HWP 1

We openden het seizoen tegen Wageningen, een tegenstander die we ondertussen goed kennen. In het wat verdere verleden wonnen we vaak met ruime cijfers, maar die tijden liggen ondertussen achter ons. Het harde pak op de broek van vorig jaar waren we nog lang niet vergeten. De aanloop naar de wedstrijd verliep niet vlekkeloos. Onze sterke mannen Thibaut, Thibaut en Steven waren uitgenodigd voor Inventi in Antwerpen en tot overmaat van ramp werd Simon de dag voor de wedstrijd ziek.

Het begin was uiterst beroerd. Helmut bereikte niets uit de opening en moest al snel in zetherhaling berusten. Dat ging nog wel, maar wat volgde was erger. De teamleider bereikte een prachtige stelling met een pion meer. Oeps! Truc overzien en opeens stond ik mat. Pijnlijk. Pijnlijk was ook de nederlaag van Tieme die eigenlijk geen schijn van kans had tegen Afek. Tieme kon nooit echt zijn ontwikkeling voltooien en daar wist Afek wel raad mee. Dat waren twee vervelende nederlagen en het probleem was dat het op de andere borden er ook niet erg spetterend uitzag. Goed, Tom had mooi voordeel en van Paul verwachtten we ook een punt, maar de stellingen van Maarten, Wouter en Johan baarden zorgen.

Johan kon het niet bolwerken tegen Timman, maar eenrichtingsverkeer was het zeker niet. Timman speelde een zware Nimzo op een manier die past bij zijn klasse, maar in het middenspel tastte hij ergens toch een beetje mis. Johan kwam terug in de partij, maar ondertussen begon de klok ook een woordje mee te spelen. In tijdnood ging onze man ten onder. Tot zover het slechte nieuws.

Wouter behandelde de opening matig tegen de Wageningse teamleider. Even spookte het woord ´hopeloos´ door mijn hoofd, maar Wouter is (in de beste Brugse traditie) een goede rommelaar. Rommel, rommel, rommel en opeens was daar toch een punt. Oef! Tom won mooi, echt waar. Het was waarschijnlijk de beste partij van de dag. In een Najdorf leek hij heel goed te weten hoe hij de zaken moest aanpakken, terwijl Van Eijk enkele mindere zetten speelde. Het omzetten van het voordeel verliep vlekkeloos. Toen won ook Hans nog. Aanvankelijk leek het een makkelijke overwinning te worden, maar tegenstander Franssen verdedigde meerdere keren nauwkeurig. Dat leidde ertoe dat zwart in het eindspel kon kiezen tussen zetherhaling of nog gaan voor de winst. Het eerste was het verstandigste, het tweede kon wel, maar niet zoals in de partij. Hans counterde bekwaam en won.

Toen de slotfase, met nog drie partijen onderweg. Paul ging winnen, dat kwam wel goed. Marnix leek op remise af te stevenen, maar zijn stelling was minder fraai dan voorheen. Maarten knokte al urenlang in een verloren stelling. Die stelling was ook nog steeds verloren, maar het was duidelijk dat de Wageninger grote moeite had met het afmaken. De slotfase was krankzinnig. Paul won en Maarten haalde miraculeus remise en toen was Marnix nog over. Ach, Marnix. Hij speelde het eindspel zo goed, maar de klok tikte. En tikte. Marnix won een toren en de pionnen van tegenstander. Er ontstond een eindspel van toren, loper en pion voor Marnix tegen alleen een toren voor Jonker. Maar die tijd, allebei nog twintig seconden. Natuurlijk had Marnix kunnen claimen of remise aanbieden, maar hij vergat het of hij blokkeerde of hij kende de reglementen niet goed. In ieder geval kwam er geen remiseclaim of remiseaanbod en de vlag viel wel. Gelukje voor de tegenstander, maar hem viel niets te verwijten.

Een overwinning hadden we niet verdiend, maar deze afloop was hartverscheurend. Nu, een gelijkspel lijkt een rechtvaardige uitslag, waar we niet over moeten klagen. Voor de volgende ronde tegen LSG moeten enkele spelers in trainingskamp, dat bleek wel uit de match van vandaag.

Heel veel stond er niet meer op het spel. We hadden nog een kans op de tweede plaats, RSR kon theoretisch nog degraderen, maar de echte prijzen waren al uitgedeeld. Natuurlijk zou de tweede plaats nog een mooie afsluiting zijn na een mager seizoen. Pas in de laatste ronden kregen we weer iets van onze vroegere glans terug, na de eerste zes ronden compleet achter de feiten aan te lopen.

Op papier waren we vandaag duidelijk de te kloppen ploeg: gemiddeld ongeveer 150 punten per bord meer. Groot lichtpunt was dat we weer kunnen beschikken over Paul. Die maakte rap duidelijk het schaken nog niet verleerd te zijn: een geruisloze overwinning. Even geruisloos leek de partij van Thibaut V. Pionnetje pakken, afwikkelen, winst en over de ratinggrens van 2400. Wat mij betreft volkomen terecht, overigens. Mijn eigen tegenstander, Oscar van Veen, moest winnen om een meesternorm te scoren. Dat zat er nooit in. Ik kwam comfortabel uit de opening en na nog wat onnauwkeurigheden van mijn tegenstander was het punt snel geteld.

Tot zover het goede nieuws. Tegen de tijdnoodfase zag het er even griezelig uit. Thibaut M. sloot een goed seizoen beroerd af met een non-partij. Simon tastte mis in een ogenschijnlijk onschuldige stelling en daar wist de ervaren Sparreboom wel raad mee. Hans speede een correcte remise, maar de stellingen van Steven, Wouter en Johan boden weinig reden tot juichen. En dan vooral die van onze nieuwbakken IM. Van de partij begreep ik weinig, maar het eindspel leek me toch zeer eenvoudig te winnen voor Van der Kaap. Steven sputterde met veel lawaai nog iets tegen over ‘enige zetten’ en ‘Dvoretsky’s Endgame Manual’, maar de inhoud van zijn argumenten maakte minder indruk dan de presentatie ervan. Dat het remise werd, is een wonder. Wouter speelde een Wouterpartij. Complete chaos. Die chaos moet objectief gezien zeer goed zijn geweest voor Van Buitenen, maar die voelde zich minder op zijn gemak dan onze man. Wouter overwon en sloot daarmee een sterk seizoen even sterk af. Ook dat viel mee. Johan haalde een remise binnen en inmmiddels was de overwinning wel zeker.

Als laatste was Tom bezig. Steeds voordeel, maar het verzilveren duurde tot ver in het laatste speeluur. Zo werd het 6,5 – 3,5. Genoeg voor plaats twee was dat niet, want Wageningen verraste tegen kampioen Kennemer Combinatie. Een derde plaats is niet slecht, maar volgend jaar moet het weer wat beter.

Charlois – Voorafgaand aan deze wedstrijd is de strijd om promotie naar de Meesterklasse in de ijzersterke klasse 1B al zo goed als beslist. De Kennemer Combinatie heeft slechts één gelijkspel moeten afstaan aan onze tegenstander van vandaag en boekte zelfs op ons eigen HWP een ruime zege. Op de tweede plaats vinden we met een voorsprong van drie punten op het eerste team Wageningen VLG Advocaten terug, de club van Jan Timman. De nummer drie van de competitie en tevens de tegenstander van vandaag is Charlois Europoort. Ons vlaggenschip staat op een vierde plaats en moet vandaag een verschil van één punt op deze tegenstander zien goed te maken. Met nog twee ronden te gaan kan ook ‘s lands grootste schaakvereniging, Caissa uit Amsterdam, het seizoen als runner-up afsluiten. De hoofdstedelingen komen deze ronde thuis in actie tegen het team van de man die in ’96 zijn negende nationale titel in de wacht sleepte (deze wedstrijd zou eindigen in een gelijkspel; 5-5), een vierpuntswedstrijd dus wat betreft de tweede plaats. Bovendien speelt onze grootste concurrent voor de zilveren bokaal in de laatste ronde nog tegen de nietsontziende koploper, wat betekent dat we vandaag goede zaken kunnen doen in de strijd om de tweede plek.

Na een tactisch vroeg vertrek in verband met de tolvrije Westerscheldetunnel arriveren de teamcaptain en zijn gevolg ruim op tijd in De Passage. Dit gebouw blijkt in een wijk te liggen waar de straten naar Zeeuwse plaatsen zijn vernoemd. Zo spelen we aan het Vlissingenplein, waar Hans zich kennelijk meteen thuisvoelt en een dame zonder enige aarzeling de weg naar een straat verderop weet te wijzen. Als ook Helmut en onze Belgische vrienden gearriveerd zijn vangt omstreeks 13:00 de wedstrijd tegen Charlois Europoort aan. Deze tegenstander, aangevoerd door grootmeester Erik van den Doel, is een mengeling van sterke ervaren spelers en gevaarlijke jonge talenten. Op de eerste borden zijn ze gemiddeld iets sterker dan wij, althans wat betreft hun rating. Hetzelfde geldt echter voor onze laatste borden en met een elogemiddelde van 2281 versus 2280 belooft het een gewaagde match te worden.

Al snel vliegen de vonken er vanaf bij onze rodelantaarndrager. Hans komt in een voor hem bekend Frans eindspel terecht, wat ongeveer gelijke kansen zou moeten bieden. Met twee stukken tegen een toren en twee geïsoleerde pionnen speelt de zwarte stelling echter wat makkelijker, wat er toe leidt dat Hans zijn tegenstander vrij eenvoudig aan de kant zet en voor het eerste punt tekent. De beste prestatie van de dag komt op naam van onze aanvoerder. In een eindspel met gelijke lopers laat Koen internationaal meester Mher Hovhanisian in een dodelijke val lopen die op een gemiddelde eindspel DVD van Karsten Müller niet zou hebben misstaan. Door een officieuze commissie wordt hij uitgeroepen tot Man of the Match.

Thibaut en Thibaut spelen allebei een sterke partij en beiden boeken ze een regelmatige overwinning. Vandenbussche komt in een stelling terecht die hij al kent uit een eerdere partij in het Batavia toernooi en weet zijn tegenstander zonder dame mat te zetten, wat er naar eigen zeggen op duidt dat zijn stukken goed stonden. Maenhout schuift in een partij waar strategie de boventoon voert eerst de damevleugel dicht en slaat dan toe aan de andere kant van het bord. Tom Piceu speelt tegen voormalig supertalent Julian van Overdam een degelijke partij. Ogenschijnlijk biedt zijn grote centrum in combinatie met het loperpaar goede kansen, maar de zwarte stelling blijkt solide en Tom moet in een remise berusten. Op bord zeven speelt Tieme naar het lijkt zonder al te veel moeite remise tegen de topscorer van onze tegenstander, Arben Dardha. Hierna zijn we op zijn minst verzekerd van een gelijkspel.

De tandem Goormachtigh – Provoost wil dit seizoen maar niet op gang komen en ook vandaag eindigt voor beiden hun partij in een deceptie. De partij van Johan lijkt lang gelijk op te gaan, maar een kwaliteitsoffer gevolgd door een fatale blunder leidt tot het eerste puntverlies. Ook op het bord van ondergetekende is het kommer en kwel, waar een eindspel met een onduidelijke evaluatie na een moment van schaakblindheid of totale verstandsverbijstering geforceerd wordt verloren. Tegenstander Valery Maes blijft koelbloedig in tijdnood en vindt een meedogenloze matcombinatie. Inclusief deze twee enigszins onnodige nederlagen is de stand nu 5-3. Willen we zicht houden op de tweede plaats, dan mogen de twee overgebleven partijen dus niet verloren gaan.

Op de twee borden waar nog gespeeld wordt lijkt het nog alle kanten op te kunnen en er breekt een zenuwslopende periode aan. Terwijl Tom hoopt dat Wouter voor 18:00 uur klaar is om zijn bestelling voor de dag daarop door te geven (onze Bruggelingen spelen morgen voor lijfsbehoud in de Belgische competitie tegen het team van Hans, Jean Jaurès, hetgeen gevierd wordt met een etentje) komt deze als matchwinner de analysezaal binnengelopen met het beslissende halve punt op zak. Op bord één speelt onze sterkhouder Helmut Cardon dan nog steeds een lange en zeer lastige partij tegen Erik van den Doel. Deze titanenstrijd loopt uit op een toreneindspel waarin Helmut zich knap naar remise manoeuvreert.

Het resultaat is een 6-4 overwinning die vooral is te danken aan het sterke spel van onze bovenste borden. Charlois Europoort zijn we op de ranglijst voorbijgestreefd en wanneer we volgende week winnen van de nummer acht RSR Ivoren Toren, maken we een hele goede kans om het seizoen toch nog eervol als tweede af te sluiten. Inmiddels kunnen we de Kennemer Combinatie met een welverdiend kampioenschap feliciteren, gezien zij ook in de achtste ronde zonder enige moeite wisten te winnen en nu niet meer in te halen zijn. Door de loting van onze tegenstanders en de (aldus de geruchten) come-back van Paul Motwani lijkt het er in ieder geval op dat we de laatste ronde met vertrouwen tegemoet kunnen zien.

De fiere leider zal zich zijn match met HWP 3 wel anders voorgesteld hebben. Zoals reeds gezegd, het zit mee dit seizoen voor HWP 3, het dubbeltje op zijn kant kantelde in extremis in ons voordeel.
Marc kreeg een vroeg remisevoorstel dat wijselijk afgewimpeld werd. Want al had zijn tegenstander tot hiertoe 4,5 uit 5 gescoord, voor onze Marc in vorm was hij geen partij en vrij spoedig stonden we 1-0 voor. Wat de score van Marc op 5 uit 5 brengt. Etienne speelde een koffiehuispartij uit een Fromm gambiet van lang vervlogen tijden. Toen zijn tegenstander op zet 11 een pion te veel nam dacht hij 1 u 40 min na om tot de vaststelling te komen dat er geen goede zet meer was, het was dan niet moeilijk meer om de stand op 0-2 te brengen. Volgde dan een remise van Herman. Onze HWP 4 assistentie, Adri en Henk, brachten de ploeg wel geluk maar verloor zelf. Adri had goed tot gewonnen gestaan maar maakte dan toch de fatale fout, Henk had gans de partij in het verweer gemoeten. Kort na de tijdnood won Andre zijn partij waarin hij van goed tot beter stond en zijn voordeel tot een vlotte winst bracht. Rudy stond toen al enige tijd hopeloos, hij had twee pionnen geofferd maar de tegenstander had de controle en bracht zijn pluspionnen naar promotie. Stand gelijk dus maar in de overblijvende partij had Eric een stuk meer en een overweldigende stelling, match op zak dus. Althans dat dacht iedereen maar toen hij enkele zetten van de gemakkelijke winst was verkeek hij zich en liet zijn geweldige vrijpion zomaar nemen. Blije gezichten bij Stukkenjagers, sip kijkende HWP ers. Na nog enkele foutjes kwam er T + P tegen T en 2 pionnen op het bord en stelde de tegenstander remise voor. Eric weigerde kordaat. O wee, we gaan toch zeker niet nog verliezen, enkel de tegenstander kon nog winnen en er was geen tijdnood. Maar toen viel een bom op het dak van Stukkenjagers, hun speler liet zomaar zijn toren in staan via een aftrekschaak en kon opgeven.
Deze mirakuleuze winst was gezien het voorafgaande eigenlijk gerechtigheid en brengt ons op 2 bordpuntjes van de leidersplaats.
Etienne