HWP 2

In de 6e ronde stond voor HWP 2 de match tegen medekoploper Rijswijk op het programma. Bij winst kon de champagne al koud worden gezet. Zover kwam het echter niet. Het regende remises. De eerste puntendelingen kwamen op naam van Nele en Wouter. Beiden raakten verzeild in uitgedoofde stellingen. Vervolgens nam ook Fabian remise, mede omdat hij dacht dat we de wedstrijd gingen winnen. Deze evaluatie was op dat moment alleszins verklaarbaar. Maarten was na een dramatische opening tegen Peter Monté weer helemaal teruggekomen in de partij, Renzo stond gewonnen en de rest zou minstens remise gaan spelen. Het liep anders. Maarten overzag een vijandelijke promotie en Renzo besloot kennelijk dat het opspelen van twee verbonden vrijpionnen op de damevleugel te gemakkelijk zou winnen. Ook achteraf kon hij niet verklaren waarom hij koos voor een andere weg, die slechts tot een puntendeling leidde. Zo werd het nijpend voor ons. David stond een stuk tegen twee pionnen voor in een eindspel, maar het materiaal was dermate uitgedund dat winst wel heel moeilijk zou worden. Harry stond eveneens materiaal voor, een pionnetje, doch ook op zijn bord leek een overwinning ver weg. En inderdaad eindigden beide partijen in remise, als gevolg waarvan we tegen een 4-3 achterstand aankeken, die ik – als enige nog achter het bord – dus moest goedmaken. Mijn partij kende het gebruikelijke verloop: overweldigend voordeel in het vroege middenspel gevolgd door gepruts en getreuzel, waardoor ik mijn tegenstander de gelegenheid gaf de aanval over te nemen. Ik moest zwaar in de remmen en slaagde erin te consolideren tot een gelijke stelling, maar wel met kansen op aanval. De enige mogelijkheid om iets te bereiken leek een riskant uitziende breekzet, die ik na zeer lang nadenken op het bord bracht. De complicaties bleken niet te overzien voor mijn tegenstander en met een leuke slotcombinatie kon ik het punt binnenbrengen. De enige Sasse winstpartij van de middag.
Al met al hebben we, objectief gezien, wel iets te weinig gekregen met dit gelijkspel, maar in ieder geval hebben we alles in eigen hand. Drie keer winnen en we zijn vrijwel zeker kampioen. Moet kunnen.

Krimpen is een ploeg waar we al vaak tegen hebben gespeeld – in verschillende klassen. En altijd zijn ze taai. Zo ook nu. Naast vele oudgedienden hadden ze nu twee jonge talenten in de gelederen. Wij moesten het met slechts één talent doen. Helaas incasseerde ons talent de enige nederlaag. Het zit Renzo niet mee de laatste tijd. Hij creëert kundig goede stellingen, bouwt gestaag zijn voordeel uit, maar op het moment van oogsten geeft hij stukken weg. Zo ging het in de vorige ronde en zo ging het ook nu. Renzo was ontroostbaar. Het enige dat ik hem kan vertellen is dat dit niet zo blijft. Ik heb alle vertrouwen in een remonte in de komende wedstrijden.
Ver voordat Renzo zijn tegenstander de hand moest schudden, had Bert Feys zijn eerste partij van het seizoen overtuigend tot een goed einde gebracht. En Pieter Steen deed vervolgens hetzelfde aan het eerste bord, nadat hij keurig zijn teamleider op de hoogte had gebracht van een vijandelijk remiseaanbod dat hij niet mocht (en ook niet wilde) aannemen. Naast hem verrichte David een grootse daad door FM Van Dijk onverbiddelijk terug te wijzen in het Schots. Intussen had Harry Provoost, in een partij die weinig om het lijf had, remise gespeeld tegen een jong talent en had ik hetzelfde gedaan, nadat ik met overweldigend voordeel uit de opening was gekomen en dientengevolge had besloten dat de partij in feite klaar was. Dat bleek niet het geval. Na een hele serie ongeïnteresseerde en slappe zetten mijnerzijds stond het gewoon weer gelijk en ondernam ik de gebruikelijke verliespoging, die ook deze keer niet slaagde.
Zo stonden we met 4-2 voor, maar gezien de stand op de resterende borden leek de zege nog ongewis: Fabian en Wouter stonden beiden met de rug tegen de muur in het eindspel. Zij hielden echter hun rug recht en vochten allebei een half punt binnen.
Ondanks drie overwinningen staan we nog steeds niet aan de leiding in de competitie. We hebben een half bordpunt minder dan Rijswijk. Op 13 december mogen we tegen hekkensluiter D4 uit Oosterhout proberen de koppositie te pakken.

Niet ver van Alphen a/d Rijn bevindt zich Zoetermeer. Er staan flats en de wijken hebben geen namen maar nummers. De schaakclub is gehuisvest in een modern kerkgebouw dat ooit dienst heeft gedaan als gymzaal, zo werd mij verteld. Voor de schakers wordt ook soep geschonken. De tegenstander van Nele meende ergens in het derde uur dat het tijd was voor deze lekkernij. Ik zat schuin tegenover hem en mocht meegenieten. Met elke slurp zag ik mijn stelling slechter worden. Zelden heb ik iemand zo lang soep zien lepelen uit een kop die steeds meer op mijn hoofd ging lijken naarmate hij leger werd. Gelukkig had Nele er weinig last van. Kordaat wuifde zij alle remiseaanboden weg en won het eindspel na een misrekening van de nog naboerende soepverorberaar. Ook zonder die fout zou ze zeker hebben gewonnen.
De overwinning van Nele betekende de gelijkmaker. Wij waren namelijk op een ongedachte achterstand van 2-0 gezet, omdat Fabian een leuke combinatie van zijn tegenstander had overzien en Renzo een vreselijke blunder in zo goed als gewonnen stelling had gemaakt. Daarna had Marc Lacrosse tegengescoord omdat hij veel beter is dan de rest en dankzij Nele stonden we dus weer gelijk. David putte inspiratie uit haar heldendaad en zette ons op voorsprong. Op dat moment kon het eigenlijk niet meer misgaan, al deed ik mijn uiterste best om te ver te gaan in mijn winstdrang, maar het lukte me net niet om nog te verliezen. Wouter trok het beslissende punt naar zicht toe door een pionneneindspelletje als een bedaarde veteraan uit te schuiven. Harry bepaalde de eindstand nadat hij ongetwijfeld had gedacht te zullen winnen. Maar remise was uiteraard genoeg.