HWP 2

Het tweede heeft de competitie waardig afgesloten. Het was een seizoen met ups en downs. Na een prima start met overwinningen tegen veel sterker geachte ploegen volgde een mindere periode met als dieptepunt de absurde thuisnederlaag tegen Voorschoten, waarin we slechts een half punt scoorden. Daarna hebben we ons herpakt met een overwinning in Tilburg en een gelijkspel tegen de kampioen in de vorige ronde. Desondanks lag het degradatiespook nog zwaar op de loer. Want in de laatste ronde troffen we ZSC Saende, de ploeg die onder ons stond en zich nog kon redden door van ons te winnen. In dat geval zouden wij het kind van de rekening zijn. Zover kwam het niet, hoewel het er aanvankelijk somber uitzag. Renzo lette even niet op in de opening en tuinde in een overbekend trucje, waarna hij onmiddellijk totaal verloren stond. Een rondje langs de borden bood op dat moment een verre van hoopgevend beeld. Maar de mannen van het tweede zetten zich schrap en naarmate de uren vorderden, veranderde het beeld in ons voordeel. Adrian boekte aan het eerste bord succes door met zwart vol in de aanval te gaan. Vervolgens kreeg zijn buurman Wouter plots een stuk in de schoot geworpen door tegenstander Abcouwer, waarmee de nederlaag van Renzo teniet werd gedaan. Inmiddels had Harry na enig onderling overleg remise geaccepteerd, want Marc Lacrosse, die voor deze wedstrijd als versterking was aangetrokken, had een dame tegen twee stukken en moest dus kunnen winnen. Ook mijn bord gaf gunstige ontwikkelingen te zien. De dreiging van een verwoestende aanval deed Hans Galjé, mijn Zaanse opponent, besluiten materiaal te offeren voor tegenspel. Dat tegenspel kon worden opgevangen, hetgeen na een uur of vijf spelen in een vol punt voor de onzen resulteerde. Nu zou een remise van Marc dus voldoende zijn voor een gelijkspel en handhaving. Maar het gaat wat ver om in een stelling met een dame tegen twee stukken remise aan te bieden. Het was ook niet nodig. Marc vond een gaatje waardoor zijn dame de vijandelijke gelederen kon binnendringen, waarna het pleit beslecht was, en de nederlagen van Fabian en David met de mantel der liefde konden worden bedekt.

De wedstrijd tegen HMC Calder uit Den Bosch was voor het tweede een uitgelezen gelegenheid om de potentiële gruwelen van de degradatiezone achter zich te laten en de veiligheid van de middenmoot te bereiken. We hoefden alleen maar te winnen. De match leek aanvankelijk gunstig voor ons te verlopen. Harry Provoost kwam al snel gewonnen te staan en de overige borden toonden prima stellingen voor de onzen. Dat was ook de reden dat Maarten Rademakers een vroeg remiseaanbod van René Olthof accepteerde.

Fabian Hulpia en Wouter Ghyselen in actie tegen HMC II. Foto: René Olthof

Niet lang daarna ging het helemaal mis. De teamleider verwisselde twee zetten en kwam miserabel te staan in plaats van riant. Zijn blij verraste tegenstander incasseerde daarop kalm het punt. Ook Wouter Ghyselen vergiste zich en liet zomaar twee vijandelijke pionnen op de damevleugel doorlopen. Nog een nul. En Renzo Ducarmon meende minstens remise in handen te hebben in een eindspel met ongelijke lopers, maar na een aantal onnauwkeurigheden moest ook hij in het zand bijten. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, liet Fabian Hulpia zijn knap opgebouwde winststelling tegen Brent Brug in remise verzanden en slaagde Adrian Roos aan bord 1 er evenmin in een gunstig eindspel te winnen. De remise van Frederic Verduyn was het gevolg van taai verdedigen door zijn opponent. Harry won uiteindelijk als enige.
Dan moeten we het in de volgende ronde tegen de koploper maar doen. Dat zou niet de eerste keer zijn.

De 6e speelronde stond voor het 2e team gepland in Tilburg. Tilburg is natuurlijk een fantastische mooie stad, dat niet Brabandser kan, en waar je bijna niet zou kunnen verdwalen. Mits je natuurlijk weet waar het is… Aangezien niemand van ons in deze nieuwe locatie heeft gespeeld was het voor ons allemaal zoeken. Renzo zijn vader Werner reed als een zonnetje al naar Tilburg en na 1 afslag gemist te hebben kwamen we op onze bestemming aan. Gelukkig stonden we in een één-richtingsstraat en kwamen we er na hulp van Mark Haast achter dat het speellokaal achter ons was. Nog blijer waren we met het feit dat we niet konden keren en er een politiebureau naast ons stond… Wij als Zeeuwen zijn niet bang aangelegd en met het geluk aan onze zijde gingen we vol in de achteruit op zoek naar een parkeerplaats. Onze Belgische vrienden hadden het geluk niet aan hun zijde. Toen Fabian een minuutje wegging om te kijken waar de speelzaal was waren de dienders in het blauw er als de kippen bij omdat er een groot rood parkeersverbordbord stond. 56 euri’s lichter maar dan wist hij ook de weg uiteindelijk.

Eenmaal compleet gaf ik de opstelling aan de scheidsrechter, maar deze had onze frauduleuze praktijken al snel door… Kees had namelijk heel sneaky 4 dezelfde KSNB-nummers opgegeven. Hierdoor waren de tegenstanders al redelijk uit hun doen en was het nog maar een kwestie van tijd voordat we zouden toeslaan. Op bord 1 speelde Adrian weer een dijk van een partij tegen jeugdspeler Joris Gerlagh. Het Hollands kwam op het bord, en hij ging deze als een echte Belg te lijf! Hij liet geen spaander heel en nadat zijn tegenstander een bloedneus had (geslagen) stond Adrian 2 gezonden pionnen voor. Helaas blunderde Adrian in het lopereindspel waarna hij er nog een remise uitkreeg. Op bord 2 speelde Renzo een niet zo’n hele spannende partij tegen Karel Storm. Een Siciliaan werd beantwoord door wit met g3, c3, d3, Pa3, Pc2, ja dan wist Renzo wel al hoe laat het was. Een paar stukken ruilen later was remise een feit. Op bord 3 wist ikzelf weer is een partij neer te zetten waarvan ik dacht dat alles klopte, maar waar iedereen zich afvroeg "waar ben jij wel niet mee bezig…" Tegenstander Martijn blom zat in de houdgreep, maar de afwerking was weer 3x niets, en na mijn 2 gewonnen pionnen in het toreneindspel terug te hebben gegeven was remise niet veel later ook een feit. Op bord 4 was Fabian al wat bekomen van zijn boete, maar liet zijn agressie op het bord verder werken. Langzaam maar zeker werd tegenstander César Becx verpulverd, waardoor de eerste overwinning een feit was. David had mooie opstelling gemaakt waarvan ik dacht: hier komt vuurwerk op het bord. Een halfuurtje later kwam ik terug bij het bord en stond er al bijna een eindspel op het bord. Hierop was ik zo verbaasd dat ik verhaal ging halen bij David. Wat blijkt nou, er was een nieuwe smaak thee! David was hiervan zo in de wolken dat hij meer interesse had in de thee dan in de stelling. De smaakpapillen gingen aan het werk en het eindoordeel stond vast: de thee was funky! Goed gekeurd en wel was remise niet veel later ook een feit. Buurman Maarten de Vleesschauwer deed het ook niet slecht tegen Peter Huibers. Maarten was geen moment in gevaar (zover mijn schaakkennis rijkt) en heeft een nette remise behaald. Hierna kwamen de heldendaden, van wie kan het ook anders, Harry en Emile! Harry had mij bestookt met een van de lastigste vragen die je als teamleider maar kunt ontvangen "ik zou graag remise willen aanbieden". Hierop was ik in shock omdat niemand Harry zo kende. We kennen hem alleen als de vechter, de doorzetten, onze eigen Hercules! Verbaasd van deze vraag had ik geantwoord dat ik er geen moeite mee had gezien de andere stellingen. Een goed uur later was Harry klaar… met een vol punt! Kijk zo kennen we Harry weer! Van niets, iets maken. Geïnspireerd door zijn buurman speelde Emile ook een fantastische partij. Hij stond een gezonde pion voor en had een goede stelling. De dame werd geruild tegen een toren + loper + paard en even dacht ik dat hij een fout had gemaakt in zijn berekening, maar een kwartier later zag ik dat de zwarte koning alleen op het midden van het bord trotseerde. Weer een vol punt dus!

Niemand heeft deze ronde verloren en iedereen speelde geweldig. Ik denk dat er een nieuwe Leiider is geboren!

Zoals ik in een vorig verslag reeds heb aangegeven, lijkt er een verband te bestaan tussen de resultaten van HWP 2 en mijn eigen prestaties binnen de ploeg. Deze keer verzuimde ik te verliezen, en zie: het team deed dat wel. Het zou ook met uit en thuis te maken kunnen hebben: thuis hebben we twee keer met 5-3 gewonnen en uit twee keer met 2,5-5,5 verloren. Het is merkwaardig.
In Arnhem werd het eindresultaat bepaald door blunders bij de onzen. Marnix maakte het wel heel erg bont tegen Peter Boel. In een volkomen gewonnen eindspel met een kwaliteit plus twee pionnen meer liet hij een paardvork toe die een volle toren kostte. Dat scheelde dus een vol punt. Debutant Emile Boucquet had met een simpele koningszet groot voordeel kunnen krijgen, maar in plaats daarvan offerde hij een pion in een mislukte poging om de vijandelijke dame te vangen. En aan het eerste bord leek Adrian onbedreigd op een overwinning af te stevenen, tot hij een onkarakteristieke blunder maakte, waardoor alles plots instortte.
In de tussentijd had David Roos aangetoond dat het Wolga-gambiet niets voor hem is, had Harry Provoost verzuimd een pionnetje mee te nemen dat hij in het eindspel tekort kwam, en had Renzo Ducarmon een veelbelovende stelling in een bedenkelijke zien veranderen, die hij met hard werken nog remise hield. Er waren slechts twee successen aan onze kant: Wouter Ghyselen verschalkte Richard van der Wel met zwart in een hyperscherpe partij en ikzelf sloopte al snel het ogenschijnlijk machtige centrum dat mijn tegenstander had opgebouwd. Rond de 20e zet was zijn stelling al hopeloos, maar hij verkoos kansloos door te spelen in een eindspel met steeds meer pionnen minder, zodat ik nota bene als laatste klaar was.