HWP 2

HWP 2 heeft goede zaken gedaan in de strijd tegen degradatie door hekkensluiter Philidor Leiden ruim te verslaan. Het ging hier om een onvervalste vierpuntenwedstrijd en die moet je dus winnen. Dat deden we ook. Lange tijd leek de wedstrijd gelijk op te gaan, maar met de eerste tijdcontrole in zicht vielen de punten plots als rijpe appelen in de schoot van de HWP-ers. David Roos smaakte het genoegen om als eerste het volle pond binnen te halen. Hij trok aanvankelijk fel van leer op de koningsvleugel tegen de Caro-Kann van Piet Bakker, switchte toen naar de damevleugel en brak uiteindelijk door in het cetrum. Ikzelf was inmiddels, niet zonder risico, remise uit de weg gegaan. Deze moedige actie werd al snel beloond toen tegenstander Roorda een taktisch grapje in het eindspel overzag. Marnix van der Zalm had geen tijd meer om na te denken in een gelijke stelling, maar was alert genoeg om een geniepige paardvork te zien, waarna het pleit beslecht was. Harry Provoost had, na overleg met de teamleider, een remiseaanbod afgeslagen en speelde daarna als bevrijd. Een wals op de koningsvelugel was zijn opponent te machtig.
Zo stond het 4-0, en hoewel Frederic Verduyn en Wouter Ghyselen slecht stonden, kon de overwinning ons eigenlijk niet meer ontgaan. Frederic moest inderdaad opgeven nadat hij in het late middenspel een goede kans had gemist, maar Maarten Rademakers bracht het beslissende halfje binnen met een ruime remise. Vervolgens werd ook duidelijk dat Adrian Roos bezig was aan iets moois. Nico Kuyf, de topman van Philidor, werd langzaam en genadeloos weggeschoven. Toen Wouter er tenslotte in slaagde zijn verloren stelling om te buigen naar een gelijk eindspel, was de eindstand een feit.
Als we over drie weken in Beverwijk met dezelfde instelling achter de borden veschijnen, heb ik goede hoop op behoud.

Tegen alle verwachtingen in is het tweede erin geslaagd onze naamgenoten uit Haarlem met lege handen achter te laten. Het was een heel gedoe om een volledig team op de been te brengen. Omdat Jim van de Vreede zich op het laatste moment ziek meldde, werd Marnix van der Zalm, die op weg was naar Den Haag om in het eerste in te vallen, alsnog naar Haarlem gedirigeerd. Een enorme meevaller was het meespelen van Fabian Hulpia, die dit weekend eigenlijk aan de andere kant van de Alpen had moeten zijn. De sneeuwjachten die dit weekend in dat gebied werden voorspeld, noopten hem zijn reis uit te stellen, waardoor hij niet in Toscane, maar in Haarlem acte de presence gaf. Het mooiste was dat beiden hun tegenstanders overklasten en met twee volle punten een belangrijke bijdrage leverden aan de zege van het team. Ook Adrian Roos scoorde een vol punt, nadat hij een spervuur van stukoffers van Rene Duchene had ontweken en zijn witte koning een ongedacht veilig plekje op a5 had gevonden. De vierde winnaar was Frans Snijders. Hij kreeg van tegenstander Willem Mook een vinger, en nam prompt de hele hand.
Nederlagen waren er voor Wouter Ghijselen, die een vijandelijke aanval op damevleugel niet kon keren, voor David Roos, die in Bart Gijswijt zijn meerdere vond, en voor de teamleider, die aan bord drie een met fraai spel verkregen winststelling door een blunder verknoeide.
Zo stond het 3-4 en kwam het gewicht van de match op de schouders van Harry Provoost te liggen. Bijna geen tijd meer op de klok, een lastige stelling waarin om elke hoek gevaar loerde – het zag er somber uit. Niettemin vond Harry na bijna zes uur spelen een listige counter die tot eeuwig schaak leidde. Harry de taaie haalde hiermee het beslissende halfje binnen, zodat we nu niet eens meer laatste staan. De volgende wedstrijd, op 10 maart thuis tegen nummer laatst Philidor Leiden, zou wel een beslissend kunnen worden.

Het is niet leuk om wederom gewag te moeten maken van een nederlaag van je team. Temeer daar we er tevoren van overtuigd waren dat we deze wedstrijd konden winnen. Misschien was een overmaat aan optimisme een reden voor de nederlaag. Op vele borden zag ik HWP-ers forceren, hun tegenstanders dwingend om enige zetten te vinden. Zelf was ik de grootste boosdoener. Nadat mijn tegenstander een vergiftigde pion had genomen, wilde ik hem straffen door recht op de koning af te gaan in plaats van een zeer voordelig eindspel in te gaan. Het werd steeds gecompliceerder en toen ik een keer de beste zet miste, waarna ik vermoedelijk nog gewonnen had gestaan, ging het van kwaad tot erger. Offers hielpen niet meer. Hetzelfde beeld bood de partij van Maarten. Ook hij wilde te graag winnen. De blunder van Wouter aan het tweede bord valt niet te verklaren via de bovenstaande redenering. Dat was gewoon een enorme vergissing. En Adrian ging aan het eerste bord ook tot de grens en er overheen. Hij verkeek zich uiteindelijk op de kracht van een vijandelijke dubbele a-pion.
Slechts een van ons wist tegen te scoren: Frederic Verduyn drukte fraai door op de koningsvleugel in een Konings-Indische partij.
De overige drie partijen eindigden na felle strijd in remise, waarbij vooral Fabian ontevreden was.
Goed, we hebben nog vier wedstrijden. Op 11 februari gaan we naar Haarlem om een club met een bekende naam te bekampen. Ik roep alle teamleden hierbij op om tot de tanden gewapend in Noord-Holland te verschijnen.

Het tweede team heeft zichzelf een zeer slechte dienst bewezen door onnodig te verliezen van Spijkenisse. Lange tijd zag het ernaar uit dat we de wedstrijd ruim gingen winnen, aangezien borden 4 t/m 8 allemaal zeer voordelige stellingen voor de onzen te zien gaven. Alleen Fabian Hulpia was in de problemen geraakt, en hij moest dan ook al snel de vlag strijken tegen Erik Both. Dit verliespunt werd snel goedgemaakt door mijzelf. Ik speelde tegen WIM Hamelink, en zij schonk mij een loperpaar dat na verloop van tijd het bord compleet domineerde. Ongeveer tegelijkertijd zag de tegenstander van Harry Provoost het nutteloze van verder verzet in, dus het zag er prima uit. Echter, zoals buiten plots het weer omsloeg, gebeurde dat binnen op de borden van HWP 2. David Roos blunderde een stuk weg in een prachtige stelling. Maarten Rademakers ontspande te veel nadat hij een kwaliteit had buitgemaakt en verzuimde – volgens zijn tegenstander – om meteen door te drukken. Toen hij vervolgens ook remise uit de weg ging, was een bittere nul het resultaat. Frans Snijders zag een hele mooie stelling verkruimelen, maar had op de 40e zet nog een veelbelovende voortzetting kunnen kiezen, die remise had gegarandeerd. In plaats daarvan stortte hij zich in het zwaard. Inmiddels had een noest verdedigende Wouter Ghyselen aan het eerste bord de sterke Rick Lahaie op remise gehouden. Toen tenslotte Frederic Verduyn een tempo te kort kwam voor de zege, stond de teleurstellende eindstand op het bord.
Het goede nieuws is dat we op 7 januari 2012 opnieuw thuis spelen, en die match tegen DSC 2 moeten we kunnen winnen als we op volle sterkte kunnen aantreden en de teamleider de juiste strategie vindt.