genoegen met remise, heeft goed gespeeld en mooi meegedraaid in dit team dat aan de weg timmert. Nu was het woord aan de sluipmoordenaars van ons team. Marnix, Herman, Adrie en William sloegen hun slag op onverwachte momenten. Herman heeft zelfs slechter gestaan en Marnix sloeg een remise aanbod af.Maar met 4 volle punten er bij was de match gespeeld. John leek ook op weg naar een zege nadat hij zijn verwaarloosde ontwikkeling kreeg gecorrigeerd, een pion met een mooie combinatie wegkaapte en ineens de betere stelling had. Echter op de 41 e zet vergiste hij zich, verloor de pluspion en koos eieren voor zijn geld toen hij een remisevoorstel kreeg. De vreemde uitslag 5-2 schrijven we bij op onze erelijst seizoen 2015/2016. Het zal volgend seizoen een vreemde gewaarwording zijn met het debuut van HWP 4 in de 3e klas KNSB.
De teamleider dankt alle spelers voor de geweldige inzet en de fantastische sfeer in deze ploeg.

Op 2 april 2016 werd de 9e ronde gespeeld in de hoofdklasse.
HWP 4 had 2 matchpunten voorsprong op de achtervolgers DZD 1 en Souburg 2.
Scheldeschaker kwam op bezoek in Sas van Gent. HWP 4 trad aan in een sterke opstelling. Henk de Ridder fungeerde als scheidsrechter en Marnix van der Zalm was teamleider. Onze 8 waren op de hoogte van de doelstelling. Namelijk deze match winnen en het kampioenschap niet uitstellen tot de laatste ronde. Deze les had HWP 4 geleerd in het vorige seizoen.
Het begin was voor ons. Herman overklaste zijn tegenstander en maakte het bekwaam af. Rudi speelde ook voortreffelijk, kreeg weliswaar een remise-aanbod, doch na overleg met onze teamleider speelde hij door, kwam met zijn toren op de 7e rij en daar had Oosters geen passend antwoord op. Adrie naam geen risico en bood remise aan. Tegenstander Damen zag dat hij geen kansen kon creëren en ging akkoord. Wat een weelde zou je zeggen. Maar schijn bedriegt want Philip zag geen voordeel meer en besloot tot een dubieus stukoffer. John had in een partij met wisselende kansen de winstvoortzettin gemist en kwam in een toreneindspel terecht met een pion minder.Kopman Marnix verbaasde vriend en vijand door bij het ingaan van het middenspel een kwaliteit weg te blunderen. Bart stond zo onder druk dat hij werd gedwongen zijn loper op c8 te laten staan. Toen Peter de Putter verkeerd antwoorde in tijdnood door een tegenoffer ging de spanning die door het team was gegaan er uit. Daarna zorgde Gert voor de volledige bevrijding door Gosse Kamminga te verslaan. Gosse viel fanatiek aan door alles open te gooien maar rocheerde niet, ontwikkelde onvoldoende en gaf een belangrijk veld in het centrum prijs. Tegen Gert is deze kamikaze stijl niet verantwoord.Intussen had Marnix kans gezien nieuwe krachten aan te spreken en forceerde John na meer dan 100 zetten remise. Bart had de enige kans om zijn vervelende loper te ontwikkelen over het hoofd gezien en liet Gerard de Winter er met de winst vandoor gaan. 6-2 voor ons. Daarna kwam de informatie dat DZD met 5,5-2,5 had gewonnen en leert de tussenstand ons dat we 2 matchpunten voorsprong hebben en 9,5 bordpunten. We kunnen dus niet meer worden ingehaald en spelen de 10e ronde om des keizers baard. Als HWP 3 de laatste ronde overleeft dan wordt er nieuwe geschiedenis toegevoegd aan de roemrijke historie van HWP.