Drama in Velserbroek

David zou remise moeten kunnen houden; Nele ging het weliswaar niet redden, maar Fabian ging winnen, en dus zou het 4,5-3,5 voor ons worden. Want Maarten had zijn tegenstander (een CM) genadeloos ge-h-lijnd en de overige partijen waren in remise geëindigd. Dit was het scenario net na de eerste tijdcontrole. Het liep anders. Nele redde het inderdaad niet. Ze had de gewonnen kwaliteit terug moeten geven en het resterende eindspel was kansloos. En David bleek helaas geen Carlsen. Die zou het dubbeltoreneindspel met pion minder waarschijnlijk moeiteloos remise hebben geschoven – tegen wie dan ook. Nu kunnen we het David natuurlijk niet kwalijk nemen dat hij de vergelijking met Carlsen niet kan doorstaan, maar het was deze middag wel fijn geweest als hij een zweem van de Noorse brille tentoon zou hebben kunnen spreiden. Het mocht niet zo zijn. Wel heeft David aangekondigd in de laatste wedstrijd te mikken op niveau Kramnik.
Dus was het aan Fabian om de 4-4 binnen te slepen. Hij stond een paard voor in een eindspel waarin tegenstander Peter de Roode alleen nog kon spartelen. Dat deed hij naar beste kunnen, maar het baatte niet. Op een gegeven moment leek het dat hij op zou geven, want het was helemaal klaar. Met seconden op de klok volgde nog een wanhoopszetje, en Fabian verstijfde. Waarom? De winnende zet was zo logisch en voor de hand liggend dat niemand begreep waarom hij hem niet onmiddellijk uitvoerde. Het kon niet waar zijn dat hij hem niet had gezien. Maar het was wel waar. Fabian dacht verstijfd zijn tijd op en produceerde een onbegrijpelijke blunder, die eeuwig schaak toestond. De sfeer in de Vlaamse auto tijdens de lange, lange terugweg naar Gent moet zwanger van ellende zijn geweest.

Alles komt nu aan op de thuiswedstrijd tegen Amersfoort in de laatste ronde op 10 mei. Het is heel simpel: als we niet verliezen, blijven we in de tweede klasse. Bij een nederlaag degraderen we. Het is duidelijk wat ons te doen staat.