HWP 1

Warre mocht het voor de gelegenheid eens aan bord 1 proberen. Tegenstander Ivan Sokolov was helaas meedogenloos. Warre zelf sprak van een slachting. Ook aan het tweede bord leek het mis te gaan. Tom had de geofferde pion van de Haarlemse teamcaptain Pieter Roggeveen aangenomen, maar daarvoor wel een flinke achterstand in ontwikkeling opgelopen. Toen Pieter plotseling remise voorstelde was het erg verleidelijk om daarmee akkoord te gaan, maar Tom weigerde in het belang van het team. Hij zal daar geen spijt van gehad hebben, want met enige medewerking incasseerde hij tenslotte een vol punt. Slava en Francois Godart speelden aan bord 3 een partij waarin niet veel gebeurde en in een gelijkstaand toreneindspel werd remise overeengekomen. Adrian had aan bord 4 steeds het betere van het spel tegen Eline Roebers. Toen hij geen perspectief zag op meer, offerde hij een stuk om remise te forceren.

Koen speelde met zwart tegen Onno Elgersma. Hij speelde solide, maar hield voldoende stukken op het bord om ooit toe te slaan. Dat gebeurde tenslotte via een afwikkeling naar een gewonnen eindspel. Helmut en zijn Spaanse tegenstander David Pardo gebruikten zeeën van tijd in de opening. Ik heb niet gezien hoe de remise tot stand kwam, maar na afloop vroeg Helmut zich af of hij niet beter had kunnen doorspelen. Bord 7 was voor Glen en Friso Nijboer. Glen verdedigde zich secuur, maar kon niet voorkomen dat Friso een kansrijk lopereindspel op het bord bracht. Hoewel de aanwezige grootmeesters na afloop tot de conclusie kwamen dat het waarschijnlijk remise was, bleek het in de praktijk erg moeilijk te verdedigen. Daarin slaagde Glen dan ook niet. Benjamin was in een zelfde situatie beland, maar bleef wel mooi overeind tegen Liam Vrolijk. Enrico had een lastige middag tegen Esper van Baar. We hadden lang goede hoop dat hij het zou redden, maar bij het vallen van de avond ging ook hij ten onder. Parcival tenslotte speelde tegen Khoi Pham een niet al te spannende partij met remise als resultaat. Daarmee kwamen we niet verder dan 4½ bordpunten. Aangezien De Stukkenjagers wonnen van Amstelveen, staan we nu op een gedeelde 8^e-10^e plaats. Op 1 april spelen we tegen Amstelveen. Die wedstrijd moet in ieder geval gewonnen worden, maar het zou prettig zijn als we tegen Apeldoorn en Groningen ook nog iets meepakken.

De aanloop naar de wedstrijden van zaterdag 17 december verliep voor HWP (1, 2 èn 3) tamelijk dramatisch. Het is zelden voorgekomen dat er in korte tijd zoveel afzeggingen kwamen. Een paar winterse dagen en iedereen valt om. Wij gingen vroeger desnoods op de slee naar een uitwedstrijd. HWP 1 had relatief nog de minste last van de afmeldingen, al slaagden we er niet in om op het laatste moment nog een vervanger voor de zieke Koen te vinden. Veel dank aan de moeder van Enrico die onze logistieke problemen soepeltjes oploste.

Onze tegenstander, Paul Keres 1, was de eeuwige 1^e klasser tot er in 2022 eindelijk, en met grote overmacht, promotie naar de Meesterklasse werd bereikt. Inmiddels lijkt het team uit te groeien tot een vaste waarde in de Meesterklasse. Het was voor hen een historische dag, want er werd voor het laatst gespeeld in clublokaal De Noteboom. Een naam die voor schakers herinneringen oproept aan één van de grootste Nederlandse schaaktalenten ooit, Daniël Noteboom, die in 1932 op 21-jarige leeftijd overleed. Zijn naam leeft gelukkig voort in een variant van het Slavisch en in de naam van het op één na leukste weekendtoernooi van Nederland (uiteraard na het OKU). Voor mij persoonlijk was het een weerzien met oude club- en teamgenoten uit een vorige eeuw, zoals Kees V. die mijn “ha, je bent eindelijk ook grijs geworden” beantwoordde met “zo te zien gaat het met jou ook goed”.

Dan de wedstrijd. We begonnen dus met een 1-0 achterstand. Ik trof aan bord 4 Menno Okkes van wie ik in de tachtiger jaren in een scherpe Slavische partij kansloos had verloren. Inmiddels zijn we onze wilde haren kwijt en probeerde hij mijn solide opzet met kleine, heel kleine middelen te bestrijden. De stukken verdwenen in snel tempo van het bord en dat resteerde in een remise eindspel. Ik had goede hoop dat William de stand gelijk zou trekken. Hij had een pluspion, in ruil waarvoor Joris Kokje compensatie probeerde aan te tonen. Net toen ik dacht dat William het punt naar zich toe zou trekken, vond Joris een herhaling van zetten, zodat we op achterstand bleven. Redelijk optimistisch was ik ook over de stelling van Enrico, die in een Semi-Slaaf actief spel had. Misschien kwam mijn optimisme voort uit de getormenteerde blik van Niels Ondersteijn, want plotseling had Enrico verloren. Slava had deze keer met wit niets bereikt. Toen zich een zetherhaling aandiende, ging hij die nog wel uit de weg, maar op het moment dat David van Kerkhof serieus tegenspel creëerde, trok Slava wel aan de handrem: remise. Benjamin had met wit eveneens een Semi-Slaaf (veel slaven, weinig excuses vandaag in Utrecht). Hij stond erg goed, zo leek het, maar langzaam nam Peter Lombaers het initiatief over en tenslotte werd Benjamin’s koning het veld in gestuurd. Toen deze met een bord vol stukken op d5 belandde, was het tijd om op te geven. Glen en tegenstander Demre Kerigan waren in een scherpe Konings-indiër in flinke tijdnood geraakt. Gelukkig was Glen de koelbloedigste en kon hij een vol punt bijschrijven. De stand was inmiddels 4½-2½, er mocht nu niet veel meer mis gaan. Van de partij van Helmut en Jan Breukelman begreep ik weinig. Waarschijnlijk gold dat voor de spelers zelf ook, want in een ingewikkelde stelling waren ze er als de kippen bij om een eeuwig schaak uit te voeren. Thibaut was lange tijd in de race voor de titel ‘’Man of the Match’’. Aan bord 1 had hij Hugo ten Hertog overspeeld en een, laat ik voorzichtig zijn, zeer kansrijk eindspel met pluspion bereikt. Voor de fijnproevers onder de toeschouwers was het genieten, totdat Hugo met een truc direct remise kon afdwingen. Jammer, jammer. Daarmee was de wedstrijd definitief verloren. Aan bord 10 was Nils na de opening een pion kwijt geraakt en ik verwachtte een snelle capitulatie. Maar Nils vocht als een leeuw en hoewel zijn stelling niet verbeterde, werd het ook niet erger. Op een gegeven moment geloofde ik zelfs in remisekansen. Toen ik dat hardop uitsprak vertelde de honende blik van een teamgenoot mij genoeg: de wens was hier duidelijk de vader van de gedachte. Tegenstander Paul Hommerson toonde dat in de partij ook aan. Nils ging tenslotte dus ten onder, maar zijn vechtlust is veelbelovend. (Toevoeging: inmiddels is duidelijk dat de slotstelling remise was.) Een 6½-3½ nederlaag. Dat had wellicht iets beter gekund, maar tijdens de wedstrijd had ik nooit het gevoel dat we aan de goede kant van de streep zouden eindigen. We staan nu op een degradatieplaats en kunnen in de winterstop onze zonden overdenken. Maar in februari staan we er weer om een begin te maken aan een indrukwekkende eindsprint.

Fijne feestdagen iedereen!