HWP 2

In een mooie speelzaal (De Tuytert) met net als vorig jaar maar 1 nadeel: er was alleen maar koffie uit de automaat te krijgen. Maar we hadden er zin in. Zoveel zelfs dat Jim vorige week zaterdag al ter plaatse was om te ontdekken dat hij een week te vroeg was. De wedstrijd begon rustig, Johan kreeg een remise aangeboden en zag geen reden daar niet op in te gaan. Maar vervolgens ging het fout. Kees de Wolf verloor een stuk na een blunder. Frans Snijders behandelde zijn Leningrader niet goed, verloor een pion en kwam in een aanval terecht. Martin Stam wisselde 2 zetten om in de opening en verloor. En Gunter Deleyn, op de motor gekomen, misrekende zich in de laatste fase. Ik had zelf goed spel gekregen vanuit de opening en bracht een correct dame offer. Dat had minstens remise moeten geven, toen wit het niet optimaal deed kwam ik zeer goed te staan. Maar het had veel tijd gekost, daardoor een forse blunder die alle voordeel weggaf en vervolgens nog een die een stuk kostte. Zo stonden we met 1/2 – 5 1/2 achter. De resterende 2 partijen beloofden echter punten. Eerst schoof Jim van de Vreede een toren eindspel met 2 pluspionnen geruisloos naar winst tegen de Nederlandse jeugdkampioen bij de F (13 jaar). En Harry was druk bezig om zijn eindspel van loper + 6 pionnen tegen paard + 6 pionnen (waaronder een geisoleerde tripelpion) tot winst te voeren. Zijn tegenstander verdedigde zich hardnekkig en helemaal op slot toen het remise leek te worden volgde een blunder met stukverlies. Zo werd het een grote nederlaag, verdiend (zie ook het Elo verschil van 140 per bord in ons nadeel) maar ook geflatteerd.

In de eerste wedstrijd van het nieuwe jaar trad het Tweede aan tegen DSC 2. Er was ons alles aan gelegen om de nare smaak van de laatste wedstrijd in en tegen Vianen weg te spoelen. Welnu, dat lukte. De score werd geopend door Renzo, die de zwarte tegenstand met veel taktisch spervuur ontmantelde. Een schitterende overwinning van Renzo. Een uur of wat later viel er aan bord 8 een remise bij Harry Provoost, die een klein voordeeltje langzaam geneutraliseerd zag worden door Arne Wiersma. Het duurde tot ver na de tijdcontrole voor er weer wat beslissingen vielen. In de tussentijd had ook ik remise gespeeld na een leuke partij met wederzijdse offers, waarin ik op het beslissende moment (wijselijk?) niet voor de allerscherpste optie koos. Onze voorsprong werd verder uitgebouwd door Simon Provoost, die door onoplettendheid ergens een pion kwijtraakte, maar daarna zijn stukken dermate wist te activeren dat witspeler Ted Barendse met de rug tegen de muur stond. De muur hield het niet. Simon produceerde een zeer fraaie tactische wending, een mix van onderbreking, overbelasting, dubbele aanval en misschien nog wel meer, waarna het snel afgelopen was. Inmiddels was Frederic Verduyn al uren bezig met pogingen een gewonnen eindspel met een kleine kwaliteit meer ook daadwerkelijk te winnen. Hij omzeilde alle klippen en zo stond het 4-1 voor ons. En het kon niet meer misgaan, want Wouter had een eindspel van dame tegen toren en loper op het bord, dat minimaal remise was. Uiteindelijk wist onze man een afwikkeling naar een gewonnen pionneneindspel te forceren. Bravo! Zo kamen we zelfs met 5-1 voor. Helaas waren de resterende punten voor de Delftenaren. Nele verloor van Richard Oranje na wat verkeerde keuzes en hetzelfde gold voor Martijn, die vele zetten lang eeuwig schaak kon (en moest) maken, maar een ongekende winstwil aan de dag legde, die tenslotte in een nederlaag resulteerde.
Door deze zege doen we nog gewoon mee voor de titel. In de volgende twee ronden wachten de belangrijkste concurrenten, dus we hebben alles nog in eigen hand.

Het zag er heel goed uit. Er waren een paar remises gevallen, Arno en Nele stonden overwegend, en ik had mijn tegenstander al weggevaagd. Hij hoefde alleen nog maar even op te geven. Alleen Herman had problemen. Het liep anders. Arno kwam ergens net iets te kort voor de winst. En mijn partij eindigde in chaos met een scheidsrechter die mijn Duitse tegenstander telkens weer maande dat hij moest noteren, terwijl ik helemaal gek werd van het feit dat de man dat blijkbaar niet kon of niet wilde en zei dat hij "keine Zeit hatte" en dat zijn "Hand kaputt was." Daarmee ging mijn concentratie volledig kaputt. Natuurlijk nam ik ook de remise door zetherhaling niet en stortte ik mijzelf liever in het zwaard met de gemiste kansen in het achterhoofd. Ik kon niet meer denken. De scheidsrechter zei nog dat ik hem er eerder bij had moeten halen. Mosterd na de maaltijd.
Alleen Nele deed wat ze moest doen, en dat deed ze heel knap.

De wedstrijd van het succesvolste HWP-team tegen staartclub Voerendaal 2 kende een merkwaardig begin. De teamleider en topscorer van de ploeg was na een kwartier klaar. Met een nul. Hoe kan dat? Welnu, je kunt je gewoon door de openingstheorie heenwerken door de zetten in de voorgeschreven volgorde op het bord te brengen. Je kunt ook gewoon maar wat doen in de veronderstelling dat het allemaal niet uitmaakt omdat je alles al duizend keer hebt gespeeld en dus automatisch bij de gewenste positie terechtkomt. Dat het daarbij mogelijk is dat de tegenstander onderweg gewoon je dame slaat, komt niet in je op. Tot het zover is. Zo ging het ongeveer.
Daarna liet de teamleider zich van zijn beste kant zien, door zijn ploeggenoten vurig aan te moedigen. Dit had ongekend succes, vooral bij buurman Wouter Ghyselen, die zijn opponent op schitterende wijze opbracht. Ook Arno Sterck nam zijn verantwoordelijkheid door met overmacht van Van der Zwet te winnen. En Simon Provoost presenteerde de toeschouwers op een hoogstandje in het eindspel, dat hem geen ovationeel applaus bracht omdat zulks niet gebruikelijk is bij het schaken. Alleen daarom gebeurde het niet.
Verder kende de match een bijna sensationeel optreden van invaller Snijders, die Luc Zimmerman tot de rand van de afgrond bracht, maar verzuimde hem in de abyss te laten storten. Remise. Hetzelfde resultaat boekten Harry en Renzo (tegen iemand met en hele moeilijke naam) in partijen die het aanzien meer dan waard waren, maar kennelijk nooit de remisemarge verlieten. En tenslotte was er Nele. Zoals gebruikelijk zat zij als laatste achter het bord – maar deze keer tegen een andere dame. Dat is wat minder gebruikelijk. Nele had met zwart een overwegende stelling opgebouwd, tot zij op zet 39 of 40 plots een kwaliteit weggaf. Waarschijnlijk stond ze daarna nog steeds beter, maar de partij eindigde na een mislukte claim alsnog in remise.
Ik was weer heel trots op mijn team…