HWP 2

Terug in de tweede klasse stond we in de eerste wedstrijd meteen voor een vuurproef: uit naar Eindhoven 1. Ik herinner me uit het verleden vele heroïsche wedstrijden met HWP I tegen dat team, met als hoogtepunt het treffen in Eindhoven in 1995, toen we voor het eerst naar de Meesterklasse promoveerden. De kans dat we met het tweede tegen dit Eindhoven resultaat zouden behalen, leek op voorhand niet zo groot, gezien het ratingverschil. Maar we hadden een geheim wapen meegebracht: Ashote Draftian, die op grootse wijze zijn debuut maakte voor HWP. De jeugdspeler tegenover hem begon optimistisch met een gambiet, doch liep daarna de hele partij achter de feiten aan. Hoewel het nog lang duurde, bestond er nooit twijfel over de uitslag. Op het moment dat Ashote de overgave van zijn tegenstander aanvaardde, liep Renzo al lang vrolijk rond met een vol punt op zak. Met zwart had hij het lange tijd moeilijk tegen good-old Jos Sutmuller, maar ergens in het vierde uur kreeg hij plots de overhand. Daarna was het heel snel klaar. Inmiddels waren er twee min of meer geruisloze remises gevallen en hadden we een nederlaag moeten incasseren aan het bord van Frans Snijders, die tegen een buitenlandse man zonder rating speelde. Frans offerde met wit een toren om de vijandelijke koningsveste op te blazen. Dat lukte, alleen kon de zwarte koning ongehinderd naar de andere kant van het bord vluchten. Toen was het natuurlijk klaar.
Zo stonden we 3-2 voor met nog drie partijen aan de gang. Het was eenieder duidelijk dat David het niet ging redden aan bord 1 tegen Luuk van Kooten, maar op de twee andere borden zag het er goed uit. Onze voorzitter speelde op het laatste bord een opmerkelijke partij tegen een Italiaanse wetenschapper, toevallig ook voorzitter van zijn vereniging. We zagen allemaal dat Marnix maar wat deed tegen zijn conculega, hoewel hij zelf volhield dat er een kristalheldere strategie aan zijn doelloos geschuif ten grondslag had gelegen. Vast wel. Omdat de Eindhovense praeses kennelijk ook een vage middag had, gebeurde er helemaal niets op het laatste bord, totdat Marnix plots een technisch gewonnen eindspel in de schoot geworpen kreeg. Dat voerde hij onberispelijk tot winst. Inmiddels had David inderdaad verloren en restte nog het damesbord: Vanhuyse-Sziva. Nele had niets uit de opening weten te halen met de witte stukken, maar kreeg in de loop van het middenspel niettemin langzaam de overhand, omdat ze blijkbaar beter raad wist met ongelijke lopers dan haar opponente. Ruim na zes uur viel het doek voor de ster van weleer en mochten wij onze prachtige dame feliciteren met een schitterende overwinning.
Dit begin smaakt naar meer. Over twee weken is het al zover. Dan spelen we thuis in Sas van Gent tegen De Pion uit Roosendaal.

We waren inderdaad huizenhoog favoriet in onze klasse. Maar je moet het wel even doen.
Bij aankomst in Roosendaal constateerde ik dat topscorer David Roos er zin in had. Waarom zou hij anders in korte broek zijn verschenen? Het weer was er in ieder geval niet naar. Tegenstander Ivo was danig onder de indruk. Hij waagde op de 15e zet nog wel een remiseaanbod, doch dat bleef zijn enige heldendaad van de middag. Twee zetten later moest hij opgeven. Op dat moment had Renzo al een half punt laten aantekenen, nadat hij met wit vanuit de opening niets dan massale afruil had bereikt. We stonden dus voor. Even later verdubbelde ik de voorsprong nadat ik via een kwaliteitsoffer good-old Robert Schuermans op de knieën had gekregen. Inmiddels stond Rein Verstraeten op bord 1 al een tijdje gewonnen en had Harry Provoost door middel van een stukoffer een aanval gekregen die er beslissend uitzag. Dat bleek ook zo te zijn. Harry scoorde het derde volle punt en Rein volgde kort daarna. Het was nog geen vier uur en we waren er al! De wedstrijd leek uit te lopen op een slachting. Zover kwam het echter niet, omdat Wouter een zeer interessant eindspel van 3 stukken tegen 2 torens mishandelde en omdat Nele tot ver in het vijfde uur bleef proberen een gelijke stelling te winnen. Toen loon naar werken eindelijk binnen handbereik was, tastte onze dame helaas mis en werd haar zelfs de remisehaven ontnomen. In de tussentijd had Fabian op zijn eigen gedecideerde wijze reeds ons vijfde punt binnengebracht.
Toen later op de avond het bericht kwam dat Rijswijk had verloren en wij dus kampioen bleken te zijn geworden, ontsnapte er een oerkreet van blijdschap aan ‘s teamleiders gemoed.

Terwijl alle aanwezigenin de zaal getuige waren van de overwinning van het derde op medekoploper Rijswijk, veegden de mannen en vrouw van HWP 2 onopvallend de vloer aan met de heren van Schaakcombinatie HTV uit het Haagse. De teamleider gaf het goede voorbeeld door aan het laatste bord via een woeste koningsaanval een snel punt binnen te slepen. Dit voorbeeld werd snel gevolgd door Renzo en Nele, die hun tegenstanders geen schijn van kans gaven. In de tussentijd had invaller Herman vd Wynkele met enige tegenzin ingestemd met remise. Harry wilde ook mooi winnen en offerde twee paarden op de vijandelijke koningsveste. Hij won er één terug, maar dat was helaas niet genoeg. David had voor de afwisseling zwart gekregen en ook met die kleur kende hij geen genade. We hadden de wedstrijd dus al gewonnen met Fabian en Wouter nog achter de borden. Beide partijen werden remise, waarbij Wouter duidelijk op meer had gehoopt en door bleef spelen tot er nog slechts twee koningen op het bord stonden.
In de volgende ronde spelen we uit tegen naaste belager De Pion 2 uit Roosendaal en bij winst is het kampioenschap binnen. Maar dat wordt nog een hele klus.

In de 6e ronde stond voor HWP 2 de match tegen medekoploper Rijswijk op het programma. Bij winst kon de champagne al koud worden gezet. Zover kwam het echter niet. Het regende remises. De eerste puntendelingen kwamen op naam van Nele en Wouter. Beiden raakten verzeild in uitgedoofde stellingen. Vervolgens nam ook Fabian remise, mede omdat hij dacht dat we de wedstrijd gingen winnen. Deze evaluatie was op dat moment alleszins verklaarbaar. Maarten was na een dramatische opening tegen Peter Monté weer helemaal teruggekomen in de partij, Renzo stond gewonnen en de rest zou minstens remise gaan spelen. Het liep anders. Maarten overzag een vijandelijke promotie en Renzo besloot kennelijk dat het opspelen van twee verbonden vrijpionnen op de damevleugel te gemakkelijk zou winnen. Ook achteraf kon hij niet verklaren waarom hij koos voor een andere weg, die slechts tot een puntendeling leidde. Zo werd het nijpend voor ons. David stond een stuk tegen twee pionnen voor in een eindspel, maar het materiaal was dermate uitgedund dat winst wel heel moeilijk zou worden. Harry stond eveneens materiaal voor, een pionnetje, doch ook op zijn bord leek een overwinning ver weg. En inderdaad eindigden beide partijen in remise, als gevolg waarvan we tegen een 4-3 achterstand aankeken, die ik – als enige nog achter het bord – dus moest goedmaken. Mijn partij kende het gebruikelijke verloop: overweldigend voordeel in het vroege middenspel gevolgd door gepruts en getreuzel, waardoor ik mijn tegenstander de gelegenheid gaf de aanval over te nemen. Ik moest zwaar in de remmen en slaagde erin te consolideren tot een gelijke stelling, maar wel met kansen op aanval. De enige mogelijkheid om iets te bereiken leek een riskant uitziende breekzet, die ik na zeer lang nadenken op het bord bracht. De complicaties bleken niet te overzien voor mijn tegenstander en met een leuke slotcombinatie kon ik het punt binnenbrengen. De enige Sasse winstpartij van de middag.
Al met al hebben we, objectief gezien, wel iets te weinig gekregen met dit gelijkspel, maar in ieder geval hebben we alles in eigen hand. Drie keer winnen en we zijn vrijwel zeker kampioen. Moet kunnen.