HWP 1

De wedstrijden tussen MuConsult Apeldoorn en HWP verlopen meestal spannend. Vorig seizoen, in de gezamenlijke slotronde, wonnen wij enigszins verrassend met 5½-4½. Ditmaal was Apeldoorn het sterkst en won het verdiend met 6-4. Het was gezellig druk in Denksportencentrum De Houtzagerij. Mijn jonge tegenstander begroette mij met: Ha, Feyenoord – Ajax vanmiddag! Ik kan melden dat Feyenoord deze keer won, op een manier waarop de voetballers uit Rotterdam jaloers zouden zijn geweest. Warre had zich uitstekend voorbereid op de Braziliaanse oproepkracht van Apeldoorn. Hij toonde dat eerst in de partij, uitslag remise, en vervolgens in de analyse na afloop. Indrukwekkend! Invaller Natan had een lastige middag en redde het niet. Volgende keer beter. Slava kwam met een prettig voordeel uit de opening, maar na ruil van de zwartveldige lopers bleef er slechts wat ruimtevoordeel over. Te weinig en remise. Bij Adrian ging er in het middenspel wat mis, waardoor de tegenstander binnen kon komen, zonder te kloppen. Dat liep niet goed af. Daarmee kwam de tussenstand op 4-1 voor Apeldoorn met vijf van onze Europacup gangers nog bezig. Na de opening schatte ik in dat Rein het moeilijk zou krijgen, maar dat bleek meer over mij te zeggen dan over Rein. Hij hield het keurig remise. Toch hadden we nog een aantal winstpartijen nodig om in ieder geval met een matchpunt terug te keren. Het bleek er niet in te zitten. Kansen waren er aanvankelijk zeker bij Thibaut, maar een blunder gooide roet in het eten. De nederlaag werd vervolgens afgewend via een flinke dosis bluf. Koen en Glen stonden beiden wat minder. Ze hielden de rug recht en deelden de punten. Helmut tenslotte zorgde voor het enige volle punt. Toen ik in het middenspel een kijkje nam, stond hij al erg goed. Na afloop sprak de winnaar over een hele slechte partij, waarin hij totaal verloren had gestaan. Uitslag dus 6-4 voor Apeldoorn. Op de terugweg ging het vooral over de grote afwezige deze middag: held van Montenegro, Tom. Terwijl wij in Apeldoorn aan het ploeteren waren, versloeg hij in de Bundesliga een 2700+ grootmeester. We staan onderaan met 0 punten, maar alles blijkt dus mogelijk. Dat is een mooi vooruitzicht. Volgende keer thuis tegen En Passant.

De aanloop naar de wedstrijd tegen BSG verliep moeizaam. Teveel onverwachte afzeggingen zorgden voor hoofdbrekens bij de teamleiders. Uiteindelijk slaagden we er in om tien man achter de borden te krijgen. Onze tegenstanders uit het Gooi waren reusachtig favoriet, maar de uiteindelijke uitslag, 2-8, was toch wel een beetje teveel van het goede. Thibaut was als eerste klaar met een remise in een naar verluid correcte partij. Ik volgde met een remise na een iets minder correcte partij. Mijn kwaliteitsoffer was onnodig, maar na het snoepen van een paar pionnetjes, gecombineerd met de tijdnood van mijn tegenstander, was de remise nooit ver weg. Daarna volgden een aantal straffe nederlagen. Tom was geloof ik de eerste. Hij was in een moeilijke Stonewall-achtige stelling geraakt en dat overleefde hij niet. Rein was de volgende. In een iets minder eindspel deed hij een paar slechte zetten, verloor een pion en kon hij opgeven. Invaller Gunter werd er vrij kansloos af gezet. Glen klaagde dat hij vreselijk uit vorm is. In een gelijke stelling produceerde hij twee blunders en dat was uiteraard fataal. Koen blunderde eveneens, zij het in een wat mindere stelling. Simon moest de hele partij verdedigen, maar dat was hem wel toevertrouwd: remise. Warre was speciaal voor de wedstrijd een dag eerder teruggekomen uit Frankrijk en haalde het laatste halfje binnen. Helmut tenslotte had een partij met wisselende kansen en ging in de uitvluggerfase ten onder. Zo staan we dan na twee ronden onderaan en wordt het een hele klus om daar weg te geraken. Om nog een beetje positief te eindigen: van 10 t/m 16 november neemt HWP in Montenegro deel aan de Europacup. Het team bestaande uit Koen, Thibaut, Helmut, Glen, Rein en Tom is als 23e geplaatst in een veld van 68 ploegen. Gezien de wijze waarop zij omgingen met tegenslag (de vliegtuigmaatschappij ging failliet nadat zij geboekt hadden), zijn de verwachtingen hoog gespannen. We wensen hen veel succes.

Hoewel de uitslag, een 6-4 nederlaag, wellicht anders doet vermoeden, heeft HWP 1 geen schijn van kans gehad tegen Charlois Europoort. Het was knus in Rotterdam-Zuid. We speelden in een kantinetje van een sportclubje. In het midden van het zaaltje stond een bar. Als je van je bord opstond, moest je uitkijken dat er bij de belendende borden geen stukken omvielen. Maar het moet gezegd, de Rotterdammers hadden er alles aan gedaan om de overlast te beperken. Er was ook geen enkele relatie tussen de speelomstandigheden en het resultaat van de wedstrijd. Bij sommige HWP-ers kwamen zelfs herinneringen boven aan onze thuiswedstrijden in een te krap zaaltje in Sluiskil, waarbij er steevast 1 of 2 teams teveel aanwezig waren. Dan de wedstrijd zelf. Slava had met wit zijn traditionele plusje, maar hij slaagde er niet in een beslissende bres te slaan in de verdediging van zijn tegenstander. Koen stond naar eigen zeggen totaal verloren, maar wist te vluchten in een minder toreneindspel. Dat hield hij vakkundig remise. Toen ik een blik wierp op het bord van Glen, constateerde ik dat hij een eindspel met 2 pluspionnen had, maar zijn tegenstander stond hyperactief. Het leek me dat Glen degene was die remise moest maken en dat deed hij overtuigend. Van de partij van Rein heb ik niets kunnen zien. Zelf zei hij na afloop dat hij vreselijk slecht had gespeeld. Dat verklaart wellicht zijn nederlaag. Tom had een vrij vlotte remise op bord 5. Helmut bleek op het laatste moment toch beschikbaar en kan gekroond worden tot onze man of the match. Een eindspel van paard en 4 tegen loper en 3 op één vleugel werd fraai tot winst gebracht. Bij Adrian deden de spelers elkaar geen pijn, maar Warre ging tamelijk kansloos ten onder. Mijn tegenstander offerde een stuk en toen ik dacht dat ik het ergste achter de rug had, bleek het eindspel met een kwaliteit meer toch lastiger dan ik het had ingeschat. De compensatie voor mijn tegenstander was reusachtig en ik ging er toch nog hard af. Simon stond de hele partij een tikje minder, maar uiterst solide. Hij gaf geen krimp en behaalde een verdiende remise. Als toegift loodste hij ons na afloop bovendien naar een uitstekende Italiaan. En hij kon er ook niets aan doen dat zich daar een bejaard gezelschap bevond, waarvan de jarige luid toegezongen werd. In november mogen we thuis tegen BSG.

Op de gezamenlijke slotronde van de Meesterklasse in Bloemendaal stond er voor niet veel teams nog iets op het spel. Charlois Europoort en Zuid-Limburg mochten nog onderling uitmaken wie ging zakken, LSG was al zeker van de titel en voor de rest konden er nog wat normen gescoord worden.

Ons team was bijna "au grand complet". Ikonnikov was er niet en Hans had verlof gevraagd en gekregen van de voorzitter, maar voor de rest tekenden alle IM’s en bijna-IM’s present. En dan hebben we een stevig team.
Het team van onze tegenstanders was ook niet mis, maar daar lieten we ons niet door overdonderen.

Invalster Nele gaf het goede voorbeeld. Niet onder de indruk van de pak elopunten meer aan de overkant en scoorde een vlotte remise.
Daar kwamen er snel nog wat bij en dat op de juiste borden, waar we minder rating hadden. Warre, Simon en ikzelf haalden probleemloos de remisehaven. Simon had zelfs even op meer mogen hopen. Thibaut Maenhout had ons tussendoor zelfs op voorsprong gebracht. Via een verdachte stelling haalde hij de winst vlot binnen. Was dat allemaal correct? Neen. Moet dat?
Toen Adrian vervolgens een knappen en verdiende overwinning liet aantekenen, was het duidelijk dat we de match in handen hadden. De mannen van Apeldoorn zetten zich schrap en ze waren niet van plan om nog remises uit te delen.
Rein staakte de strijd na lang tegen een slechte stelling aangekeken te hebben. Een knap staaltje strategisch schaak van Warmerdam.
Bij Helmut volgde ook een nul die we al een tijdje hadden zien aankomen. Een heel scherpe opening ontspoorde. Helmut dacht er goed uit te komen maar moest vaststellen dat hij zijn lange rokade moest terugnemen van de arbiter omdat hij een schaakveld passeerde met de koning. Dat was een ferme streep door de rekening en hij kwam niet meer onder de druk uit. De stand was terug in evenwicht maar we hadden overwicht in de twee resterende partijen.
Koen moest tegen een normjager. Nu ja, jager,… Zijn tegenstander had enkel een IM nodig om de norm binnen te hebben. Mijn suggestie dat Koen zijn tegenstander dan maar moest voorstellen om op te geven zodat hij zijn norm binnen zou hebben, werd niet in praktijk gebracht. Koen had lang het betere van het spel en leek te gaan winnen. De afwikkeling naar het eindspel liep verkeerd en zijn tegenstander kreeg een loper en 2 goede pionnen tegen een toren. Het was op zich makkelijk remise te houden maar Koen wou absoluut bewijzen hoeveel marge hij had door het toch nog spannend te maken. Een fraaie patcombinatie beëindigde de partij.
Glen bleef heel lang bezig. Een boeiende vechtpartij met wederzijds wat foutjes werd naar een gewonnen eindspel geleid. Glen gaf het niet meer af en verovert een mooie scalp. Een mooie stap richting de 2400 en de iM-titel.

Zo hadden we uiteindelijk toch nog 3 matchpunten marge op de degradatieplaats. Charlois gaf Zuid-Limburg een pak rammel en blijft in Meesterklasse. Met de sterke stijgers uit Groningen belooft het volgend jaar nog iets moeilijker te worden dan dit jaar. Maar voor dit jaar hebben we onze opdracht volbracht: we blijven in Meesterklasse.